Ísafold - 26.10.1878, Blaðsíða 4

104
ÍSAFOLD.
2710<s
búið að taka lítið af vörum aptur; skip-
verjar komust á land í skipsbátnum.
Skipið brotnaði allmikið ogverður það
selt 28.þ.m. við opinbert uppboð ásamt
með vörunum, sem í því voru, er allar
skemmdust að mun.
Augljsing um porskanetalagnir
frá Ólafi stiptamtmanni Stephensen,
dags. 28. febr. 1800.
„Að kóngsbijefönum af 8. apríl
1782, og 18. sept. 1793 um netalegg-
ingar í Leíru, Keblavík og Njarvíkum,
svo vel hvað netafjöldann með sjerhveiju
skipi og bát viðvíkur, sem tíma og tak-
mörkum á og innan hvörra leggja má
net í sjó verði allra undirdánugast eptir-
lifað, samt minni undir 20. des. 1791,
3. des. 1792, og 2. jan. 1794 þar um
gjörðri ráðstöfun, það ítrekast hjer með
að nýju, og tilkemur Hr. kaupmanni
Jacobæus sem tilsettum Inspectori að
hafa hjerum tilbærilega og alvarlega
umsjón ásamt Hreppstjóronum í Kálfa-
tjarnar og Bíaskerja þingsóknum, sem
þær, hjerum af mjer útgefnu auglýs-
ingar hafa í höndum.
Sjerilagi aðvarast allir um, að þeír
eí forgrípi sig með netaleggingum á
forboðnum stöðum, of miklum netafjölda,
auka netum á nokkru skipi eða bát,
sem öll gjörast upptæk, og allur sá
abli er í þeím fæst til jafnra skipta
millum viðkomandi hreppstjóra og sveít-
anna fátækra, þá Landfógetanum er á
þessum degi tilskrifað eptirútsögu eið-
svarinna vitna á manntalsþingum, ei
eínasta að ransaka, hvort Kongsbrjefin
hjerum meira eður minna mættu af
nokkrum vera yfirtroðin, heldur inndrífa
um leíð allar þær bætur, er hjer við
liggja; svo má eí heldur nokkurt net
liggja í sjó frá laugardegi til mánu-
dags, þá því með nokkru móti verður
í land náð, en þar á móti leyfist net
'að leggja á sunnudagskveldin. Enginn
má heldur varpa þeím í sjó á Vatns-
leysuströnd, undir eða um kring Voga-
stapa, á móti gjörðu Forboði kongs og
yfirvaldsins, annars upptakist þau með
þeim fiski er í þeim mætti vera, eins
öll ólögleg aukanet, og varðveitist af
Hreppstjórum þar til ráðstöfun verður
gjörð af Landfógetanum, hvornig með
hvorttveggja skal höndla. f>essi rit-
gjörð upplesist við Njarvíkur og Ut-
skálakirkjur, í Keblavík og á Leiru
það fyrst skeð getur og endilega áður
enn netaleggingar byrjast þann 15
næstkomandi mánaðar“.
Hitt og þetta.
— I veitingahúsi nokkru kvörtuðu bændur yfir
þvi, hve amtmaðurinn væri stór upp á sig og hroka-
fullur, og einn þeirra sagði: „jafnvel hundinn hans
verðum vjer að kalla herr-Kúles (Herkúles); en þeg-
ar amtmaðurinn er ekki viðstaddur, köllum við hann
þó ekki nema Kúles, en þó ótrúlegt sje, þá læst
hundskömmin ekki skilja það.u
— Frakkneskur ritliöfundur sagði um Mírabeau:
„liann gjörir allt fyrir peninga og jafnvel það, sem
gott er“.
— Nikulás Bacó, stjórnarherra Elízabetar drottn-
ingar á Englandi hafði óbeit á allri viðhöfn og ytra
prjáli, lifði nærri því sparsamlegar en stöðu hans
hæfði, og ljet sjer lynda lítið íbúðarhús. fegar
drottningin einhverju sinni sagði, að hús það, sem
hann byggi í, væri oflítið fyrir hann, svaraði hann:
„húsið er ekki oflítið fyrir mig, en mildi yðar há-
tignar hefir gjört mig of stóran fyrir húsið“.
— Tvo menn greindi á um fríðleik konu nokk-
urrar. Annar þeirra sagði, að hún væri mesta ljóm-
andi gull; hinum þótti hún vera mjög ófríð. J>etta
báru þeir undir vin sinn, sem var viðstaddur og
sagði hann: „£ið hafið báðir rjett fyrir ykkur; á
kvöldin er hún hvít og rjóð; á morgnana er hún
eins og liðið lík“.
— Kaupmaður nokkur sagði frá því í samkvæmi,
að í hernaði Napóleons hefði tólg verið í afar háu
verði; þá mælti húsfreyjan: „hvaða ósköp er að
heyra þetta; börðust menn þá við kerta ljós?“.
— Af því að letin er sein á fæti, nær latæktin
henni ætíð.
— Skammir eru jafnan ástæður þeirra, sem hafa
á röngu að standa.
— I samkvæmi spurði fríð stúlka hinn nafnfræga
prófessor Platner í Leipzig: „hvað er heimspeki,
herra prófessor?“ Prófessorinn átti ekki von á þess-
ari spurningu af kvennmanni, svo honum varð orða-
skortur. Vinur hans, sem þar var viðstaddur og
varð þess var, svaraði brosandi: „í>að er heimspeki
að láta ekki koma fát á sig, þegar maður stendur
hjá fríðri stúlku“.
— Hermaður stóð á verði slcammt þar frá, er
stjörnu spekingur var með sjónpípu sína (stjörnu-
kíkir) og horfði með athygli á, meðan hann var að
koma henni fyrir. Loksins tókst þetta, og stjörnu-
skoðarinn horfði nú án afláts í sjónpípuna. Allt í
einu leiptraði af himni stjörnuhrap mikið. Her-
manninum brá ákaflega við og mælti: „|>etta var
vel hæft, maður þessi er víst ágæt skytta og skýt-
ur með vatnsbissu, þar eð jeg heyrði engan hvell,
þegar hann skaut stjörnuna niður“.
— Maður nokkur borðaði kvöldverð hjá vini sín-
um, gerði þá svo mikið óveður, að ekki var fært
húsa á milli. I þeirri von, að óveðrinu mundi
slota var dregið að standa upp frá borðum. En í
stað þess versnaði veðrið meir og meir, svo að hús-
bóndinn bað gest sinn að vera hjá sjer um nóttina,
því að það væri ógjörningur fyrir hann að fara
heim í slíku veðri. Gesturinn kvaðst verða því
feginn. En að nokkrum mínútum liðnum hvarf
hann snögglega úr stofunni, og kom ekki aptur
fyr en að hálfum kl. tíma liðnum, en var þá allur
holdvotur frá hvirfli til ilja. — „Hvar hafið þjer
þó verið?“, spurði húsbóndinn, „það eru ósköp að
sjá, hvernig_ þjer lítið út“. Gesturinn, sem allur
skalf og nötraði af kulda, svaraði: „Jeg fór heim
til mín til að láta konuna mína vita, að jeg kæmi
ekki heim í nótt, af því veðrið væri svona slæmt“.
— Hinn nafnkunni Boswell spurði einu sinni dr.
Jóhnson, hvort hann gæti ekki hugsað sjer neinar
þær kringumstæður, sem gætu rjettlætt það, að fyr-
irfara sjálfum sjer ? Nei svaraði Johnson. Hin-
um seka væri betra að strjúka í eithvert það land,
þar sem enginn þekkti hann, en að fara til Djöfuls-1
ins, sem þekkir hann.
— Maður nokkur, sem opt var utan við sig, sat
í bát, sem hvolfdi, svo að hann var nálega drukkn-
aður, skaut honum tvisvar upp, en sökk jafnóðum
aptur. En í þriðja sinni tók hann allt 1 einu til
að synda, svo hann náði landi. í>egar hann var
spurður að, hví hann hefði ekki undir eins íarið
að synda, svaraði hann: „Jeg mundi þá ekki eptir
því, að jeg kunni að synda“.
— Mannhatarínn Tímon steig einu sinni upp í
opinberan ræðu.stól og mælti: „Aþenuborgarmenn!
Jeg á dálítinn lóðarblett, sem jeg ætla bráðum að
byggja hús á. Nú stendur þar fíkjutrje, sem jeg
verð að láta höggva upp. En á umliðnum tíma hafa
margir bæjarmenn hengt sig í þessu trje, og ef ein-
hver yðar þess vegna hefir í hyggju að gjöra hið
sama, þá vil jeg biðja hann að gjöra það sem fyrst;
því jeg get ekki látið trjeð standa lengi óupprætt“.
— Háyfirdómari nokkur, sem ætlaði að gjöra
ungum lögfræðingi kinnroða í fjölmennu samkvæmi,
sem þeir báðir voru boðnir í, sagði við hann: „Ef
þjer yrðuð að dýri, hvort vilduð þjer þá heldur
verða liestur eoa asni?“ „J>að er auðvitað að jeg
vildi lieldur verða asni“ svaraði hinn ungi maður
viðstöðulaust, „því jeg hef bæði sjeð og lieyrt, að
asni hefir orðið háyfirdómari. En jeg hef aldrei
heyrt að nokkur hestur hafi komizt til slíkrar tignar“.
— Prestur nokkur, sem vegna ósæmilegs lifnað-
ar var sviptur embætti sínu sagði, að þetta tiltæki
gæti hæglega valdið dauða margra manna. Fyrir
þessi orð var höfðað mál gegn honum og hann
spurður að, hvað hann hefði meint með þeim. „Ekki
annað“, svaraði hann, „en það, að þar eð jeg er nú
sviptur guðfræðisiðn minni, þá verð jeg að fara að
lesa læknisfræði, og setjast einhversstaðar að sem
læknir“.
— Frakkneskum ábóta var eitt sinn boðið til
dagverðar hjá biskupi. „Háæruverðugi herra“, mælti
ábótinn. „I fyrsta lagi hef jeg þegar borðað góðan
morgunverð, og enn betri miðdagsmat, og í öðru
lagi verð jeg að minna yður háæruverðugi herra á
það, sem þjer virðist hafa gleymt, að það er föstu-
dagur í dag“.
— J>egar Nero bar Juliusi Canus á brýn, að hann
hefði verið í vitorði með mönnum, sem uppvísir
voru orðnir að samblástri gegn honum, svaraði
Canus : „Ef jeg hefoi verið í vitorði með þeim, þá
hefðir þú aldrei fengio vitneskju um samblásturinn“.
Auglýsingar.
íslenzka biblían í alskinni fœst á
skrifstofu biskupsins fyrir fjórar krónur
hver.
Kverið „Kristilegur barnalærdóm-
ur eptir lúterskri kenningu“, samið af
mjer, verður á þessu hausti prentað að
nýju lítið eitt aukið og breytt, ásamt
Lúterslitlu fræðum í lagfærðri þýðingu.
þ»etta kver, þannig aukið og breytt,
hefir stjórnarherra íslands leyft að börn
á íslandi megi læra undir fermingu. þ>á,
sem óska að fá þetta kver, bið jeg að
láta mig vita hvað mörg kver þeir
vilja fá.
Reykjavík, 14. okt. 1878.
Helgi Hálfdánarson.
Ritstjóri: Grímur Thomsen, doctor phil.
Prentsmiðja „ísafoldar“. — Sigm. Guðmundsson.