Ísafold - 02.04.1884, Blaðsíða 2

54
j- Ingileif Benediktsen.
því leggurðu aptur augun pín,
pú elskulega barn ? J
Af trega sortnar sjónin mín,
að sjá y fir petta hjarn.
Er lífið svona veikt og valt?
Er vert að lifa hjer?
Er lánið svona laust og kalt?
O, líkni Drottinn mjer.
því leggurðu aptur augun pín,
pú elskulega sprund?
Sem liljan meðan skærast skín
og skreytir sólin grund.
Nú fyrst pú bjóst oss beiska prá,
ó, blíða gullhlaðsey.
Eg efast um livort sólin sá
og signdi betri mey.
Eg pekki enga yngissnót,
sem erfði meira en pú
af föður síns mildu manndó?nsrót,
af móður sinnar trú,
og beggja kærleiks gæða gnótt,
og gáfum fleiri peim,
sem birtu slá á böl og nótt
og bæta penna heim.
Eg veit pú fœrð ei heimsins hrós
og hverfur bráðum gleymd:
pú lifðir eins og Ijúfust rós,
í lautu sinni geymd ;
með stakri hógværð huldir pú
pitt hjartans dýra skart.
O, hefðu allir aðra eins trú,
sem eiga gullið bjart!
Svo far pá vel í fegri borg
með fá en saklaus ár;
pú missir að eins mæðu og sorg
og miklu fleiri tár.
Tak skart pitt, barn, pitt skírnarskart,
og skín pú eins og sól,
pá líður pú í Ijósið bjart
við Lausnarans náðarstól!
En hef pig upp frá sorg, mín sál,
og syng um guðlegt ráð,
að bæta mannsins beisku skál
og birta líkn og náð.
„þinn vilji verði“, móðir, mæl,
pá mun pjer renna Ijós.
En sof pú vel, og vertu sæl,
O, Vestfirðinga rós !
ATTH. JOCHUMSSON.
Frá Grímsey og Grímseyingum.
Fiskíafli er hjer noíikursvo aðsegjaá öll-
um .tímum ársins, þegar sjóveður er og eigi
hamlar ís; en nú er fiskurinn mjög smar
í samanburði við það sem áður var, einkum
yfir hásumarið, er nokkrir kenna því, hve
margar erlendar fiskiskútur haldasig þáhjer
umhverfis eyna, og ætla að þær dragi til
sín stærsta fiskinn, þar eð eyjaskeggjar geta
eigi fiskað jafndjúpt og þær. Aður komu
hjer opt Holléndingar, en nú eru þeir löngu
síðan hættir því, en síðan jeg kom hjer hafa
Englar og Frakkar mest sókt hingað, þótt
nú um síðustu ár hafi það mestmegnis ver-
ið Englar, flestir frá Grímsby og Lundúnum
eða Hjaltlendingar frá Leirvík. þeir hafa
opt komið hjer upp, haft lítil skipti við
menn, fengið sjer vatn og umgengizt oss í
meinleysi. A haustin er hjer venjulega
beztur aflinn, en yfir veturinn höfum vjer
opt og tíðum svo að segja aldrei á sjó kom-
izt fyrir brimi, enda eru lendingar slæmar
og stórgrýttar, auk þess sem mikla vara-
semi þarf við að hafa, svo menn nái aptur
eynni, þegar vindur er bágstæður. það er
eigi svo að skilja, þótt jeg telji rnikla ann-
marka á bústað vorum, að jeg kalli eigi eyna
í sjálfu sjer góða enn þá, ef menn hefðu
krapt, kunnáttu og kringumstæður til að
gjöra sjer gott af henni, sem jeg hefi von
um að kunni að takast, þegar verzlunar-
ferðum vorum ljettir; en með þeim erfið-
leikum, er vjer höfum um fyrirfarandi ár
haft við að stríða, segi jeg það í sannleika,
að hjer hefir eigi mátt kallast búandi.
Hingað til hef jeg aldrei kvartað um þétta,
og eigi komið til hugar að sækja hjeðan,
þótt margir hafi undrazt það; en nú þegar
mjer fyrst finnst muni verða hjer lífvænlegt,
er jeg við hvorutveggju búinn.
Að veðráttufarinu til álít jeg engan veginn
frágangssök að búa hjer. Beyndar mun
jafnaðarlegast vera hjer minni hiti á sumr-
um en víðast hvar annarstaðar þar sem
byggt er á landi voru, en kuldi mun sjald-
an vera hjer eins mikill á vetrum eins og
til sveita, er hátt liggja norðanlands. Sum-
arið 1876 var hiti hjer tvívegis 20 stig
á Celslus í skugga, og veturinn 1880—81
tvívegis 30 kuldastig á sama mæli, og má
hvorttveggja þetta kalla óvanalegt, því þar
fyrir utan hefir hiti varla farið yfir 16 stig
nje kuldi yfir 20, þau 15 ár, er jeg hefi verið
hjer. þurkaáttin er hjer vestan, en bleytu-
áttin austan ; sjaldgæf er sunnanátt og því
síður er hún varanleg ; þokur tíðar, en eigi
miklar rigningar; stormar ótrúanlega sterk-
ir, einkum af suðvestri. Eannkomubyljir
sjaldan mjög dimmir, ogmáoptast eðaæfin-
lega rata milli bæja. ■ Snjódýpi lítið, en á-
freðar tíðir.
Grasvöxtur lítill, og því mun eigi hægt að
hafa hjer mikinn fjenað, með því líka að
landrými skortir og örðugt mun að rækta
hier tún svo vel sje, eða í flestum árum
vérði að góðum notum ; svo er grasvegurinn
níiög þunnur og stendur grjót víða upp úr.
Tfarðrækt er að vísu mjög ófullkomin hjá
eyjabúum, og kemur það mikið af því, að
oss alla vantar þekkingu á að afla oss á-
burðar og fara með hann ; en svo mikið hef
jeg þó reynt á blettum þeim, er jeg hefi
rutt grjóti úr og sljettað, að mikið má um-
bæta.
Túngarð hef jeg að nokkru hlaðið um tún
mitt, og ef jeg get haldið honum áfram, er
jeg viss um, að aðrir taka það eptir, því
allir játa það hjer nauðsynlegt sökum á-
gangs þess, er af landþrengslunum og nábýl-
inu leiðir.
Sauðataðinu höfum vjer hlotið að að brenna
því mestu vandræði hafa verið hjer með
eldsneyti, og stundum hefir • svo þrengt að
oss, að vjer höfum hlotið að tína allar
lauslegar spýtur í éldinn, jafnvel fiskihjalla
og gömul hús, því um svörð er eigi að tala.
þetta hefir að sönnu mikið hamlað oss frá,
að bæta hús vor, en allt fyrir það hefir
byggingu á bæjum hjer mikið farið fram
síðan jeg kom og yrði víst betur, ef hagur
manna batnaði. Vjer höfum árlega sókt
mikið af kolum til Akureyrar og Oddeyrar,
og hefir það eigi lítið aukið á flutninga vora,
en nú væntum vjer, að Guðjohnsen byrgi
oss að kolum, og þá hefir mjer komið til
hugar, að reynandi væri, að verja sauða-
taðinu til áburðar.
Og meira að segja: jeg er eigi vonlaus
um, að þá verði hafðar hjer kýr. Erá því
fyrsta, er jeg kom hjer, hefi jeg haft þá
skoðun, að hjer geti eigi fyr orðió notalegt
líf, en þær verða hafðar, en hingað til hefi
jeg eigi þorað að ráðast í að fá mjer kú.
Fyrst og fremst hefi jeg horft fram á hey-
leysið, þar næst hefi jeg eigi treyst mjer
til að kaupa kúna og nautið með, því eigi
get jeg búizt við, að eyjarskeggjar styðji að
því, þar eð flestir þeirra segjast helzt aldr-
ei vilja sjá kú, og telja það til, að þéir hafi
fellt sauðkindur sínar fyrir þær, er þær voru
hjer. Og í þriðja lagi hefi jeg óttast skort
á vatni, þar eð jeg hefi eigi sjeð fært fyrir
eldiviðarleysi, að bræða snjó handa þeim,
ef til þess þyrfti að koma. Brunnur var
að nafninu til áhverjum bæ hjer, þegar jeg
kom, en allir þrutu þeir, þegar mikil frost
gengu lengi, nema Miðgarðabrunnur einn ;
var þá sókt í hann af hinum bæjunum,
þangað til hann varð að lokunum einnig
upp ausinn, svo til fullra vandræða horfði;
en nú fyrir fáum árum hafa tveir nýir
brunnar verið grafnir, er jeg ætla að eigi
muni heldur þrjóta, þótt vatnsmegn þeirra
sje lítið, og mun það vatn, er þeir gefa,
duga til neyzlu handa mönnunum.
þegar jeg kom hjer voru Grímseyingar
77 að tölu; hafa þeir smámsaman heldur