Ísafold - 09.09.1885, Blaðsíða 3

159
Jeg skal ennfremur leiða athygli íbúa
annara hjeraða lands vors að því, hvort
þeim ekki þyki tími til kominn að a.huga,
hvort ekki muni þurfa að gjalda varhuga
við veiðiaðferð þeirri, sem farin er að tíðk-
ast víða, og hvort ekki sje athugandi,
hvort yfirgangur útlendra fiskimanna ekki
sje farinn að sýna sín skaðlegu áhrif. Sagt
er t. a. m., að lóðabrúkun á Eyjafirði og
Seyðisfirði sje búin að sýna sínar afleiðing-
ar; ekki munu hvalaveiðar Norðmanna
færa ísfirðinga í álnirnar; Ameríkumenn
eru farnir að senda skip upp hingað ein-
göngu til flyðruveiða, og er haft eptir þeim,
að þeir veröi búnir á þremur árum með
það, sem til sje af þeirri fiskitegund hjer
við land. En ef vjer af ofurgræðgi, þrá-
kelkni, og ef til vill sumstaðar af lagaleysi
eyðileggjum sjálfir fyrir oss fiskiveiðarnar,
er þá furða, þótt útlendingar leyfi sjer hið
sama ?
Að endingu skal jeg leyfa mjer að láta í
ljósi þá skoðun mína, að það sje of snemmt,
að leyfa að leggja þorskanetin 14. marz
ár hvert; það ætti að hkindum fremur
að vera bundið við lok marzmánaðar.
Hafnarfirði 11. júlí 1885.
Þ. Egilsson.
Steinolía sem varnarmeðal gegn
bráðapest á sauðfle.
Veturgömlum og eldri kindum skal gefa
inn fulla matskeið, en lömbum helmingi
minna. |>etta ætti að gjöra um fyrstu
rjettir á haustin, og bezt væri að ítreka
það, að hjer um bil mánuði liðnum.
þetta ráð til að varna bráðapest hefir
um nokkur undanfarin ár verið reynt af
ýmsum bændum hjer í Bangárvallasýslu,
og hefir það, að því jeg hefi heyrt, gefizt
vel. Sjálfur hefi jeg þessa reynslu fyrir því,
sem nii skal greina.
Haustið og veturinn 1881 missti jeg
milli 20 og 30 lömb og veturgamlar kindur
úr bráðapest; haustið 1882 gaf jeg fyrst
lömbum og veturgömlum kindum inn stein-
olíu; næsta vetur varð ekki vart við bráða-
pest í mínu fje ; haustið 1883 hjelt jeg sama
sið; en þá missti jeg um liaustið ogveturinn
4 tvævetra sauði; þess vegna gaf jeg síðast-
liðið haust einnig tvævetrum kindum inn
steinolíu; síðastliðinn vetur missti jeg ekkert
lamb, enga veturgamla og enga tvævetra
kind úr bráðapest, og þakka jeg það steinolí-
unni. Ekki hefir það dugað, það jeg veit,
að gefa kindum inn steinolíu, sem sjúkar
hafa verið orðnar af bráðapestinni.
Steinolía sú, sem gefin er inn, ætti að
vera tær og hrein, því jeg hefi heyrt dæini
til, að kindur hafa sýkzt og jafnvel drepizt,
sem gefið hefir verið iun ólirein og gruggug
steinoha.
Hvernig þvf cr varið, að steinolía verkar
sem meðal gegn bráðapest, þori jeg ekki
að leggja neinn dóm á; en ekki þykir mjer
ólíklegt, að hún verki sem sóttvarnarmeðal.
Dýralæknar telja bráðapestina með þeirri
sjúkdómsgrein, er Danir nefna nMiltbrand-
Apoplexi«, en alhr miltisbrunasjúkdómar
eru næmir; í blóði þeirra dýra, sem sýkzt
hafa af miltisbruna, hafa menn fundið smá-
kvikindi, »Bacteria«, og hafa sumir viljað
kenna þessum smákvikindum um sjúkdóm-
inn ; steinolían er í lyfjafræðinni talin með
þeim meðölum, er nefnast »antiparasitica«,
en þau meðul drepa smákvikindi þau, er
lifa annaðhvort í eða á líkömum annara
sjer stærri dýra ; það er því ekki óhugsandi,
að ef bráðapestarsóttnæmið er smákvikindi,
að steinolían verji þeim að taka sjer ból-
festu í líkama sauðkindarinnar; en hvern-
ig svo sem þessu er varið, þá álít jeg, að
reynsla annara og mfn í þessu efni ætti
að hvetja þá, sem árlega missa sauðkind-
ur úr bráðapest, til að reyna steinolíuna
og gefa kindum sínum hana inn þá þegar
um rjettir að haustinu til.
Kirkjubæ á Rangárvöllum 20. júní 1885.
Bogi P. Pjetubsson.
f Bjarni Skúlason Thórarensen.
Diukknaði í Markarfljóti 16. f. m„ eins og áði r
er frá skýrt hjer í blaðinu. Lík hans var flutt til
Odda og jarðað þar við hlið föður hans 23. f. tn.,
í viðurvist helzta fólks í hjeraðinu.
Við leiði hans voru þessi vers sungin, eptir sira
Mattli. Jochumsson:
Allt hold er líkast hjómi,
sem heilagt skáldið kvað,
í dupti deyr þess blómi,
ef drottinn blæs á það.
En sárt er þig að syrgja,
þú sveina göfug rós,
og böl er þjer að byrgja
hið blíða himinljÓ8.
Hvað dró þig, hetjan hrausta,
í heljar-strauminn blá?
hvi hætti hjartað trausta
svo hastarlega’ að slá ?
A burt með blinda hending!
Hjer birtist guðlegt svar:
frá náðarbrunni bending
oss breyzkum gefin var.
Vjer sjaldan glöggt þess gáðum,
hvar gatan rjetta lá,
og herrans helgu ráðum
vjer hurfum opt í frá.
Vjer gleymdum þeim, sem gefur
eins gleðibros og tár.
Vjer þegjum. Hönd guðs hefur
oss höggvið þetta sár.
Ver sterk, þú mædda móðir,
og mýki guð þitt sár.
En sof þú blítt, ó, bróðir,
þó brennheit falli tár.
þótt hyrfi líkast hjómi
þitt hold á eyðistað,
það rís í dýrðardómi,
þá drottinn lífgar það.
Lát ógna eyði-sali
með ís og flaum og grjót;
lát þruma dimma dali
við dauðans merkurfljót:
því sjá, á svölurn tindurn
guðs sól með krapti rís;
þar skfn af lífsins lindum,
þar leiptrar paradís.
M. J.
Alþingi.
Eun er eptir lítilsháttar til frásagnar af
þinginu, þótt sleppt sje algjörlcga rúmsins
vegna að gera grein fyrir ýmsum máluin,
er ýmist sofnuðu út af eða dagaði uppi á
þinginu.
»Gjöf Jóns Sigurðssonar«. í regl-
um um gjöf Jóns Sigurðssonar, staðfestum
af konungi 27. apríl 1882, er svo fyrir
mælt, að alþingi skuh, í hvert skipti og það
kemur saman, velja 3 menn, er kveði á
um, hver njóta skuli verðlaunanna af sjóðn-
um, þ. e. vöxturn hans, fyrir »vel samin
vísindaleg rit viðvíkjandi sögu landsins og
bókmenntum, lögum þess, stjóm og fram-
förum«.
Eptir skýrslu landshöfðingja 3. júlí'þ. á.
var sjóðurinn, sem stofnsettur var með
erfðaskrá ekkju Jóns heit. Sigurðssonar, frú
Ingibjargar Einarsdóttur 12. des 1879, orð-
inn 11. júní í sumar samtals 8571 kr. 48 a.
Eptirfarandi erindisbrjef fyrir verðlauna-
nefnd þá, er alþingi velur í hvert skipti,
samið af nefnd í sameinuðu þingi (M.
Steph., Tr. Gunnarssyni og Einari Ás-
mundssyni), var samþykkt í sameinuðu
þingi:
1. gr. Nefndin skal auglýsa hið fyrsta
eptir þing tilboð um að senda henni vel
samin vísindaleg rit, viðvíkjandi sögu lands-
ins og bókmenntuin, lögum þess, stjóm og
framföram, innan ákveðins tíma, svo nefnd-
in geti gert að álitum, hvort höfundar rit-
anna sjeu verðlauna verðir fyrir þau sam-
kvæmt tilgangi gjafar Jóns Sigurðssonar.
2. gr. Ritgerðir þær, sem sendar verða
í því skyni að vinna verðlaun, skulu vera
nafnlausar, en auðkenndar með einhverri
einkunn. Nafn liöfundarins skal íylgja í