Ísafold - 27.01.1886, Blaðsíða 1

[huj át á iniðvtkuiagfsmorgna. lert
irjangsins (55-GQ arka'i 4ir.: erlendis
5 kr. 3orjist íjrit miðjan júlímánuð.
ÍSAFOLD.
Uppsögr. (skrifl.) bundin við áramðt, á-
gild nema bmin sje til úlg. Ijrir 1. atk
. sat
XIII 4.
Reykjavik, miðvikudaginn 27. januarmán.
1886.
t
BERGUR THORBERG
landshöfðingi
andaðist 21. þ. m., stundu fyrir miðjan
morgun. Hann gekk alheill til rekkju
kvöldið fyrir, en vaknaði um miðja nótt
við verk í bakinu, er hann hafði kennt
við og við hin síðustu missiri, en hugði
vera gigt. ’Verkuriun leið frá eptir til-
raun læknis, Dr. Jónassens, en tók sig
upp aptur, er áleið nóttina. Var þá vitj-
að landlæknis Schierbecks, er ekki hafði
meðhöndlað hann áður ; en þegar hann
kom, var landshöfðingi örendur. Land-
læknir ætlar, að dauðameinið muni hafa
verið ólæknandi sjúkdómur sá er kallað-
ur er blóðsekkur (aneurysma) á hinni
stóru æð, er allt blóð rennur um frá
hjartanu, og hafi æðin sprungið að lokum
Bergur Ólafsson Thorberg var fæddur
23. janúar 1829, að Hvanneyri í Siglu
firði. Faðir hans var Ólafur prestur
Hjalt~>*on. Hann ólst upp hjá foreldr
um sín’um í æsku, en síðan tók Arnór
sýslumaður Arnason hann að sjer og
styrkti hann til skólanáms, fyrst í lærða-
skólanum og síðan á háskólanum. Hann
varð stfident 1851 með 1. einkunn, og
kandídat í lögum 1857 með 2. einkunn.
Árið eptir varð hann assistent í dóms-
málastjórninni, er þá hafði íslenzk mál
til meðferðar, og gegndi hann þeirri
sýslun þangað til 1865, er hann var
settur amtmaður í vesturamtinu en amt-
mannsembættið var honum veitt ári síð-
ar. þegar vesturamtið var sameinað
suðuramtinu, varð hann amtmaður í
báðum ömtum, og fluttist þá frá Stykk-
ishólmi til Reykjavíkur, vorið 1873.
Hann var settur landshöfðingi 1882, er
Hilmar Finsen fór utan, og gegndi því
embætti ásamt amtmannsembættinu til
1. maí 1883. Síðan gegndi hann lands-
höfðingjaembættinu einu, og var honum
veitt það ári síðar, 7. maí 1884.
Hann var konungkjörinn þingmaður
1865—1883 ; forseti í efri deild og sam-
einuðu þingi 1881. Hann varð riddari
af dannebroge 1870, dannebrogsmaður
1874 og kommandör af dannebroge 1885.
Hann var tvíkvæntur. Fyrri kona
hans var Sesselja þórðardóttir, stúdents
frá Sviðholti, stjúpdóttir Bjarnar Gunn-
laugssonar yfirkennara; hún dó 1868,
barnlaus. Arið 1873 gekk hann að eiga
Elinborgu Pjetursdóttur biskups, er lifir
hann ásamt börnum þeirra, Sesselju og
Pjetri.
þetta snögglega fráfall hins æðsta
valdsmanns hjer á landi löngu fyrir elli-
ár hlýtur að hafa svipleg áhrif á allan
landslýð, jafnframt og það bakar sáran
trega ekki einungis hinum nánustu
vandamönnum, heldur fjölmennum hóp
vina og málkunningja, er hann hafði
laðað að sjer með ljúfmennsku sinni og
öðrum mannkostum.
Um frammistöðu hans í hinum vanda-
sömu og ábyrgðarmiklu embættum, er
hann hafði á hendi í rúma tvo tugi ára,
er það að segja, að þótt að henni væri
fundið og að henni rnætti finna með
rökum f sumum greinum, þá er á hitt
að líta, hvort ávirðingarnar hafi verið
þess kyns eða það að þeini kveðið, að lífs-
ferill hans í þjónustu landsins megi
ekki þar fyrir með sanni heita lofsverð-
ari en almennt gérist. það er
»ekki hollt að hafa ból
hefðar upp á jökultindi,
af því þar er ekkert skjól
uppi fyrir frosti, snjó nje vindi«;
og það er lands-3iður hjer sem víðar, að
tala minna um kost en löst á þeim
mönnum einkanlega, sem hátt eru sett-
ir, meðan þeirra nýtur við.
Hann hafði góðar gáfur til að bera
og einkar-farsælar, og þar með staka
mannúð, lipurð og ljúfmennsku. þessir
kostir, samfara mikilli iðjusemi og reglu-
semi, hófu hann greiðlega til æðstu
valda og metorða hjer á landi, og
reynsla og hyggindi kenndu honum að
fara stillilega og gætilega með vald sitt.
Hann var að vísu ekki á sama bandi
og meginþorri þjóðarinnar í sumum
helztu áhugamálum hennar. En hann
fór að jafnaði fremur spaklega í sak-
irnar í slíkum hlutum, og engin ástæða
er til að efast um fullkomna þjóðrækni
hans, enda er það og mjög mikilsverður
þáttur í sannri þjóðrækni, að stunda áríð-
andi embætti með alúð og trúmennsku.
Hann var einn af þeim mönnum, sem
gat átt sjer mótstöðumenn, en enga
fjandmenn. Hann vildi engan móðga
eða hryggja, heldur »alla ávallt gleðja«,
eins og skáldið segir hjer á eptir,—sem
ekki vill láta nafns síns getið.
BERGUR THORBERG
INTEGER VITÆ
oem að atia
dvaíit vltdlz <^(edja,
daia oy j’jaít'a
3>öptvt 'ótt mun tivoSja;
<fíð tázin jatta,
ciíeya’ ez pzun<j in t>eðja,
3 teto eáz ez evedja.
acza
j0nf eem ad
zLtdzei viidiz tvzxy^c^ja,
fffliunt meðat c^iadza
itLunaztieiminn £ij<jcj,ja;
(f)3áirvo jjadza-
£Ltt paz -tiam ad jii^ja,
&z tiátt ti\jcfocfrjuz tiyyja.
pú, eem úz öttu
d&tid viídiz lx»ta
‘itíLunt tvimna í tiöttú
Jtinu cama mceta;
GLtsaeis um vÖÍtu
&ktiezt tiann ad c^zoeta,
peoe Qud mun <ja.’ta.