Ísafold - 30.11.1887, Blaðsíða 3

219
vísu skal landgeiri helgaður fram með sund-
inu og þar skipað á vörð liði frá ýmsum
Evrópuþjóðum. Englendingar ljetu hjer
helzt undan, en Frakkar vilnuðu svo í á
móti, að þeir játuðu þeim heimildum og
frumrjétti, sem Englendingar hafa eignazt
á Hebriðeyjum nýju, og kvöddu þaðan á
burt varðlið sitt.
Salisbury hefir nýlega skýrt frá, að Ey-
júb jarl hafi gefið sig Iridlandsstjórn á
hendur.
Stjórnin, lið hennar og þjónar eiga nú
ærið að vinna á Irlandi, og á mörgum stöð-
um verður ekki sjeð við forboðuðum fund-
um, t. d. á náttarþeli. Víða lendir í barn-
ingum og róstum, en sumstaðar fara sam-
særismenn, t. d. grímumenn, sem »tungl-
skinssveinar« nefnast, fram öllum ráðum
sínum og veita sumum grimmilegar heim-
sóknir.
O’ Brien (ritstjórinn, sjá Isaf. 19. okt.)
og annar maður Mandeville að nafni, sitja
nú í því hegningarvarðhaldi, sem þeir voru
dæmdir til, því skýrskotun til æðra dóms
varð þeim ekki að björg. Sagt, að Brjánn
hafi þverneitað að færast í bandingjabún-
ing, hvað sem eigi að kosta.
Gladstone hjelt fyrir 3 vikum langa ræðu
í Nottingham, og sagði meðal annars, að
nú þyrfti enginn að efast um málefni lr-
lands, því frelsisvinir á Englandi hefðu
»letrað það á fána sinn«; en þeir hefðu þó
ávallt hrósað sigri að lyktum.
Síðan í miðjum október hefir næstum
hvern dag brytt á óspektum í Lundúnum,
og lögregluliðið mátt ávallt hafa á spöðun-
um. það voru atvinnulausir og bjargar-
lausir verkmenn, sem streymdu til funda
á Trafalgartorgi eða annarsstaðar, en ætíð
nóg af skríl og vesaldarlýð til að fylla þar
þyrpingar. Nú hefir löggæzlustjórinn lagt
bann fyrir þau fundahöld á torginu, en
ráðstafanir gerðar til bjarga og húsnæðis
þeim aumingjum, sem lögðust fyrir til
svefns á strætum og torgum, og hypjuðu
sig í tötrum sínum
Frakkland. Lengi búizt við, að losazt
kynni um Bouvier og ráðaneyti hans þeg-
ar þingið tæki aptur til starfa, því honum
mundi erfiðast að gera menn ánægða með
fjárhagsmálin og finna þar hagkvæm iir-
ræði.
En hjer varð annað í efni, sém hefir
ætlað að koma öllu á ringulreið bæði á
stjórn og á þingi. það er í stuttu máli
þetta:
Snemma í október komu upp þær hneyxla-
sögur um tvo hershöfðingja, að þeir hefðu
til fjefanga selt og útvegað mönnum orðu-
krossa og aðrar virðingar. Sumir svo orðu-
þyrstir, að þeir hafa gefið fyrir þær 100,000
franka(!). Annar þeirra manna heitir Caffarel
og er annar formaður hershöfðingjaráðsins, en
hinn d’Andlau, í öldungadeildinni meðal
keisaravina. Með báðum konur í brögðum,
þau frúkvendi, sem kalla má gangi með
grímur í stórborgunum, hafa mikið um sig
og koma vel til allra vjela.
D’Andlau strokinn á burt, Caffarel svipt-
ur öllum virðingum. Mikið fum á þinginu,
uppþotamál og uppljóstrar í öllum blöðum.
•Svona er hávegafólkið okkar!« sögðu þau.
Grunur sjer í lagi leiddur að Wilson, þing-
manni og tengdasyni Grévys forseta.
Hann hefir mikið um sig til fjárgróða, hefir
búið í höll tengdaföður síns, og ásamt konu
sinni staðið fyrir brjefaskriptum, svörum
bænarbrjefa og annara brjefasendinga fyrir
forsetann. A þeim brjefum frímerkjastip-
ill forsetans, en nú borið á Wilson, að hann
hafi haft síimpilinn á brjefum sjálfs sín, og
haft svo af ríkinu. »Beynist svo, þá skal jeg
það bæta«, segir Wilson, og hefir sent
Bouvierfjármálaráðherranum 40,000franka. I
þingórunurn ráðið að setja rannsóknarnefnd,
sem á að rekja allan athafnaferil stjórnar-
innar frá 16. maí 1877. »Lokleysuráð!«
segja nú sum blöðin, og taka nú þegar
fram, hve Frökkum hætti við að verða
flumósa, og þau hugga sig við, að öllum
muni skjótt leiðast reksturinn, svo árang-
urslítill sem hann hljóti að verða.
Sá er enn dilkur þessarar sögu: Boul-
anger hafði komið Caffarel í það embætti,
sem nefnt var. Honum varð hverft við
tíðindin frá París, og hraut honum svo
eitthvað af munni, sem hermálaráðherrann
vildi, að hjer skyldi eitthvað á sjer skella.
þetta í blöðum borið. Boulanger gekkst
við, og því dæmdur til 30 daga varðhalds.
Slíku hefði enginn trúað, ef spáð hefði ver-
ið fyrir ári.
!>ízkaland. Keisaranum gamla verður
nú opt kvellisamt, og þó öllum verði bylt við
þau tíðindi, eða svo sje látið, þá verður mönn-
um öðruvísi hverft við hitt, er af fleiri
sögum þykir mega ráða, að krónprinzinum
sje þó meiri hætta búin af hálsmeini sínu,
en læknarnir hafa ætlað. Hann er nú
suður á Italíu, og auk Maekenzies hafa til-
kvaddir læknar frá f>ýzkalandi fanð suður
til hans. Talað um nýjan eitil neðar í
kokinu.
Eptir Kolnoky kom til Bismarcks í
Friedricksruhe Crispi, stjórnarforseti Italíu-
konungs. Eptir fundinn (í byrjun okt.) var
engri huldu drcpið á, að hjer var til fulln-
aðar ráðið sambandsgerðinni með Ítalíu,
þýzkalandi og Austurríki. Kolnoky hefir
sýnt fram á í ríkisdeildanefndunum (»dele-
gatíónunum«), hver trygging þjóðafriðinum
hjer væri fengin, en bent þó á um leið, að
engu mætti fulltreysta, fyr en betur væri
búið um hnútana á Bolgaralandi.
Crispí talaði borginmannlega um ferð
sína, í veizlu, sem honum var haldin í
Túrín á heimferðinni. »Menn ætla sjálf-
sagt að það sje einhver samblástur«, sagði
hann,»sem farið hefir fram í Friedrichsruhe.
Bjett að vísu, en hann gerður þjóðafriðin-
um til styrks og uppihalds«. I niðurlagi
ræðu sinnar fórust honum svo orðin: »ítalía
hefir aldrei gert við neina svo traust og al-
úðlegt bandalag, sem nú er ráðið, aldrei
hlotið aðra eins viðurkenning og aldrei þá
trygging fyrir hagsmunum sínum og rjett-
indum. ítalfa krefst, að aðrir beri fyrir sjer
bæði virðing og ótta«.—Auðvitað, að banda-
menn treysta því, að ægiskjöldur sinn
aptri ófriðar8eggjunum.
Italía. Innan skamms ætla ltalir að
halda með 24 þúsundir hermanna Abessin-
ingum á hendur. Fyrir hernum liershöfð-
ingi, sem San Marsano heitir (greifi).
Bolgaraland. Hjeðan bera sagnir ekki
annað en að allt fari skaplega. þingmenn
sitja að málum sínum, furstinn verður vin-
sælli því lengra sem fram líður, og það
virðist sem vinir Bússa sjeu farnir að heykj-
ast. Að minnsta kosti fórust Kalnoky svo
orð um Bolgara, að svo margt sýndi, hvern-
ig þeir væru farnir að taka sjer fram í
þegnskap og þjóðþrifnaði.
Ameríka. Cleveland hefir ferðazt ásamt
konu sinni um vesturhluta Bandaríkjanna
og haft alstaðar mestu fagnaðarviðtökur.
þar sem hann staðnæmdist eða ók um stræti,
þusti fólkið að og varð hann þá að taka
í hendina á mörgum þúsundum manna,
—9000 á viðtökufundi í St. Louis.
50 ár síðan Chicago reis upp sem vísir
mikillar heimsborgar. þess skyldi hátíðlega
minnzt, en þeir menn tóku sig saman um
hátíðahöldin, sem vildu hafa gagn af þeim
um leið og taka nokkuð í aðra hönd.
það skyldi vera eins konar hersýuing:
hernaðaríþróttir sýndar, vofnfimi o. s. frv.
Boð send til Evrópu,og ef oss minnir rjett
ókeypis ferð boðin. Oðrum leizt hjer ekki
á bliku en Norðurlandahermönnum, og af
þeim fóru ekki svo fáir vestur, bæði
foringjar og undirliðar. Viðtökurnar hin-
ar ljúfustu, einkum hjá löndum þeirra, en
þegar til herskálans mikla kom, þar sem
margar þúsundir rnanna voru saman komn-
ar og höfðu borgað drjúgan inngöngueyri,
sáu þeir, að þeir voru í raun rjettri á trúð-
stöð staddir. Við þetta duttu brátt gull-
hringirnir af hátíðinni í augum aðkomu-