Ísafold - 15.02.1888, Blaðsíða 3

30
hafnar eða halda sig nærri landi. Og þá ríður
opt lífið á því fyrir menn á þilskipum á dimm-
um vetrarnóttum, þar sem vitar eru á landi, að
þeir sjeu svo greinilega auðkenndir hver frá
öðrum, að á þeim verði ekki villzt.
Rejkjavík 11. febr. 1888. Edílon Grímsson.
Læknir kærður.
J>að reyndist satt, sem sagt var i sumar, að
herra Jón Ólafsson á Hornstöðum í Dalasýslu
hefði verið kærður fyrir að hafa gjört skaða
með lækningum sínum, sbr. ísafold 13. okt.
Eptir fyrirmælum amtmannsins yfir suður-
og vesturamtinu er búið að halda próf í mál-
inu, og saunaðist við það sakleysi Jóns, og það,
að hann kemur hvervetna fram eins og sam-
vizkusamur maður, sem hann er alþekktur
fyrir, og sömuleiðis með fágætri heppni við
læknisstörf.
fess þarf ekki að geta, að vottorð og þakk-
lætisávörp hafa, síðan þetta varð hljóðbært,
streymt til Jóns úr öllum áttum, frá æðri sem
lægri, og má geta þess sjerstaklega, að herra
hjeraðslæknir Ólafur Sigvaldason gaf honum
ágætt vottorð, og sýnir það góðvild og sann-
Ieiksást herra hjeraðslæknisins. Sömuleiðis
veit jeg til, að vottorð hafa komið frá fjölda
merkra manna, þar á meðal frá herra prófasti
og alþingism. Páli Ólafssyni á Prestsbakka,
herra prófasti Jóni Guttormssyni í Hjarðarholti,
herra presti og alþingismanni Jakobi Guð-
mundssyni á Sauðafelli, _sem er lækningafróður
maður, og herra presti Ólafi Ólafssyni í Garps-
dal, og enn fremur frá sýslu- heilbrigðis- og
hreppsnefndum o. s. frv.
Sorglegt er nú, að ekki er útlit fyrir annað
en að fátæktin, afleiðing af góðsemi Jóns, gjöri
honum ómögulegt að gegna læknisstörfum
framvegis, og ættu menn nú ekki að láta lenda
við orðin ein, úr því hann er almennt viður-
kenndur sem nýtur læknirog ómissandi, heldur
nú þegar safna frjálsum samskotum, því líklega
þarf ekki að búast við miklum styrk frá því
opinbera í þessu tilfelli, þó margra manna líf
og heilsa sje í veði. J>ó ekki væri frá hverju
heimili nema lítilræði, þá drægi það sig saman
og gæti orðið til þess að Jón gæti haldið áfram
lækningum, en þyrfti ekki að hætta við þær
algjörlega eða hrökklast til Ameríku, sem mun
vera í huga hans, þegar hanu getur ekki
hjálpað lengur; en það mun mega fullyrða, að
honum dytti það ekki í hug, ef hann sæi fram
á, að hann gæti lifað hjer þolanlegu lífi, og
hjálpað eptir vilja og mætti.
Eitt al þeim mörgu vottorðum, er J. Ó hafa
verið gefin, án þess hann hafi óskað, hefir mjer
borizt í höndur, og leyfi jeg mjer að láta það
birtast hjer, einkum vegna þess, að það er frá
svo merkum manni.
Kjörseyri 20. des. 1887.
Finnur Jónsson.
Af því jeg hef heyrt, að Jón bóndi Olafsson
á Horn8töðum í Laxárdal hafi verið kærður
fyrir að hafa valdið tjóni með lækningum sín-
um, finn jeg mjer skylt, án þess hann hafi óskað
vottorðs mins, að lýsa þvi yfir, að í þau 7 ár,
sem jeg hef verið hjer í Bæjarhreppií Stranda-
sýslu, hefur jafnan verið leitað ráða Jóns, ef
einhver hefur veikzt á mínu heimili, og hefi
jeg opt sjeð hinn heppilegasta árangur af
lækningatilraunum hans. Er svo langt frá því,
að jeg viti nokkurt dæmi til, að lækningar Jóns
hafi valdið tjóni, eða að honum hafi af nokkr-
um manni hjer nærlendis verið borið það á
brýn, að jeg þori hiklaust að lýsa því yfir, að
almenningur í minni sveit Jtelur það lán sitt,
að Jón liefir fengizt við lækuingar, og menn
átt kost á að njóta hlálpar hans, þar sem
hjeðan er, að minnsta kosti að vetrinum til,
alveg ómögulegt að ná til lögskipaðra lækna.
Prestsbakka 1. nóv. 1887.
Páll Ólafsson.
„Póstskrínisholan rauða“. — í Xsafold 8.
þ. m. er grein ein lítil, þar sem fundið er að
því, að á póstskríninu, sem er hengt utan á
pósthúsið, til þe8s að láta brjef í, sje opið allt
of lítið, svo að eigi verði þar komið niður um
þykkum brjefum, en opið þurfi að vera svo
stórt, að því er mjer skilst, að niður um það
megi koma brjefum þuralung á þykkt, í al-
mennu arkarformi.
Jeg skal geta þess, að skríni þessi eru send
hingað af póststjórninni í Kaupmannahöfn, og
eru að öllu eins og þau sem notuð eru utan á
pósthúsum í Danmörku, og hefi jeg því enga
sök í því, að þau eru eins og þau eru.
Jeg ætla að það sje óþarfi að hafa opið stærra
á þessum kössum eu það er, því að brjef, sem
er þumlungur á þykkt í arkarbroti, mun naum-
ast verða talið til brjefa, heldur til böggla, því
það mundi vega yfir 50 kvint. í öðru lagi er
þess að gæta, að ef opið væri fullur þumlung-
ur á vídd, mundi hver handlítill maður, t. a. m
kvennmaður eða barn, eiga hægt með að stinga
niður hendinni, og mætti með því móti ná
brjefum úr kassanum.
A hinn bóginn verð jeg að taka það með
jafnaðargeði, þótt jeg sje ónáðaður, ef svo ber
við, að einhver komi með svo stórtbrjef, að það
eigi komist niður um opið á kassanum, og
kannast jeg eigi beldur við að hafa rekið neinn
aptur, ef hann hefir komið með slik brjef, og
mun heldur ekki gjöra það framvegis.
Rvíkurpóststofu 10. febr. 1888. 0. Finsen.
*
* *
Póstmeistarinn liefir misskilið, aunaðhvort ó-
vart eða hitt, það, som „sá sem reynt hefir“ sagði
um löglega fyrirferð á brjefum, Meiningin er, eins
og hver maður getur nærri, að póstskrínisopið
á að taka bæði brjef, sem eru 1 þuml. á þykkt
(en þá náttúrlega mikið lítil á breidd og lengd),
og brjef, sem eru í arkarformi (en þá auðvitað
þunn, því annars verða þau of þung, eins og
hann segir). J>etta segir sig sjálft ; enda væri
hin tilvitnuðu fyrirmæli í auglýs. um póstmál 3.
mai 1872 13.gr. annars hrein vitleysa. Svo að sú
viðbára póstmeistarans er eigi hin minnsta vörn.
Hitt segir hann satt, að hann er kurteisari en
svo, að hann amist við því, þó að menn komi
inn til hans. þegar póststofan er lokuð, hvort
heldur er með brjef, sem ekki komast í póst-
skrínið, eða önnur. En það verður hann þó að
kannast við, að hægt væri að hafa hjer líkan um-
búnað og á pósthúsinu í Khöfn : láta brjefa-
ílátið vera inni í húsinu og eins og póstskrínis-
op á veggnum, fullvítt til að láta stærstu brjef
inn um. Og ef þeir, sem nokkrar brjefaskriptir
hafa að mun, yrðu svo vandir á að kaupa sjer
heldur frímerki í heilum örkum, t. d. 5 króna
örkum, sem fást með 4% afslætti, og eiga þau
svo fyrirliggjandi heima hjá sjer — þau eru
peningaígildi —, heldur en að vera að gera sjer
ferð á pósthúsið í hvert sinn eptir einu og
einu frímerki eða með eitt og eitt brjef ófrí-
merkt, þá sparaöist með því mikill timi og
fyrirhöfn, bæði sjálfum þeim og póstmeistaran-
um eða hans þjónustumönnum, ef svo ekki þyrfti
annað en stinga hverju löglegu lausabrjefi inn
um þetta op utan á húsinu. — Ritstj.
Hitt og þetta.
Menntun ýmsra þjóða. Af þeim sem komn-
ir eru yfir fermingaraldur, eða 15 ára og það-
an af eldri, eru svo margir af hundraði lœsir,
sem hjer segir :
á fýzkalandi ... 94 á Frakklandi 81
á Bretlandi hinu mikla 91 á Ítalíu . . . 74
í Austurríki .... 88 á Spáni . . , , 69
á Rússlandi . . . 53
En bæði lesandi og skrifandi og kunna faldan reikning : ein-
á þýzkalandi ... 89 í Austurríki 75
á Bretlaudi hinu mikla 81 á Ítalíu . . . 63
á Frakklaudi ... 77 á Spáni . . , . 49
á Rússlandi . . . 39
— Vetrarharka var mikil í suðurlöndum
um nýjársleytið í vetur. {>að var mannhæðar-
snjór á ítaliu sunnanverðri. Nærri Róm sátu
járnbrautarlestir fastar í snjónum. í Bologna
var leikhúsum lokað, af því að menn voru
hræddir um, að þökin mundu hrynja ofan yfir
áhorfendurna af snjóþyngslum. í Peneyjum
lagði öll leiðarsund, og í Genúa snjóaði 20
klukkustundir í senn. Víða urðu menn úti og
fundust helfreðnir á vegum og þjóðbrautum.
í Austurríki og á Ungverjalandi gengu ákafir
kafaldsbyljir. í Póllandi var mikið tjón á mönn-
um og skepnum af kulda og illviðrum, og í
Varsjá, höfuðborginni, var það tekið til bragðs,
að kynda bál á torgum úti, til þess að fólk
gæti vermt sig við þau.
— Örskammt er öfganna á milli. Helm-
ingur mannkynsins ber alla æfi áhyggju fyrir
því, Iwernig þeir eigi að fá sjer eitthvað til að
nærast á; en hinn helmingurinn er allt af að
velta fyrir sjer, hvaba rjetti þeir eigi að leggja
sjer til munns ; en merkilegast er það, að hin-
um verður optast nær miklu minna mein að
fóstuhaldi sínu en þeim síðarnefndu að átveizl-
unum.
— „Reyna má það 1“ Prestur er að hugga
unga ekkju og segir meðal annars um mann
hennar : „Hann var einn af þeim fáu, er segja
má um með sanni: það er ekki auðfundinn hens
maki“. Ekkjan, snöktandi: „Nú, ekki skal
jeg fortaka það: jeg vona að mjer leggist eitt-
hvað til, prestur minn góður“.
— 29 ráðaneyti setti Grévy á laggirnar þau
9 ár, sem hann var ríkisforseti á Frakklandi, en
fjell að hinn þrítugasta, þ. e. varð að leggja
niður tignina af því, að enginn almennilegur
maður vildi verða til að skipa nýtt ráðaneyti
fyrir hann, vegna hneyxlisins, sem Wilson
tengdason hans hafði valdið.