Ísafold - 18.05.1889, Qupperneq 4

180
málum, sem eru á fyrsta ári sjálfsmennsku sinn-
ar, og því ekkert farnir að gjalda presti Hje
kirkju?
Sv.: Jú, ef þeir hafa þær ástæður, að lögð
mundi verða á þá gjöld til prests og kirkju.
165. Er það ekki meiningin, að hvert skip, sem
róið er til fiskjar, nefnisteptir því, hve margar ár-
ar þurfa til að róa því, svo sem áttróið skip átt-
æringur o. s. frv.?
Sv.: Jú.
166. Er ekki rjett, að hlutur ,af opnum róðrar-
skipum, sem höfð eru til fiskiveiða, sje tekinn
eptir hlutfalii því, sem skipin eru lögð í tíund, svo
sem af 1 áttæring eða stærra skipi (1 '/2 hundrað)
l’/j hiutur, af sexæring eða feræring (1 hundrað)
1 hlutur, af 1 tveggjamannafari ('/j hundrað) '/2
hlutur?
Sv.: Ekki er iagaheimild fyrir því og venjan
víst ekki heldur, en ekkert á móti að koma þeirri
reglu á með samtökum.
AUGLÝSINGAR
ísamfeldu máli með smáletri kosta 2 a. (þakkaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; með öðru ietri eða setning
I kr. fyrir þuml. dálks-lengdar. Borg. út í hönd.
J>essa leiðrjetting og vottorð hefir Ejallk. neitað
að taka:
XjEIÐRJETTING. í 2. blaði Fjallkonunnar
dags. 18. jan. þ. á. stendur grein með yfirskript :
„(tóö kaup“, undirskrifuð af Jóni Arnasyni í Olafs-
"vík, og þar eð jeg álít innihald hennar meiðandi
fyrir mannorð mitt, ef það hefði verið satt, skal
jeg hjer með biðja yður, herra ritstjóri, að ljá
eptirfylgjandi línum og hjálögðu vottorði rúm í
blaði yðar, svo að almenningur geti fengið sann-
leikann að iesa.
J>ess skal þá getið, að nefndur Jón sendi mann
til Búða að taka út og flytja saltið, og gerði sá
maður engar útásetningar eða mótmælti á nokkurn
hátt, að saltið væri gott; og það var fyrst, þegar
jeg kom til Olafsvíkur, nokkru seinna, að Jón
sagði mjer frá að saltið væri „úrsalt“; þetta vildi
jeg ekki kannast við, um leið og jeg þó játaði,
að vel væri mögulegt, að eitthvað lítið af „úrsalti"
og kannske nokkrar „Gillur“ gætu hafa komið
saman við það, því að saltið, er jeg hefði haft,
væri flutt til Búða frá ísafirði, með skipi er hafði
stundað fiskiveiðar að sumrinu, en hafði ekki
verið hreinsað áður en saltið var látið i það. En
hvað sem þessu líður, þá bauð jeg honum samt að
leiðrjetta kaupið á þann hátt, sem hjálagt vottorð
sýnir, og verð því þess vegna að álíta, að hann,
þar sem hann í nefndri grein tekur svo til orða :
„og var ekki við það komandi síðar, að jeg fengi
minnsta afslátt eða leiðrjettingu á þessu“, hafi
sýnt sig sem opinberan lygara.
Ólafsvík þann 15. apríl 1888.
Með virðinga
H. Thejll.
Vottor ð
Yið undirskrifaðir vottum hjer með, að herra
H. Thejll í febrúar 1888 kvaddi okkur til að vera
heyrnarvottar að samtali lians við herra Jón
Árnason í Ólafsvík um salt, er nefndur Jón hafði
um sama leyti keypt á Búðum og flutt hingað.
J>essa beiðni H. Thejlls uppfylltum við og
heyrðum þá, að Jón fór fram á við hann, að láta
sig hafa einhvern afslátt, eða leiðrjettingu á salt-
kaupunum, af því hann þóttist vera, viss um, að
það hefði verið úrsalt, en H. Thejll vildi ekki
kannast við það, en til þess að gjöra Jón ánægðan
bauðst hann til að kaupa strax af honum saltið,
fyrir borgun út í hönd, og með sama verðlagi og
Jón hafði keypt það á Búðum, en hjer upp á
svaraði Jón nei! hann vildi ekki flytja salt fyrir
Ólafsvíkurverzlun fyrir ekki neitt, og var þar með
úti samtalið.
Til frekari sönnunar, að þetta sje sannleikanum
samkvæmt, lýsum við hjer með yfir, að við
erum reiðnbúnir að staðfesta framburð okkar,
hjer um, með eiði, ef þess verður krafizt af yfir-
völdum.
Ólafsvík þ. 21. febrúar 1889.
Jóhann Dagsson. Egill Jónasson.
Vottar af undirskript:
Bjarni J>orkelsson.
Jóh. St. Stefánsson.
|>ar sem mjer, er með byggingarbrjefi frá
I. apríl 1884, gjört að skyldu og skilyrði fyr-
ír varanlegri ábúð m. fl., að rækta kostgæfi-
lega engjaberjur og ljá ekki torfskurð, þá
fyrirbýð jeg hjer með öllum að rista torf í
Brúsastaðamýri, í jpingvallakirkjulandi, því
mýri þessi er sá eini engjablettur, sem ábúð-
arjörðu minni er útlagður til slægna, og hvergi
annarsstaðar í landi jarðarinnar getur verið
um torfskurð að ræða.
Skógarkoti 8. maí 1889.
Hannes Guðmundsson.
í dag fannst þorskanetatrossa, 6 net—komu upp
á skötulóð—á línunni Súla um Klapparnef. Annað
duflið var skorið af, en hitt brotið, merkt; G. G. S.
Eigandinn vitji til undirskrif'aðs, og borgi jafn-
framt hirðingu og auglýsingu.
Narfakoti 15. maí, 1889.
Arni Pdlsson.
VERÐLAUNAGLÍMtm í Good-Templara-
húsinu, laugardaginn 18. maí kl. 8. e. m. — Að-
göngumiðar á 20 a. fást hjá þorl. Ó. Johnson og
við innganginn, að svo miklu leyti sem rúm leyfir.
PENINGABUDDA, vönduð, fundin i gær á
götu í bænum, með nokkrum aurum í. Eæst
gegn auglýsingargjaldi hjá Sig. Guðbrandssyni.
KLYPSÖDLAR nýir og vandaðir með öllu
tilheyrandi fást keyptir hjá undirskrifuðum mjög
ódýrt, og margt fleira er þjenar til ferðalaga.
Mjóstræti 8, Rvík 18. maí 1689.
port. J. Jónsson.
Litunarefni
vor, sem alstaðar eru viður-
kennd ágæt að vera og sæmd
voru verðlaunum á sýningunni í Khöfn 1888,
en'da eru hin einu litunarefni í verzlunum, er
samsett eru af æfðum og dugandi efnafræð-
ing,—hin einu litunarefni, er hver húsmóðir
getur litað með fljótt og auðveldlega eins
fallega og beztu litarar, fást hjá herra P.
Thorsteinsson, Bíldudal.
Buch’s Farvefabrik.
Studiestræde 32. Kjöbenhavn K.
DÁUn (kaffiblendingur), sem má brúka
Wf *■ eingöngu i staðinn fyrir kaffi-
baunir, fæst eins og vant ei við verzlun H. Th. A.
Thomsens í Reykjavík, á 56 aura pundið.
Forngripasafnið opið hvern mvd. og Id. kl. 1—2
Landsbankinn opinn hvern virkan dag kl. I—2
Landsbókasafnið opið hvern rúmhelgan dag kl. 12—2
útlán md„ mvd. og ld. kl. 2—3
Söfnunarsjóðurinn opinn I. mánud. í
hverjum mánuði kl. 4—5
Veðuratiiuganir i Reykjavik, eptir Dr. J. Jónassen.
Maf | Hiti (á Celsius) Loptþyngdar- 1 mælir(millimet.)l Veðurátt.
ánóttu|um hád. fm. | em. | ím em.
Mvd. 15. + 3 +12 769.6 764.5 O b O b
Fd. 16. + 4 +12 762.0 759+ O b O d
Fsd. 17. + 5 + 12 759-5 759-5 Sa h b Sa h b
Ld. 18. + 7 759-5 Na h b
Sama einmuna sumarblíðan sem að undanförnu.
í fyrra var 3 stiga frost í nótt sem leið og hjer
hvasst norðanveðr. í hitt eó fyrra blindbylur í
allan morgun (17.) og norðan-stórviðri; 1886 norð-
anbylur og frost; 1885 gott veður á landssunnan;
1884 noröanbál meö gaddi; 1883 útsynningsgarri
kaldur; 1882 var jeg ekki heima. 1881 norðan,
hvass með gaddi; 1880 landsynningur og gott veð-
ur; 1879 landsunnan, gott veður; 1878 norðanbál
og blindbylur; 1877 bezta veður; 1876 bezta veð-
ur; 1875 fagurt veður, nokkuð kaldur; 1874
bezta veður.
Ritstjón Björn Jónsson, cand. phn.
Prentsmiðja ísafoldar.
sjeð kvennmanninn standa upp við og vera
að grafa i jörðu, fundust skjölin fólgin, er
lýst hafði fyrir mjer. Jeg afsalaði mjer und-
ir eins eigninni; en þá risu upp aðrir, sem
bjuggust við arfi eptir mig, og hófa þras við
mig út af því, og leituðu jafnvel dóms og
laga. þannig varð málið heyrum kunnugt
og þótti allmiklum tíðindum sæta um hríó.
Margt var það samt, er styrkti minn mál-
stað: ætterni Maríu sannaðist og arfleiðsla
Lúkasar riddara, sömuleiðis, að það var hönd
gömlu frú Thunder á pappírsblöðunum, sem
jeg hafði haft méð mjer úr líkklefanum
hennar; ennfremur varð ýmislegt fleira, sem
fannst þar þegar leitað var, til að sanna
sögu mína. Jeg vann málið, og nú fer jeg
utan og skil þau Frank og Maríu hans eptir í
bezta gengi, þar sem þau sitja að eignum
þeim, er hefðu ekki orðið nema byrðarauki
fyrir mig». —
|>annig endar handritið. — g
Thunder yfirliði fjell í orustu fám árum
síðar. Barnabörn Frank Ó Brien’s minnast
hans með þakklæti og lotningu. Hreiðurborg
var yfirgefin fyrir löngu og látin leggjast í eyði.
Hans skraddari gjörist her-
maður.
Eptir Eristofer Janson.
(Fyrst segir frá því, hvernig það atvikað-
ist, að norrænir sjálfsboðaliðar gengu í sveit
saman í borginni Madison í Wisconsin í
Bandaríkjunum í Ameríku haustið 1861 og
buðust að veita Norðurríkjunum í þrælastríð-
inu, er þá var nýlega byrjað. Var þar mis-
jafn sauður í mörgu fje, sem hjer mun verða
frá sagt).
«f>eir, sem kunnugir voru í Madison, gátu
ekki varizt hlátri, er þeir gátu að líta mann
einn meðal dátanna rauðnefjaðan í meira lagi,
en talsvert sperrtan og grimmilegan og þó stúr-
inn á svip. «Og er ekki hann Hans skraddari
með líka! |>á eru nú flestir sótraptar á«sjó
dregnir». |>essum orðum vörpuðu áhorfend-
urnir hver á annan og hlógu dátt. |>ví svo
stóð á, að Hans var alkunnur í öllum ölkrám
í Madison. Hann var mesti letingi og iðju-
leysingi, gerði aldrei handarvik, en Ijet kon-
una sína vinna fyrir sjer og átta börnum
þeirra; en hún var mesti dugnaðarforkur.
Meinleysingi var hann, þegar hann var algáð-
ur, skrafaði mikið um landsins gagn og nauð-
synjar, og var jafnan mikill á lopti og mikill
í munni, þegar stóðu til kosningar í em-
bætti eða þess háttar. Hans þessi hafði ver-
ið svo óheppinn, að vera heyrnarvottur að um-
ræðum á fundi þeim, þar sem afráðið var að
setjaástofn norræna hersveit. Hann hafði sem
útvalinn og alræmdur kjaptaskúmur bæjarins
læðzt bak við fundarsalinn og lagt eyrað við
rifu. Síðan hafði hann flýtt sjer burt til
þess að verða fyrstur manna til að bera sög-
una af því, sem gerðist á fundinum, um all-
ar veitingakrær borgarinnar, hafði haldið há-
fleygar föðurlandsástarræður og þegið vfða
góðgjörðir — hann var yfir höfuð meira gef-
inn fyrir að þiggja góðgjörðir en veita —, og
hafði loks dregizt seint um kvöldið með
talsvert í kollinum heiin til kerlu sinnar;
hún var þá löngu búin að ganga frá kvöld-
matnum og koma krökkunum í bólið, öllum