Ísafold - 02.08.1890, Blaðsíða 3

5147
fresta þeim hennar vegna. Sjálfsagt er óhætt að
telja, að hún hafi tafið sem svarar viku frá slætti
og auk þess eru margir en svo eptir sig, að þeir
geta ekki gengið að verki með fullu fjöri, þó að
þeim sje bötnuð veikin sjálf fyrir nokkru.
Árnessýslu (Eyrarb.) 3Í. júlí : „Hjer alstaðar
nærlendis varð tilfinnaniegur grasbrestur á útjörð,
einkum mýrum. Tún voru viðast góð og sura-
staðar jafnvel með bezta móti. Nú um langan
tíma hafa verið sifeldar veðurblíður og þurkar.
Síðan í byrjun júnímánaðar hafa úrkomudagar
verið örfáir. Laxveiði í Ölvesá og f>jórsá hefir
að heita má engin verið í sumar; þar á móti
hefir selur veiðzt með mesta móti.
Þingmennsku fyrir Vestmanneyjar vilja
þessir ná í eða hafa gefið kost á sjer til þess,
eptir brjefi frá Vestmanneyjum 22. f. m. :
Indriði Einarsson revisor i Reykjavík, Jón
próf. Jónsson í Bjarnanesi, dr. Jón þorkels-
son í Khöfn og síra Páll Pálsson í þingmúla.
Þingmennsku fyrir Dalnsýslu vita menn
eigi greinilega um enn, hverjir muni vilja
slægjast eptir. Til hafa verið nefndir þeir
síra Jens Pálsson og síra Guðmundur Guð-
mundsson í Gufudal.
Gufuskipið Magnetic, kapt. Robert-
son, kom hingað í nótt frá Skotlandi; hafði
komið við á Eyrarbakka í gær og affermt
þar nokkuð af vörum til Guðm. kaupm. Is-
leifssonar. Með Magnetic komu 3 íslending-
ar frá Ameríku (Chicago) snöggva ferð : Páll
Eggerz og kona hans, frú Anna þórarins-
dóttir, og Haraldur Möller suikkari. Enn
fremur 2 enskir ferðamenn og 1 þýzkur.
Magnetic fer aptur á mánudagskvöldið, til
Skotlands.
í Lundúnum fæðist barn fjórðu hverja
mínútu eða 15 börn á klukkusfrundinni og
360 á sólarhring hverjum. Sjöttu hverja min-
útu deyr þar maður; það verða 240 á sólar-
hringnum.
Strætin í Lundúnum eru 7000 mílur ensk-
ar á lengd alls eða 1450 mílur danskar. Veit-
ir manni ekki af heilu ári til að ganga þau
af enda og á, þótt hann gangi fulla þing-
mannaleið á hverjum degi og hvíli sig ekki
nema á helgurn dögum.
Karl qlaðvœri.___________
fyrirgefa, að jeg hefði villzt á húsinu, hneigði
mig nokkrum sinnum og sneri við mjög
ófimlega. En er jeg gekk niður stigann,
kallaði hún á eptir mjer : „Fyrirgefið, herra
Karl ! þjer hafið líklega ætlað að tala við
mig um erfðafjárskattinn, en eruð of viðkvæm-
ur........ Sje svo bið jeg yður að koma
upp aptur. það er ekki hægt að komast
hjá því einhvern tíma, og hvað sjálfa mig
snertir, þá þætti mjer bezt að það væri út-
kljáð sem fyrst«.
Jeg gekk aptur inn til hennar. »þjer voruð
góður vinur mannsins míns«, sagði hun enn
fremur, »og þar að auki þakka jeg yður
hjartanlega fyrir, hve vingjarnlega þjer sam-
hryggðust mjer í brjefiuu eptir . . .
»En hvað drenghnokkinn er skemmtilegur !«
sagði jeg og beygði mig niður að litla bjart-
hærða drengnum hennar. Drengurinn blíndi
á mig, eins og hann kannaðist ekki vel við
mig, og spurði svo móður sína : »Er þetta
hann pabbi minn ?«
Erúin svaraði ekki, en sneri sjer við og
fór að gráta.
Til viðurværis sjer þurfa borgarbúar 500
þúsund nauta á ári, 2milj. sauði (sauðkindur),
100,000 kálfa, 8 milj. alifugla, 500 milj. pd.
af fiski, 500 milj. ostrur, 200 milj. önnur
skeldýr, humra og krabba, 100 milj. skeppur
af hveiti og margar milj. ámur af niðursoðn-
um mat. Til þess að renna þessu niður
þurfa þeir 940 milj. potta af öli, 47 miljónir
potta af spíritus og 235 miljónir potta af víni.
Vöxtur bæja í Ameríku. Borgir í
Ameríku með 8000 íbúa og þaðan af fleirum
eru nú 60 sinnum fleiri en fyrir 100 árum.
Arið 1850 voru ekki í Bandaríkjunum nema
85 bæir með 35,000 íbúa að meðaltali, en tíu
árum síðar voru slíkar borgir orðnar 141, ár-
ið 1870 226 og 1880 289. Fyrir 100 árum
átti ekki nema 30. hluti landslýðsins heima
í borgum, en 1870 var 6. hvert mannsbarn
kaupstaðarbúi, og fyrir 10 árum átt fjórði
hluti allrar þjóðarinnar heima í borgum.
Mestan þátt eiga innflytjendur frá öðrum
löndum í því, hve ótt borgir vaxa í Ame-
ríku. Arið 1880 var 13°/» af landslýðnum inn-
flytjendur, en í bæjunum 27“/». Annar hver
innflytjandi átti heima í kaupstað. því stærri
sem borgirnar eru, því meira er þar af inn-
flytjendum að tiltölu. I Boston eru það 30
af hundraði, í New-York 40 og í San Fran-
iscko 45"/».
Dvergarnir í Afríku- Stanley lætur
mikið yfir dvergaþjóð þeirri, er hann fann í
skóglendinu mikla við stórána Aruwinni, sem
rennur í Congo. Hann segir það sje ættar-
blómi allra blökkumanna og elzta fyrir-
mannaþjóð í heimi. það muni vera sama
dvergaþjóðin sem Heródót talar um 400 árum
fyrir Krists burð. En þess getur eigi Herodót
og það vissi hann ekki, að þjóð þessi var þá
orðin 2500 ára gömul. »Við komumst í vin-
samleg kynni við dvergana«, segir Stanley,
»og veittist mjer þannig kostur á að rann-
saka í næði eðli og ásigkomulag þeirra. þeir
dvöldust margir f herbúðum vorum hálfan
fimtnta mánuð, fylgdu oss hvað sem vjer
fórum, og voru fúsir á að láta oss forvitnast
um hagi sína. Jeg hef fengið óyggjandi rök
! fyrir því, að þeir hafa átt sjer heimkynni
I þar um sömu slóðir í 50 aldir. Vjer Norð-
Jeg tók drenginn upp og bar hann til
móður sinnar og hvíslaði að honum : »Segðu
henni góðu mömmu, að hún megi ekki gráta,
hún sem á svona skemmtilegan og góðan
dreng, og hún sem er enn svo ung og á
að hafa yndi af því sem fagurt er í heimin-
um«.
»þakka yður fyrir«, mælti hún og lagði
hendina á handlegginn á mjer snöggvast.
»það vilja allir mjer svo vel. þetta er örð-
ugur reynslutími fyrir mig«.
I þessu bili kom vinnukonan inn með
mórauðan bolla og lítinn disk, og sagði við
drenginn : »Hjerna er súpan þín, Fritz«.
»Jeg vil hana ekki«, sagði drengurinn og
fór að skoða rauða slipsið mitt.
»Fritzi minn !« sagði móðir hans með sorg-
bitnum róm ; »vertu nú góður drengur og
borðaðu súpuna þína«.
»Jeg vil hana ekki«, sagði drengurinn.
»Viltu nú bara sjá, hvað stór þú ert orðinn
Fritz«, sagði jeg og hóf drenginn hátt upp
yfir mig, svo hann skellihló »og þú verður
mikið, mikið stærri, ef þú borðar súpuna þína.
þá verðurðu eins stór eins og trje«.
urálfumenn fyrirlítum skrælingjana suður í
Afríku, alveg eins og Rómverjar fyrirlitu
þjóðirnar fyrir norðan Alpafjöll. En hvað
var stórmennið í Róm að ættgöfgi f saman-
burði við þennan höfðingjalýð þar suður í
hirabeltinu ? Hvar voru stórþjóðirnar hjer í
Norðurálfunni fyrir 50 öldum ? Hvað verður
úr hinum víðfrægum aðalstignar-skrám frá
krossferðatfmuuum ? f>að er mikil víðátta,
sem þeir byggja, en eru þó eitt ríki og eitt
þjóðfjelag. þeir hafa yfir sjer meykonung.
Hún er fríð sínum og snotur vexti, vitur
kona og skarpskygn. Hún var meðalgangari
vor og þjóðar sinnar fyrst, meðan við vorum
að komast í kynni við dvergana. Hún ætlaði
að fylgja oss til undralandsins hinna hvítu
manna, er vjer sögðum henni af mikið og
margt — hún er ákaflega forvitin —; en
dvergarnir þola eigi loptslagið þar sem skóg-
laust er og þurviðrasamt. þeir sýktust undir
eins og þeir komu út úr skógunum; þar er
svo ákaflega rakasamt. Drottningin fór að
finna á sjer löngu áður en við komust austur
úr skóglendinu, og sneri þá aptur í tæka
tíð.
Hún á skilið tignarnafn sitt, drottningin
litla. Hún er vitur og góðgjörn, blíð og
tiguleg. Hún er handsmá og fótnett, — svo
smáfætt, að kínverskar hefðarkonur mundu
umhverfast af öfund, ef þær sæju þá fætur.
Búningurinn er að vísu nokkuð veigalítill,
eins og þegna hennar. En náttúran hefir
borgið velsæminu með því, að láta spretta á
hörundi þeirra nokkurs konar dún, eins og á
fuglum, sem gerir hvorki að hneyksla augu
nje tilfinningu«.
Orækur vottur um menntun þjóðar þess-
arar er hinn mikli hagleikur hennar og
hugvit við smíðar. Örvar þeirra af járni eru
listasmíði. Körfur ríða þeir og snilldarlega,
og vefa prýðilega. f>eir eru skírlífir og
heilsugóðir, og dr. Parke, einn af förunaut-
um Stanleys, hyggur að þeir muni vera ein-
kvænismenn.
Leiðarvísir ísafoldar.
549. Er ]eyfilegt að ala upp tóuyrðlinga, án
þess að hafa þá í læstu húsi og láta þá svo ef til
»Verður þú ekki líka eins stór eins og trje,
ef þú borðar súpu?« spurði drengurinn.
»JÚ, sjálfsagt«.
»Borðaðu þá ; þá skal jeg borða líka«.
»það er ágætt, strákurinn minn !« sagði jeg
ánægjulega. »þá borðum við miðdegissúpuna
saman«.
Jeg settist nú við borðið, tók drenginn á
knje mjer og við skiptumst á að borða sfna
skeiðina hvor af súpinni. A méðan tók Fritz
um hálsinn á mjer, og sagði : »Nú færðu
ekki að fara í burt aptur, pabbi !«
Jeg leit á ekkjuna. Við horfðumst í augu
svo undarlega snögglega, að mjer varð
hverft við. Og hafi jeg litið rjett til, þá
hnykkti henni við líka.
Síðan skiptumst við á fáéinum almennum
orðum. Jeg sagði, að jeg vildi heldur bfða
með embættisstörf mín þar til í annað sinn.
Jeg hjet drenghnokkanum að koma bráðum
aptur, og að svo búnu kvaddi jeg og fór.
Fyrir utan dyrnar stóð einn mótstöðumanna
minna, mjög hróðugur á svip, og segir hlægj-
andi: »Nú hefurðu víst gripið í tómt!«
»Svo—o ?* svaraði jeg ; »mjer hefir verið