Ísafold - 10.09.1890, Qupperneq 3

391

......... ......—----------
svo ýtarlog, sem skilríki hafa leyft, en þeim
hefir verið allmjög ábótavant.
Næsta ár má gjöra sjer góða von um
Tímaritið beri talsverðan ávöxt ferðar tveggja
útgefandanna á kennarafundinn í Khöfn 1
sumar.
Dáinn 1. Þ- m. á Gaularási í Austur-
Landeyjum bóndinn íngvar Magmísson, heit.
prests Torfasonar á Eyvindarhólum, eptir
vikulegu í lungnabólgu.
Frú J. M. A. Christensen, ekkja kaup-
manns J. Th. Christens í Hafnarfirði (f 1884),
tengdamóðir kaupm. C. Zimsens, andaðist
þar 2. þ. m., á 70. aldursári. Hafði verið í
hjónabandi með manni sínum í 43 ár.
Samtal við Bismarck.
Bismarck er ör í orði og óspar að hjala við
blaðamenn úr ýmsum áttum um landsins gagu og
nauðsynjar og hvernig það atvikaðist, að hann
seldi völdin al höndum í vetur. Hefir keisara
þótt nóg um skraf hans, sem kunnugt er, en karl
hirðir eigi um það, og fer sínu fram.
ítússneskur biaðamaður, sem heimsotti hann ný-
lega, minntist á samskotin til líkneskis þess hins
mikla, er gjöra skal eptir Bismarck og reisa í
Berlin að honum litanda; sagði Rússa vera hissa ó,
hvað óðsiega væri látið með þessi samskot, ems
og lif lægi við, og iegði surnir það svo út, sem
þar með skyldi jartegna. að æfistarfi hans væri
lokið að fullu og öllu.
því svaraði Bismarck svo: „Já, mjer er sýndur
allur sá snmi i lifanda iifi, sem annars er vant að
veita mönnum ekki fyr en þeir eru dauðir. þeir
vilja fegnir jarða mig, eins og Marlboraugh.
þeir vilja ekki, að Marlboraugh komi aptur. þeír
eru meira að segja ekki ánægðir með það. þeir
vilja að hann sátist í raun og veru, eða að minnsta
kosti að liann þegi það sem eptir er æfinnar.
En jeg á ekki svo hægt með að gleyma því, að
jeg hef fengizt við að hugsa um landsins gagn og
nauðsynjar í 40 ár. Að snara frá sjer allri slíkti
umhugsun í einu vetfangi er ekki auðgert. Kaun-
ar er ekki prettazt um að hjálpa mjer til þess;
því enginn af þeim, sem áður voru á bandi með
mjer í landsmálaskoðunum, og enginn af mínum
mörgu kunningjum freista min með því að heim-
sækja mig. það er hrópað i mig hvað eptir ann-
að að nema staðar, og þeir forðast mig eins og
pestina af hræðslu um, að tekið verði til þess, ef
þeir koma að finna mig.
Keisarinn er hjartagóður, og þvi heldur hanu,
að bezt sje að vera góður við sósialistana og
sýna þeim alla þá titlátssemi, sem hægt er. .Jeg
er alveg gagnstæðrar skoðunar, og sá skoðaua-
munur varð þess valdandi, að jeg baðst lausnar.
þegar jeg spurði keisarann, hvort honum væri
hugarhaldið að framkvæma hugraynd sina um af-
skiptin af högum verkmannalýðsins. og hann kvað
já við því, þá var sá kostur einn fyrir mig að fara.
það kom á óvart bæöi vinum mínum og óvin-
um, að jeg fór. Jeg hef ekld mætur á samliking-
um ; en það gæti jeg með sanni sagt, að það fór líkt
þegar jeg ijet af stjórn og þegar Friðrik mikli dó.
það var eins og Ijett væri fargi af öllum vinun-
um og kunningjunum; þeir vörpuðu ljeftilega önd-
inni og sögðu: Loksins'. Loksins fór hann. þeir
áttu ekki hægt með að fyrirgel'a mjer það, að jeg
hafði verið ráðgjafi i ‘28 ár. það var skárri ó-
svífnin, að vera ráögjafi i 28 ár samfleytt. Öðrum
eins gaur hefði átt að verabúið að snara útbyrðis
fyrir löngu. Um það voru þeir allir sammála, er
beðið höfðu eptir því i 28 ár að verða forsætis-
ráðherra, og aldrei hlotnazt það“
Blaðamaðurinn drap á það, að Bismarck hefði
jafnan orðið lítið fyrir, að koma ár sinni vel fyrir
borð við útlenda fjandmenn, en þar á móti hefðu
hinir innleudu g.jört houum margan óleik og skrá-
veifu. þá svaraði Bismarck:
„Já, en þeir hafa líka verið miklu fleiri en hinir
útlendu, og nú hafa þeir brugðið grímuiini alveg.
það var einu sinni franskur hertogi, sem varð að
fara útlagur, en fekk að hverfa heim aptur síðar.
Lýöurinn fjölmennti til að fagna honum þegar
heim kom, og höfðu vinir hans orð á því og ijetu
vel yfir. „Jeg segi ykkur satt“, mælti hertoginn,
„að þeir hefðu fjölmennt hálfu betur, ef þeir hefðu
átt kost á að sjá mig heugdan11. það er svo að
sjá, sem óvinir minir ímyndi sjer, að sú ánægju-
stund sje nú upp runnin að því er til min kemur.
þesa vegna fagna þeir og hrósa happi meö sjálf-
um sjer“.
Að lokum vjek Bismarck aptur orðum aö
málinu um hagi verkmatinalýðsins og leiðtoga
hans. „Jeg er þeirrar skoðunar11, mælti hann,
„að það mál leiði af sjer ófrið og blóösúthelling-
ar á þýzkalandi áður langt um líður. Hörmuleg-
ast er það, að því iengur sem dregið er aú taka
til óhjákvæmilegra hömluráða, því blóðugri verða
loikslokin“.
Öllum þeim heiðruðum bæjarmðnnum, íer
sýndu okkur hjónum hluttekning f sorg okk-
ar við misai einkabarns okkar nú fyrir
skemmtsu og heiðruðu útför þess með návist
sinni, vottum við hjer með innilegt þakklæti.
Reykj»vik lo. sept. iSqo-
Vilborg Jónsdóitir. Ólafur þórðarson.
Uppboðsauglýsing.
Mdmcdaginn 22. þ. m. verður opinbert upp-
boð haldið i húsinu nr. 6 í Aðálstrceti hjer í
bomum, og verður þar selt ýmislegt lausafje,
svo sem einkum sængurfatnáður, stofugögn og
hirzlur, eldhúsgögn og fleira, tilheyrandi ddnar-
búi ehkjufrú S. Jónassen.
Uppboðið byrjar kl. 11 fyrir hddegi nefnd-
an dag, og söiuskilmdlar verða birtir á upp-
boðsstaðnum á venjulegan hdtt.
Bæjarfógetinn i Reykjavík, 6. september 1890.
Halldór Daníelsson.______________
Brenni til kaups!
A morgun fimmtudag 11. sept. frá kl. 11 f.
m. geta þeir, sem óska, fengið keypt brenni
í eldinn við hús undirskrifaðrar í Lækjar-
götu nr 4.
Reykjavik 10. sept. 1890.
Kristin Bjarnadóttir
Ritið um sættamál á íslandi, eptir há-
yfirdómara þ>. Jónasson sáh, fæst hjá póst-
meistara 0. Finsen, fyrir 50 a.
Skiptafundur.
Mánudaginn hinn 13. október þ. árs kl. 12
á hádegi verður hjer á skrifstofunni haldinn
skiptafundur í dánarbúi Ólafs kaupmanns
Jónssonar, sem andaðist í Hafnarfirði hinn
23. rnarz 1882. Verður þá lögð fram skýrsla
um tekjur búsins og skuldir.
Skrifstofu Kjósar-og Gullbrini:u«ýslu >Q. ágúst l8go,
Franz Siemsen- ______________
Jörðin Oseyri, rjett við Hafnarfjarðar-
kaupstað, fæst til kaups og ábúðar í næst-
komandi fardögum 1891. Jörð þessi er 6T8^
hndr. eptir síðasta jarðamati; tún hennar er
ágætlega hirt og vel um-girt, það fóðrar
næstum 2 kýr í meðalári. Með jörðinni
fylgir 1 kaupinu 6 ára gamalt, mjög vel
vandað íbúðarhús úr timbri, og átta hús
önnur, flest ný-uppbyggð.
þeir sem sinna vilja þessu boði, snúi
sjer til C. Zimsens í Hafnarfirði.
BónorDsförin.
kom fnllur heim á hverju kvöldi hjer um
bil. —
Kobbi fór nú opt að velta því fyrir sjer í
huganum, hvort betra væri í rauninni, að
vera giptur eða ógiptur, og hann komst að
þeirri niðurstöðu, að bezt mundi vera að
giptast aldrei. Móðir hans styrkti hann líka
í þeirri skoðun. »þú skalt aldrei giptast
Kobbi«, sagði hún, »því allir karlmenn eru
bara haugaletingjar og fyllisvín«. Kobbi skildi
nú raunar ekki vel, hvernig þetta gæti verið
ástæða fyrir sig að giptast ekki, þar sem
honum hafði ekki komið til hugar að giptast
karlmalmi. En hvað sem því leið, þá dró
hann þó þann lærdóm út úr þessari torskildu
setningu mömmu sinnar, að hann ætti aldrei
að kvongast; um það voru þau sammála.
Kobbi efndi trúlega þetta heit sitt; hann
var nú kominn milli fertugs og fimmtugs;
en þá varð hann allt í einu gagntekinn af
ást.
þegar faðir hans var búinu að drekka sig
til heljar og mamma hans hafði fylgt honum
í gröfina af tómri angursemi og óþreyju út
af því, að hafa ekki lengur hryggjarhnúturnar
á karlinum til að láta eldskörunginn hoppa
um, hafði Kobbi farið til Ameríku, vestur á
eyðigrassljetturnar miklu, langt frá öllum
mannabyggðum. Hann hafði haft þar ofan
af fyrir sjer ásamt nokkrum fjelögum sínum
með því að veiða moskusrottur, verzla við
Indíana og rækta sjer land í hjáverkum. En
byggðin færðist smátt og smátt vestur á
bóginn nær þeim. Loks var lögð þangað
járnbraut; þá komu nýir og nýir landnem-
endur; skógarnir voru höggnir og ruddir og
mýrar þurkaðar upp og ræktaðar. Við járn-
brautarstöðina spratt upp kaupstaður með 2
sölubúðum og 3 veitingahúsum. Eitt veit-
ingahiisið var nefnt »hótel«. Laglegar og
skemmtilegar stúlkur komu með nýju land-
nemendunum vestur í byggðarlagið, og tveir
af fjelögum Kobba höfðu orðið ástfangnir og
kvongaet. þeir gjörðu nú allt sitt til að
telja Kobba á að kvongazt líka. Og þar
kom loks, að Kobbi fór að hugsa um kvon-
fang í fullri alvöru. Hann fann sem var, að
hann tók nú að eldast og lýjast, og þess
vegna fór nú hjúskaparástin að kvikna hjá
honum. |>egar hann stóð við brunniun og
þvoði flátin sín, diskana og pottana, eins og
einvirkjar verða gjöra, þá datt honum í hug,
að mun þægilegra væri að sitja í stól og
reykja pipuna sína meðan konan gerði þetta.
Og þegar hann var kófsveittur að bera inn
steytta kartöflupokana, hugsaði hann sem
svo : »skyldi það vera munur, að geta látið
konuna sína bera svo sem helminginn af
þessu að minnsta kosti«. Eða einkum og
allra helzt, þegar eldiviðurinn var blautur og
hann varð að liggja á hnjánum fyrir framan
hlóðirnar og blása og blása, svo reykur og
aska þyrlaðist í augu honum, — »það gæti
hann þó verið laus við, ef hann kvongaðíst«.
Kobbi gamli var þannig kominn á flugstíg
með að taka aptur æskuheit sitt. |>á vildi
svo til einn góðan veðurdag, að hann sá
kvennmann, sem var í óða-önn að pæla npp
kartöflur úr garði; hann starði á hana stein-
þegjandi og alveg forviða. Sú kunni að halda
á pálnum ! Kartöflurnar þutu eins og fýsi-
sveppir í allar áttir, og það var eins og hún
gæfi sjer ekki tíma til að draga andann.
Hún hafði brotið uþp ermarnar, svo sólia