Ísafold - 11.10.1890, Blaðsíða 3

827
álit sitt um endingargæði þess. |>ví sá mikli
húsabyggingakostnaður, er hvílir á lauds-
mönnum, er þó svo tilfinnanlegur, að íhuga
þarf, hvort hann verði ekki minnkaður. End-
ist baðstofur með járnþaki, utan yfir þunnu
torfi, eins og hjer er haldið fram, tífalt
lengur en vanalegar torfbaðstofur, sem mjer
er nær að halda, þá er það stórfje, sem lands-
menn mundu græða á því að taka upp slíkt
byggingarlag.
Eyrarbakka, 7. okt. 1890.
Einar Jóntson.
ITT AF HVERJU OG HVAÖAN/EFA.
Fjölh œf k ona. Clot.hilde Belstand
heitir kona ein í New-York í Ameríku. Hún
er læknir, blaðamaður, skáld, málari og
leikari.
A morgnana kl. 7-^10 ritar hún smásögur,
skrítlur og greinir um landsins gagn og nauð-
synjar, handa amerískum dagblöðum. Eptir
morgunverð tekur hún á móti sjúklingum, er
leita ráða hjá henni, 3S á dag að meðaltali;
við það situr hún til kl. 2-J. Frá kl. 3—6
er hún að mála, helzt börn, leiki þeirra og
ýmsa háttu, og hefir þá börnin sín fyrir fyr-
irrnynd, en sætir færi um leið að fræða þau
munnlega um hitt og þetta nytsamlegt. Síð-
an snæðir hún miðdegisverð, og að því búuu
heldur hún af stað til leikhússins, og leikur
þar það sem eptir er af kvöldinu. Sem
blaðamaður og leikkona vinnur hún sjer inn
50,000 dollara á ári, sem læknir 10,000, og
selur myndir eptir sig fyrir 12—15,000 doll-
ara. Hefir alls í tekjur 100,000 dollara á ári.
Hún er skilin við mann siun fyrir löngu,
eða maðurinn við hana, rjettara sagt; hon-
um fannst sjer svo sem eins og liálf-ofaukið,
að hann segir.
Yfir Atlanzhaf, milli Englands og
Norður-Ameríku (New-York eða Quebec), eru
gufuskip að jafnaði 9—10 daga, og þykir
gott. Að vísu hafa fáein hin nýjustu, hrað-
skreiðustu gufuskip komizt á tæpum 6 sólar-
hringum milli New-York og Liverpool; en
slíkt er undantekning og ekki við það mið-
andi.
En nú eru Kanadamenn að hugsa um að
stytta leiðina að mun með því, að leggja
járnbraut frá Quebec austur á Labrador,
austur að hafi, og fara þaðan sjóveg ekki til
Liverpool, heldur til Milford-hafnar í Wales.
það munar svo miklu á vegalengd, að nem-
ur fullum 1000 mílum enskum, sem sjóleiðin
styttist: 900 mílum vestra og 100 mílum aust-
ur frá, —100 mílum skemmra til Milford en
Liverpool. Ætla þeir að þá megi hæglega
fara sjóleiðina á 4 sólarhringum, en á 18—20
klukkustundum megi komast á járnbraut frá
Quebec austur að sjó í Labrador.
Hitt og þetta.
Jón: pú ert allt af að tala um einhvern asna; þú
átt þ6 líklega ekki við mig ? Guömundur: Vertu
ekki að gjöra þjer áhyggjur út af því ; það eru fleiri
asnar til en þú.
Hvernig hefirðu farið að því að afla þjer þinna
miklu auðæfa og varðveita þau ?—það skal jeg segja þjer:
meðan jeg var fátækur, ljeat jeg vera allvel fjáður,
og eptir að jeg var orðinn fjáður, ljezt jeg vera blá-
snauður.
Húsmóöirin: pú ættir að taka hana stöllu þina
hana Helgu til fyrirmyndar; hún er ekki svona sóða-
leg; hún þvær sjer þrisrar á dag. Vinnukonan: Já.
mig skal nú ekki kynja þó að hún þurfi að þvo sjer
i fiaman optar en jeg; hún sem á sótara fyrir unnusta!
Á legstað letingja eins var þetta letrað: Hann se)ur
{eins og vant er).
Lækni var kennt um dauða sjúklings, er hann hafði
haft undir höndum. En hann var sýknaður fyrir það, að
hann haiði gert eins og hann gat framast: hann hafði
gefið sjúklingnum inn öll þau meðöl, er hann vissi
naln á.
Viö manntal. Ógiptum stúlkum er stundum brigzlað
um, að þeim sje ekki um það gefið, að láta almenn-
ing vita, hvað gamlar þær sjeu. Nú eru allir skyldir
að segja til um aldur sinn, þegar manntal er tekið.
pá svaraði yngisstúlka einu sinni á þá leið, i krögg-
um sinum, að hún hefði sjeð ig sumur. „Hm, hm*,
sagði *á, er manntalið tók, „en mætti jeg þá spyrja:
hvað lengi þjer hafið verið blind?11
Samkvœmt opnu brjefi 4. ja.n. 1861 og lög-
um 12. apríl 1878 er hjer með skorað á alla
þá, sem telja til skuldar í dánarbúi Eiriks
Amasonar frá Setbergi i Nesjum, sam andað-
ist síðastliðið vor, að lýsa kröfum sinum og
sanna þœr fyrir skiptaráðandanum i Skapta-
fellssýslu áður 6 mánaðir eru Itðnir frá síðustu
birtingu þessarar auglýsingar.
Jafnframt er skorað á erfingja hins látna,
að gefa sig fram og sanna erfðarjett sinn
Skri/stofu Skapt^fellsýslu, Kirkjubæ 8. sept. 1890.
Sigurður Ólaf'sson.
Samkvæmt opnu brjefi 4. jan. 1861 og lög-
um 12. apríl 1878 er hjer með skorað á alla
þá sem telja til skuldar i dánarbúi prestsins
Jótis Bjarnasonar Slraumfjörðs, sem andaðíst
að heimili sínu Langholti 28. jan. þ. á., að
lýsa kröfum sínum og sanna þær fyrir skipta-
ráðandanum í Skaptafellssýslu áður 6 mánuðir
eru liðnir frá síðustu birtingu þessarar aug-
lýsingar.
Skrifstofu Skaptaiellsvýslu, Kirkjubæ 8. sept. 1890'
Sigurður Ólafsson.
Samkvæmt opnu brjefi 4. jan. 1861 og lög
um 12. apríl 1878 er hjer með skorað á alla
þá, sem telja til skuldar í dánarbúi Guðna
Jónssonar, sem andaðist síðastliðið vor að heim-
ili sinu Beyni í Mýrdal, að lýsa kröfum sin-
um og sanna þær fyrir skiptaráðandanum í
Skaptafcllssýslu áður 6 mánuðir eru liðnir
frá siðustu birtingu þessarar auglýsingar.
Jafnframt er skorað á erfingja hins látna,
að gefa sig fram og sanna erfðarjett sinn.
Skrifstofu Skaptafellssýslu, Kirkjubæ 8. sept. 1890.
Sigurður Ólafsson.
HEGNINGARHÚSIÐ kaupir tog fyrir hátt
verð, ekki minna en 10 pd. í einu.
Skósmíðaverkstæði
°g
leðurverzlun
J}flF~Björns Kristjánssonar'^B®
er í VESTURG ÖTU nr. 4.
Tannlœknirinn._______
þessar 20 krónur, þá verðið þjer að gera svo
vel, að borga höggiðn.
Eptir nokkrar málalengingar sættust máls-
aðilar á, að bóndi skyldi greiða verjanda 50
aura fyrir læknishjálp og með því skyldu
þeir skildir að skiptum, en lögreglustjóri
áminnti þenna nýmóðins tannlækni alvarlega
um, að varast að hafa í frammi þess konar
lækningar framar.
(-? +)•
f>ingmannsefnið, sem hvarf.
(Amerísk saga).
I.
»þ>að er þá afráðið, að þjer gefið kost á
yður ?«
»Já; jeg er staðráðinn í þvf, og vonast
eptir, að þjer veitið mjer fylgi«.
»þjer megið reiða yður á það«. Og Patt
Mac Dermott tók í hönd þess, er með hon-
um var.
»Viljið þjer þá gera mjer þann greiða, að
fara fyrir mig til Van Burens hershöfðingja,
og biðja hann að ljá mjer stað til fundar-
halds. Á meðan fer jeg til tengdaföður míns,
og fæ hann í lið með mjer«.
»það skal jeg gera«, sagði Patt, og fór.
Harry Bristow, þingmannsefnið, hjelt
áleiðis að timburhúsi einu allstóru. það var
hús Wilsons dómara, tengdaföður Harrys. —
Saga þessi gerðist árið 1855, í borginni
Persepólis, — kjördæmi einu í . Kansas.
Persepólis var þá sem óðast að byggjast.
Kansas hafði nýlega verið tekið í ríkjatölu
og átti því að senda fulltrúa á sambands-
þingið í Washington. Bæjarbúar í Persepólis
áttu að kjósa einn þeirra. Um þessar mundir
var þar ákafur flokkadráttur, og skiptust
menn í tvo andstæða flokka : samveldis- og
sjerveldismenn; vildu samveldismenn afnema
þrælahald og þrælasölu, en sjerveldismenn
vildu halda því í gamla horfinu. |>etta
mikilsverða mál gagntók hugi flestra, og voru
því kosningar sóttar af miklum áhuga og
fylgi af beggja hálfu, og Persepólismenn voru
ekki eptirbátar annara í því. — Harry Bristow
var þingmannsefni samveldismanna, en hinir
hjeldu fram manni þeim, er August Godefroy
hjet. Honum var mjög þungt í skapi til
Harrys, því þeir höfðu báðir viljað eiga sömu
stúlkuna, en Harry orðið hlutskarpari.-----
»Jeg þykist sjá, Desjó«, sagði Godefroy við
vin sinn, stóran og hraustlegan Méxíkómann,
þegar hann heyrði að Harry ætlaði að bjóða
sig frara,— »jeg þykist sjá, að það sje úti
um mig. það er eins gott fyrir mig að taka
framboð mitt aptur undir eins, fyrst Harry
gefur kost á sjer. Mjer er ekki til neins, að
ætla að etja kappi við hann; það liggur í
augum uppi. þ>eir kjósendur, sem til þessa
hafa verið á báðum áttum, gefa honum óefað
atkvæði sitt, og þá verð jeg að lúta í lægra
haldi«.
»Sje þetta víst, þá horfir til vandræða fyr-
ir okkur«.
»|>að ríður á, að finna eitthvert ráð, en
það er ekki auðfundið ; það er úr vöndu að
ráða«, sagði Godefroy. »það er nú þessi