Ísafold - 03.02.1892, Blaðsíða 2

88
„Gálausleg póstafgreiðsla“.
Gegn svonefndri grein í ísafold 28. nóv. f.
á. og þar af sprottnu áminningarumburðar-
brjefi frá póstmeistaranum til póstafgreiðslu-
og brjefhirðingarmanna hefir póstafgreiðslu-
maðurinn á Grenjaðarstað ritað eptirfarandi
nokkuð stygglyndislegt svar, og þótt það
raunar megi heita svar út í hött, eins og
sýnt er með innskotnum og aptan-við-huýtt-
um athugasemdum, þá er ísafold meinalaust
að flytja það, úr því að höf. langar ósköp
mikið til að það sjáist á prenti:
Brjef yðar, herra póstmeistari, dags. 30.
f. m., hefi jeg meðtekið og jafnframt lesið
greininu: .Gálausleg póstafgreiðsla« í lsafold.
Brjef þetta hefði nú raunar alls ekkiþurft
að sendast mjer, með því jeg þykist geta
fullyrt, að jeg hafi aldrei sýnt skeytingar-
leysi í póstafgreiðslunni; en aptur get jeg
ekki neitað því, að það hefir komið fyrir, að
blaðasendingarhafa tekið skakka stefnu, með-
fram fyrir ekki nóga aðgætni pósfafgreiðslu-
manna, en opt líka fyrir hirðuleysi sjálfra
blaðamanna. Jeg kalla það hirðuleysi bjá
blaðamönnum, — eða þá leti [mikið kurteis-
leg athugasemd!] — þegar hvorki póstaf-
greiðslu- nje brjefhirðingarstaður er tilfærð-
ur. —Núna, t. d. hinn 24. þ. m., kom hing-
að blaðapakki með árltun: »Til N. N. á
Mjóadal í LaxárdaU. [Engin Isafold þang-
að send nokkurn tíma]. Af því jeg er fædd-
ur og uppalinn nærri Mjóadal í Laxárdal,
þá vissi jeg, að þessi bær er í Húnavatns-
sýslu, en hvorki Björn Jónsson nje nokkur
annar blaðamaður gat skyldað mig, sem póst-
afgreiðslumann, til þess að vera fæddur í
Húnavatnssýslu, svo aðjegvissi, hvar þessi
Mjóidalur er. [Ritstjóri Isafoldar gat ekkert
gagn haft af því, að skylda(!) höf. til að
vera fæddan(l) nálægt Mjóadal, og hefir því
aldrei haft neina freistingu til, að leggja þá
ójafnaðar-kvöð á hann !]. Fleiri dæmi þessu
lík gæti jeg tilfært, en jeg sleppi því.
Raunar hafa allir póstafgreiðendur bæjar-
nafnabókina, sem mikið getur leiðbeint þeim;
en það er ónærgætni að ætlast til, að þeir
eptir henni finni út, hvert sú og sú póst-
sending á að fara, og ef þeir í þvf annríki,
sem þeir hafa, þá er pósta skal afgreiða, eru
-ekki of góðir til þess að leita hvað eptir ann-
að í nefndri bók, þá eru blaðamenn í sann-
leika ekki of góðir til þess, að skrifa greini-
lega utan á blaða3endingar þeirra. [Vilji
höf. beina þessari athugas. að ritstj. Isafold-
ar sjerstaklega, svo sem út lítur fyrir, úr því
hann nefnir hann með nafni í greininni, þá
þyrfti hann að geta sýnt dæmi þess, að hann
hefði talið sig »of góðan til að sknfa greini-
lega utan á blaðasendingar.].
En það er og önnur orsök til þess, að
blaðasendingar stundum villast og jafnvel
glatast, og hún er sú, að umbúðirnar eru
ekki nærri nógu sterkar og vandaðar. Blaða-
menn mega ekki gleyma því, að það eru til
hríðar og illviðri á Islandi, og að póstskrín-
ur vorar eru ekki fluttar á vögnum, heldur
á hestabökum og sleðum, en það mun naum-
ast mögulegt, að útbúa skrínur svo, að snjór
og bleyta komizt ekki inti í þær f verstu
veðrum. [Hvað kemur til, að ferðamenn
geta haft fokheldar skrínur, en póststjórnin
ekki?] • J>egar nú bleyta kemst i skrínurnar,
þá piáist áritunin af og umbúðirnar slitna
alveg stundum, svo að póstafgreiðendum er
ómögulegt að ráða í, hvert blöðin eiga að
fara. [Hvað sterkar þurfa umbúðir að vera
til að standast kafaldsbleytu í gisnum skrín-
um?]. .
Jeg vil því leyfa mjer að leggja það til,
að póststjórnin fyrirbjóði öllum póstþjónum
að taka til flutnings blaðasendingar, sem
ekkl eru í vel Bterkum umbúðum og með
svo greinilegri áritun, að ómögulegt sje að
viliast á henni. [Höf. hefði átt að tiltaka
um leið einhvern ákveðinn mælikvarða fyrir
styrkleika umbúðanna. Hann þarf víst að
vera nokkuð mikill, ef aldrei á að geta bil-
að í stórhríðum, hvernig sem flutningsílátin
eru. Eða hvað greinileg þarf utanáskript
að vera til þess, að ómögulegt sje að vill-
ast fyrir hvað ógætinn póstmann sem er, —
svo ólíkan höfundinum, sem mest má verða?].
Auðvitað mun jeg, hjer eptir sem hingað
til, láta mjer umhugað um, að verða ekki
valdur að því, að póstsendingar skemmist
eða glatist.
þetta brjef mitt vildi jeg helzt biðja yður,
herra póstmeistari, að láta prenta í ein-
hverju af Reykjavíkur blöðunum.
Grenjaðarstað, 28. des. 1891.
B. Kbistjánbson.
Til póatmeistarans í Reykjavík.
Svo mörg eru orð þessa reiða póstafgreiðslu-
manns, — nema hvað hornklofaklausurnar
eru auðvitað ekki frá honum. Hann talar
fyrst og fremst alveg eins og ritstj. Isaf.
hefði kennt »gálauslegri póstafgreiðslu« um
hjer um bila allar misfarir blaðasendinga
með póstum, í stað þess, að umkvörtun sú,
er svarið er út af sprottið, kom þá fyrst fram,
er þrívegis hafði viljað svo til sama árið
á sama stað, að stór pakki af Isafold kom
ekki til skila, eingöngu fyrir »gáleysi og
vanrækt póstafgreiðslumannaa, að vitni þess
merka manns, er við átti að taka og heima
á á næsta bæ við póstafgr.stað, — alþekkt-
um bæ við alþekktan póstafgr.stað (sjá Isaf.
28. nóvbr. f. á.). Og er sami maður bætir
við, að hann »viti fleiri dæmi þess, að menn
hafi sagt upp blöðum eingöngu fyrir þessa
orsök«, og útgefandinn hafi margrekið sig á
misgöngur blaðsins og vanskil af sömu orsök,
þannig, að blaðasendingin hefir komið fram 1
eða 2 póstferðum of seint með bezta frágangi
og allsendis óvillandi utanáskript, þá er hon-
um naumast láandi, þótt hann beri sig upp
undan því.
En eins og útgef. Isafoldar kemur eigi í
hug samt sem áður að eigna þessari orsök
(gáleysi eða vanrækt póstmanna) um sjer-
hver vanskil á blaðinu, eins væri það nokk-
uð fljótfærnislegt að álykta svo, að af því
að við ber, að ógreinilega er skrifað utan á
blaðasendingar eða umbúðir ura þær ónýtar,
þá sje þar með sannað, að vanskil á blöðum
sje yfir höfuð útgefendunum að kenna, eða
að póstmenn sjeu yfir höfuð þar með afsak-
aðir, þótt þeir geti nefnt dæmi slíks um ein-
hver af öllum blöðum landsins. Útgef. Lsa-
foldar þykist ganga svo samvizkusamlega frá
afgreiðslunni, sem auðið er, með því meðal
annars að yfirlíta ajálfur vandlega utaná-
skriptina, hverja sýslu fyrir sig, áður en blað-
ið er afhent á pósthúsið og umbæta, ef áfátt
reynist, t. d. sýslunafn vantar o. s. frv., en
tekur þó umyrðalaust öllum vanskilakvört-
unum (og bætir vanskilin upp, þegar hægt er),
nema endrum og sinnum, þegar óyggjandi
vissa er fyrir þvf, að vanskilin eru póst-
mönnum eingöngu að kenna og gáleysið keyr-
ir meira að segja fram úr öllu hófi, eins og
{ dæmi því, er nefnt var í haust. f>ví þrátt
fyrir mjög greinilega utanáskript og þrátt
fyrir góðar umbúðir geta blaðasendingar mis-
farizt, þótt póstmenn gjöri fyllilega skyldu
sfna, nefnil. á skotspónasendingum milli póst-
afgreiðslustaða og viðtakenda.
Hinn heiðraði höf., póstafgr.maðurinn á
Grenjaðarstað, getur vel haft rjett fyrir sjer
í því, að hann hafi eigi þurft neinnar áminn-
ingar við í þessu efni. En póstmeistarinn hafði
fulla heimild og ástæðu til að senda um-
burðarbrjef sitt öllum sínum undirmönnum,
þótt hann áliti eigi nema kannske fáa þeirra
seka, úr því hann vissi ekki og gat ekki vit-
að, hverþr það voru. Að minnsta kosti hafði
hann meiri ástæðu til þess, heldur en höf.
til að senda görnlum blaðamönnum áminn-
ingu og brigzl um hirðuleysi og leti, þó a&
hann geti uefnt dæmi þess, að póststöðvarnafn.
hafi vantað á einhverja blaðasendingu frá
einhverjum blaðamanni, allrahelzt þar
sem slík8 nafns þurfti raunar alls eigi með>.
eptir allt saman, með því að bæjarnafnið
»Mjóidalur« er ekki til í fleirum en einum
Laxárdal á landinu. þetta getur hver mað-
ur sjeð í »Bæjatalinu«, sem landssjóður hefir-
látið alla póstafgre'iðslumenn og brjefhirðinga-
menn fá gefins, líklega heldur til þess, að.
þeir hagnýti sjer það til að greiða fyrir póst-
sendmgum, en að segjast ekki hafa tíma til
að fletta því upp, kannske svo sem 5—10).
sinnum á ári eða ekki það, og senda blaða-
mönnum tóninn um, að þeir sjeu ekki of
góðir til þess; þeir munu sjaldnast þurfa að.
leggja á sig slíkt ómak þeirra vegna, með.
því að þeir, blaðamennirnir, eru þeim mun
vanari og vissari en almenningur að ganga.
vel og rjettfrá póstsendingum, og telja ekki
á sig að nota »Bæjatalið«, ef þörf gjörist.
Póstskipið Laura, kapt. Christjansen,
kom loks í nótt. Hafði tafizt á Færeyjum
fulla viku sakir storrna. Fekk illt á leið-
inni stundum, smáhýsi brotnaði á þilfari
og tók út, stýrimaður meiddist af holskeflu
o. fl.
Með skipinu komu þessir farþegar: Tvedé-
lyfsali, kaupmennirnir Th. Thorsteinsson^
Guðm. Thorsteinsson og Guðm. Otte-
sen (af Akranesi, sigldi með síðustu ferð);
enn fremur Sigm. Guðmundsson prentari-
(frá Ameríku) og Daníel Daníelsson Ijós-
myndari (frá Englandi) og 1 Englending-
ur.
Verzlunarfrjettir frá Khöfn eru þær
helztar, að korn hefir lækkað í verði dálítið.
og kaffi til muna, eu fiskur stendur afleit-
lega; útlit fyrir að selja verði fyrra árs
leifar í Khöfn fyrir 25—28 kr. skpd. af
bezta saltfiski, en á Spáni lögleidd toll-
hækkun á fiski um nær helming.
Utlendar frjettir eru þær helztar, að
inflúenza geysar enn af nýju um Norður-
álfu og víðar, mjög skæð og megn á Eng-
landi og Skotlandi; að við ófriði liggur milli
Bandaríkjanna í Norður-Ameríku og Chile ;
að dáinn er Tewfik Egiptajarl, úr inflú-
enza, Dom Pedro, fyrrum Brasilíukeisari,
og elzti sonur prinzins af Wales, Albert
Vietor, 28 ára gamall, úr lungnabólgu; og
enn frernur C. Berg vinstrimannaformgi í
Danmörku. — Frekara í næsta bl.
Snæfellsnesi 16. jan.: Veðrafar hefir
að öllu samanlögðu verið heldur gott það».
sem af er vetrinum, þó umhleypingar hafi
stundum verið. Frost jafnan nokkur, en,
þó eigi mjög hörð fyrri en í þ. m. hafa þau
orðið mest 12 stig. Jarðir jafnan nógar.
Nú að enda mjög hart norðan-íhlaup, er
staðið hefir 5 síðustu dagana.
Aflabrögð á haustvertíðinni í Olafsvík í
tæpu meðallagi; meðalhlutir um 400. Mjög
aflalítið í haust á Sandi. Heldur líklegt
með aflabrögð núna eptir nýárið að norðan-
verðu við Jökulinn; þó sjaldan róið.
Líðan og heilsufar manna hjer í góðu
meðallagi, þótt sumstaðar stingi sjer niður
kvef og aðrir vanalegir kvillar. I einstöku
stað orðið vart við illkynjaða bólu á fólki,
helzt á útlimum, með talsverðum verkjum^
og mjög tregar að gróa; helblá ör eiu eptir
þær, þegar þær gróa. Hvort bóla þessi eigi
nokkuð skylt við kúabólu, skal jeg láta ó-
sagt. En víst er það, að fyrst heyrði jeg
bólu þessarar getið á heimili einu, er eigi