Ísafold - 18.11.1893, Blaðsíða 3

295
Þjöð álfska. Það er alþekkt lúalag ó-
þokkablaða, aö vera allt af að grobba at
kaupendafjölda og spara þú ekki að krita
liðugt í meira lagi, en dylg.ja jafnframt um sí-
fellda fækkunhjá öðrum;hvorttveggja i þeirri
imyndun um trúgirni ogtaumlipurð almenn-
ings, að hann muni þú einnig látaþáraun á
verða, þótt óorðið sje; hver muni hugsa
sem svo, að sjálfsagt sje að kaupa það
blað, er aðrir kaupi mest, og gangi menn
þannig i gildruna. Líku háttalagi hefii
»Þjóðólfur« farið að reyna að bregða fyr-
ir sig í gær, þar sem hann er að burðast
við að hefna sin fyrir ráðning þá, er hann
fekk hjá ísafold síðast; en líklega er það þó
heldursprottið af alkunnri grænku hans eða
naglaskap, er sumir kalla þjóð-álfsku eða
þorsk-dlfaskap.
ísafold hefir nú og hefir i mörg ár und-
anfarin haft iangtum fleiri kaupendur en
nokkurt blað annað hjer á landi, og mörg-
um hundruðum fleiri en Þjóðólfur, þó að
útgefandinn (ísafoldar) hafi ekki verið að
hafa orð á því. Fyrir þá, sem ekki hirða
nm að veiða kaupendur með neinum gyll-
ingum, er lítil ástæða til að vera að guma
af slíku, og það því síður, sem mikill kaup-
endafjöldi er engan veginn einhlítur nje
óbrigðull vottur um ágæti blaða eða nyt-
semi; hitt getur allt eins átt sjer stað og
er algengt víða, að beztu blöð hafi fáa
kaupendur að tiltölu.
Það er kátlegt um »Þjóðólf«, að í hvert
skipti sem hann álpast af stað með ein-
hveria »durgslega áreitni« við ísafold(og
fær maklega hirtingu í staðinn, þá | þarf
hann allt af að lirópa hátt og hvellt, að
hann sje hvergi hræddur. Þeir sem óhrædd-
ir eru í rauninni og hugaðir, hafa annars
ekki þann sið, að vera að guma mikið af
því i orði. Það er tíðara um hina, sem
standa skjálfandi á skónálabeinunum, ná-
bleikir, stamandi og tvistígandi, og hauga
þá ef til vill úr sjer stjórnlausum fúkyrð-
um í einhverju dauðans-ofboði og skelfingar-
óráði.
Búið nú af Alþinftistíð.: 110 arkir af
umr. nebri deildar og rúmar 50 arkir af hin-
um ræðupartinum.
Vottorð.
í meira en 4 ár hefi jeg þjáðzt af brjóst-
veiki og óreglulegri meltingu, svo að jeg
hefi varla þolað neitt að borða. Fn fyrir
tæpu ári fórjeg að reyna »Kína-lífs-elixír»
þann, er hr. Yaldimar Petersen í Friðriks-
höfn býr til, er jeg sá að flestar tilraunir
þangaö til voru árangurslausar, og er mjer
ánægja að votta það, að nefndum kvillum
hefir töluvert ljett. Jeg þoli nú að borða
hvaða mat sem er og verður eigi illt af.
Fyrst tók jeg Elixírihn þrisvar á dag, en
síðan ekki nema einu sinni. Með því að
jeg veit með vissu, að framannefndur sam-
setningur hefir hjálpað mjer, vil jeg ráð-
leggja hann liverjum þeim, er hefir sama
sjúkdóm.
Þrándarholti 4. mai 1898.
Oddur Loptsson.
Kína-lífs-elixirinn fæst hjá flestum
kaupmönnum á Islandi.
Til þess að vera vissir um, að fá hinn
ekta Kína-líís-elixír, eru kaupendur beðnir
að lita vel eptir því, að standi á flösk-
unum í grænu lakki, og eins eptir hinu
skrásetta vörumerki á flöskumiðanum: Kín-
verji með glas í hendi, og flrmanafnið
Waldemar Petersen, Frederikshavn, Dan-
mark.
Kristján Þorgrímsson kaupir vel skotn-
ar rjúpur fyrir hæsta verð. _____________
S k iptafun dur
í dánarbúi Sigríðar Jónsdóttur frá Bjólu
verður haldinn á bæjarþingstofunni föstu-
daginn 15. des. næstkom. kl. 12 á hádegi
og verður þá væntanlega skiptum bús-
ins lokið.
Bæjarfógetinn í Reykjavík 17. nov. 1893.
Halldór Danielsson.
Vorullartog gott er keypt í hegning-
arhúsinu á 25 aura pundið.
TJndirskrifuð tekur að sjer ah prjona alls
konar prjón í prjónavjel, sem prjónar allan
nærfatnah í tvennu lagi fyrir þessa horgun:
Karlmannsskyrtu ósamanþ'-ædda . . kr. 0.75
Kvennskyrtu ósamanþrædda ... — 0 65
Karlmanns nærbuxur óþræddar . . — 0.75
Kvenn-nærbuxur óþr.................— 0 65
Kvennklukkur óþr...................— 1.00
Duggarapeisur óþr..................— 1.00
Barnakjóla óþr.........kr. 0.75 til — 1.00
Trefla af öllum stærhum . — 0.50----0.75
Barnanærföt ósamansaumuð............0.30
Bandii) þarf ah vera vel sljett, bláþráða-
laust og um fram allt vel þvegið; ekki þarf
bandih ab vera þrítvinnað fremur en vill.
Prjónið verður því að eins tekib, ab borgað
verði i peningum fyrir það út í hönd. Ef
prjónið er saumað saman, kostar það frá 20
til 40 aur., eptir stærð fatanna.
Hala 12. nóvbr. 1893.
Þórunn Þórðardóttir.
Legsteina og blýantsmyndir
(Sortkridtsbilleder) geta menn, sem senda
mjer pantanir nú fyrir miðjan vetur, feng-
ið talsvert ódýrari en ella. Myndir t. d.,
sem ieg hef selt fyrir 30 kr. áður, sel jeg
að eins 20 kr. Vinna öll vönduð.
Jul. Schau
Laugaveg 12, Reykjavík.
Bann. Vjer ábúendur á jörðunum Fer-
stiklu. Saurbæ, Kalastöðum, Vestramiðfelli,
Hurðarbaki, Svarfhóli. Hliðarfæti, Eyri, Kambs-
hól og Glammastöbum i Hvalfjarðarstrandar-
hreppi bönnum hjer með öllum að skjóta. eptir-
leiöis rjúpur í landareign vorri að oss forn-
spurðum, eba veiða þær þar á annan hátt.
Verði bann þetta brotið, leitum vjer rjettar
vors ab lögum.
Ritað að Saurbæ 25. sept. 1893.
Gestur Erlingsson, Jón henidikisson,
JÓ7i Þorsteinsson, Olafur Þorsteinsson,
Magnús Þorsteinsson, Jón Erlendsson,
Helgi Helgason, Olafur Olafsson,
Þorsteinn Þorsteinsson. Þórður Erlendsson.
Fjárnoark sira Einars Thorlacíus á Skarbi
á Landi er: stýit og biti iraman hægra, sneið-
rifað aptan vinstra.
Brauðkarfa meb loki beíur verib skilin
eptir á apótekinu og má vitja hennar á skrif-
stofu bæjarlógeta.
168
og líkneskja, hin hugumprúða, fagra mær, meðan jeg sneið
af henni hendina og bjó um sárið.
Jeg spurði hana að því búnu, hvort jeg ætti eigi að
koma daginn eptir og líta eptir sárinu.
»Nei« svaraði hún hlæjandi. »Þjer sjáið mig Lklega
aldrei framar. Fyrir því þakka jeg yður nú innilega
fj'rir þann ómetanlega greiða, er þjer hafið gert mjer«.
Hún rjetti mjer vinstri hendina og kyssti jeg á hana
með mikilli lotningu. Síðan gekk hún á brott.
Jeg var fiuttur aptur sömu leið til Parisar um nótt-
ina. Jeg leitaðist síðan við á ýmsa lund að komast á
snoðir um, hvernig þessi atburður var undir kominn; en
var jafnnær eptir.
Nokkrum árum síðar átti jeg litla dvöl i Pjetursborg.
Þar var jeg einn dag sjónarvottur að slysi, er hlauzt af
því, hve glannalega hart er ekið í höfuðstað Rússaveldis.
Það lá allt í þvögu fram undan mjer: vagnmaðurinn
drukkinn, hestarnir flatir, vagninn á hliðinni og maður í
yfirliði — eigandi vagnsins.
Með aðstoð einhverra, er við voru staddir, lypti jeg
manninum rænulausa upp, og spurði, hvort nokkur bæri
kennsl á hann.
»Það er hann X. greifi«, svaraði gamall maður, »og
þarna er húsið hennar konu hans. Hann er kvæntur
165
»Eru hingað kominn«, greiphinn fram í, en gaf mjer
ekki tíma til að láta í ljósi, hve kynlegt mjer þætti það,
heldur dró til hliðar þykkt fortjald innan til í herberg-
inu, fyrir nokkurs konar skoti inn í vegginn, er þar var.
Þar láu tækin mín öll á borði.
»Þjer verðið að virða á hægri veg fyrir mjer, berra
doktor«, mælti hann, »að jeg hafi tekið mjer þetta bessa-
leyfi; en jeg hugsaði, að hver kynni bezt við sin tækin.
Og þá skulum við fara og finna sjúklinginn«.
Hann lauk upp hurð til hliðar og íór með mig inn
til ungrar stúlku, er þar var fyrir. Það er hin fríðasta
kona, er jeg hefi sjeð á æfi minni. Hún var kornung,
en þó vel vaxin orðin. Höfuðið var ljómandi fagurlega
skapað og hrundu hrafnsvartir lokkar á herðar niður.
Andlitsdrættirnir voru afbragðs-hreinir og fagrir, og augun
mikil og fjörleg.
»Heyrið þjer nú, herra doktor«, mælti hinn ókunni
maður; »þessi kvennmaður vill, að þjer takið aí sjer
höndina«. Hann tók um leið í aðra höndina á henni,
mjallhvíta, mjúka og smáa.
»Höndina á henni?« spurði jeg forviða. »En það er
ekkert að henni! með leyfi?« Jeg fór að skoða höndina
í krók og kring, en sá ekkert að henni, ekki minnstu
vitund. Jeg hafði orð um það, en hinn ungi maður svar-
aði mjer þurrlega og drembilega: