Ísafold - 14.04.1894, Blaðsíða 3

71
eða nýársþóknun. Hluthatendur fengu B°/o í
árságóha e?)a samtals 480.000 kr. Skipatala
fjelagsins er nú 106, í 4 deildum; eru í 1. deild
51 skip, sem eru í ýmsum flutningum og förum
utanríkis, i 2. deild 30 skip, i förum innan-
rikis yíðsvegar; þá 10 skip í Eyrarsundsdeild,
og 15 skip í skepnuútflutningsdeild.
Arfur í Ameriku. íslenzkur maður,
Brynjólfur Magnusson, bróðir Torfa Magn-
ússonar, er hjer yar lengi og konu Sigurð-
ar dbr.manns á Skúmstöðum, andaðist í
haust, 26. okt., á geðveikraspítala í bænum
Flatbush í New-York ríki í Amcriku, eptir
3 mánaða legu. Hann hafði mjög lengi
verið í förum og dregið saman nokkurt
fje með sparnaði og reglusemi og er arfur
eptir hann sagður 1500—2000doll. Hann hafði
átt síðast heima í Brooklyn (Furman Str.
15) og hafa orðið brjefaskriptir út úr arf-
inum milli konsúlsins danska í New-York
og stj'órnarinnar í Khöfn, sem ætlast til
að erfingjar hans gefi sig fram, líklega
gegn um yfirvöld hjer.
Málaflutningsni aður.
Undirritaður tekur að sjer að flytja mál
og semja samninga, útvegar lán gegn veð-
rjetti og gefur lögfræðislegar leiðbeiningar.
Mig er að hitta kl. 12—3 í húsi Ólafs
guilsmiðs Sveinssonar nr. 5 i Austurstræti.
Eeykjavík 6. apríl 1894.
Halldór Bjarnason.
cand. juris.
Nýtt harmóníum til sölu fyrir
150 krónur. Vœg mánaðar afborgun.
Ritstjóri vísar á.
Framhaldsskýrsla um seldar óskila-
kindur í Snæfellsness- og Hnappadalssýslu
haustið 1893 (sbr. augl. í 5. tölubl. Isafoldar
1894).
9. Neshreppur utan Ennis.
Hvít gimbur. Mark: sýlt og gagnbitað h.;
sýlt v.; dregið rautt í hægra eyra.
Skrifst. Snæfellsn.- og Hnappad.s. 6. april 1894.
Sigurður Briem,
settur.
Sigurður Þórðarson
sýslumaður í Mýrar- og Borg-
arfjarðarsýslu
kunngjörir: samkvæmt beiðni kaup-
manns M. Johanness'ens í Reykjavík og að
fengnu konunglegu leyfisbrjefi, dags. 22.
jan. þ. á., er hjer með stefnt með árs og
dags fresti hverjum þeim, er hafa kann í
höndum veðskuldabrjef, útgefið 23. okt.
1885 af Jóni bónda Þórðarsyni 1 Norð-
tungu fyrir 863 kr. 99 a. skuld til timbur-
manns O. J. Halldorsens í Reykjavík með
veði í jörðinni Norðtungu, til þess að mæta
fyrir aukarjetti Mýra- og Borgarfiarðar-
sýslu, er baldinn verður á þingstaðnum
Norðtungu fyrsta mánudag í júlímánuði
1895 á hádegi, koma fram með tjeð veð-
skuldabrjef og sanna heimild sína til þess;
en gefl enginn sig fram með brjefið, mun
það eptir kröfu stefnanda verða dæmt ó-
gilt. Veðbrjef þetta var tekið fjárnámi
hjá eiganda þess 13. jan. 1890 og selt
stefnanda í hendur, en hefir síðan glatazt.
Skrifst. Mýra- og Borgarfj.sýslu 7. marz 1894.
Til staðfestu er nafn mitt og embættis-
innsigli.
Sigurður Þórðarson.
(L. 8.).
Proclama.
Samkvæmt lögum 12. apríl 1878 og opnu
brjefi 4. jan. 1861 er hjer með skorað á
alla þá, er telja til skulda í dánarbúi
Sigurðar sýslumanns Jónssonar, sem and-
aðist í Stykkishólmi 15. nóv. f. á., að koma
fram með kröfur sinar og sanna þær fyr-
ir skiptaráðanda hjer í sýslu innan 6 mán-
aða frá siðustu (3.) birtingu þessarar aug-
lýsingar. Erfingjarnir taka ekki að sjer
ábyrgð á skuldum búsins. Sömuleiðis er
skorað á alla þá, sem skulda dánarbúinu,
að gjöra skil fyrir skuldum sínum hið fyrsta.
Skrifst. Snæfellsness- og Ilnappad.sýslu
Stykkishólmi 6. apríl 1894.
Sigurður Briem,
settur.
Proclama.
Samkvæmt lögum 12. apríl 1878 og opnu
brjefi 4. janúar 1861 er hjer með skorað
á alla þá, er telja til skulda i dánarbúi
Sigurðar Sigurðssonar, er dó á Sandi undir
Jökli hinn 10. júlí 1893, að koma fram
með kröfur sínar og sanna þær fyrir
skiptaráðanda hjer i sýslu innan 6 mán-
aða frá síðustu (3.) birtingu þessarar aug-
lýsingar. Sömuleiðis er' skorað á erfingjana
innan sama tíma, að gefa sig fram og sanna
erfðarjett sinn.
Skrifst. Snæfelisness- og Hnappad.sýslu,
Stykkishólmi 6. apríl 1894.
Sigurður Briem,
settur.
Uppboðsanglýsing.
Mánudaginn hinn 7. maí næstkomandi
kl. 12 á hádegi verður opinbert uppboð
haldið að Kolviðarnesi í Eyjahreppi til að
selja 120 fjár, 10 hross, 6 nautgripi og
ýmsa aðra muni tilheyrandi Stefáni bónda
Daníelssyni á Rauðamel og Daníel bónda
Sigurðssyni á Kolviðarnesi. Söluskilmálar
verða birtir áður en uppboðið byrjar.
Sýslumaðurinn í Snæfellsness- og Hnappa-
dalssýslu 10. apríl 1894.
Sigurður Briem,
settur.
Höfðinglegar gjafir. Til hinnar nýbyggðu
Káliatjarnarkirkju heíir stórkaupmaður Fr.
Fischer i Kaupmannahöfn gefið 400 kr. og
stórkaupm. P. C. Knudtzon & Sön í Kaupm.-
höfn 200 kr. Auk þess hafa ýmsir utansókn-
armenn gefið kirkjunni nál. 100 kr. Fyrir
allar þessar gjafir votta jeg, í nafni sóknar-
manna, gefendunum mitt innilegasta og virð-
ingarfyllsta þakklæti.
Landakoti 10. apríl 1894.
Guðm. Guðmundsson
(íjehirðir kirkjunnar).
I liaust var mjei dregið hvítt larob með
mínu rjettu marki: sýlt, stig apt. hægra; sýlt
vinstra. Rjettur eigandi vitji verðsius til mín
og semji við mig um markið.
Króksfjarðarnesi 20. febr. 1894.
Jón Bjarnarson.
20
getur ekki veitt skilnað. Vitið þið annars, hvað skilnað-
ur kostar? Þess konar er ekki nema f'yrir vellauðugt
fólk. En hvað ætli þið þurfið að láta si svona! Jeg
hef til fallega og ódýra barnaskó«.
Mannþyrpingin dreifði sjer hlægjandi. Nýju hjónin
urðu ein eptir.
»Við sækjum um skilnað!« sögðu þau hvort um sig,
fóru inn og lokuðu hvort hjá sjer.
Um miðja nótt hina nærstu heyrði ungfrúin hamars-
högg. Hún stökk fram úr rúminu og út að glugga. Hún
sá í tunglsljósinu, hvar Hans stóð í stiga upp við hús-
hliðina hjá sjer og var að taka niður apamyndina.
Ungfrú Neumann kenndi sjer einhvers í hjarta stað;
og um leið og myndin datt niður í stjettina, datt einnig
hjónaskilnaðurinn úr sögunni, og friður og eining drottn-
uðu aptur í Olíulindarbæ.
17
»Það fer svo, að frökenin verður að bíða til morguns«,
mælti hann með mestu spekt.
»Jeg? Að bíða! Heldur dett jeg steindauð niður!
Svo framarlega sem þjer takið ekki ofan apann!«
»Jeg tek ekki apann ofan«.
»Þá skuluð þjer verða hengdur! Þú átt að verða
hengdur, Hollendingur. Það tekst, þó að ekki næðist í
Jögreglustjórann. Dómarinn mun vita, hvað um er að vera.c
»Nú, jæja; förum þá til dómarans,« mælti Þjóðverjinn.
Ungfrú Neumann skjátlaðist samt. Dómarinn var
eini maðurinn í öllum bænum, er ekki vissi neitt um
málið þeirra. Öldungurinn sat við að búa til laxerolíu og
hjelt sig því vera að bjarga heiminum við.
Hann tók ljúflega og þýðlega á móti þeim, eins og
hann átti vanda til.
»Sýnið mjer tunguna í ykkur, börnin mín!« mælti
hann.
Þau bönduðu bæði höndum, til merkis um, að þau
þörfnuðust ekki neinnar inntöku. Ungfrú Neumann tók
það upp.
»Það er ekki það sem við þörfnumst, ekki það«.
»Nú, hvað er það þá?«
Þau görguðu hvort framan í annað. Þegar Hans
mælti eitt orð, mælti ungfrúin tíu. Loks fann hún upp á