Tíminn - 13.12.1979, Side 7

Jólablað 1979
S1M5Æ
7
innra með mér, en að lokum tókst
mér að losna við hann, og ég fór
að leika mér með systur minni og
bræðrum. — Mamma er ekki
langt undan, og brátt kemur hún
aftur með allar jólakræs-
ingarnar.
Næsta jóladag, fóru eldri
börnin að heimsækja ömmu og
afa, Helga og Margréti Tómasson
að Reynisstað. Þetta var eitt það
þýðingarmesta við jólahátiðina.
Við vorum eins og sendiboðar,
sem fluttum jólakveðjur á móti
okkur. Frændur okkar Kristján
og Gunnar léku við okkur og allir
voru svo kátir. Afi settist við
annan enda stóra langa borðsins
og las úr Bibliunni. Við sátum allt
um kring. Afi setti upp gleraugun
sin. Allirurðu að vera þögulir, og
svo hóf hann lesturinn. Okkur
fannst lesturinn taka langan
tima, en afi þurfti ekki annað en
lita á okkur 'yfirgleraugun til þess
að við værum stillt.
Þegar afi hafði lokið lestrinum,
kysstum við hann og ömmu og
alla hina, og óskuðum gleðilegra
jóla. Amma setti á sig stóru, hvitu
svuntuna og bjó til handa okkur
súkkulaði, og gaf okkur ýmislegt
gott að borða. Allt, sem hún bjó
til, var svo bragðgott, jafnvel þótt
hún ætti ekki mikið til þess að láta
i það. Að lokum bjó hún um
nokkra smápakka, sem við áttum
að fara með heim til mömmu og
pabba.
Ar er liðið og enn er kominn
aðfangadagur. Við erum aðeins
fjögur heima, börnin. Ég minnist
þess ekki, að jólanna hafi verið
beðið með eftirvæntingu i þetta
sinn, né heldur nokkuð gert til
þess að undirbúa þau.
Jú — bræðurnir fóru út i skóg
um morguninn og náði i jólatré.
Það stóö inni i stofu allan daginn,
en enginn fékk sig'til að skreyta
það. Drengirnir voru úti mestan
hluta dagsins við margvisleg
störf. Þeir vildu ekki vera inni
við. Litli bróðir minn er sá eini i
húsinu, sem leikur sér. Nú er
hann fjögurra ára. Ég er búin að
klæða hann i rauðu fötin frá sið-
ustu jólum. Þau eru orðin heldur
litil á hann. Pabbi kemur inn og
talar aðallega við litla bróður. —
Við, karlmennirnir, segir pabbi,
og tekur hann með sér inn i svefn-
herbergiö. Ég heyri glaðlega rödd
litla drengsins. Hann er sá eini á
heimilinu, sem ekki er miður sin,
vegna þess að hann skilur ekki al-
vöru lifsins. Guði sé lof fyrir það,
og þess vegna er pabbi svona
mikið með honum. Hann finnur
frið i þvi.
Aftur og aftur geng ég út að
norðurglugganum i eldhúsinu.
Skammt fyrir norðan er kirkjan
og kirkjugarðurinn. Oti er fjúk og
ég sé svo greinilega gröfina, þar
sem moldin er enn ekki farin að
setjast. Mikið þyrlast snjórinn
undarlega um gröfina. Þarna
sem ég stend við gluggann er eins
og snjórinn þyrlist i kringum mig,
og kuldinn nistir mig. Nei, það
verða engin jól hér i kvöld, en á
morgun fer ég suöur eftir til
ömmu og afa. Þar finn ég jólin.
Þessi dagur liöur einhvern veginn
eins og allir aðrir.
A jóladag flýti ég mér með
verkin. Þegar búið er að vaska
upp eftir hádegismatinn, hleyp ég
i einum spretti suður að Reyni-
stað. En ég fann ekki jólin þar
heldur. Afi og amma voru ástúð-
leg eins og alltaf áður. Þegar
amma kyssti mig, komu tár i
augu hennar, og móðurbræður
minir hvorki léku við mig né
spauguðu i þetta skipti. Þóra
systir min, sem nú býr hjá þeim,
er þarna, en ég hafði enga ánægju
af að leika við hana. Ég beið ekki
eftir þvi að heyra afa lesa úr
bibliunni. Jólin voru ekki þarna
heldur.
Það voru engin jól, vegna þess
að i raun og sanni hafði mamma
komið með jólin. Ég ákvað að
hugsa ekki um þetta sem jól,
heldur sem hvern annan venju-
legan dag, kannski yrði það ekki
eins átakanlegt. Ég dró gardin-
urnarfyrir eldhúsgluggann og fór
að sópa og hreinsa til. Þegar
maður hefur eitthvað fyrir starfi
fylgir hugurinn með, og sorglegar
hugsanir komust ekki eins að i
huganum.
Um kvöldið kom stúlkan, sem
hjálpaði mér við heimilisstörfin,
frá þvi að halda jólin með fjöl-
skyldu sinni.
Það gladdi mig að sjá hana.
Hún flutti ekki með sér sorgina.
Hún hló og gerði að gamni sinu,
og það var gott fyrir mig. —
hvað eigum við að gera okkur til
skemmtunar i kvöld? Eigum við
að spila Marias? spurði hún. —
Marias! Við megum ekki spila á
spil á jólunum.
Fullorðna konan sem þvoði
fyrir okkur þvottana, hafði sagt
mér margar sögur. Ein þeirra
var um fólk, sem hafði setið og
spilað á jólunum — skyndilega
birtist aukatigulkóngur i spilun-
um — það var sá vondi sjálfur.
Já, það er syndsamlegt að spila á
jólunum. En nú langaði mig ein-
hvern veginn til þess að syndga,
til þess að gera eitthvað, sem ég
ætti ekki að gera, eitthvað ljótt,
aðeins til þess að brjóta begn vilja
annarra. — Ég skal spila Marias!
Við fórum að spila, og það var
skemmtilegt. Ég fann að ég gat
hlegið, sérstaklega, þegar ég
vann. Allt i einu kastaði ég spilun-
um á borðiö og starði á þau skelf-
ingu lostin. Þarna fyrir framan
mig voru tveir tigulkóngar. Ég
gat ekki tekiö augun af þeim.
— Hvað er að þér? Vertu ekki
svona hrædd, sagði vinkona min
hlægjandi. — Ég kom með auka-
tigulkóng með mér að heiman, og
læddi honum i spilabunkann til
þess að sjá, hvernig þér yrði við.
Við skulum halda áfram að spila.
Mig langaöi ekki til þess að
spila lengur. — Ég vil fara að
sofa. Ég er svo þreytt. Leitin að
jólunum hefur einhvern veginn
dregið úr mér allan mátt.
Þannig liðu þessi jól, jól
bernsku minnar. Jólin, sem
fylgdu á eftir eru aö mestu
gleymd, vegna þess að þau vöktu
ávallt upp aftur sorgina og eftir-
sjána, sem ég reyndi að gleyma.
En timinn græðir öll sár, og þegar
æskuárin eru liöin finnur maður
jólin á ný i jólagleði og hamingju
annarra barna og með dýpri in-
sýn i jólaboðskapinn sjálfan.
þfb
R

| Ingibjörg og Einar Páll Jónsson.
:: t bók Ingibjargar Sigur-
i: geirsson McKillop er að finna
:: jóla endurm inningu frænku
■ hennar Ingibjargar Sigur-
i: geirsson Jónsson. Margir
E: munu kannast við Ingibjörgu
:£ Jónsson. Hún var kona Einars
£: Páls Jónssonar ritstjóra Lög-
E: bergs — Heimskringiu og tók
i! við ritstjórnblaðsins að manni
I! sinum látnum.
:£ Ingibjörg Jónsson var
5: föðursystir Ingibjargar Mc-
I! Killop. í jólaendurminning-
5! unni lýsir hún sfðustu jólun-
£: um, sem móöir hennar lifði, og
££ siðan fyrstu jólunum að henni
:£ látinni. Leyfum við okkur að
£: birta þennan kafla úr bókinni i
£: Jólablaði Timans.
£: Faöir Ingibjargar Jdnsson
i; og afi bókarhöfundar var Vil-
£: hjálmur Sigurgeirsson frá
£: Sunnuhvoli á Mikley i Mani-
:: toba og móðirin Kristin Helga-
dóttir frá Reynistað. Hún dó 2. j
febrúar 1907 á afmæli Ingi- >•
bjargar dóttur sinnar, eftir aö K
hafa alið barn. Vilhjálmur og :
Kristin stofnuðu bú að Reyni-
völlum á Mikley. Vilhjálmur ■■
var sonur Sigurgeirs Jakobs- j!
sonar Péturssonar frá Breiðu- ■
mýri l Suður-Þingeyjarsýslu, ::
og Ingibjargar Jónsdóttur. {■
Sigurgeir lézt áriö 1888, en þá |
fluttist kona hans, sem alltaf •■
var nefnd madama Ingibjörg, ■■
ogbörn hennar sjö til Nýja Is- {{
lands.
Foreldrar Kristinar konu ■•
Vilhjáims voru Helgi Siguröur {{
Tómasson frá Hermundar- {{
fellsseli I Þistilfiröi, ættaður {{
frá Reykjadal og Eyjafirði. {{
Kona Ilelga og móðir Kristfn- {{
ar Margrét Þórarinsdóttir frá {{
Vestaralandi I Axarfiröi og {{
Klifshaga. Hún var I móðurætt {{
frá Birgi i Kelduhverfi. j{
::
Vilhjálmur aod Krisiin
g
{{ Þessar tvær myndir eru úr bókinni. Þær eru af Reynivöllum, ::
5: bænum, þar sem Ingibjörg Jónsson ólst upp, og sú neðri er af for- jj
:; eldrum hennar, Vilhjálmi og Kristinu.
55
Þrautir
Þrír kettir.
Litla stúlkan er uppi i sveit, og
hún er að leika sér'viö þrjá kett-
linga. I dag hlupu þeir i burtu og
földu sig. Getur þú hjálpaö henni
til þess að finna þá aftur?
Hverjar eru eins?
Tvær myndanna eru eins.
Reyndu nú að athuga þær vel, og
komast að þvi, hverjar tvær þaö
eru. Ef þú getur séð þaö á minna
enn einni minútu, þá ertu býsna
duglegur.
suia naa d 8o a — usnea
'IJfSUIA
U1 }s3ua( uinuiqqnispfj} j uuijbj
ja ifQiJcj 5S So tuunSuiQjiS Jipun
ja jeuuy ijjsuia jij js8uaj suispjj
uinuiajS j ja uuijnSuijuasj uuig
usne| —Hua>| jjjc]