Ísafold - 13.04.1899, Blaðsíða 3

91
ið, sem þér eigið til, og ofurlítið af
vatni líka !« Svo vefur hann saman
frakkanum sínum, býr til úr honum
kodda undir höfuðið á Korsíkumann-
inum, leggur hann á bakið mjóg gæti-
lega og hvíslar í eyru hans : »Finnið
þér mjög mikið til ? Reynið þór ekki
það á yður að tala hátt; eg heyri vel
ttil yðar«. Paoli svarar einhverju ; þá
stendur Barnes upp og gengur til de
Belloc, sem vandlega hefir horft á að-
farir hans, dregur hann ofurlítið til
hJiðar og segir hratt og einbeittlega:
»Eg er læknir — mig vantar ekkert
nema prófsvottorðið«. Hann vill láta
liðsforingjanum skiljast það, að það,
sem hann ætlar að fara að segja, sé
jafn-áreiðanlegt eins og frægasti lækn-
ir segði það.
»f>á getið þér sagt mór, hvernig
bezt verður fyrir okkur að koma hon-
um til Ajaccio — sjóveg eða landveg?«
»Hvorugt. Hann verður að vera
hér kyr ?«
»Vera hér kyr? Hvað lengi?«
f>angað til hann er dáinn«. ,
Foringinn starir vantrúaraugum 'á
Vesturheimsmanninn.
Með venjulegri greind
og sannleiksást ber »f>jóðólfur« Isa-
fold það á brýn, að hún hafi breytt
stefnu sinni í háskólamálinu íslenzka:
sé nú orðin á því, að stofna háskóla
hér á landi, en hafi áður verið því
andvíg.
Um þetta hjalar »f>jóðólfur« tæpri
viku eftir að ísafild hefir lýst yfir
þeirri skoðun, að rfyrst um sinn höý-
um vér fr ál eit t efni á að bceta við
oss fleiri mentastcfnunum en lagaskól-
anunu — þeirri mentastofnuninni, sem
ritstjóri Jsafoldar hefir ritað manna
rækilegast um fyrir nær 30 árum (í
N. Félagsritum) og ávalt verið með-
mæltur síðan.
Alveg sama greindin — eða þá sann-
leiksástin — kemur fram í blaðri »f>jóð-
ólfs« um snúning ísafoldar í botnvörpu-
veiðamálinu. En það kann brjóstgóð-
um mönnum að finnast meiri vorkunn.
f>ví að ísafold sá um það fyrir eitt-
hvað tveim árum, að hann komst ekki
of langt með þá skaðræðisheimsku, að
fara að leyfa botnvörpuve ðar í land
helgi. f>eir, sem minnast þess, hve
háðulega útreið hann fekk í því máli,
hve átakanlega hann varð sér .til
skammar, geta vitaskuld skilið það,
að hann fyllist miður viturlegum hefnd-
arhug í hvert skifti, sem á botnvörpu-
veiðar er minst.
Sýslumannaskifti
standa til í Kjósar- og Gullbringu-
sýslu. Sýslum. Franz Siemsen sækir
um lausn, frá 1. oktbr., sakir farinnar
heilsu.
Skipstrand
nýtt austur í Meðallandi fyrir
skömmu: spítalaskipiðfranska, St.Paul,
hið sama sem rak hér upp við Klöpp
fyrir 2 árum, en Helgi kaupm.
Helgason gerði við í það sinn. Nú
mun það því miður vera alveg úr
sögunni. Mannbjörg kvað þo hafa
orðið.
Botnverping
handsamaði »Heimdallur« í landhelgi
við Reykjanes aðfaranótt sd. 9. þ. m.
og hafði með sér hingað á sunnudag-
inn til venjulegrar meðferðar: sektar,
— 1000 kr. að vanda, — og upptöku
afla og veiðarfæra. Skipið heitir
»Fullmar«, frá Hull, alveg nýtt, og var
þetta önnur ferð þess hingað. Hafði
2 spánýjar botnvörpur. Nokkuru af
aflanum hafði það fleygt fyrirborðhór
á böfninni, í vonzku; hitt var þó tölu-
vert, sem á land komst, og fór í
geypiverð á uppboði daginn eftir.
Yfirmenn á »Heimdal« voru í kon-
ungsafmælisveizlu hjá landshöfðingja
laugardagskvöldið 8. þ. m., en brugðu
þegar við eftir um kveldið í veiðiför
þessa. Skipið hélt til hafs djúpt af
Reykjanesi, sneri síðan við og kom
botnverpingum í opna skjöldu. Heim-
dalsmenn höfðu haft þær sögur af
skipverjum á lóðaveiðiskipunum, er
þeir náðu í um daginn, að botnverp-
ingaflotanum enska mundi öllum full-
kunnugt um, hvenær væri afmælisdagur
konungs vors, og æt-luðu á að þá
mundi herskipið halda kyrru fyrir
hér í . höfuðstaðnum. J>eim varð þó
ekki algerlega kápan úr því klæðinu.
Strandferðabátarnir
»Hólar« og »Skálholt« komu báðir í
gær, hvor á fætur öðrum, Skálh. beina
leið frá Khöfn og hafði verið rétta
viku á leiðinni, en hinn kom við í
Skotlandi. Fáeinir farþegar voru með
Skálholti: kaupmennirnir Jóhann Möll-
er frá Blönduós og P. J. Thorsteinsson
frá Bíldudal, verzlunarerindreki Páll
Snorrason, og verzlm. Carl Proppé
af Dýrafirði og einhverjir fleiri. Með
Hólum einn farþegi: Jón kaupm. |>órð-
arson í Reykjavík.
Skipstjórar hinir sömu ábáðum bát-
unum eins og í fyrra.
Bréfið í JÞjóðólfi.
það hefir heldur en ekki hlaupið á
snærið fyrir þ>jóðólfi þessa dagana !
Mitt í því auðsæja bjargarleysi,
sem hann hefir verið í að undan-
förnu, að því er efni snertir, hefir
honurn borist sú nýlunda, sem fráleitt
eru dæmi til um allan heim.
það er hvorki meira né minna en
„Bréf til íslendinga — fránokk
urum skóiapiltum«!!!
Dæmi eru til þess, að skólapiltum
dettur hitt og annað skringilegt í
hug. þeir hafa það til að kveikja í
bréfakassa rektors síns, stinga ein-
kunnabókum bekkjanna inn í ofnana
og þar fram eftir götunum. Einkum
kvað hafa verið brögð að ýmis konar
8máfyndinni kurteisi af því tægi í
vetur meðal hinna ungu prúðmenna,
sem kallaðir eru skólapiltar.
En lang-fyndnasta skemtunin er
þetta: að skrifa »Bréf til Islendinga«
urn ráðgjafaábyrgð, ríkisrétt, landsdóm,
þingse'tu ráðgjafa og önnur vandasöm
ríkislagaatriði, sem skólapiltar þora
ekki að reiða sig á, að Islendingar
muni skilja, nema þeir fái bréf um
það úr — latínuskólanum, frá lærisvein-
um þar!
|>að er þessi fyndni, sem ekkert
blað í heitni hefir nokkuru sinni átt
kost á að flytja.
Fyrirsögnin ein, — »Bróf til Islend-
inga frá nokkurum skólapiltum«, — er
gullvæg. Mark Tvvain hefði áreiðan-
lega borgað fyrir hana stórfé, og hefir
hann þó sjaldnast verið í hraki með að
láta sér detta hitt og annað smellið
í hug.
þ>að væri því nokkuð ósanngjarnt
að lá ve8alings-|>jóðólfi, — honum,
sem aldrei dettur neitt í hug, — þó
að hann þiggi jafn-meinfyndna perlu,
þegar hann fæl hana gefins.
Kolaleysis-kröggurnar
her í höfuðstaðnum munu nú vera
afstaðnar, með því að kaupmaður sá,
er sér um kolabirgðir handa herskip-
inu (Heimd.) og nú er staddur erlend-
ís, sendi þau skeyti hingað með Skál-
holti, að grípa mætti til þeirra í bráð-
ina til að bæta úr neyð manna. |>au
eru dýr, 5 kr., en góð. Annars hefir
það verð verið á óvöldum kolum hér
síðan er fyrst fór að verða nokkur
hörgull á þeim, skömmu eftir miðjan
vetur. Hæsta verð í öðrum verzlun-
arstöðum landsins að sögn 4 kr.; sum-
staðar miklu lægra.
f>ess skal getið, að manna bezt hef-
ir Björn Guðmundson timbursali bjálp-
að bæjarmönnum í kolavandræðum
þeirra, af kolabirgðum þeim, er hann
hefir undir hendi sem umboðsmaður
norskra gufuskipsútgerðarmanna, og
það alveg okurlaust: gegn sömu vöru
aftur, er hún fæst. Hann bjargaði og
gufuskipinu Moss frá að verða tept
hér vegna kolaleysis, sem höfuðstaðn-
um hefði orðið mikil rainkun.
Flasfengnisleg fossa-sala
og málma í jörðu.
Lesa hefir mátt í austanblöðunum
um töluvert brall þar eystra af hálfu
Norðmanna, að kaupa þar bæði fossa
og málma í jörðu, ef finnist. Og í
annan stað er nú landi einn, er dval-
ið hefir á Englandi nokkur ár, á ferð
hér kringum land í þeim erindum, að
fullyrt er, að klófesta sem mest af
góðum fossum á landi, einkum nærri
sjó, handa einhverjum enskum stór-
gróðamönnum, sem vita, að fossarnir
verða megin-iðnarafi næstu aldar og
því vís uppgripa-gróðavegur, að kló-
festa þá í tíma, meðan þeir fást fyrir
sama sem ekki neitt. Sumir segjaog,
að Norðmennirnir eystra muni hafa
einhverja enska auðkýfinga að bak-
hjarli eða vera leppar fyrir þá.
Hvernig lízt landsmönnum á þetta?
Eru þeir aú þegar farnir að láta
spádóm Frím. Andersous rætast: að
vér íslendingar mundum eigi fást til
að rumskast og líta við hagnýting
fossa-aflsins til rafmagnsiðnar fyr en
um seinan, fyr en aðrar þjóðir væri
löngu búnar að taka þann bita frá
munninum á oss?
Hitt er þó enn hrapallegra, ef lands-
menn gerast svo glapvitrir, að láta
fleka út úr sór jafn-stórkostlega auðs-
uppsprettu, eins og fossarnir eru eða
má sjálfsagt telja að verði þá og þeg-
ar, fyrir sama sem ekki neitt, eða með
þeim glæfraskilmálum, að kaupverð
fyrir eða leiga eftir þá greiðist því að
eins eða þá fyrst, er farið verði að
nota fossana. |>ví þar með er og þetta
stórkostlega vinnuafi lagt í einokunar-
læðing um ókominn tíma, ef til vill
aldur og ævi, — meira að segja í ein-
okunarlæðing útlendrar yfirgangsþjóð-
ar, en landsmönnum sjálfum haldið í
sama örbirgðarkyrking sem að undan-
förnu.
Það er glæsileg tilhugsun annað eins
og þetta!
Líklega ,er töluvert minna í húfi um
sölu á málmnámsheimild þá í landi
ýmissa jarða á Austurlandi, er mælt
er að þar só á leiðinni, og það með
sömu skilmálum: umsamið endurgjald
greiðist því að eins eða þá fyrst, er
málmur finst þar í jörðu og farið er
að nema hann; jafnvel ekkert greitt
fyrir jarðnám, meðan verið er að leita.
En hyggilegt er samt ekki heldur.
Vitaskuld er ekki við að búast, að mik-
ið só goldið fyrir vonina eina eða þá
vonleysi um málm í jörðu þar, sem syni-
leg líkindi eru lítil. En einhvern með-
alveg ætti að mega finna í þvi efni,
þannig vaxinn, að það fældi menn ekki
frá að reyna fyrir sér og leita von og
úr viti, en ofurseldi þó ekki landeig-
endur taumlausum yfirgangi og svifti
þá sjálfa allri verulegri gróðavon, ef
til kæmi.
Að minsta kosti er þetta hvort-
tveggja nauðsynlegt íhugunarmál.
Heima fyrir eru Norðmenn mjög á-
hyggjumiklir um, að láta ekki fossa-afl-
ið lenda í eigu útlendinga og vilja meira
að segja láta ríkið eignast sem mest
af fossum eða vatnsafli landsins, til þess
að einstakir metm, innlendir, geti ekki
okrað á því síðar meir og staðið með
því almenningsheill fyrir þrifum. En
sem nærri má geta hafa þeir það öðru
vísi hór; hagnyta sér, sem vonlegt er,
heimsku vora og ófrarasyni.
Sonur minn, Sigurður Óskar, fædd-
ist 21. apríl 1892, heilbrigður að öllu
leyti. En eftir hálfan mánuð veiktist
hann af inflúeuzu (la grippe) og sló
veikin sér á meltingarfærin með þeim
afleiðingum, sem leiddu til maga-kat-
arrh (catarrhus gastricus, gastroataxie).
Eg reyndi öll þau homöopatisku með-
öl, sem eg hélt að við mundi eiga, í
þriggja inánaða tíma, en alveg árang-
urslaust. Fór eg svo til allopatiskra
lækna og fekk bæði resepti og meðul
hjá þeim í 9 mánuði, og hafði þeirra
góða viðleitni með að hjálpa drengnum
mínum hin sömu áhrif, sem mínar til-
raunir. Alveg til einskis. Drengnum
var alt af að hnigna, þrátt fyrir allar
þessar meðalatilraunir, »diæt« og þess
háttar. Magaveiki hans var þannig:
diarrhoe (catarrhus intestinalis, enter-
itis catarrhalis). Fór eg eftir alt þetta
að láta drenginn minn taka Kína-lífs-
elixír Valdemars Petersens, sem eg
áður hef »anbefalað«, og eftir að hann
nú hefir tekið af þessum bitter ^
hverjum degi þ úr teskeið, þrisvar á
dag, í að eins votri teskeið innan af
kaffi, er mór ánægja að votta, að þetta
þjáða barn mitt er nú búið að fá fulla
heilsu, eftir að hafa að eins brúkað 2
flöskur af nefndum Kína-lífs-elixír
herra Valmemars Petersens, og ræð eg
hverjum, sem börn á, veik í maganum
eða af tæringu, til að brúka bitter
þennan, áður en leitað er annara
meðala.
I sambandi hér við skal eg geta
þess, að nefndur Kína-lífs-elixír herra
Valdimars Petersens hefir læknað 5
svo sjóveika menn, að þeir gátu ekki
á sjóinn farið sökum veikinnar. Ráð-
lagði eg þeim að taka bitterinn, áður
en þeir færu á sjó, sama daginn og
þeir reru, og svo á sjónum, frá 5 til 9
teskeiðar á dag, og hefir þeim algjört
batnað sjóveikin (nausea marina).
Reynið hann því við sjóveiki, þér, sem
hafið þá veiki til að bera.
Að endingu get eg þess, að Kína-
lífs-elixír þennan hef eg fengið hjá
herra M. 8. Blöndal, kaupmanni í
Hafnarfirði.
En landsmenn! varið yður á fölsuð-
um Kína-lífs-elixír.
Sjónarhól. L. Pálsson.
Eftir að eg í mörg ár hafði þjáðst
af hjartslætti, taugaveiklan, höfuð-
þyngslum og svefnleysi, fór eg að
reyna Kína-lífs-elixír herra
Valdemars Petersens, og varð
eg þá þegar vör svo mikils bata, að
eg er nú fyllilega sannfærð um, að
eg hef hitt hið rétta meðal við veiki
minni.
Haukadal
Guðríður Eyjólfsdóttir, ekkja.
Eg hefi verið mjög magaveikur, og
hefir þar með fylgt höfuðverkur og
annar lasleiki. Með því að brúka
K í n a -1 í f s - e 1 i x í r frá hr. V a 1 d e -
mar Petersen í Friðrikshöfn
er eg aftur komin til góðrar heilsu, og