Ísafold - 28.06.1899, Blaðsíða 3

171
stjórnarþras-flækjunni ár frá ári, ef til
▼ill hvern áratuginn á fætur öðrum; —
rilja láta oas hafna nauðsynlagustu og
Terulegustu umbótnm á atjórnarfyrir
komulags-T&nhögum þeim, er vér eig
i»m við að búa.
f>að verður öfundsverður orðstír, sem
vér getum oss hjá niðjum vorum fyrir
stjórnhygni vora á þessum tímum, eða
hitt þó heldur!
Prestvígsla.
Auk þeirra 2, er nefndir voru í síð-
asta bl., Jóns Stefánssonar (til Lund-
arbrekku) og f>orvarðar f>orvarðarson-
ar (til Fjallaþinga) vígði hr. biskup
Hallgrímur Sveinsson sunnud. 19. þ.
mán. prestaskólakandfdat Pótur f»or-
steinBson aðstoðarprest til föður hans
síra þorsteins f>órarins8onar í Eydöl-
um.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter.
XX.
Hann þarf ekki annað en lfta á
hana allra-snöggvast. »Hún er glor-
hungruð og bíður að eins eftir því, að
henni verði boðið að borða«, hugsar
Barnes með sér og segir svo kurteis-
lega: »Lofið þér mér nú, fröken, að
bæta úr heimsku lestarstjórans. Eg
hefi allsnægtir handa tveimur; gerið
þér svo vel að borða nú með mór«.
Fröken Anstruther svarar kuldalega,
en dálítið hikandi samt: »f>akka yður
fyrir; eg er ekki mjög svönjt.
Hún hefði tafarlaust þegi* boðið
með þökkum, ef henni hefði verið
grunlaust um, að alt væri með feldu,
þó að hún vissi ekki, hvað væri var
hugavert. Vera má, að lestarstjórínn
hafi verið of klaufalegur eða Barnes
of ákafur. Víst er um það, að hana
grunaði, að eitthvað væri á seyði, og
hafnaði boðinu.
»f>etta eru að líkindum mestu ó-
sannindin, sem engillinn minn hefir
nokkurn tíma sagt«, hugsar Barnes
með sér, og hann segir með svo lokk-
andi rómi, sem liann á til í eigu
sinni : »En oýurlítið svöng eruð þér
og þiggið nú þetta !«
En nú kemur fagnaðarglampi í aug-
un á ungu stúlkunni og hún gerir
hann lafhræddan. »f>akka yður kær
lega fyrir«, segir hún; »en nú man
eg eftir því, að eg hefi nóg nesti«.
Hún tekur ferðatöskuna sína, sting-
ur hendinni ofan f botn á henni og
dregur þaðan upp bréfpoka með ein-
hverju í. Barnes verður hundslegur
í framan, því að það leynir sér ekki,
að böggullinn er úr kryddsölubúð.
Bæfils Barnes! Nú finst honum,
sig langa mest til að fleygja matar-
körfunni með öllu því, sem í henni er,
út um gluggann, og hann segir við
sjálfan sig : Hvað eg gat verið mikill
þöngulhaus, að ímynda mér að ung
stúlka færi að ferðast, án þess að
hafa einhver sætindi að narta í! f>að
var jafn-líklegt eins og að eg legði á stað
vindlalaus.
Og um leið og honum dettur þetta
í hug, verður honum þrifið í einn vind-
ilinn sinn og hann minnist þess með
aðkenningu af þunglyndi, að hann
hefir nú gleymt vindlum sfnum átta
klukkustundir vegna þessarar stúlku,
sem kýs heldur að svelta en þiggja
nokkurn brauðbita af honum
Hann heyrir sífelt pappírsskrjáf úr
horninu, sem stúlkan situr í, snýr sór
við og lítur á hana. Hún er búin að
ljúka upp pokanum, sem sýnilega hefir
verið fullur af kryddbrauði, og tekur
upp úr lionum fjölda af samanbögl-
uðum smábrófum — eitt og eitt í
einu — og á andlitið á henni kemur
hræðslu- og vonbrigðasvipur. Að lok-
um hefir hún akoðað ah, sem í pok-
anum er, og finnur tvo örsmáa mola
af brendum sykri, og spjald, sem nokk-
urar linur eru skrifaðar á. Molunum
stingur hún upp í sig, les á spjaldið
og segir gremjulega : »Stelpuskömmin!«
Svo stynur hún þungan og vonleysis-
lega, og það liggur við að andvarpið
snúist upp f ekka. Barnea langar
sárt til að geta huggað haná. En
hann stillir sig, lýkur upp körfu sinni
og fer að gæða sér á gæsasteik með
beztu matarlyst; því að nú þykir hon-
um enginn vafi á því laika, að fröken
Anstruther muni bráðlega fást til að
setjast að snæðingi með honum.
Glætan er fremur dauf frá lamp-
anum uppi í klefaloftinu, en Barnes
sér samt, hvernig hún horfir með
löngunarfullu augnaráði á ánægju hans
með matinn og með sjálfum sér hæl-
ist hann umút af því, að hún muni lægja
seglin innan skamms. Rétt á eftir er
eins og hún ætli að neyða sig til að
segja eitthvað; en hún gætir að sér
og stórt tár rennur ofan eftir kinninni
á henni. Nú getur Barnes ekki stilt
sig lengur, heldur mætir henni á miðri
leið.
»Væri ekki betra fyrir yður, fröken,
að sjá yður um hönd ? Mann sveng-
ir á járnbrautum. Má eg ekki láta
yður njóta góðs af ofurlitlu af mínum
mikla forða?«
»Jú, þakka yður fyrir«.
»þ>ér eruð þá svöng?«
»Já, óctalega!« segir hún og reynir
að hlæja við. Á næsta augnabliki á
hún allsnægtum að fagna. Húu veit
ekki, hvernig það atvikast, en það er
alveg eins og hún hafi eignast Aladdíns-
lampann : smádúkur liggur útbreiddur
á keltu hennar, diskurinn hennar er
hlaðinn því, sem henni kemur bezt
og henni þykir bezt, og Barnes geng-
ur um beina eins og andinn í Alad-
dínssögunni. Hún hefir orð á þessu
við hann og hann svarar henni hlæj-
andi: »f>á hljótið þór að vera Alad-
dín; en þá finst mér, ef eg er ekki al-
veg búin að gleyma »f>xisund og einni
nótt«, að Aladdín litli hefði átt að
nudda lampann sinn og fá matinn
hálfri stundu fyr. Finst yður ekki
það standa betur heima, að láta mig
vera Aladdín og lestarstjórann andann,
og þá eruð þér sjálf kóngsdóttirin
fagra ?«
»Auðvitað get eg hvorki boðið yður
te né kaffi«, segir hann síðar; »en þér
hafið betra af ofurlitlu af chablis held-
ur nokkuru kafiisulli. f>ér eruð ósköp
föl og veikluleg*.
Og það er hverju orði sannara, þó
að nú sc smátt og smátt að færast roði
í kinnar hennar aftur.
»Eg er hrædd um, að þér eigiðekk-
ert eftir handa sjálfum yður með
þessu móti«.
»Engin hætta á því! Eg hefi meir
en nóg; eg pantaði kvöldmat handa
tveimur sagði hann í gáleysi«.
»Handa tveimur?« etur hún eftir
honum steinhissa. Barnes lítur niður
í körfuna og lætur sem hann sé að
leita að einhverju.
»Já, sem eg er lifandi — tveirdisk-
ar, tveir gaflar, tvö vínglös — dæma-
laust er þetta undarlegt!«
»Eg — eg er svona — æði-matlyst-
ugur!« segir hann í standandi vandræð-
um.
»f>á ættuð þér sannarlega að sýna
það«, segir hún hlæjandi; »eun eruð
þór naumast farinn að smakka nokk-
urn matarbíta«.
Barnes sezt við hlið hennar og fer
að taka til matar síns; honum er það
því ljúfara, sem hann hefir í raun og
veru beztu mat&rlyst. Hann réttir
henni glas með bourgogne, hún drekk-
ur það og andlit hennar fær aftur
eðlilegan litarhátt, hvort sam það er
nú víninu að þakka eða einhverju öðru.
Eitthvað það er í viðmóti hans, sem
vekur traust hjá henni, og þegar hann
býður henni kampavín, svarar hún:
»Eg þigg alt, sem þér bjóðið mér«.
Barnes þykir hjart&nlega vænt um
það og hrúgar vínþrúgum, kryddbrauði
og öðru sælgæti á diskinn hennar.
Hún lítur með athygli á þetta alt
saman og segir:
»Fyrst þór borðið svona á ferðalagi,
þá hljótið þér að vera mikill sælkeri
heima fyrir. f>að er nærri því eins
og þér hafið átt von á gestunu.
»0g yður hlýtur að vera farið á alt
annan hátt, fyrst þér gátuð gert yður
í hugarlund, að þér þyrftuð ekki ann-
an mat en tvo litla sykurmola«.
»Mór fór ekki að lítast á blikuna«,
segir hún. »Eg get hlegið að því núna;
en rétt áðan hefði eg getað kyrkt
hana. f>að er Maud Chartris, sem
hefir gert það, óþektar-krakki, 12ára.
Hún hefir etið alt nestið mitt og lát-
ið bréfaræmur og nafnspjaldið sitt í
pokann í staðinn«.
Og hún réttir Barnes nafnspjaldið;
á því stendur skrifað með barnshendi:
• Svona hefni eg min fyrir það, að þér
sögðuð mömmu, að það væri eg, sem hefði
bundið kertastjakann við rófuna ú kettinum.
Þér getið verið köttur sjálf.
Maud*.
•Blessað barnið!« segir Barnes. »Eg
ætla að senda henni svo mikið af sæt-
indum, að hún geti etið yfir sig!« Og
hann nuddar saman höndun af fögn-
uði út af þeim mikla greiða, sem þessi
óþekki krakki hefir gert honum.
Nú verður nokkur viðstaða á einni
stöðinni. Barnes sér, að fröken An-
struther vanhagar ekki um neitt, og
þá fer hann ofan úr klefanum og inn
í ritsímastofuna og sendir til Parísar
símskeyti eftir þjóni sínum og farangri.
Hvo mætir lestarstjórinn honum og
lítur til hans með íbygnu brosi. Bar-
nes réttir honum tuttugu frankana,
sem hann hafði lofað honum, stingur
nokkurum skildingum að þjóninum,
sem lét sér farast svo fallega að gera
að engu miðdegisverðar-vonir ungfrú-
arinnar, biður hann að útvega sér tvær
járnbrautarábreiður, kveikir sér í vindli
og hverfur svo aftur að klefanum.
Stúlkan er þá horfin.
Hann bíður eftir henni við klefa-
dyrnar. Maðurinn kemur með ábreið-
urnar og leggur þær inn í klefann.
Oðara en hann er farinn, kemur ung-
frúin og er asi á henni; hún segir við
Barnes í hálfum hljóðum og með
hræðslufasi:
»Tveir menn eru á hælunum á mér!
Bíðið þér við, þangað til þeir eru
komnir fram hjá, og hjálpið þór mér
svo upp í vagninn, eins og við séum
sacnanU
»Velkomið«, segir Barnes. »Sýnið
þér mér fantana«. »J>arna eru þeir!«
segir hún lágt. Hann hvessir augun
á mennina, sem eru að elta hann og
hjálpar svo ungfrúnni upp í vagninn
jafn-kurteislega og hann væri nýkvænt-
ur henni.
Húd roðnar dálítið, meðan á þessu
stendur, en hann afstýrir öllum at-
hugasemdum með því að segja:
»Segið þér mér nú, hvað þeir hafa
sagt eða gert yður, þessir menn«.
»Ekkert! Eg heyrði að eins annan
þeirra segja við hinn: »Hafðu gætur
á ungfrúnni ensku; hún er ekki eins
fyrirhafnarmikil eins og hinn fuglinn,
og alveg eins áreiðanleg!« Og svo
kom hann með lýsingu af mér«.
Þingmálafundir.
Mýeamenn.
Arið 1899, 22. dag júnímán. var
haldinn þiugmálafundur fyrir Mýra-
sýslu f Gftltarholti. fnngmaður kjör-
dæmisins hafði boðið til hans. Fund-
arstjóri vnr kosiuD Magnús Andréssou
fyrrum prófastur á Gilsbakka, en skrif-
ari Jóhann prestur J>orsteinsson í Staf-
holti. Fundarmenn Toru 27.
J>essi mál voru tekin fyrir:
1. Mentamál og skólamdl. Eftir
nokkurar umræður var með samhljóða
atkvaeðum allra fundarmanna samþykt
svo látandi niðurlagsatriði:
Fundurinn kannast við, að sönn
mentun sé aðalundirstaða allra þjóð-
þrifa, en hann álítur að meir sé und-
ir því komið, hvernig skólarnir séu,
en undir því, hve margir þeir séu, og
nú, þegar samgöngur á sjó og landi
eru orðnar miklu greiðari en áður, ætl-
ar fundurinn að heppilegra só, að hafa
ekki nema 2 búnaðarskóla og að eins
1 gagnfræðaskóla, er styrktir aóu af
landssjóði, og skorar fuodurinn alvar-
varlega á alþingi, að fjvlga ekki skólum
eðaskólakennaraembœttum&ð svostöddu.
2. Stjórnarskrármálið. Eftir lang-
ar umræður var gerð og samþykt svo
látandi niðurlags-ályktun í einu hljóði:
Fundurinn álítur stjórnarbót í sömu
átt og kostur var á frá stjórninni 1897
nægja fyrst um sinn, og vera helzt við
hæfi þjóðarinnar, og skorar því á næsta
alþingi að reyna að fá henni framgengt;
þó vilja 10 fundarmenn, að það sé
gert að beinu skilyrði, að 61. gr. stjórn-
arskrárinnar sé haldið óbreyttri.
3. Fátcekramál. Fundurinn var
meðmæltur þeirri breytingu á þurfa-
mannalöggjöfinni, að hver maður eigi
alt frá 16 ára aldri þar sveit, er móð-
ir hans átti lögheimili, þá er hann
fæddíst. Að binda sveitfesti við lög-
heimili manns, er hann verður sveitar-
þurfi, álftur fundurinn óhafandi; fá-
tækraflutningsákvörðununum álítur
fundurinn eigi þörf að breyta. Að óðru
leyti álítur fundurinn réttast, að stjórn-
in leggí fyrir þingið nýtt frumvarp til
fátækralöggjafar.
4. Fundurinn skorar á þingið, að
semja frumvarp, er felli sem fyrst hor-
fellislögin frá 26. febr. 1898 úr gildi.
5. Fundurinn skorar á alþingi, að
samþykkja frumvarp það, er frézt hef-
ir að stjórnin muni leggja fyrir þingið
um þjóðveg frá Borgarnesi til Stykk-
ishólms.
6. Fundurínn óskar, að alþingi semji
lög þess efnis, að ljósmæðrum verði
launað úr landssjóði.
7. Fundurinn óskar, að þingið geri
það, sem unt er, til að efla landbún-
aðinn, svo sem með því, að veita bún-
aðarfélögum ekki minni fjárstyrk en
að undanförnu, og sérstaklega með því,
að reyna að útvega markað fyrir af-
urðir landsins.
8. Lánsstofnun álítur fundurinn í-
sjárverða, meðan ekki bætist úr mark-
aðsleysinu.
5. Fundurinn óskar, að þingið bæti
úr göllum, sem eru á lögum um til-
búning verðlagsskráa.
10. Fundurinn óskar, að þingið
breyti með lögum friðunartíma áálftum
þannig, að hann verði frá 1. apríl til
15. sept. ár hvert, og að bannað verði
að taka álftaregg.
11. Fundurinn skorar á þingið að
gera þá breyting á vegalögunum, að
fela sýslumönnum innheimtu sýsluvega-
gjalds hjá gjaldendum eftir niðurjöfn-
un hreppsnefnda.
12. Fundurinn skorar á alþingi að
samþykkja aftur óbreyít frumvarp frá
1897 um læknaskípun á Islandi.
Fleira kom ekki til umræðu.
Fundi slitið.
Magnús Andrésson. Jóh. porsteinsson.
----- mm 9 m------