Ísafold - 03.03.1900, Blaðsíða 3

13
8kirðist því við að gera almenningi
grein fyrir tilraunum sínum, og með-
an á því stóð, kom Morton til sögunn-
ar. Verður því ekki annað sagt
en að það sé honum að þakka, að öll
veröldin fekk að njóta þessarar nýju
og aðdáanlegu uppgötvunar.
Fáum mánuðum síðar en farið var
að nota eter alment, fanu skozkur
handlæknir, Simpson að nafni, að ann-
að efni, klóroform, hefði sömu verkan-
ir sem eter, og að það gæti jafnvel
verið enn hentugra. Lækna hefir alt
til þessa dags greint á um, hvort þess-
ara efna væri betra svæfingarlyf.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavcring Gunter.
XXXV.
»Ekki lái eg henni, að hún er að
heiman, þegar svo stendur á«, segir
Barnes hlæjandi. »Við skulum þá
njóta kvöldfegurðarinnar saman hérna
úti«.
Nokkuru seinna fer hún frá honum,
eftir að hafa kyst hann í fyrsta sinn,
og nauðugir viljugir verðum vér að
kannast við, að hann vanhelgar varir
sínar með vindli á eftir.
En áður en hann er búinn að kveikja
í vindlinum, sér hann glarnpa á tvö
stór augu, sem koma móti honum í
myrkrinu, og suðræn rödd, titrandi af
reiði, hvíslar í eyrað á honum: »Dæma-
laust getið þér verið miskunnarlaus !*
•Pyrirgefið þér, frk. Paoli«, segir hann
Steinhissa — »eg skil yður ekki«.
•Yður skal lærast að skilja mig.
þér hafið stolið vinkonu minni frá
mér. Nú fæ eg aldrei að sjá Enid.
|>ér hafið tælt hana til þess að snúa
við mér bakinu, nú, þegar eg stend
ein uppi«.
þetta er ekki að ástæðulausu mælt.
Alla sfðustu vikuna hefir Barnes tálm-
að því að frk. Anstruther gæfi sig
nokkuð við Marínu. Vinkonurnar
hafa ekki talað saman nema orð og
orð á stangli. Hann hefir komið því
svo kænlega fyrir, að þær hafa ekk-
ert tækifæri fengið til þess að tala
saman. því að þó að hann hafi ekki
getið neitt um það við Enid, er hann
samt hræddur um, að þær verði
mjög samrýndar, því að afleíðingin
af því gat orðið sú, að fundum þeirra
Marínu og Edvins Anstruthérs bæri
einhvern tíma saman.
Korslkustúlkan heldur áfram áður
en hann getur komið nokkuru orði fvrir
sig:
»Er það af því að eg megi ekki fá
ást ykkar augum litið? Hver veit
nema þér haldið, að einhver óham-
ingja muni af mér stafa, af því að eg
er sjálf ólánsmanneskja? Hefi eg nokk-
urn tíma sagt aunað en gott um yður?
Eðafinst yður, að mér eigi að útskúfa
fyrir þennan eið, sem liggur eins og
farg á sálu minni?«
Vesturheimsmaðurinn hugsar sig um
drykklanga stund og segir svo hægt
og stilt:
»Alveg rétt. |>ér berið nú víga
hug í brjósti og fyrir bragðið er-
Uð þér ekki sem bezt fallin til þess
að vera í miklum kunningsskap við
þá konu, sem á að verða eiginkona
mfn. gíðasta ósk bróður yðar hér á
jörðunni var sú, að líflát hans spilti
ekki lffi yfiar. fér eruð fremur sköp-
uð til ástar og blessunar en haturs og
bölvunar*.
»Guð veit það«, tautaði hún fyrir
tuunni sér, »að eg hefi reynt að koma
þessari hugsun inn hjá sjálfri mér; og
óg hefi nákvæmlega veitt yður athýgli
°g unnustu yðar, eins og van-
8sell andi horfir upp til paradísar þeirr-
ur, sem hann fær aldrei að komast
iun f. Jér eruðeinn þeirra, sem sæl-
an hlotnast. Verið miskunnsamur við
mig, sem útskúfað hefir verið, og svift-
ið mig ekki eina vininum, sem eg á í
allri veröldinni!«
*þér hafið Danellu«, segir Barnes
stuttur í spuna; því að hann kemst
við af sorg hennar og örvænting og
vill slíta talinu sem fyrst.
»Danella!« æpir hún. »f>ennan djöf-
ul, sem byggir allar sínar vonir á ör-
vænting minni. Hann, sem veit, að
meðan eg hefi ekkert annað hæli á
jörðinni, verð eg að aðhyllast hann
og ásr, hans. Eg skil hann ekki. Eg
hefi andstygð á honum! Eg er hrædd
við hann !«
»Lofið þér mér að gefa yður eitt
ráð«, segir Barnes vingjarnlegar en áð-
ur. »Bindið enda á allar vonir Dan-
ellu með því að hætta við eltingaleik,
sem veldur yður meiri eymdar, ef
hann tekst vel, en ef hann mistekst«.
»Einmitt það ! f>ór viljið fá mig til
þess að snúa heim aftur til Korsíku
og mæta þar fyrirlitning landa minna.
f>ér viljið, að landar mínir syngi rim-
becco sitt yfir mér! J>ér viljið, að eg
skuli heyra þá æpa: »Ein kona af
Paoli-ættinni hefir gleymt því ac hún
er Korsíkustúlka! Bróðir hennar var
myrtur og banamaður hans er heill á
húfi. Nei, nei! eg gæti ekki staðist
það. Earið þér yðar götu, eg fer mína.
Hreina liljan yðar skal ekki saurgast
af konu, sem ber vígahug í brjósti*.
Hún fer frá honum; en þegar hún
er komin úr augsýn hans, hágrætur
hún. |>egar hún svo að lokum kem-
uf inn í herbergið sitt, bíður hennar
þar eftirfarandi símrit:
»|>ér megið vera vongóðar!
Danella«.
»Vongóð! Engin vou er framar til
fyrir mig. Aðrir geta elskað og orðið
lánsmenn, en fynr mér, sem hata,
liggur ekkert annað en bölvunin!« seg-
ir hún og fleygir sér niður, grætur og
nýr saman höndunum í örvænting,
þangað til svefninn sígur á augu henni
og veitir henni frið.
Fimtándi kapítuli.
Loksins.
Sá verður að borða morgunmat
snemma, sam ætlar að leggja á stað
með morgunlestinni. Samt sem áður
er frk. Anstruther sezt að borðinu,
þegar Barnes kemur ofan.
»Sjaldan er ein báran stök«, segir
hún. »þú fer frá mér, og Marína
sendir mér þetta!« Og hún sýnir hon-
um þrístrendan bréfmiða.
»Nú, hvað er þá f bréfinu?*
»Sorgarfrétt!«
»Sorgarfrétt?«
»í fyrradag bað eg hana að vera eina
af brúðarmeyjunum mínum og hún lof-
aði mór að fara með mér til Englands.
En nú sendir hún mér þennan miða
og tjáir mér þar, að hún geti ekki sætt
boði mínu. f>að er sannarleg leið-
indafrétt — finst þér ekki?«
»Er það ekki annað?« svarar Barn-
es og honum hægir fyrir brjósti, jafn-
framt því sem honum flýgur í hug,
hve hætt hefði verið við þvi, að þau
Marina og Edvin hefðu fundist, ef
alt hefði farið eins og unnusta hans
ætlaðist til. Og hann er ánægður með
árangurinn af samræðu sinni við Mar-
ínu kvöldinu áður. En hann er kænni
en svo, að hann láti þessar hugsanir
uppi við Enid, því að hann veit vel,
að það gengi ekki orðalaust af, ef hún
kæmist af því, að það væri honum að
kenna, að Marína hafnaði boði henn-
ar. Jafnframt sér hann, hve unnusta
hans er döpur í bragði og segir því:
»J>ekkirðu enga stúlku á Englandi,
sem þú gætir látið gera þetta, sem þú
ætlar Marínu?«
»JÚ, auðvitað! Eg þekki sæg af
þeim, en eg vildi nú einmitt fá hana«.
Frk. Anstruther fylgir honum á
járnbrautarstöðina, og þó að hún hafi
lofað sjálfri sér að sýna sömu stillinguna,
sem spartverskum konum var lagin,
gleymir hún þeim ásetningi sínum á
síðustu 8tundunni, grætur, kyssir Bar-
nes og stingur í höndina á honum hlut,
sem á að mi. na hann á hana, og læt-
ur hann svo fara, döpur í bragði, en
þó með metnaðar- og fagnaðartilfinn-
ingum. Og þegar hann lítur á gjöf
hennar, sér hann, að það er nisti með
andlitsmynd hennar í og lokkur af
bjarta hárinu hennar.
þegar hán er svo horfin honum sýn,
fer hann að telja sarnan í huganum,
hvað sér hefði áskotnast þessar tvær
síðustu vikur og það er: ofurlítill
hanzki, sem hann hefir hnuplað frá
henni, vasaklútur, sem hann hefir
komist yfir með sömu óráðvendninni,
nokkur fölnuð blóm, nistið með dýr-
gripnum, sem þar er innan i, og svo
ást stúlkunnar og eiginorðsloforð. Og
fyrir þetta hefir hann lagt fram alt,
sem hann á til í eigu sinni, að sjálf-
um sér meðtöldum, og þykist af þeim
skiftum.
Um þetta og annað þvílíkt er hann
að hugsa, þangað til lestin fer fram
hjá Nizza, þá kemur honum það til
hugar, að á þessari járnbrautarstöð
hafi hún orðið svo þyrst og að hann
hafi fært henni þar vatnsglas. »Og í
herberginu því arna borðuðum við
morgunverð saman«. í Lyon hittir
hann lestarstjórann, sem svelti stúlk-
una hans, og þeim heiðursmanni þyk-
ir það ekkert smáræðis furðuefni, þeg-
ar Barnes réttir að honum hundrað
franka seðil. Ferð hans er þannig ein
runa af gleðilegum endurminningum,
þangað til hann er kominn fram hjá
París. f>á breytast endurminningarn-
ar í bjartar vonir um að hitta hana
bráðum aftur í Lundúnum og njóta
svo úr því óslitinnar hamingju, það
sem eftir er æfinnar.
Frk. Anstruther snýr aftur til hót-
ellsins. Jafnskjótt sem hún kemur
inn í herbergið sitt, kemur Maud
þjótandi inn og hvíslar að henni:
»f>að er blessun, að hann skuli vera
farinnU
»Hvers vegna er það blessun? Við
hvað áttu, barn?«
»Ó, Enid — þú hlýtur að vita það,
að hún var að reyna að tæla hann
frá þér!«
»Hún? Hver?«
»Auðvitað hún Marína! Tóan sú
arna!« svarar Maud. Hún hefir lagc
ákefðar-hatur á Korsíkustúlkuna fyrir
þá rangsleitni, sem Marina hafði í
frammi haft gegn henni, þegar hún
tældi hana fyrst til þess að láta uppi
leyndarmálið um trúlofun Enidar, og
lagði svo á hana refsingu fyrir að
þegja ekki yfir því.
»Marína? f>að nær ekki nokkurri
átt!« segir frk. Anstruther.
»0, þú þekkir hana ekki! Hún er
svo óhreinlynd. Hún telur þér trú
um, að henni þyki vænt um þig, en
það er nú eitthvað annað — það er
víst hann, sem henni þykir væntum!«
»Svo hún ætti að dirfast —?« segir
frk. Anstrutb.er 1 hásum róm.
Um Nilsson
botnverping hefir sú frétt borist
vestan af Isafirði, að dómur sé þegar
uppkveðinn yfir honum í Friðrikshöfn
í Danmörku, þar sem hann er í haldi,
og hafi hann hlotið 1 árs betrunar-
hússvinnu. Dómarinn hefir þá kom-
ist að þeirri niðurstöðu, að bani
(druknan) mannanna 3 á Dýrafirði í
haust hafi hlotist að eins fyrir gáleysi
þeirra Nilssons og hans félaga (200.
gr. hinna ísl. hegningarlaga). f>etta
hafði frétst þangað, til ísafjarðar, með
gufuskipi til A. Asgeirssons verzlunar
sem flutti fréttir frá útlöndum, er
náðu til 12. f. mán.
f>essi frétt að vestan kom hingað
með hr. Einari BeUediktssyni, er vest-
ur fór snemma í f. mán. með Lauru
til að halda frekari rannsóknir í Nils-
sons-málinu og kom hingað aftur á
helginni sem leið — var hleypt á land
í Garðinum frá gufuskipi á leið til út-
landa af Dýrafirði. f>ær frekari skýrsl-
ur í málinu, er hann kynni að geta
útvegað, skyldi að sögn nota við á-
frýun málsins; ekki hirt um að láta
dóm í héraði bíða eftir þeim.
Ríp í Skagafirði
hefir landshöfðingi veitt 24. f. m.
8ira, Jóni Ó. Magnússyni á Mælifelli,
samkvæmt kosningu safnaðarin3; aðrir
sóttu eigi.
Um Mosfell
í Grímsnesi eru þessir í kjöri: síra
Kjartan próf. Helgason í Hvammi,
síra Bjarni próf. Einarsson á Mýrum
og síra Gísli Jónsson í Meðallands-
þingum.
Um Reyoivelli
sækja ekki aðrir an þeir síra Ólaf-
ur Finnsson í Kálfholti og síra Hall-
dór JÓDsson, aðstoðarprestur á Reyni-
völlum.
Um Útskála
sækir að eins hinn setti prestur
þir, síra Friðrik Hallgrímsson.
Laust braud,
Mælifell í Skagafirði er auglýst
laust 24. f. mán.; umsóknarfrestur út-
runninn 10. apríl; veitist frá næstu
fardögum. Brauðið er metið 1071 kr.
19 au., en lán hvílir á því, tekið 1895,.
1500 kr., er ávaxtast og endurgelzt
með 6°/° á 28 árum.
Málaferlaprófasturinn.
Ekki færri en tólf meiðyrðamál frá
Halldóri prófasti Bjarnarsyni í Prest-
hólum hafa dæmd verið í landsyfir-
rétti mánuðinn sem leið, höfðuð gegn
ýmsum sóknarbörnum hans út af
meiðyrðum í fylgiblaði með »Austra*
1897. Fjögur slík höfðu verið dæmd
áður í haust. Stefndu öll sektuð, um
50 kr. hvert, og dæmd í málskostnað
fyrir báðum réttum, 30 kr. hvert.
f>au heita: Jón Benjamínsson, Björn
Guðmundssón, Kristján jSigurðsson,
Jóhanna Björnsdóttir, tveir jþorstein-
ar þorsteinssynir, Sigurlaug Benja-
mínsdóttir, Halldór Sigurðsson, f>órð-
ur Jónsson, f>órarinn Benjamínsson,
þorlákur Einarsson og Ingimundur
Sigurðsson.
Fyrir brennivínssölu.
óleyfilega var verzlari einn hér f
bænum, Runólfur Pétursson, dæmdur
í yfirrétti 26. f. mán. í 35 kr. sekt,
auk málskostnaðar.
Maður varð úti
á Kerlingarskarði snemma f nóv. f.
á. (10. eöa 11.), Finnbogi að nafni,
vinnumaður frá Langadal á Skógar-
strönd.
Aflnbröiið
góð austanfjalls, á Eyrarbakka og
Stokkseyri. Sömuleiðis á Miðnesi og
jafuvel í Garði nú síðustu dagana, af
þtrski meðfrara.
I»il-l. ipnflotinn
héðati og af Nesinu (Seltj.) og úr
Hafnarfirði sem óðast að hafa sig á
kreik þessa dagana.
Hrai. nintíur.
Flutningaskútan »Ingólfur«, skipstj.
og eigandi Ól. B. Waage, nú í Skild-
mganesi, lagði út frá Hafnarfirði fyrir