Ísafold - 10.10.1900, Blaðsíða 3

251
hér, þar sem ham), eins og áður er
á vikið, kom ótilkvaddur og lét ekk-
ert á sér tieyra, hvert erindið var.
|>að er eins og hann hafi vonast eftir
að Skaftfellingar mundu læða honum
inn á þing á líkan hátt og hann
heimsótti þá.
En það fórst fyrir.
Menn vissu, að maður sáhefðisetið
á alþingi 1893 og það var nægilegt
til þess að menn leituðust ekki við að
koma honum inn á þingið 1901, eink-
nm þar sem völ var á jafnmikilhæf-
um þingmanni og sýslumanni Guðlaugi
Guðmundssyni.
Og þótt hann, því miður, sé gagn-
stæðrar skoðunar nokkurum mönnum
1 Mýrdalnum í einu einasta máli, þá
vita þeir jafnt öðrum, að Guðlaug-
ur vinnur mikið gagn að öðru leyti,
jafnt á þingi sem heiina 1 héraði,
og hlaupa því ekki blindandi að því,
að kjósa þann, er að þeirra áliti hefir
litla þingmannskosti til að bera. Enda
sýnir greinarómyndin í áminstu f>jóð-
óífsblaði, að »X« mun eigi síður henta
að ferðast sem »farandkona« og bera
á milli óhróður og ósannindi um heið-
virða menn en að sitja á alþingi og
ræða landsmál.
f>að er merkilegt að þessi góði »X«
skuli ekki skammast sín fyrir að láta
annað eins sjást eftir sig á prenti og
það, að ýmsir hafi kosið Guðlaug
sýslumann vegna þess, að þeir skuld-
uðu honum og af hræðslu um að verða
krafðir um skuldina að öðrum kosti,
og væri rétt að gefa herra «X« kost á
að sanna þetta síðar.
f>að mætti auðvitað eftir sömu reglu
og með sama rétti segja, að þessir
átta, er kusu dr. Jón, hafi skuldað
honum og því neyðst til að kjósa hann
til þess að skuldin fengi að standa.
En það þarf meira en meðalillgirni
til að segja annað eins að ástæðulausu.
f>að er enn fremur merkilegt, að herra
»X« bregður Landbrytiugum, er bezt
sóttu kjörfundinn, um fáfræði í lands-
málum fremur öðrum fyrir þá sök, að
þeir tóku sig saman um að kjósa Guð-
laug sýslumann í einu hljóði, þegar
það fréttist, að dr. Jón væri í flökti
þar nærlendis, og til þess að reka dr.
Jón af höndum sér sem algjörlega ó-
þarfan í þingmenskuerindum.
Hann er siðavandur, hann (dr.) »X«
Landbrytingar fá ónot fyrir að sækja
kjörfund og greiða þar atkvæði eft-
ir ejálfstæðri skoðun sinni; en Mýr-
dælingar fá skammir fyrir að koma
ekki á kjörfundinn.
Landbrytingar hefðu að sjálfsögðu
verið látnir heita mestu stjórnmála-
menn, hefðu þeir kosið dr. Jón, alveg
eins og þeir Guðmundur á Hvoli og
Páll á Heiði eru sagðir hinir einu af
Mýrdælingum, er eigi urðu sér til stór-
skammar, einungis fyrir það, að þeim
varð það á, að kjósa þann, sem þeir
að réttu lagi áttu ekki að kjósa.
Eg get að síðustu sagt þeim það
með sanni, ritstj. jþjóðólfs og dr. Jóni
jborkelssyni, að Mýrdælingum stóð
fremur stuggur af manni þessum sem
þingmannsefni, og enn það, að þeir
virða fréttaburð hans að maklegleikum
og skammast sín ekkert fyrir, þótt
hann fseri eiD8 og hann kom. þeir
hlæja bara að einfeldni mannsins;
hanu virðist hafa haldið það eitt lof-
orð um kosningu, að Víkurfundurinn
var mótfallinn hinni svo nefndu val-
týsku. Og ef það væri nokkuð, sem
Mýrdælingum líkaði alment miður við
þessa síðustu alþingiskosningu, þá er
það það, að þessir tveir sveitungar
skyldu verða til þeBS að veita þeim
manni fylgi sitt, er ræðst á saklausa
menn með tilhæfulausum getsökum
og óhróðri, er hver ómentaður maður
mundi skammast sín fyrir að vera
höfundur að.
Vík 30. september 1900.
þOESTBINN JÓNSSON
hreppstjóri.
láarmalát.
Hér í bænum andaðist aðfaranótt
7. þ. mán. eftir 18 daga legu f nýrna-
bólgu Sigurður Pétursson
mannvirkjafræðingur, fæddur 15. sept.
1870 hér í Reykjavík, sonur Pétur
Gíslasonar, bónda á Ananaustum, en
bróöir Gísla Péturssonar læknis á
Húsavík. Hann varð stúdent hér frá
skólanum 1891, stundaði mannvírkja-
fræði við fjöllistaskólann 1 Khöfn og
lauk því námi á öndverðu ári 1899
með beztu einkunn. Meðan á nám-
inu stóð, síðari árin, hafði hann þjónað
mannvirkjafræðingsstörfum 1 Dan-
ir.örku eitt eða fleiri missiri 1 forföll-
um annara, og þótti takast mætavel.
Námi mundi hann og hafa lokið á
miklu sbemmri tíma, ef hann hefði
eigi átt við að búa bæði heilsubfest
og mikla fátækt. Hafði og fyrirtaks-
góð meðmæli frá kennurum sínum
fyrir staka alúð og áhuga við nám
sitt og starf, samfara skarpleik og
næmi. Hingað til lands kom hann
aftur í fyrra sumar, og tók þá þingið
það ráð, að nota jafn-efnilegan mann
til að láta hann reyna til við það
mikla og áríðandi vandaverk, að
gera rannsókn um byggingarefni lands-
ins og leiðbeina almenningi í húsa-
gerð; veitti til þess 3000 kr. hvort
ár fjárhagstímabilsins. Hann ferðað-
ist lítið eitt hér innanlands í vor
snemma, að kynna sér ástandið, en
síðan til Danmerkur og Noregs í
sumar, til undirbúnings áminstum
rannsóknum. Hann kom heim aftur
að áliðnu sumri og var tekinn til að
rita um árangurinn af því ferðalagi
handa þessu blaði, er hann tók sótt
þá, sem hann leiddi til bana. Hann
hafði haft brjósttæringu mörg ár, þótt
eigi yrði hún banamein hans; var
bötnuð hún að mestu leyti. Eftirsjá
er mikil í þessum manni. Mjög mikl-
ar líkur til að hann hefði orðið ætt-
jörð sinni að verulegu liði fyrir sakir
síns frábæra áhuga á starfi sínu og
nákvæmni við það. — Kvæntur var
hann fyrir 4 árum í Khöfn danskri
konu, er lifir mann sinn þar, barn-
laus.
Jarðarför hans er ráðgerð mánudag
15. þ. mán. kl. 11£.
Maður hvarf hér í bænum fimtu-
dagskveldið var, 4. þ. mán., og fanst ör-
endur að morgni hins 6., við eina bryggj-
una, sjórekinn. Hefir sjálfsagt hrokk-
ið í sjóinn í ölæði; var mjög drukkinn,
er hann hvarf. Hann hét Natanael
Sigurðsson, maður um þrítugt, kvænt-
ur, en barnlaus, ættaður undan Eyja-
fjöllum — bjó í Knútskoti fyrir fám
árum.
Póstgufuskipið »Laura«,
kapt. Christiansen, kom hingað
8unnudagsmorguninn 7. þ. m. frá
Khöfn og Skotlandi. Með því kom
kaþólski presturinú Klemp, frk. Ellen
Feveile frá Khöfn, og þær systur frk.
Guðlaug og Kristín Arason.
Prestskosning.
Landmenn, í Rangárvallasýslu, hafa
kosið til prests síra Ófeig Vigfús-
son í Guttormshaga, með 21 atkv.
af 24 á fundi. Síra Richárð Torfason
fekk 2 atkv.; einn kjósandi greiddi
eigi atkv. Kjósendur alls á skrá 43.
Frá útlöndum.
Friður og kyrð langt undan með
Kínverjum enn. Nóg um róstur og
hryðjuverk víðs vegar um land, þótt
höfuðborgin sé á valdi hins útlenda
bandaliðs. Samkomulagið ekki vel lið-
ugt milli stórveldanna um meðferð
málsins, afskiftin af þeim »sjúka
manni«. Waldersee greifi hinn þýzki,
yfirhershöfðinginn fyrirhugaði yfir
bandaliðinu, ókominn enn á véttvang-
inn, með því að leiðin er löng; en hann
mun víst enga erindisleysu vilja eiga,
og því síður húsbóndi hans, Vilhjálm-
ur keisari, svo hátt sem hann hrópaði
á hefndir fyrir víg sendiherra síns, v.
Kettelers greifa, er sannprófað er tal-
ið að framið hafi verið beint að undir-
lagi keisarastjórnarinnar í Peking, af
lögreglufyrirliða, en engum götuskríl.
Helzt búist við löngu stappi enn við
Kínverja, og ailerfiðu og kostnaðar3ömu
fyrir stórvoldin.
f>að er sannspurt um Kriiger Trans-
vaalsforseta, að hann flýði ríki sitt
fyrir nokkurum vikum og kom fram í
löndum Portúgalla austur við Delagóa-
flóa. í höfuðbænum þar, Lorenzo
Marques. Svo kveða óvinir hans að
orði. En sjálfur segist hann hafa lagt
á stað með ráði og vitund meðstjórn-
enda sinna áleiðis hingað í álfu í liðs-
bón. Eftir kröfu hins enska konsúls
þar í borginni var hann hafður þar í
nokkurs konar hervörzlu um hríð og
fyrirmunað alt samblendi við landa
hans; en leyft síðan að fara leiðar
sinnar til Norðurálfu og annað ekki.
Ekki hafa Búar þó gefist upp enn,
þrátt fyrir ýras óhöpp nú upp á síð-
kastið. En svo líta Bretar á, sem ó-
friðnum sé lokið að kalla.
Nti standa þingkosningar yfir á
Bretlandi. |>ótti stjórninni, er setið
hefir að völdum síðan 1895, þeim
Salisbury lávarði og hans félögum,
þessi tími vænlegastur til þingrofs og
nýrra kosninga, er Búaófriðurinn var
á enda kljáður að kalla má og það
með sigurhrósi; þá mundu kjósendur
auðunnari til að una ríki þeirra áfram,
enda er þeim kjörsigur vís talinn.
Feiknaslys varð í Ameríku snemma
í f. mán. Fellibylur og sjávargangur
gjöreyddi þar nálega borg eina í Texas,
er Galveston heitir eða hét, suður við
Mexikóflóa, svo skyndilega, að milli
6 og 7 þús. manna týndu lífi.
MeOal aðkomumanna
her í bænum undsnfarna daga hafa
þeir verið, Guðlaugur sýslumaður
Guðmund8son frá Kirkjubæ, Kjartan
prófastur EinarBson í Holti, síra Ólaf-
ur Finnsson í Kálfholti o. fl.
F j ármarkaðir
hafa verið haldnir undanfarnar vik-
ur auBtur um sveitir og upp um Borg-
arfjörð m. m., af tveimur kaupmönn-
um aðallega (eða eingöngu), J. P. T.
Bryde og Ólafi Árnasyni á Stokkseyri.
|>eir láta helming verðs í pening-
um, en hitt í vörum. Heldur
betur gefið fyrir en áður, 14—15 kr.
fyrir góða sauði. Von á fjártökuskipi
frá þeim Zöllnar & Vídalín hingað þá
og þegar, enda hingað komið allmikið
af »félagsfé« auBtan að. Gizkað er á,
að þeim Vídalín sé einnig ætlað það,
sem hinir haia keypt, eða sumt af því.
En þeir hjálpa sjálfsagt Parker &
Fraser um það aftur, svo að alt komi
vel heim. Verð mun vera venju meira
á sauðfé á Englandi nú, svo að kaup-
endur skaðast ekki, þótt krónunni
meira gefi fyrir það en undanfarið.
Vendetta.
Eftir
Archibald Clavering Gunter.
Svo rífur hún sig úr faðminum á
Enid og flýtir sér inn í húsið og inn
eftir langa ganginum. Enid skundar
á eftir henni. En þegar brúðurin
kemur að dyrunum, sem hún á að
fara inn um, snýr hún sér við, eins
og hún sé að banda henni frá sér.
Frá ljósmaguinu iuni í brúðarherberg-
inu leggur geislabaug utan um hana,
þar sem hún stendur með beran, hvít-
an handlegginn uppréttan, eins og til
þess að reka vinkonu sína burt frá
sér.
»Spurðu mig ekki frekar«, segir
hún. Góðar nætur aftur«. Svo skýzt
hún inn og ársalurinn fellur saman á
eftir henni.
Greifinn horfir á með mannvonzku-
brosi.
»Frk. Anstruther«, segir hann, »við
erum kynleg þjóð, Korsíkumennirnir«.
»Já, það finst mér líka«, svarar
Enid hlæjandi, en undrunarsvipur er
í augum henna*.
»Ó-já, þér dæmið okkur sjálísagt
eftir Marínu; en Marína er brúður,
og þegar svo er ástatt, eru konurnar
oft dálítið undarlegar. Hvað munduð
þér segja, frk. Enid, ef tunglskinið
befði þau áhrif á mig, að eg færi að
verða rómantískur og tjáði yður ást
mína?«
»Eg roundi svara á þá leið, að nú
væri orðið mál að fara að sofa«.
»Sjálfsagt«, tautar greifinn fyrir
munni sér; hann hefirfengið það svar,
sem hann bjóst við. »Ef yður þóknast,
þá vísar ráðsmaðurinn minn yður á
herbergin yðar; þau eru í hægra hús-
arminum«. Hann hringir.
»f>akk’ yðurfyrir! Góðar nætur, hr.
greifi!«
•Góðar nætur!« segir greifinn og
hneigir sig. Svo segir hann við sjálf-
an sig um leið og hún fer frá honum:
»Hvernig ætli henni verði við, þegar
eg býð henni góðan daginn?«
jþegar Enid er á leiðinni til her-
bergja sínna með þjóni Danellu, sér
húu greifann sjálfan fara út í súlna-
göngin og horfa löngunaraugum ofan
eftir trjágöngunum. Eldur brennur
úr augum hans í tunglskininu, eins
og úr augunum á tigrisdýri, er situr
um næturbráð sína.
Á hádegi brúðkaupsdaginn fer
snekkjan, sem Barnes lagði á stað á
til Korsíku, fram hjá töngunum við
mynnið á Ájaccio-firðinum, og enn
líða tveir tímar, áður en hún legst við
skipaklöppina, og hafa þó hvorki skip-
stjóri né hásetar legið á liði sínu.
því að þessir siggbornu, ítölsku sjó-
menn, sem voru bæði fiskimenn og
siglingamenn, hafa farið að finna til
hálfgildings meðaumkvunar með þess-
um manni, er varð órórra og órórra
með hverri klukkustundunni, sem logn
og andbyr hamlaði honum að komast
í þessa höfn, sem hann hafði sótt
svo fast að ná. þeir hafa því lagt
alt kapp á að koma skútunni sínni á-
fram.
þrátt fyrir alla örðugleikana er Barn-
es kominn inn í bermannaskálann í
Ajaccio, til de Bellocs, tveim stund-
um eftir hádegi á brúðkaupsdegi Mar-
ínu og tveim stundum fyr en ef hann
hafði tekið sér far með gufuskipi frá
Marseille.
De Belloc bemur honum ekki fyrir
sig í fyrstu; en Barnes nefnir svo
nafn sitt, og þásegir hann: Mondieu,
hvað hefir yður borið að höndum,
góði vinur! |>vl að Barnes er hnugg-
inn á svip, andlitið er gráleitt og ó-
rakað og sjávarlykt er af fötunum
hans eftir sjóferðina.