Ísafold - 15.12.1900, Blaðsíða 3

307
Ekknasjóður Borgfirðinga.
Nokkuð er síðan er arið var að
veita styrk ekkjum druknaðra manna
úr sjóði þeim í Borgarfjarðarsýslu, er
stofnaður var í því skyni með góðra
manna samskotum- Sjóður þessi
stendur á vöxtum í Söfnunarsjóðnum
og er samkvæmt ákvæðum sjóðsins
útbýtt vöxtunum árlega til hinna helzt
þurfandi ekkna í sýslunni; í vor var
seinast útbýtt til þriggja ekkna 95 kr.;
vextirnir eru lítið meiri.
Árlega hefir verið reynt að auka fjár-
hæð þessarar litlu stofnunar með ýmsu
móti, en jafnast gengið tregt eða orð-
ið árangurslítið. Hefir nú á síðari
árum munað mestu, sem okkar góðu
alþingismenn, dr. Grímur og lekt-
or þórhallur, hafa gefið sjóðnum, meðan
vér nutum þeirra. — þar til í sumar,
að nokkurir fiskimenn hér á Skagan-
um og fleiri góðir menn hafa með
heiðri og sóma aukið hann með gjöf-
um, eins og hér skal skýrt frá, þeim
til maklegrar minningar, en hinum til
eftirtektar, sem þetta lesa:
Einar Ingjaldsson á Bakka 15 kr.;
Björn Hannesson, Benedikt Elíasson,
Ólafur Gunnlaugsson 10 kr. hver; Ní-
els í Lambhúsum 8 kr., sýslumaður
Sigurður þórðarson, Bjarni Jóhannes-
són, Jón Gunnlaugsson í Sjóbúð 5 kr.
hver; Benedikt Elíasson safnað 3 kr.;
Jóu Halldórsson á Bakka, Sveinn
Magnúason, Sigurður Halldórsson,
Guðmundur í Mýrarholti 2 kr. hver;
Böðvar í Teigakoti, Guðmundur f>or-
steinsson Háteigi, Einar Ásgeirsson,
Hallgrímur Litlateig, Oddur á Akri,
Jósep í Bræðraborg, Magnús Jörgen-
son, Símon á Akri, Kristmann Tóm-
asson, Halldór í Vorhúsum, Guð-
muudur í Sandgerði 1 kr. hver; Guð-
mundur járnsmiður 75 aura; þórður
Stefánss^n 60 aura; þórður í Brekku-
bæ, Sigurður Jörundsson 50 aura hvor;
þórður á Vegamótum 35 aura; Vil-
hjálmur kaupmaður og Halldór Jóns-
son gamli 25 aura hvor. Enn fremur
frá ónefndum 6 kr. 80 aurar. Sam-
tals kr. 100,00
11. desbr. 1900. Hallgr. Jónsson.
SíOdegisguðsþjónusta
í dómkirkjunni á morgun kl. 5 (J.
H.).
Vendetba.
Eftir
Archibald Ciavering Gunter.
Edvin gengur til konu sinnar. »Skoð-
ið þér til«, segir hann, »hún grætur
út af honum*.
»Ut af honum, fantinum þeim! Nei!«
hrópar brúðurin. Hún er búin að fá
rænuna aftur, og miunist nú þess voða-
djúps, sem staðfest er milli hennar
og þess manns, er hún ann hugástum.
Og á-andliti hennar er nú auðsæ
skuggaleg örvænting í stað ofboðslegr-
óvits-skelfingar. »Eg er að gráta
út af því að hafa mist þig, manninn
minn. ó, góði vinur« — hún lítur
um leið átakanlega á Barnes — »meira
góðverk hefði það verið við mig, að
vekja ekki skynsemi mína af dáinu.
Eg hefði þá orðið meiri lánsmanneskja!«
»Elskan mín, þetta er alveg eins
mikil vitleysa eins og það, Bem þú
sagðir áður«, segir Edvin og tekur ut-
an um Marínu, því að svo virðist,
sem hún geti naumast staðið á fótun-
um. »Mist mig? Nú ertu einmitt bú-
in að eignast mig fyrir fult og alt,
Nú ert þú konan mín — konan mín
elskulegU
En hún hrindir honum frá sér og
segir með raust, sem þeim verður öll-
um felmt við:
»Eg er konan þin, en þú ert. bana-
maður bróður míns!«
Tuttugasti og fimti kapítuli.
Barnes læknir
Edvin verður bæði hissa og hrygg-
ur við þessi orð. Barnes og Enid
hafa nærri því átt von á þeim ; en yfir
hann koma þau eins og elding úr heið-
skíru lofti.
Eitt augnablik er hann orðlaus af
ótta. Svo snýr hann sér að Vestur-
heimsmanninum og segir með grát-
staf í kverkunum : »f>ér hafið læknað
konuna mína af einni ímyndaninni;
bjargið þér henni nú líka frá þessari
brjálsemi, sem er enn voðalegri, og
fá mér örvæntingar*.
»Eg fekk bundið enda á eina brjál-
ser»fs-ímyndun«, svarar Barnes. »Nú
er það yðar verk að lækna þessa vit-
leysu, sem bygð er á skynsemisástæð-
um«.
»Er skynsamlegt að halda það um
mig, að eg hafi vegið bróður hennar?«
»Já; því að Danella hefir fært henni
sannanir fyrir, að svo sé«.
•Sannanir? f>að gat hann ekki«.
• Spyrjið þér hana; þá fáið þér að
heyra, hvernig í þessu liggur. En
þyki yður vænt um hana, þá minnist
þess, hvílíkar þjáningar hún hefir orð-
ið að þola í kvöld, meðan hún var
sannfærð um, að þér hefðuð verið
myrtur fyrir augunum á henni. Lítið
þór á, hvað hún er máttfarin enn!»
Barnes bendir á Marínu. Enid styð-
ur hana og hún heldur sér líka í stól
til þess að hníga ekki niður, en jafn-
framt mænir hún vonlevsis- og ástar-
augum á Edvin. »Hvað sem hún
kann að segja eða gera«, segir Barnes
ennfremur, »þá verið þér góður við
hana og efist ekki um það eitt augna-
blik, að hún unni yður hugástum*.
Anstruther gengur til konunnar
sinnar. En þegar hann á nokkur
fet eftir til hennar, réttir hún hand-
legginn út frá sér, til þess að banda
honum frá sér og segir: »Komdu
ekki nær mér! 1 guðs bænum, freist-
aðu míu ekki, Edvin, til að gleyma
því, að þú ert morðingi Antóníós*.
•Morðingi Antóníós? segðu mér þá
hverni/ eg varð honum að bana«.
»í einvígi. f>ú vis8Ír ekki, að hann
mundi deyja; þú hélzt, að hann væri
að eins sár. f>ú flýttir þér burt, tij
þess að komast út á »Orninn«, á leið
til Egiptalands«.
»Ó — einvígið í Ajaccio!«
»Hann man eftir því — hann kann-
ast við það ! f>á kveð eg þig fyrir
fult og alt! Eg ann þér heitara en
lífinu í brjóstinu á mér, en nú á eg
þér á bak að sjá, alveg eÍDs og þú
værir í raun og veru látinn og lægir
þarna fyrir utan dyratjaldið. í guðs
bænum, vertu miskunnsamur! Lofaðu
mér að komast héðan !«
Edvin tekur í hönd hennar og seg-
ir :
»f>ú þarft ekki að kveðja mig, Mar-
ína. Guði sé lof, það var ekki eg !«
»Ekki þú?« hrópar brúðurin. »Ekki
þú? Og þó færði þessi níðingur mér
svo margar sannanir fyrir því, að eg
ætti að drepa þig«.
*Drepa mig, manninn þinn?« segir
Anstruther, en getur varla komið orð-
unum út af vörum sér fyrir skelfingu
og sleppir hönd hennar. Og frá þeirri
stundu sér Barnes, að hann reynir
aldrei að færa sig nær brúðurinni.
»Sko til !« segir Marína, án þess að
gefa nákvæmar gætur að því.hvernig Ed-
vin hefir orðið við; og hÚD, sem naum-
ast hefir getað staðið á uppréttum fót-
um, þýtur nú eins og örskot að borð-
inu og tekur þar muDÍ þá, er Danella
hefir sýnt henni. þessa stund fær hún
meira en eðlilegan styrkleik af geðs-
hræringunni. Hún snýr sér aftur
að Edvin og segir: »Kúla bróður
míns hefir flazt út, þegar hún skallá
silfurpeningnum, sem bjargaði lífi þínu!
Nafnið þitt á skammbyssunni, sem varð
honum að bana. Geturðu neitað
þessu? Og líttu á þessa lýsing á ein-
víginu, ritaða með þinni hendi, þegar
þú hélzt, þú værir að bana kominn.
þetta eru óneitanlega skýrar sannanir!
Segðu mér satt, Gerard ! Vertu mis-
kunnsamur og dragðu mig i kki á tálar!«
• Skammbyssurnar á eg«, segir An-
struther þungbúÍDD, og er eins og önn-
ur hug8un skyggi á þetta einvígismál
í sál hans. »Liðsforinginn, sem drap
bróður þinn. tók þær í káetunni minni
þennan morgun í Ajaccio. Silfurpen-
inginn átti hann. Skjalið að tárna
skrifaði eg, af því að hann var of
máttfarínn til þess, en hann las mér
það fyrir; hann hét George Arthur og
varð sár á »Hafgúunni«, þegar stór-
skotahríðin var gerð í Alexandríu.
Hann dó í faðminum á mér nokkur-
um stundum síðar, og þessir smámun-
ir, íflata kúlan, silfurpeningurinn og
alt hitt hefir legið ferðapokanum
hans, og hann er merktur með upp-
hafsstöfum í Dafni hans, G. A. —
Georg Arthur. Bétt fyrir andlátið
bað hann mig að skila þessum mun-
um til móður sinnar, ásamt síðustu
orðunum, sem hann sagði, þegar eg
kæmi til Englands aftur. Og þessar
sannanir komu þértil að trúa því----!
»því trúðu fleiri en eg«, svarar Mar-
ína. »Ásakaðu mig ekki fyrir það.
Hr. Barnes símritaði systur sinni til
þess að aftra þessari giftingu. f>ér
horfðuð á einvígið og segið, að það
hafi ekki verið maðurinn minn, sem
drap bróður minn !« Hún lítur um
leið spurnaraugum á hr. Barnes.
»Nei, guði só lof !« svarar Barnes.
»Mér hefir líka skjátlast. Anstruther,
mór fór eins og Marínu og eg reyndi
að aftra giftingu ykkar, en Danella
náði í símritið«.
Hún sópar sönnununum fyrirþessari
feiknalygi ofan á gólf með fagnaðar-
svip og hrópar: »Með öllu þessu ætl-
aði hann að fá mig til að drepa þig,
Gerard ! Loksins get eg þá verið glöð
og ánægð!«
Hún ætlar að fleygja sér í faðminn
á honum. En þá segir hann, öllum
hinum til mikillar skelfingar:
»Mér þykir fyrir því, Barnes, að
símritið yðar skyldi koma of seint!«
Konan hans hopar á hæl frá hon-
um, þegar hún heyrir þessi orð og
segir með átakanlegum raunasvip:
»Eg vissi það, að svona mundi fara.
Ef hann var sekur, gat eg ekki orðið
konan hans, ef hann var saklaus,
mátti eg ganga að því vísu, að hann
mundi aldrei fyrirgefa mór«.
•Edvin, bróður minn góður, minstu
þess, hve vænt þér þykir um hana!*
segir Enid í bænarróm.
»Anstruther!« segir Barnes, »konan
yðar þolir ekki meiri harm í kvöld«.
• Konan mín — sem tók gildar þess-
ar sannanir fyrir því, að eg væri morð-
ingi! f>ví að það kallaði hún mig!«
svarar Edvin og snýr sér að Marínu.
Hún virðir hann fyrir sér með fölu
andliti og óttabragði, en svarar engu.
»Heldurðu, að eg hefði látið aðra
menn telja mér trú um, að þú sért
manndrápskvendi? En komdu mér nú
til að efast um það; sem þú ert ný-
búin að segja, að þú hafir tekið rýt-
inginn til þess að drepa mig — mig
— mig, manninn þinn, sem unni þér
heitar ,en öllu öðru < veröldinni! Segðu
mór, að mér hafi misheyrst, að þú
hafir talað þetta óráði, — láttu mig
ekki trúa því, að konan mín hafi ætl-
að sér að myrða mig brúðkaupskvöld-
ið!« Edvin byrjaði með ávítum, en
lýkur nú máli sínu með innilegri beiðni.
En hún neitar ekki, og þá snýr
hann sér frá benni náfölur, hnígur
niður á stól, tekur höndunum fyrir
andlit sér og lítur ekki á hana fram-
ar.
»Eg var brjáluð og verð það bráð-
um aftur«, segir Marína stamandi og
gengur frá honum með auðsæjum ó-
styrk.
•Edvin — þú hlustaðir á glæpa-
manninn á Egiptalandi — sýndu þá
konunni þinni sömu nærgætni!«
»f>ú krefst þess, að eg só réttlátur?*
segir AnBtruther þurlega og lítur ekki
á hana.
»Nei, ekki réttlátur — ekki nema
miskunnsamur!«
»Talaðu þá. Segðu mér alla söguna«.
»Já — alla söguna. Með því einu
móti er hugsanlegt, að eg geti fengið
manninn minn aftur til að elska mig,
og eru þó ekki líkurnar miklar. Eg
ætlaði mér alt af að segja þér þetta
einhvern tíma — þegar þú værir orð-
inn sannfærður um iðran konunnar
þinnar af margra ára sambúð og
trygð minni — — en nú — nú fyrir-
gefurðu mér ef til vill ekki. Nú finst
þér ef til vill, að eg eigi ekki skilið
að vera konan þín? Ó, guð minn
góður, vektu meðaumkun í sál hans!
Vertu miskunnsamur við mig, Gerard!
Minstu þess, hvað mér þykir vænt um
þig«.
LANDSBANKINN
verðttr eigi opinn dagana
frá 2i. desember til 4.jan.
næstkomandi, að báðum dög-
um meðdöldum. — Þó verður
afgreiðslustofan höfð opin
2. janúar nœstkomandi, en
að eins fyrir bankavaxta-
bréfaeigendur, erhefja þurfa
vexti af bankavaxtabréfum
sínum, svo og fyrir pá, er
pá vilja kaupa ný banka-
vaxtabréf.
Landsbankinn ij. des. 1900.
Tryggvi Grunnarsson.
Markúsarguðspjall, nýprentað,
í nýrri þýðingu (endurskoðaðri), er til
sölu hjá bóksölunum og kostar 10 a.
heft.
nýjasta útgáfa,
fæst í bókverzl-
un Isafoldarprent-
smiðju í ýmsú bandi, 3 kr., 3 kr. 50
a., 4 kr. og 7 kr,___________
SILKIPAPPÍR alla vega litur fæst
afgreiðslu ísafoldar.
Vinna á Kirkjusandi.
Það verkafólk, sem ætlar sér af fá
vinnu við fiskverkun á Kirkjusandi
næstkomandi ár, er beðið að snúa
sér til herra Johannesar Magnussonar
við Kaplaskjólsveg, sem gefur nán-
ari upplýsingar.
Rvík 14. des. 1900.
Th. Thorsteinsson.
_________________
Oóöar
nýjar
Rjúpur
25 aura stykkið hjá
C. Zimsen.
Ritstjórar: Björu .Ións.son(útg.og ábm.)og
Einar Hjörleifsson.
Isafo! darprentsmiðja.