Ísafold - 25.01.1902, Blaðsíða 3

heldur en þessa hreyfingu til að leysa
mannkynið undan hinum skaðvænu
áhrifum vínanda drykkja.
í'járframlagið er þó ekki mikilvæg-
asta hiið þessarar áskorunar. Fram
kvæmdanefnd alþjóðahástúkunnar skor-
ar í fullu trausti á alla góðviljaða
menn með eérhverri þjóð, að styðja
regluna með fjárframlagi til að styrkja
<>88 til að halda starfi voru áfram, og
koma alþjóða-stúknnni á fastan fót,
8vo við megi hlíta til frambúðar; en
Þó kannast hún við, að þetta vort
mikla fyrirtæki hefir aðra mikils-
Verðari hlið en fjárhagshliðina. það er
^ion siðferðislegi stuðningur í orð g
V0rki, er vér nú biðjum sérhvern
nrann um, sem ant er um svo mikils-
V0rt starf, aem vort starf er. Og
því biður alþjóéa-8túkan aérhvern
þann mann, konur sem karla, sem á-
skorun þessi berst í hendur, hvort
heldur í blöðunum eða á annan hátt,
að styrkja oss með fé og styðja í
framkvæmd og verki þann góða mál-
stað, sem Good templara-reglau berst
fj'rir. þ>ó að reglan hafi á þessum
fyrsta aldarhelmingi æfi sinnar unnið
margan stórkostlegan sigur, og þó að
mörg heimili hafi blessun hlotið af
starfsemi hennar, þá má þó svo að
orði kveða, að þetta sé byrjunin eiu
í'l að inna af hendi það mikla veik-
•íni, sem fyrir höndum er að vinna.
(>vinur mannkynsins hefir heldur ekki
verið iðjulaus þessi síóastliðnu fim-
Mh áriu; hann hefir gert hverja hríð-
>na á fætur annari af miklu kappi, og
fjöldamargir einstaklingar og heimili
hafa orðið hanB skaðvænu og siðspill
áödi áhrifum að bráð. Eigi er nema
ein úrlausn til á því mikla verkefni,
8e® nú liggur brýnt fyrir heiminum,
°g sú eina úrlausn er: að gereyða
af en g i sófög nuð i n u m. Til þeas
þarf sameinaða krafta til alvarlegrar
°g samtaka margra ára baráttu. í
þessum bardaga stendur Good templ-
ara-reglan frammi fyrir öllum heimi
Sem forvígismaður heimilisins gagnvart
áfengissölu-holunni, veitingahúsinu, og
hún skorar á sórhvern góðan dreug í
sérhverju landi, karla sem konur, að
styðja sig í verki stöðuglega, alvarlega
og án afláts:
. .Komið hingnð og hjálpið oss!«
Undirrítað fyrir biind reglunnar.
Joseph Malins, háv. stór-templar,
Good-templar Buildings, Birmingham,
England.
B. I. Parker. háv. stór-ritari.
Milwaukee, Wis., U. S. A.
8má8trákar stela.
Brytt hafði nokkuð á smástuldum
hér í vetur, sem naumast getur raun-
ar tiltökumál heitið í jafnstórum bæ
°g ekki vandlegar en margir geyma
fémæta muni sína. En hitt þótti tíð-
llidum sæta, er upp komst um 3—4
smástráka, 11—12 ára, að þeir voru
þess alls valdir í félagi.
Mesti stuldurinn var vandaður
stokkur, er hvarf af kommóðu inni
hjá kvenmanni einum hér í miðjum
hænum og í voru 20 kr. í peningum,
.Vmsir smágripir, er til kvennskrauts
teljast, og nokkur verðmæt skjöl,
^Parisjóðsbækur o. fl. Herbergið var
°pið — kvennmaðurinn brugðið sér
snöggvast burt í annað hús. — Leið
hokkur tími svo, að ekki komst upp,,
hver eða hverjir valdið hefðu. En þá
Orðu fyrnefndir strákar uppvísir að
því, að hafa stolið 30—40 gosdrykkj-
arflöskum úr kassa í forstofu veitinga-
8faðar eins hér í bænum, falið þær
þjngað og þangað og ætlað sér að
lrða síðar. Og með því að þeir voru
d'a kyntir áður, var gengið á einri
þeirra af lögregluþjóni (f>. B.) um
hinn stuldinn. Hann játar og segir
upp alla sögu — gengur meir að segja
með lögreglúþjóninum suður í Vatns-
mýri og sýnir hann verks um rnerki,
þar er þeir félagar 3 hafi brent stokk-
inn og skjöl þau, er í honum voru, til
ösku. Peningunum höfðu þeir sóað,
en fleygt gripunum hingað og þangað.
Sumt af þeim hefir fundist. þeir ját-
uðu síðar allir (3) á sig þjófnaði þess-
um fyrir rétti, auk ýmissa stulda ann-
ara, þar á meðal 40 kr. peningahvarfi
úr púlti í búð einni hér í haust; það
höfðu 2 þeirra framið. f>eir höfðu séð
gegnum skýlulausan glugga, að kaup-
maður, er var einn í búðinui, brá sér
burt inn til sín (að drekka kaffi). En
bjalla var við hurðina, er í heyrðist,
ef upp var lokið búðardyrunum. f>eir
kunnu ráð við því: skriðu hvor upp á
axlir öðrum, til að ná í klukkuna, svo
að ekki heyrðist í, er um væri gengið,
skutust svó inn og töku þessar 40 kr.,
er lágu þar sér. f>ar af eyddu þeir
5 kr. undir eins, en urðuðu hitt í
túni skamt frá, þessir 2 og einn félagi
þeirra hinn þriðji, en fundu aldrei aft-
ur, að þeir segja.
Piltar þessir bíða nú dóms og vænt-
anlega hýðingar.
Drnknpn.
Hér fórst bátur 15. þ. m. með 2
mönnum á heimleið upp á Kjalarnes.
Hét annar maðurinn Jón Jónsson
bóndi frá Austurvelli, hinn Guðmund-
ur Guðbrandsson, Eyólfssonar á Bakka.
f>eir voru hættir við að fara sjóveg
vegna ískyggilegs veðurs og lagðir á
stað landveg upp Laugaveg, en sýndist
þá létta og sneru aftur, tóku bát sinn
og árar, og héldu á stað. Var þá
farið að dimma og gerði hörkuél
skömmu eftir, sem riðið hefir þeim að
fullu.
Faxaflóa-ísfélagið.
f>að hélt ársfund sinn 20. þ. m. f>að
hafði haft f ágóða árið sem leið nær
3000 kr. Tekjurnar höfðu orðið nær
10,000 kr., þar af nær þriðjungur
(3127) af geymslu og frystingu á síld,
og annar þriðjungur rúmur þó (3244)
ágóði á kjötverzlun (keypt 53000 pd.
og seld rúm 50,000 pd., auk mörs og
gæra og sláturs). f>á hafðj ísverzlun
getið af sér í ágóða rúmar 2000 kr.
(teknar upp á árinu rúmar 675 smá-
lestir af ís), verzlun með ísu og þorsk
536 kr. (keypt af ýsu 35000 pd. og af
þorski rúm 3000 pd.), heilagfiski 405
kr., síld 305 kr., lax og silung 53 kr.
og rjúpur 34 kr.
Félagið gerir út 2 báta til fiskjar,
en hafði haft 460 kr. halla á þeim
útveg.
Af gróðanum var samþykt að greiða
hluthöfum 10»/. í árságóða; hinu sumu
varið fyrir fyrningu á húsum félags-
ins og áhöldum, nokkru til þókn-
unar handa gjaldkera félagsins (250
kr.), og endurskoðunarmanna svo og
fyrirheitins hundraðsgjalds handa ráðs-
manni, en sumt lagt í varasjóð.
Tala hlutabréfa var áður 150 (á 50
kr.), en 12 ný höfðu seld verið á ár-
inu. Hlutabréfafúlgan því 8100 kr.
Annað veltufé þess er lán 16,500 kr.
og varasjóðurinn 4,500 kr. (gjöfin frá
sparisjóöi Reykjavíkur, er félagið var
stofnað). f>að á til í húseignum um
13000 kr. og vöruleifum 12000 kr.,’
auk 2—3000 í útistandandi skuldum
m. m.
Ganga skyldi úr stjórn félagsins í
þetta sinn C. Zimsen konsúll, en var
endurkosinn í einu hljóði.
Fundurinn var fjölsóttur vel.
ísafolcl kemur
út aftur rétt eftir lielg-
ina.
Veðurathuganir
í Reykjavik, eftir aðjnnkt. Björn Jensson.
p fn < col 3 C| E7 fe-
1902 & o ET. >- oc 'M 3. -* “
jan. "o -t -• o 5 5 O S-
* a 9 n cx • p ^ r-
Ld. 18.8 753,7 0,4 sw í |10 3,0 -0,3
2 752,4 0,7 SW i 9
9 746,2 0.3 E i 10
Sd. 19.8 727,7 0,8 WNW 2 10 9,0 -1,0
2 740,9 -0.4 w 2 10
y 746,6 -2,3 WNW i 10
Md. 20.8 748,1 -0,4 8 i 10 0,5 -3,2
2 749,3 -0,2 SW i 7
9 750,8 0,3 s i 10
Þd. 21.8 744,3 2,7 SE i 10 6,4 -1,1
2 744,3 0,6 88 W i 8
9 743.9 -2,3 KW 2-? 7
M vd22 8 748,0 -3,4 8W 2-3 6 0,9 -4,5
9 747.9 -2,9 W _2 7
9 749,4 -3,1 w 1 7
Fd. 2.3.8 743.3 -2.3 WNW 'l 10 U -4,9
2 739,7 -4,9 N 1 4
9 736,3 -2.7 NE 1 1 8
Fsd24. 8 742,5 -4,9 N 3 9 0,1 -7,0
2 746.2 -6,6 NNE 4 10
9 754,4 -2,4 NNE 2 8
„Að brjóta ílösku í tómuni poka“
flann var frábærlega næmnr og mÍDnugnr,
en mesti s'auður að öðru leyti — liafður
að háði og spé iyrir anlahátt, og hitt hve
niikið hann leit á sig eigi að siður fyrir
gáfur sinar. Þeir vissu þvi, hvað þeir
mnndu mega hjóða sér við hann, bekkjar-
bræður hans, og hugkvæmist einu sinni sá
hrekkur, að reyna á honum Bakkabræðra-
gaman-sögnna um að brjóta flösku í tóm-
um poka. Tekur einn sig til og fullyrðir,
að ekki sé hægt að brjúta glerflösku í
tómum poka. Aðrir þræta á móti, og
þeirra á meðal »ættartölu-poki«, sem menn
svo kölluðu, þvi aö hann kunni utanhók-
ar kynstur af ættartóluromsum, auk jarða-
mats, emhættislauna og þvi um liks. í>ar
kemur, að þeir veðja um þetta, og leggur
»poki« öruggur mikið fé við, að lafhægt
sé að brjóta fiösku í tómum poka. Hinir
segja, að því trúi enginn maðar að óreyndu
hve flaskan sé seig fyrir i pokauum tóm-
um. —
Svo er farið að reyna. Flaska látin i
poka og bundið fyrir og gengið þangað
sem stórgrýti er fyrir.
Þar tekur «poki«' nafna sinn, og tvi-
hendir við grjótinu af öllu afli.
Flaskau fer vitanlega i þúsund mola.
Þá er lostið upp ógurlegu sigurhróss-
ópi og aðdáunar yfir karlmensku >poka«
°g hugprýði, að ráðast f slikt þrekvirki
og leysa það jafnvasklega af hendi. En
hann .skýtur augum i skjálg og rekur und-
ir með mjög svo kátbroslegum mikilmensku-
svip og innilegri ánægju með sjálfan sig.
Þá standast félagar hans eigi mátið
lengur og fara að skellihlæja. Þá var
leikurinn á enda fyrir þeim og með á-
nægjulegum árangri þeim til handa, er
veðjað höfðu í móti »poka« vesalingnam.
En með þvi að þeir treystu ekki enn
»poka« garminnm til að »skilja«, þá segir
einn í mesta meinleysi:
»Var nú annars pokinn tómur, úr þvi
að flaskan var í honum?« — — —-
i
I heljar greipum.
Frh.
»Wad Ibrahim vill það, en Abderr-
haman emír er voðamaður. Eg ræð
yður til að láta undan honum«.
»Hvað hafið þér gert sjálfur? |>ér
eruð kristinn líka«.
Mansoor stokkroðnaði, svo sem hör-
undslitur hans leyfði framast.
»Eg var kristinn í gærkveldi. Eg
verð það ef til vill aftur í fyrra málið.
Elg þjóna drotni, meðan það virðist vera
nokkurn vegin sanngjarnt, sem hann
ætlast til af manni. En hér er öðru
máli að gegna«.
Hann reið innan um þá, sem band-
ingjanna gættu, svo frjálslega, að sýni-
legt var, að siðaskiftin höfðu gert
honum hærra undir höfði en hinum
bandingjunum.
þau áttu þá eftir þessu að fá fá-
einna stunda frest, þótt stödd væru
í dimtnum dauðans skugga, er ávalt
sortnaði meir og meir.
Hvað hefir lífið það til að bera, að
vér skulutn vera svo fastheldnir við
það? Ekki eru það unHðsemdirnar;
því að þeir, sem eiga við sífeldar
þrautir að búa og þjáningar, hörfa þó
hljóðandi undan, er dauðinn breiðir
mjúkan faðminn í móti þeim. Ekki
eru það förunautar vorir á lífsleiðinni;
því heldur viljutn vér skifta um þá
alla eu að vér fetum fúsir þá rúmgóðu
braut, er séthver mannsins sonur og
dóttir hlýtur að feta. Er það af því,
að vér sóum bræddir við að missa sjálfa
oss, er oss þyktr kvo vænt um og vér
hyggjumst vera svo nákunnugir, þótt á-
valt aðhöfum8t vér sitthvað það, er
vér skiljum ekkert í sjálfir? Hvað er
það, 8em kemur þeim, er ætlar að
fyrirfara sér sjálfur, til að halda sér
dauðahaldi í bryggjuna, er sjórinn
ætlar að toga hann með sér? Eða er
það sjálf nattúr&n, sem er svo hrædd
um, að allir hennar örþreyttu verka-*
menu muni alt í einu fleygja frá sér
vinnutólum sínum og gera verkfall, að
hún hefir fundið upp þetta ráð til aö
halda þeim fast við það, sem þeir hafa
hér fyrir stafni?
En hvað sem þessu líður öllu sam-
an, þá er hitt vist, að væut þótti þeim
um stundarfrestinn, öllum þessum
aumlega stöddu, hreldu og hrjáðu
mannskepnum,—vænt um kvalastundir
þær, er þær áttu enn eftir ólifaðar.
Sjöutidi kapítuli.
Ekki bar neitt það fyrir augu þeim
á þessu ferðalagi, er þess bæri vott,
að þau væru ekki enn á sama stað
og þau höfðu verið kveldið áður fyrir
sólsetur. Holtin og svartir ásarnir
meðfram ánni með gulum sandi í sund-
unurn þar í milli voru löngu, löngu
horfin, en nú hvarvetna dökkbrúnn,
ölduhryggjaður melaflákinn, storknaðir
moldarbalarj* með skínandi smágrjóti
ofan á og hinir vanalegu smáskúfar
af salvíugrænu úlfaldagrasi innan um.
Flatneskjan þandisc langar leiðir fram
undan þeim og aftur, þar til er tók
við í fjarska suður undan atlíðandi upp
að fjólubláum ásum. Sólin var eigi
enn kominn nógu hátt á loft til þess
að gera hitabeltis-tíbrána, og víðáttu-
flákinn dökkbrúnn með fjólulitu sjón-
baugskögri blasti skírt við þeim í
hreinu loftinu og þurru.
Hinni löngu úlfaldalest sóttist seint
leiðin, vegna þess, hve áburðarúlfald-
arnir fóru sér hægt. Langan spöl á
hlið við lestina á báða bóga riðu út-
verðir, námu staðar á hverri mishæð,
brugðu höndum fyrir brúnir sér og
skygndust aftur um farna leið. Rifl-
ar þeirra og spjót, sem stóðu beint
út í loftið, voru til að sjá líkast prjón-
um í lesi.
»Hvað ætli við séum nú komnir
langt frá Níl?« spurðt Cochrane hersir.
Hann vatt höfði um öxl sér og blíndi
þungbúinn mót austri.
»Fullar 80 rastir« anzaði Belmont.
»Ekki s v o langt«, mælti hersirinn.
»Við höfum ekki verið á ferð nema
15—16 stundir* og úlfaldi fer ekki
meir en 4 rastir á klukkustund, neraa á
brokki. Eftir því ætti það ekki að
vera nema 64 rastir hér um bil; en
eg er samt hræddur um, að það sé
of langt til þess, að okkur verði hjálpað.
Eg veit ekki, hvort þessi frestur hefir
gert okkur nokkurt gagn. Hvers get-
um við vænst? þ>að er bezt illu af
lokið«.