Ísafold - 29.02.1908, Blaðsíða 3

ISAFOLD
35
A íerð og flugi
um Vestur Canada.
III. (Niðurl.)
1 útnoiður af Lake-Foam vatui er
Btórt svæði, sam ísleudingar hafa bygt
fyrir 3—5 árum. Flest af þessu fólki
fluttist búferlum irr Bandaríkjunum
þangað Dorður, til að ná sér í heimil-
isréttarland, komu flestir bláfátækir,
eftir um og yfir 20 ára dvöl í því sæl-
unnar landi (Bandaríkjum). Meon
þessir höfðu fyrir mörgum árum tek
>ð sér þar land, en voru margir ekki
því vaxnir, að velja sér það land, Bem
8»ti orðið þ'>im til frambúðar; en fyr-
lr þá fljótfærni og þekkingarskort
rayudust lönd þeirra með öllu ónýt.
þegar þeir sáu sér þar enga framfara
von lengur, yfirgáfu þeir lönd sín, án
þess að geta Belt. þau eða leigt, og flutt-
ust uorður til Canada. Nú hafa þeir
tekið sér lönd þarna sem fyr segir;
eu því miður virðist þetta vera frá einni
P'águ til annarar, því sandur og möl
gægist þar alstaðar upp úr jarðvegin-
U£U. en þess konar jarðvegur hefir
ávait reynst lélegur fyrir hveitirækt;
en hveitiræktin er það sem bændur
^eppa meat eftir f þessu landi. Marg-
Ir af þeesum mönnum búa þar alveg
einsetulífi í hreysum síuum, og má
þvj nærri geta, hvað æfi þeirra muni
vera skemtileg. En þess konar bú-
skapur er svo undur-algengur í Ganada,
að möunum fin8t hann ekki nema sjálf-
sagður.
Meiri hluti þessara manna hefir
flunt börn eða unglinga frá Ísl8,ndi
1Ut’ð foreldtum sínum; en ekki er
þeitn kunnugra móðurmál sitt en
þftð, að þeir vita ekkí hvað margir
atafir eru í íslenzku stafrófi, því síður
Jvað þeir heita. Til marks um það.
varrii sumt nf fólki þessu er fráhverft
sem ísleuzkt er, eru t. d. nokkur
I Þftr ftuuj ekki er til nokkur ís-
J ók, og ekkert islenzkt blað keypt.
umstaðar sá eg þar þó Lögberg eða
enuskiingln, en hvergi bæði blöðin
“ sama heimili.
Lg mintist á það við uokkra meun
á þe^su svæði, hvort þeir muadu okki
hafa gamau af að kaupa nokkuð af
18leuzkum bókum til að lesa. En þeir
voru nokkurn vegínn samináía um það,
ftð maður lifði ekki af að lesa bækur
ffá íslandi. Ekki veit eg hvaðac þeir
^ftfa það, en óiíklegt þylci mér, þeir
úafi drukkið það inn með móðurmjólk-
iuni.
Loks skal eg þó minnast á eitt heim-
111 þar í bygðiuni, sem eg set ekki í
8ftmband við önnur heimili þAr. Hús-
fftðirinu haitir Stefán Stefánsson og er
kft’upmaður þar, hefir ekki af neinu
'Glenzku að segja, utan það sem hann
oúf numið í þessu iaudi, ou þó mest
Ucngengi8t enskumælandi þjóðir, gekk
eiga islenzka konu, sem Ingveldur
.e'tlr> ®ttuð úr Borgarfirði (ayðra).
^ ÞH9su úeimili sá eg stóran bókaskáp,
8era kftfði nokkuð að geyma: flestar
6 a allar Ijóðabækur hinna eldri og
Y'6n be^ztu skálda vorra á íslandi,
8leuzk þjóðerni, Sæmundar-eddu,
ftftuit mörgu öðru sem ekki er rúm
ir-r í þessum kafla. Einu siuui hevrði
“ naun spyrja konuna sfna, hvort
un vissi hvar Lögberg væri; hann
Þá að sjá skrá yfir ísleDzkar
aði m’- S6m au8lýstar voru Þar> °S rlt_
ka' 8er 8em ^ftDu þurfti að
Pa í bráðiua, on verð þeirra bóka
08,111 nokkuru meira en 100 krónum.
Jil hjónum þessum var 10 ára gam
c stúlkubarn, sem las og talaði ensku
119 vel og íslenzku; gd sjaldan sá eg
aoa öðru vísi en með nefið niðri í
nhverri íslenzkri bók, mtlli þess sera
Un var ab vinna fyrir húsmóður sína,
eu Þá gerði hún Ifka tvent í einu,
n,.°^ ^uldi heil kvæði úr íslenzk-
l loðabóknm. Einu sinni sá eg
era aö |e8a Unga ísland. Eg
epurði hana, hv„„ . . .
. , rj, , . r hefði lánað henni
t»ð. H»» l..t t Ulig ,l6tom ,
og tegir b,r.t: Eg k.opi það Æ„,
eg að sumar jatuöldrur henoar A j8-
landi megi vara s.g á þ6irri hjörvad{s.
Um miðjan nóvembar fór eg úr þu8B.
r' fftlenzku nýlendu og með járubraut-
arlest frá þeira, gem Vadena heitir,
^ Edmonton, hér um bil 600 mílur í
^uorður. J>ar dvaldist eg þrjá daga.
er mjög laglegur bær, með
^—20 þús. íbúa. þaðan fór eg
Uieð járnbrautarlest 200 mílur í
Ur td bæjar, sem Calgary heitir og
6r bygður fyrir liðugum 20 árum, en ,
hefir nú um 21 þús. íhúa. þessir bæ-
ir eru taldir með hinum betri í þessu
landi, en þó ganga þar um daglega
mörg hnndruð manna atvinnulausir,
fá ekkert að gjöra og hafa ekkert á
að lifa, því verkafólki í Canada er
mörgu þaunig farið, að um leið og
vinnan þrýtur, er ekkert til í sig að
láta. Veitiugahúsin hrifsa penÍDga
verkalýðsins fyrir bjór og annað áfengi.
í gærdag hitti eg mann hér á götu,
pem bað mig að gefa sér 15 sent í
viðbót við 10 sent sem hann hafði f
hendinni, svo hann gæti keypt sér
máltíð; en máltfð fæat ekki fyrir minna
en 25—35 sent minst. Eg fór með
manninum inn í veitingabús og borg-
aði þar máltíðina fyrir hann. Eg
minnist ekki að hafa séð þennan mann
fyr. En hungraðir menn fara ekki
að því; þeim eru allir jafnkærir, er
svo er komið.
Frá því eg fór úr fslenzku bygðinni,
hef eg ekki orðið var við ueinn Islend-
ing; þó mun eitthvað af íslendingum
vera í Edmonton, þótt ekki rækist eg á
þá; en í þessum bæ er enginn íslend-
ingur, svo eg viti til.
Höf. er einn þeirra, sem lítið lætur
af velgetigni landa vestan hafs. Haon
kveðst geta nefnt menn tugum saman,
er vildu fegnir hafa aldrei vestur far-
ið og kysu helzt að hverfa heim aft-
ur, ef þeir ættu þess kost og ef þeir
fyriryrðu sig ekki fyrir að flytja í skaut
fósturjarðar sinuar aftur allslausir eft-
ir 20—30 ára strit. Hann tilgreinir
því næst tneð nafni 3 bændur, tvo
vestfirzka og einn skagfirzkan, er áttu
frá góðu að hverfa hér og þóttu vera
mjög efnilegir ntenn, er þeir tóku sig
upp og fóru vestur, og hefir eftir þeim
nokkur orð og umrnæli, sem hér grein-
ir, og segist vona, að þessir mikils-
virtu menn kasti ekki á sig þungum
steini, þó að ltann taki sór bessaleyfi
og hermi þeirra eigin orð. En með
því að ísafold getur ekki ábyrgst skil-
ríki bréfritarans vegna ókunnugleika
á honum, þá sleppir hún nöfnunum.
N. N. frá H. í .... sýslu, mesti
röskleikamaður og atorku, búinn að
vera hér vestra um 20 ár, tók svo til
orða :
— Mitt mesta og verBta glapaskot
var það, er eg fór frá íslandi. Eg
var sá glópnr, að fara eftir ýktum og
vitla.u8um bréfunt frá Ameríku og sögu-
sögn aunarra, hélt að ekki þyrfti ann-
að en fara til Ameríku til að verða
ríkur. En mér hefir fundist annað.
Hér hefi eg ávalc unnið baki brotnu,
og þó aldrei haft nema til hnífs og
skeiðar.
N. N. frá H. á..........., búinn að
vera hér 31 ár, segir: þegar það feigð-
arflan greip mig, að fara til Ameríku,
átti eg jörðina H. skutdlausa og mik-
ið af lausafé. Hér í Canada hefi eg
slitið mfnum beztu kröftum fyrir alls
ekkert. Hefi eg þó alt af unnið meira
en þrek og kraftar hafa leyft, en
a 1 d r e i liðið vel frá því eg seldi mitt
góða heimili á Islandi.
Hinn þriðji segir: Efni mfn voru
að vísu ekki mikil, er eg fór frá ís-
landi fyrir 20 árunt. En miuni eru
þau nú. Hefi eg þó alt af unnið, vet-
ur og sumar. Ávöxturinn er sá, að
eg og mfnir hafa haft að borða, en
enginn afgangur.
þesai rnaður er einhver hin mesta
hamhleypa að vinua, sem eg hefi þekt,
segir bréfritarinn. Nú er hann orð
iitn dauðlúinn af vinnu, með bogið bak,
en iðar þó í skinninu af f jöri og áhuga.
Hver sern sæi útlit þeirra bræðra,
hans og S. (það er háaldraður merk-
isbÓDdi norðlenzkur), ef hann er lif
andi, mundi álíta 8. 20 árum yngri.
Eu það er samt ekki alveg rétt; S.
er 20 árum eldri.
Margir íslendingar hafa sagt mér,
að þá langaði heim aftur, eu þætti
leiðinlegt eftir 20—30 ára veru hér
að koma heim aftur með tvær heDdur
tómar og þurfa svo að fara að vinna
hjá öðrum á íslandi til að geta lifað.
Nei, þeir álíta betra að vera hér það
sem eftir er og deyja, þó að aumt só,
en að hverfa heim aftur svo búið. —
Ekki er eg viss um, að íslenzku
blöðin vestan hafs vilji greiði atkvæði
með línum þessum; enda læt eg mér
það liggja í litlu riimi.
Skrifað á jóladaginn 1907
i Calgary, Alberta, Canada.
s. s.
jpessi lýsing á högum og hugsunum
8VO og svo margra landa vestan hafs
, haggar ekki þeim áreiðanlega sann-
leika, að þar líður mörgum mjög vel.
|>eir eru sumir stórauðugir menD, er
hér mundi kallað, og margir mjög vel
efnaðir.
En hins þarf ekki að dyljast, að
t i 1 er og þetta, sem bréfritaranum
verður svo skrafdrjúgt um, enda á al-
veg eins mikinn rétt á sér að komast í
hámæli eins og auðsældin, þó að maun
flutuingapostular vestur um haf hirði
ekki um að halda því á lofti.
Og þó að bréfritarinn sé sama" sem
nafnlaus, eft.ir því sem að framan seg-
ir, þá er mjög ólíklegt, að hann hefði
farið að hafa ákveðin ummæli eftir nafn
greindum mönnum, sent hann gerir
glöggva grein fyrir og fjöldi manna hér
mundi kannast við, ef hann ætti á
hættu að þeir könnuðust ekki við þau.
|>að er, hvað sem öðru líður, aldtei
of oft fyrir þeim brýnt, sem óeirð grfp
ur snögglega og vesturfararsótt, að var-
ast of ntikið bráðlæti.
Ritstj.
Grasfrœsáning.
Þess getur Einar Helgasou garSfræð
ingur og búnaðarráðunautur í síðasta
bl. Freys, sem ekki muu alkuunugt
vera, að komuir eru upp fyrir tilstuðlun
Landsbú,uaðarfólagsins sáðlaudssýuisstaðir
á 5 bæjum út um latid, 2 dagsláttna
reitir á hverjum stað gaddavírgirtir.
Bæirnir eru Utskálar, Þjórsárbrú, Birt
ingaholt, Hvanneyri og Sauðafell.
Sáðreitiruir voru flestir plægðir fyrsta
siun sumaiið 1905 og í þeim ræktað
bygg og bafrar tvö arin eftir, í fyrra
og hitt eð fyrra. Sumir nú orðnir svo
myldnir, að sá mun mega í þá grasfræi
næsta suuiar, eu hina síðustu vorið þar
á eftir, 1909.
Sáðleudið er mýrkent á Hvanueyri og
Sauðafelli, ett á hinum bæjuuum öllum
þurrir, þýfðir ntóar.
Sáðblettiruir spretta vel allir, eru fagur-
grænir og skera sig vel úr öðru grasi
grónu landi.
Það er áformað að gera þá alla að
túnum, þegar undirbúningnum er lok-
ið. —
Þetta er ráðið sent Björn heit. Jens-
soti kennari lagði til fyrir mörgurn ár-
um hét í blaðinu, að haft væri til að
stækka túnin og slétta í þeim þúfurnar,
crt þá fekk lítinn byr. Þetta er nú unt
skift síðan, sent betur fer.
Hr. E. H. ítrekar það, sem hann
hefir bent á oft áður, að þetta sé bezta
ræktunaraðferöiu við holtin og móana,
og eins við ntýrar þar, sent þær eru
ttær túninu en móarnir. Þann veg eigi
að stækka túnin.
Ræktunaraðferð þess er fljótlævð, segir
hann. Enda hefir ketid verið 6 ár
undanfarin í gróðrarstöðinní í Reykja-
vík. Lík tilsögn segir hattn og að hafi
veitt verið í gróðrarstöðinni á Akureyri,
og eins muni verða í hinum nýstoftiuðu
gróðrarstöðum, á Eiðum og Isafirði, svo
og í bændaskólununt nýju.
Plægingar eru keudar í Brautaiholti
á hverju vori.
Gullfoss er leigður
landsstjórninni til 5 ára gegtt 300 kr.
eftirgjaldi. Húu á þá kost á að leigja
hanti aftur einhverjum, sem hagnýta
vill til atvinnureksturs, innlendum eða
útlendum, í sínar þarfir eða almennings.
Það mátti ekki seintia vera, að fossa-
lögiu kæmist á. Fossinn hefði verið
ella í hers höndum, útlendra auðkýfinga
eða stórgróðafólaga.
Fossinn er í Brattholtslandi í Bisk-
upstungum, og er mælt að eigaudi þeirr-
ar jarðar, Tóntas bóndi Tómasson, hafi
átt kost á að selja jörðina með fossin-
um í fyrra fyrir stórfé, en hanti neitaði;
og hefði margur maður meiri háttar
jafnvel naumast eftir honurn leikið það
drengskaparbragð.
Bræðraþelsfólkið er ekki tiltak-
anlega fljótnæmtá ísle'nzkutta og íslenzka
battu nú fremur en áður. Einn geðug-
asti tíðindamaðurinn í konungsförinni í
sumar, Kristian Dahl, frá Politiken, hef-
ir ritað smágrein í þ. á. almauak danskra
blaðamanna, Danmark, um íslenzkan staf-
karl, sem viltist á hottum og konginum,
staulaðist á fund hans og ávarpaði hann:
kouuiigar vor! Það var á áningarstað
í austurförinni. — Það er margtekið upp,
þetta konungar vor og stendur meira
að segja í sjálfri fyrirsögninni — grein-
in heitir konungar vor; á því
sóst, að prentvilla er það alls ekki.
Mikið er þar talað um íslenzkan fylgd-
ar manri, sem er ávalt látinn heita Ólufur.
Það verður í Dana munni Ól-ú-fúr!
• Broslegast er, hvernig einhver gaman-
santur laudi leikur á höf. og þá fólaga,
er hann falar náttból í tjaldi þeirra
handa fratnmistöðumeyjunum íslenzku,
sent í föritini voru; ætlast til að þær
soti ittnan um þá. Segir það sé siður
í íslenzkum baðstofum, og þá só það
ekki nteira tiltökumál, er svona stendur
á. Þeir fóru að búa um þær og hliðra
til fyrir þeim eftir því sem hægt var.
En þá var látið svo heita, er til kom,
að þær þyrftu þess ekki við. Það hefði
ræzt úr fyrir þeim um næturgisting!
Nú hefir þó ráðgjafinn íslenzki kom-
ist á hornið í almanakinu þessu, aftan
í þeim dönskit. En rangt þarf þó nafnið
að vera stafað enn ! Þeim hafa ekki dug
að þrjú ár til að læra að stafa það rótt.
— Fyrsta árið af fjórum, sem ráðgjaf-
ittn (H. H.) hefir verið í embætti, var
hann alls ekki til í þeirra augum, út-
gefendum alntanaksius; þá var P. A.
Alberti látinn vera enn íslandsraðgjafi.
Fórn Abrahams
(Frh.l.
En augu hana hlutu að opnast, þótt
haDn reyndi að verjast því í lengstu
lög. Hann sá, hvernig styrjöldin jók
siðloyai mannanna meir og meir, hversu
tryllingin magnaðist með þeim, og þó
leitaði hann afsakana. Jafnvel þó
misvirc væri og fótum troðið það sem
houum var helgast, þá skildi hann þó
ekki til hlítar hverju fram fór. Hann
leit á það alt svo sem reynslu, og
þakkaði auðmjúkiega gjafaranum allra
góðra hluta fyrir þá náð, að mega
vera lagður á þær vogarskálar, sem á
eru vegin örlög mannanna. Og svo
hagaði rás viðburðanna því þannig,
að merkisvaldur Dornenborgaranua gaf
fyrstur gaum að erindi hans, og hlýddi
honum að lokum.
þessi stórfeldi sigur varð honum
hvöt til nýrra afreka. Hann sneri sér
nú að þeitn möunum, er tóku við völd-
um af van der Nath, því þar áttu
einmitt að vera upptök hins mikla
8tarfs. Vopnin Bkyldi leggja niður,
friður og sátt átti hvarvetna að kom-
ast á, og draumarnir um þúsundára-
ríkið að rætast. Draumóramaðurinn
lét sér ekkert í augutn vaxa, og hann
taldi sér alla vegi færa. Og svo lítil
kensi bar hann á þá menu, er við
var að tefla, að hann fór þegar á
fund Jan van Grachts, til þess að
bera upp fyrir honum áhugamál sitt.
Hann talaði af mikiili andagift sam
tieytt fjórar stundir. Jan gamli hafði
verið óbreyttur alþýðumaður um þrjá
aldarfjórðunga; nú hafði bardaga-harð-
ýðgin náð á houum föstum tökum.
Hann svaraði trúboðanum önugur:
— Fárðu til rauðálfanna, prestur
minn; þeir eru okkur svo miklu fremri,
veslings bændagörmunum. Talaðu við
þá fyr8t; mér þætti gaman að heyra,
hvernig þeir tækju slíkri málaleitan.
Og ekki skal standa á mér, ef þeir
æskja friðar.
þetta var auðvitað napurt háð; en
síra Schmidt skildi það á alt aðra lund.
Hér hafði hann nýtt og mikið verk-
efni fyrir höndum, og fyrir bjartsýnum
augum hans blasti afarmikið sjónar-
svið. Já, þar mundu menn skiljahann;
meðal mentaðra og kristinna bermanna
mundi verða auðvelt að telja mönnum
hughvarf. Og með glöðu bragði tók
hann biflíugarminn sinn, steig á bak
litlu bikkjunni sinni, reið á stað og
þótcist viss um, að nú mundi sér verða
vel ágengt. það var Páil í veginum
til Damaskus — í annað sinn; og
trú hans var avo hrein og svo barns-
legt hugarfarið, að hann var innilega
þakklátur Jan van Gracht fyrir þessa
leiðbeíningu.
— Jæja, það var víst það bezta
fyrir hann, að fara héðan, hafði Jan
sagt, — því hér hafði hann lítið að
gera.
— Honum er alstaðar ofaukið, svar-
aði Vilhelm Zimmer, sem annars var
sjaldan á sama máli og merkisvaldur-
inn.
Trúboðinn var farinn, og þeir voru
örfáir, er söknuðu hans. En nú fyrir
fáum dögum, þegar flótta-ærslin stóðu
sem hæst, hafði hann komið aftur.
Hann kom þá ríðandi, með biflíuna
undir hendinni, fölur eins og lióið lík,
líka’ í döpru bragði.
— það var misráðið af yður, prest-
ur minn, að yfirgefa þá, sagði Jan van
Gracht, þegar hann sá gamla mann-
inn.
Trúboðinn horfði á hann, eins og
hann þekti hann ekki, og mælti:
— þeir hlógu að mér.
— Hm! rumdi í Jan gamla.
— þeir héldu að eg væri ekki með
öllum mjalla.
— því trúi eg ekki; og nú skal eg
segja yður eitt, prestur minn: það
var enn heimskulegra af yður, að koma
hingað. Rauðálfarnir hafa fullar hend-
ur fjár, hvernig sem það er fengið,
og þpir mundu ekki horfa í að gefa
nokkur sterlingspund fyrir fregnir af
okkur. Skiljið þér mig?
— f>eir hlógu að mér, tautaði gamli
trúboðinn. Hann hvorki heyrði né
skildi það sem Jan van Gracht sagði,
og um alt var hann sljór. HanD var
eins og afturganga, sem flækst hafði
inn í heiminn nítján hundruð' árum
fyrir eða eftir tímann, og nú ráfaði
hann þama meðal mauna, sem hann
bar ekki kensl á frekara en barnið í
vöggunni. Hann var hryggur og nið-
urlútur eftir hæðnishláturinn, er hafði
vakið hann sem af draumi og koll-
varpað skýjaborg .hans. Hann riðaði
eins og reyr af vindi skekinn, hnugginn
og vonsvikinn af því að sjá afskræmda
mynd hans, sem dó á krossinum. Hann
hafði ekki sinnu á neinu, þegar hann
var búinn að missa trúna á meðbræð-
ur sína. Hann skreið inn í kufuug
sinn, eins og snigillinn, en vaknaði
þó stöku sinnum úr mókinu, hélt biflí-.
unni sinni hátt á loft og sagði:
— f>eir hlógu---------
Jan van Gracht sagði raunasögu
gamla trúboðans og bæcti svo við fré
sjálfs síu brjósti:
Samsöngur
hr. Sigfúsar Einarssonar var endur-
tekinn miðvikudagskveldið og þá miklu
betur sóttur en áður, nokkurn veginn
fult hús. Þá var því við bætt, að
kona hans, frú Valborg, söng nokkur
lög og tókst prýðilega. Sungið var
og þá fyrsta sinni enn eitt nýtt lag
eftir hr. S. E. við erindin: Komir
þú á Grænlands grund (S. Breiðfj.)
með rímnalagskeim innan um, og var
gerður að hinn mesti rómur.
Inlskipaflotinn
reykvíski er nú að búa sig sem óð-
ast og mpn leysa úr höfn fyrripart
vikunnar sem kemur, en heldur fá-
skipaðri en áður, vegna mannaskorts
auk annars. Kvartað um að danska
félagið mikla dragi fólk frá honum ;
pað gagn gerir það svona i bráðina
að minsta kostil
Um Leo Tolstoj,
stórskáldið rússneska og heimspek-
inginn mikla, flutti Jón Jónsson sagn-
fræðingur ágætan fyrirlestur á mið-
vikudagskveldið í Ungmennafélaginu,
fyrir miklum fjölda áheyrenda; og
mun hann eiga að birtast á prenti
siðarmeir.
HeilsuhæHsfélagiö.
Rausnargjöf hefir því bæzt nýlega,
300 kr., frá Framfarafélaginu í Reykja-
vík. Ennfremur samtímis 50 kr. frá
bankastjóra Tr. Gunnarssyni.
Veitt brauö.
Hofteig á Jökuldal hefir ráðgjafi
veitt nýlega (25. f. tnán.) prestaskóla-
kand. Haraldi Þórarinssyni, frá næstu
fardögum.
Veðrátta
viknna frá 23. febr. til 29. febr. 1908.
ifr. Bl. Alc. Gr. Sf. Þh.
s M Þ M F F L -b 1.0 -f- 5.9 0.0 -h 3.1 -b 7.5 4- 40 -i- 6.5 - 1.5 - 3.0 - 0.9 - 3.4 -10.5 - 4.6 - 9.5 -3- 0.7 — 2.0 -j- 0.6 -y 0.5 -f-10.6 -f- 4.6 -3- 7.8 - 4.8 - 5.4 - 2.5 - 8.0 -14.5 - 5.6 -10.0 0.0 -r 1.0 — 1.2 + 0.1 -f-10.2 -f- 1.4 — 6.0 + 2.3 + 4.2 -f- 0.5 + 2.5 -f- 2.2 -f- 5.0 - 15
Mikill vetrarbragur á veðráttu siðasta
hálfan mánuð. Sjaldan fjúklaust daglangt.
öeysimikill snjór á jörðu. Stormur (10)
af norðri og útnorðri í gær og i fyrra dag.
Aðeiu8 50 aura.
Samsöngurinn
siðasti verður er.durtekinn í annað og
síðasta sinn í Báruhúsinu á morg-
un (sunnudag) kl. 6 síðd.
Aðgöngunrðar seldir á sarna stað
eftir kl. 2 á
aðeius 50 aura.
Betra seint en aldrei. Öll-
um þeim mönnum nær og fjær, sem
af hinni mestu mannúð hafa veitt mér
viðtöku, þegar mig hefir að landi bor-
ið i mínum erfiðu sjóferðum, votta
eg hér með mitt innilegasta þakklæti
og bið góðan guð að launa þeim
gestrisni þeirra, og blessa efni þeirra
og útveg.
Reykjavík 1. marz 1908.
Guðmundur Jóhánnesson
frá Miðhúsum.
HERMEÐ tilkynnist heiðruðum
almenningi, að trésmíðaverkstofa okk-
ar, sem gengið hefir undir firmanafn-
inu Sigurjón Ólaísson & Co. er nú
hætt undir því nafni, þar eð Sigurjón
Ólafsson hefir hætt félagsskap við
okkur, en heldur nú áfram á sama
stað undir firmanafninu Jón Halldórs-
son & Co.; verða pví jramvegis smíð-
uð ný húsgögn með mismunandi sniði
eldri og yngri tíma, eftir óskum, að-
gerðir1 á húsgögnum, innramming á
myndum, alls konar teikningar gerðar
o. fl. — Um leið og við þökkum
okkar heiðruðu viðskiftavinum fyrir
traust og velvild er þeir hafa sýnt
okkur undanfarið, óskum við að það
sama megi haldast framvegis, og rnun-
um við gera okkur sérstaklega far um
að vanda allan frágang á smiði okkar
og leysa alt af hendi svo fijótt sem
unt er.
Rcj’kjavík, Skólavörðustíg 6B, 25/2 '08.
Virðingarfylst
Jón Halldórsson. Bjarni Jónsson.
Jón Olajsson.
mm- ’wmmmmmrnimmmmmmmmmmmmmm^mm—^^mmmmmmmmmmmmBKtKmmmmk
2 herbergi fást til leigu fráigj.
maí á Smiðjustíg 6.