Ísafold - 11.12.1909, Side 2

33(
I8AF0LD
Astsamlega þakka eg öll-
um þtim, sem með einum
eður öðrum hœtti sýndu mér
scemd og dstúð d afmcelinu
mínu d mdnudaginn var.
Einar Hjörleifsson.
Því eru þeir
af göflunum að ganga ?
Svar: Tunc tua resagitur, paries cum
proximus ardet! (Þegar veggur
nágrannans brennnr, fer þinnm
að verða bætt.)
Það er gömul saga, að Pytagorus
hafi slátrað ioo nautum (til heiðurs
guðunum) þegar hann fann þá merki-
legu setningu stærðfræðinnar, sem við
hann er kend. Síðan skjálfa öll »naut«
þegar nýr sannleikur er leiddur i ljós.
Það er lýðum ljóst, að eftirlit lands-
stjórnarinnar með starfsmönnum hins
opinbera hefir um nokkur ár verið
fremur bágborið, og er ekki nema
mannlegt, að þeir hafi sumir hverjir
fallið fyrir þeirri freistingu. En slíkt
eftirlitsleysi hefir afarslæmar afleiðing-
ar í för með sér, því á fám árum
sýkir það út frá sér alt þjóðfélagið og
það er nú bert orðið, að hin mesta
þörf var fyrir landið að fá röggsama
stjórn.
Nú stendur bankarannsóknin yfir og
er þar vel á stað farið, en það er
vonandi ekki nema byrjun. Það þarf
á öllum svæðum þar sem eitthvað er
rotið að fá því kipt í lag; það er
þjóðinni bráðnauðsynlegt og það skal
sannast, að hún kann á síðan að þakka
það. En við því má búast, að allir
féglæframenn og þeir, sem vita ein-
hverja skömmina upp á sig, verði æfir
og æði um eins og grenjandi ljón, til
þess að komið verði í veg fyrir að
til þeirra náist, það er þeim lífsskil-
yrði; þetta er jafnsjálfsögð sjón og
hún er algeng þar sem reynt er að
kippa einhverju í lag; ekki þarf nema
aft bcnda á T/immanyliringinn t Mcw’-
York og það uppþot, er hann kom
af stað.
E f stjórnin framkvæmir hugsjónir
sinar um verulegar endurbætur, þá sé
hún blessuð fyrir. Hvert hérað þessa
lands hefir af því hina mestu heill.
Ekki er hætt við eftir slíka umbót
ofan frá, að Reykjavíkurbærgt. d. fari
að kasta mörgum þúsundum króna í
Pétur eða Pál, sem. þykist ætla að
gera kort af bænum, án þess að hann
(bærinn) hafi vissu fyrir að eitthvað
sé unnið fyrir féð. Og varla léti
nokkrurt féiag bæjarbúa það viðgangast
árum saman, að form. félaga noti
sjóði félagsins eftirlitslaust o. s. frv.
Faxi.
Islands banki.
í lok nóvember námu víxillán hans
nálægt hálfri þriðju milj. kr. (2.457.000),
lán gegn veði og sjálfskuldarábyrgð
1.327000 og fasteignarveðslán um
900.000.
Málmforðinn var tæp 436.000, en
seðlar í umferð tæp 902.000. Málm-
forðinn þarf ekki að vera lögum sam.
kvæmt meiri en 3/8 hlutar af seðla-
fúlgunni. Út á þenna málmforða
mætti bankinn því gefa út um 260.000
kr meira en þetta 0: rúm 1.160.000.
Verðbréfin námu rúmum 640.000.
í útbúum bankans voru rúmar 2 mil-
jónir.
Bankinn skuldaði 3 miljónir í hluta-
fé, tæpar 2.100.000 í innstæðu á
dálk og með innlánskjörum, 1.340.000
hjá erlendum bönkum og ýmsum öðr-
um skuldheimtumönnum.
Varasjóður bankans nam tæpum
139.000 kr.
Viðskiftaveltan var í nóvembermáu-
uði 4.354.000.
I Islandsbankn
urðu gjaldkera og bókaraskifti um
síðustu mánaðarmót. Þórður J. Thór-
oddsen lét af gjaldkerastörfum, en
Sveinn Hallgrímsson, sem hingað til
hefir verið bókari, tók við. En Jens
B. Waage er orðinn bókari í stað
Sveins.
Er nokkurt vit i því?
— Er nokkurt vit í því, að gömlu
gæzlustjórarnir við Landsbankann (þeir
E. Br. og Kr. j.) geti sezt aftur í sæti
sín þar með nýárinu, vegna þess, að
þá gangi i gildi ný lög, sem geri þá
óafsetjanlega ?
— Það er hin mesta heimska og
fjarstæða.
Það er satt, að eftir áminstum lög-
um eru gæzlustjórarnir óafsetjanlegir.
Það komst inn í lögin þau á þinginu
fyrir óaðgæzlu. Það datt engutn þing-
manni í hug að fara að gera þá óaf-
setjanlega, fremur en sjálfa bankastjór-
ana. Það komst inn alveg óvart; og
stóð svo á því, að fyrst var í frum-
varpinu ekki ætlast til neinna gæzlu-
stjóra, heldur að eins 1 lögfræðilegs
ráðunauts, við hlið bankastjóranna 2,
sem voru gerðir afsegjanlegir, eins og
bankastjórnin hafði verið öll eftir eldri
lögunum. En eðlilega ekkert minst í
þeirri málsgrein á gæzlustjórana, með
þvi að þeir áttu að hætta að vera til.
En þá mintust einhverir þingmenn
hinnar æðstu skyldu þjóð-
ar vorrar: þeirrar, að láta aldrei
nokkurn höfðingja missa spón
úr aski sínum. Það var í efri
deild, og þar áttu þeir báðir sæti, hinir
gömlu gæzlustjórar; en það voru þeir,
sem áttu á hættu þau rangindi og þann
ójöfnuð(I), annar eða báðir. Þeir tóku
sig því til, hinir konungkjörnu allir
eins og einn maður — þeir muna
jafnan eftir »lífsábyrgðinni« — og fengu
í lið með sér einn eða fleiri hinna
þjóðkjörnu og urðu þann veg nógu
liðsterkir til að bjarga málinu og af-
stýra þeim óskunda, að höfðingjarnir
mistu spón úr aski sínum.
En þvi miður er þeim félögum (E.
Br. og Kr. J.) ekkert lið i þessu ný-
mæli.
Það segir sig sjálft og liggur hverjum
manni í augum uppi, að nýmælið nær
að eins til þeirra manna, sem f embætt-
inu (stöðunni) eru þann dag, er lögin
ganga i gildi, eða eru kosnir i hana
eftir það.
Hitt væri að láta þau gilda fyrir
sig fram. En það gera lög aldrei
nema þau mæli svo fyrir sjálf. Og það
gera ekki þessi lög.
Afleiðingin af vitleysunni yrði sú,
að maður, sem \æri úr embætti eða
stöðu t. d. missiri áður og annar mað-
ur í embættið seztur og búinn að
þjóna þar heilt missiri, hann ætti að
gera svo vel og ganga úr því, og hinn
að setjast í það aftur að því missiri
liðnul
En það sjá allir, að er meiri fjar-
stæða en nokkuru tali tekur.
Þótt þess ætti engin þörf að vera,
um jafneinfalt mál, þá hefir ísafold
ge'rt það að gamni sínu, að bera það
undir alla þá lagamenn óviðriðna,
er hún hefir til náð, og hafa þeir
a 11 i r svarað á eina leið, beint sam-
kvæmt heilbrigðri skynsemi og öllum
þeim lögum, sem tjá sig ekki sjáli
berum orðum eiga að gilda fyrir sig
fram.
Hina v i ð r i ð n u hlýðir ekki að
spyrja, né þá, sem eru s a m a s e m
viðriðiiir af einhverri ástæðu.
Samúðar-samátið tókst prýðilega,
eins og Isafold spáði. Fjölmennið óvenju-
mikið, um 150 manns, þar á meðal 10—12
»heimastjórnar«höfðingjar, hitt úr hernum
þeirra (Fram-liðar 0. s. frv.). Mælt er, að
ekki hafi verið hætt við nema einu núlli
við samsætismannatölnna, þegar hún var
simuð dönsku mömmu ogút um land;
með 2 núllum hefði hún orðið 15,080, en
svo margt fólk er ekki til í Reykjavik.
Mælskan flaut, vínið flaut — nóg af öllu
nema mat; hann þraut hagalega fljótt.
Mælskulækirnir straummestu voru þeir
mágar LHB og H. H. (»húshóndinn«); ultu
fram kolmórauðir.
Þá kom gamli maðurinn — eins og ofur-
litil sytra.
Háyfirdómarinn (Kr. J.) ruddi fram kynstr-
um af tölum, er við lá að drekkja mundu
vinum hans fremur en fleyta honum uppi.
Siðar um kvöldið runnu þeir inn á túnið,
BMO og JÓ, silfurgljáir og sannleikstærir
að vanda.
Milli 11 og 12 hafði múgurinn sig á
brott, og sumt höfðingjanna. Aðrir sátu
fram eftir nóttunni, til kl. 2—3, í faðmlög-
um við Bakkus og sin í milli; og var einn
svo eftir sig, að hann lá ósjálfbjarga utan
við Báruna, og höfðu næturverðir eigi
önnur ráð en að fá honum næturgisting
»hjá Sigurði*. Ekki var hann úr höfðingja-
hópnum, heldur svo sem eins og millistigs-
maður milli almúga og höfðingja.
Pað var, eg hafði hárið.
Þann veg mæla nú margir þeir, er minn-
ast betri daga og lifa við endurminninguna
eina um forna fegurð, þá fegurð sem áður
var, en nú er horfin.
Af mannlýsingum öllum sést það, að hár-
ið hefir jafnan verið talið ein höfuðprýði
mannsins. Þess er hvarvetna getið í forn-
sögum, þá er verið er að lýsa einhverjnm
atgerfis og snyrtimanni, að hárið hafi ver-
ið mikið og fagurt, það hafi tekið á herð-
ar niður o. s. frv. — Þar mundi hafa þótt
mikils vant, ef maðurinn hefði verið sköll-
óttur. Enda hefir það tiðkast lengi fram
eftir öldum, jafnvel fram á vora daga, að
hera mikið hár.
Þetta er mönnum'nú að visu ekki með
öllu í sjálfsvald sett, þareð svo getur at-
vikast, að menn missi hár sitt, enda þótt
margt sé gert til að varðveita það.
Flestir munu vera svo gerðir, að þeir
sakni hársins, ef þess missir við. Það má
meðal annars sjá af því einu, að margir
menn, er ýmist hafa litið eða ekkert hár,
reyna að bæta úr þeim vanda með þvi að
setja upp hdrkollu (Paryk). Þeim finst
of kalt að vera hárjaus, eða þeim finst
»svipurinn« fara af sér við það — og mun
hvorttveggja ærið satt.
Heyrst hefir þó, að þetta og því um likt
stafi einungis af hégómaskap, en svo er þó
eigí, og skal nú vikið að því nokkrum orð-
um.
Þeir fáu, sem láta sér missi hársins i
léttu rúmi liggja, hafa eflaust ekki látið
sér annað eins i hug detta og það, að auk
þess sem hárleysi er hrein og bein líkams-
lýti, þá geti það einnig hent til þess, að
likams eða sálarkraftar mannsins séu ekki
með fullu fjöri. Menn gæta þess ekki, að
hárleysið stafar af veiklun, til sálar eða
likama, jafnvel þótt sjálfir verði menn þess
ekki varir eða vilji að minsta kosti ekki
kannast við það.
Það mundi nú mörgum verða fyrir að
segja, að hægara sé að kenna heilræðin en
halda þau — og hárleysisbölið verði menn
að bera sem hvern annan kross. Eða hver
geti við það ráðið, þótt hárið sópist af
höfði manns eftir illkynjaðar landfarsóttir
og aðrar plágur? Það er nú að visu svo,
að þannig getur atvikast að ekki verði við
sliku gert, þótt öll alúð sé lögð á. En
hitt er jafnsatt, að alioftast er hér að tefla
um vanrœkslmjadir, ótal vanrækslusyndir
sem tíðum verða er/’ðasyndir — og erfða-
syndin er þó verst, það vita allir. Það
tekur marga mannsaldra að nema hana hurt.,
í hverri mynd sem er. Og hún birtist í
ótal myndum.
Ein myndin er sú, að hárveiklun foreldr-
anna kemur niður á börnunum í 3. og 4.
lið — og miklu lengra fram, ef ekki er að
gáð. Foreldrarnir vanrækja að hirða höf-
uð barna sinna, og getur sú vanhirðing
orðið svo mikil, að hörnin missi alt hár af
höfði sér — og fái geitur að ank.
Yonandi eru þeir ekki margir nú á dög-
um, sem bera slíkt. höfuðdjásn, en til eru
þeir. Og þegar svo langt er komið ófagn-
aðinum, munu flestar bjargir bannaðar og
fáir verða til þess að rétta hjáiparhönd,
enda verkið þá ekki fýsilegt.
Mena ættu þvi, bæði karlar og konur, að
leita sér lækninga fyr en i óefni er kom-
ið. Og ekki tjáir að spyrja Pétur eða Pál
um það, hve miklu eða hverju megi sulla i
hár sitt. Nei, þá er ekki annað fyrir hendi,
en að snúa sér til þeirra, sem hafa verulega
þekkingu í þeim efnum, til þeirra sem lagt
hafa sérstaka stund á þau fræði, er þar að
iúta. Sjálfir gera menn oft og tíðum ekki
annað en spilla með tilraunum sínum, ef
þeir hafa ekki notið neinna leiðbeiniuga.
Og læknarnir virðast láta hárið nokknrn
veginn afskiftaiaust, þeim finst líklega ekki
taka þvi að hugsa um þd veiki, enn þá hera
þeir sjálíir höfuðið bert eins og við hinir.
Ef menn legðu alment meiri rækt við hár
sitt en gert er, þá mundn færri karlar ota
berum skallanum og færri konur fela heil
ullarreifi í hári sínu, en nú gerist.
Til skamms tima hefir þetta verið mönn-
um verkunnarmál, af því að hvergi hér á
landi hefir verið unt að fá neina verulega
bót á vandkvæðum þeim, er nú voru talin.
En nú er þó svo komið, að fóik getur
leitað sér bótar meina sinna i þessum efn-
um. Það er hjá frú Karólinu Þorkelsson
hér i bænum (Laufásvegi 4). Eiga margir
henni að þakka góðan hárvöxt, þótl illa
hafi áhorfst, enda kemur eigi allfáum sam-
an um það, að hún leysi verk sitt mætavel
af hendi, að sumu leyti betur, en erlendis
tíðkast um samskonar starfa.
Væri þá vel, ef sú yrC i raunin á.
Glói.
Innbrotsþjófurinn í ísafold í fyrra,
vetur er nú fundinn. Það er bókbindari,
sem vann þar við bókhand með köflum og
heitir Kristján Buch, ættaður af Vestfjörð-
um. Öðrum þræði var hann næturvörður
fyrst fyrir kaupmenn, en siðar við verk-
smiðjuna Iðunni.
Upp komst um óráðvendni hans á þá
leið, að hann lét selja á uppboði i ‘■aust
töluvert af bókum, þar á meðal su uý-
prentaðar, en óútkomnar ; hann bafði stolið
þeim meðan verið var að binda þær. Hann
hafði atvinnu við bókband hingað og þang-
að um bæinn. Enda lét hann selja fleiri
bækur á uppboðinu, sem voru annarra eign.
Meðal annars hafði hann stolið drjúgum
bókum í ísafold, er hann var þar, og eitt
skiftið einmitt nóttina sem peningahvarfið
varð þar fyrir jólin i fyrra, um 250
kr. úr peningakassa þar i búðinni. Lagð-
ist því megn grunur á, að þess mundi hann
og valdur. En þræta gerði hann fyrir það
harðlega,þangað tilnú fyrirnokkrum dögum.
Þá játaði hann þann stuld á sig og sagði frá
öllu saman. Hafði komist inn með fals-
lykli, en var vel kunnugur híbýlum.
Sannast hefir, að maðnr þessi hafi verið
nærri þvi sistelandi að sagt er, þau 3—4
ár, sem hann hefir verið hér i bænum, og
með honum stundað þá atvinnu að minsta
kosti 1 af 3 kvenmönnum, er verið hafa
bústýrur hjá honum — einni þeirra kvæntist
hann. Hann átti sitt barnið með hverri
þeirra, en rak þær frá sér slðan allar,
hverja á fætur annari, hina síðustu nú i
haust. Sú hafði stolið fyrir 2 árum 150
kr. úr peningakassa úr búð Ámunda kaup-
manns Arnasonar í Hverfisgötu, og 250 kr.
1 ári þar áður frá Sigurði nokkrum Jóns-
syni steinsmið i Grettisg. 54.
Fatnaði hafa þau stolið hvort um sig
töluverðum, og hún ennfremur matvælnm.
Hún var nú vinnukona i einu húsi bér i
bæ, játaði nú i vikunni peningastuldinn frá
Ám. Árnas. og var þá sett inn.
Fyrir nokkrum dögum fekk bæjarfógeti
svolátandi pistil, er sennilegast þykir að
skrásett hafi bústýra þjófsins og meðhjálp
við hina göfugu atvinnu þeirra og þózt hafa
fangaráð upp hugsað til þess aðbjarga honum
undan þeirri sök — sjálfur gat bann ekki
hafa gert það, með þvi að hann var i
gæzluvarðhaldi:
Reykjavik 2/12 1909
Her Bæarfógeti!
Við höfum hert að Kristjá Bukk væi
grönaður um að hafa stolið piningonum úr
Isafold en han er alveg saglaus af að hafa
gjört það maðurinn sem það gjörði heiter
Jón og fór hann til Amereku stras
á eftir með Láru því hann þorði ekki að
vera hjer. Svo erum veð hjer Tveir sem
sinum það og sönnum að Kristján Bukk er
saklaus. N N N N
Auðvitað var pistlinum enginn gaumur
gefinn.
Þess munu menn minnast, um stuldinn i
ísafoidarbúðinni, að simað var norður á
Akureyri, að hann mundi framið hafa mað-
ur er þá vann i skrifstofu ísafoldar og log-
ið hafði verið á óráðvendni áður alsaklaus-
an. Sú aðdróttan var siðan áréttuð i ein-
bverju »hinna heiðarlegu* hér syðra með
þeirri sögusögn, að peningarnir væri komn-
ir til skila, en þvi væri haldið leyndu, með
öðrum orðum hylmað með þjófnum, af
þvi að svona stæði á!
Reykjavíkur annáll.
Fasteignasala. Þinglýsingar 2. desbr.
Finnbogi Finnbogason skipstjóri selur
Þórarni Bjarnasyni skipstjóra húseign nr. 24
við Ránargötu með tilh. fyrir 7000 kr
Dags. 15. júlí.
Guðmundur ÁBbjörnsson trésmiður selur
verzlunarmanni Sigurbirni Þorkelssyni lóð
við Njálsgötu vestan Vitastigs (neðanvið
nr_. 18) fyrir 400 kr. Dags 19. sept.
Ögmundur Guðmundsson selur Sigurði
Jónssyni Njálsgötu 41 húseign nr. 30 við
Grettisgötu með tilheyr. fyrir 4000 kr.
Dags. 30. nóvhr.
Þingl. 9. desember.
Bjarni Snorrason tómthúsmaður selur Teiti
Erlendssyni húseign nr. 28 B við Bergstaða-
stræti (Reynistað) með tilheyrandi fyrir
2300 kr. Dags. 10. nóvember.
Elin H. Jónsdóttir selur skósmið Ágúst
Eirikssyni baklóð við húsið nr. 35 við
Bergstaðastræti fyrir 320 kr. Dags. 22.
nóvember.
Eyólfur Teitsson i Reykjavik og Grim-
ur Jóhannsson á Nesjavöllum í Grafningi
selja Ingimundi Guðmundssyni á Bergstöð-
nm i Rvik býlið Eskiblið við Hafnarfjarð-
arveg: hús og erfðafestulandið Norðurmýrar-
hlett nr. 5 fyrir 10000 kr. Dags. 14. april.
Landsbankinn selur Sveini Jóni Einars-
syni steinsmið Bráðræðiseignina (jörðina
Bráðræði með húsum og erfðafestulöndum)
fyrir 28000 kr. Dags. 22. nóvember.
Sveinn Jón Einarsson steinsmiður selur
Landsbankanum húseignirnar nr. 46 og 48
við Grettisgötu með útihúsum, lóðum og
öðru tilb. fyrir 29000 kr. Dags. 22. nóv.
Heilbrigðismál bæjarins. Nokkur undan-
farin ár hefir höfuðstaðurinn átt sér heil-
brigðisfulltrúa, og eftir orðanna hljóðan
virðist ekki hafa verið vanþörf á slíku starfi
en fulltrúarnir hafa sjálfir ráðið gerðum
sinum og þvi miður hefir ekki orðið sýni-
legur árangurinn og alment því litið svo
á, að þetta væri fremur heiðursstaða, bitl-
ingur bæjarstjórnarinnar, en að nokkuð væri
til að gera. Þetta ár hefir þó verið hreyt-
ing á þessu. Þá hafði á hendi þetta starf
Júlíus læknir Halldórsson, óvanur bæjar-
værðinni. Hann hefir gegnt starfinn með
mestn árvekni, gengið um hæinn daglega
og litið eftir að þrifalega væri gengið um
utan húss, séð um að götur og skólpræsi
væru hreinsuð o. s. frv. Einnig hefir hann
heimsótt sölubúðir, skóla og aðrar stofnan-
ir og tekist á hendur hið mikla og vanda-
sama nauðsynjaverk, að hafa eftirlit með
mjólkursölustöðum bæjarins, og mælt mjólk-
in^ iðulega og komið i veg fyrir að hún
væri vatnsblönduð, sem átti sér stað áður,
og yfir höfuð gert sér alt far um að verða
hænum að sem mestu gagni. Þessi maður
fær 200 kr. minni laun en fyrirrennarar
hans, og sagt er að bæjarstjórn þyki ókleift
að borga honum 1000 kr. á ári, sem I ann
fer nú fram á. En i samanburði við það
sem hæjarstjórnin launar og hefir launað
sumum öðrum ársmönnum sínum eða greitt
fyrir einstök verk, ætti að launa þessnm
manni, — sem hefir sérþekkingu sem lækn-
ir og hefir sýnt stakan áhuga miklu betur. —
Vilja ekki bæjarmenn hefjast handa og krefj-
ast þess, að ekki sé fé klipið svona við negl-
ur sér, er um nauðsynjaverk er að tefla.
Ætla þeir að láta viðgangast að kasta út
800 kr. »i sjóinn«, í stað þess að borgað-
ar séu 1000 kr. fyrir mikilsvert starf, vel
af hendi leyst ?
Spurull.
Torgræðumaðiiriim.
Hr. verktr, K. Zimsen, torgræðu-
maður, hefir beðið ísnfold fyrir eftir-
farandi greinarstúf:
I tilefui af grein i Isafold í gær með
yfirskrift: »Sala bankavaxtabréfauna og
fjármálaráðnneytið danska«, bið eg yður að
ljá eftirfylgjandi lÍDum rúm i næsta tölubl.
Isafjldar:
Þegar eg reit ræðu þá, er eg hélt á mót-
mælafnndinum á Lækjartorgi 28. f. m., hafði
eg fyrir mér Isafold frá 24. f. m., en þar
stendur að fjármálaráðgjafinn hafi ekki fyrst
um sinn viljað greiða út 450,000 kr. fyrir
bankavaxtabréf Landsbankans, erjkeypt höfðu
verið af Islands banka, og að ofureðlilegt
sé, að fjármálaráðuneytið vilji vita nánar
um óregluna í Landsbankanum, áður en sú
upphæð væri borguð út. Því er hætt við,
að st.jórnin islenzka hafi þá þegar gert ráð-
stafanir til að taka allan geig úr fjármála-
stjórninni dönsku.
Nú segið þér í Isafold i gær, að eg hafi
farið með rangt mál, en það er þá yður að
kenna, og það sýnirgreinilega, hversu hæpið
er að trúa orðum Isafoldar, og gefurmönn-
um kenningu eftirleiðis. 2. des. 1909.
K. Zimsen.
*
* *
H v í 1 í k h r æ s n i I Haft fyrir sér
ísafold, er hann reit torgræðuna —
segir þessi herra I —- Væri svo hefir
hann ekki haft betri tök á að lesa
Isafold en sagt er um suma við biblíu-
lestur 1
— Hefði torgræðumaðurinn 1 e s i ð
Isafold og látið sér segjast — þá
hefði hann sparað sér torgræðu-
hneykslið I Það er víst.
Torgræðumaðurinn þagði alveg um
það í ræðu sinni, að fjármálaráðgjaf-
inn hefði að eins neitað að greiða
fjárhæðina fyrst um sinn; torg-
ræðumaðurinn þagði um þau orð Isa-
foldar, að ekkert tjón mundi
af hljótast; torgiæðumaðurinn fór
sem sé algerlega eftir sannleiks (I)-
gögnum minnihlutans — en ekki
Isafold.
Loka-svölunaryrðin eru því vind-
högg á ísafold, en orð i tíma töluð
gagnvart sjálfum ræðupostulanum og
lífgögnum hans Lögr. og Rvik.
Ritstj.
Jólag'laðning*.
Kæru Reykjavíkurbúar! Eins og und-
anfarin ár leitar Kristileg safnaðarstarf■
semi samskota hér i bænum þessa daga,
til að gleðja í nafni safnaðarins nokkra
fátæka og einstæðinga fyrir jólin. Auk
peninga verða vörur þakksamlega þegn-
ar. Vonast er til að undirtektir verði
góðar, þar sem þörfin er svo mikil.
Eigi verður tekið tillit til þess við út-
hlutun, í hvaða söfuuði hinir fátæku eru.
Síðastliðið ár urðu samskotin rúmar 400
kr. og var úthlutað 100 fátækum fjöl-
skyldum og einstæðingum, og flyt eg
fyrir þeirra hönd beztu þakkir gefend-
unum. — Auk þeirra, sem samskot-
anna leita,veita einnig gjöfum íþessuskynl
móttöku þessir menn: undirritaður dóm-
kirkjuprestur, síra Friðrik Friðriksson,
síra Bjarni Hjaltested og kand. Sigur-
björn Á. Gíslason.
Reykjavik 10. des. 1909.
Jóhann Þorkelsson,
Skautafélagið. Skautabraut félagsins var
opnuð til afnota i gærkveldi. Lúðrahljóm-
leikar voru félagsmönnum til skemtunar og
brautin öll uppijómuð.
Ef veður leyfir, mun líklega á morgun
(sd.) verða leikið á lúðra á svellinu bæði
um nón og miðaftan og brent flugeldum,
um kveldið.
Styrktarsjóður W. Fischers. (Leið-
rétting).
í auglýsingunni í seinasta blaði um gjafir
úr bonum eru börnin talin eiga heima í
Rvík — en á að vera Kvik (Keflavik).
Sama máli er að gegna um 2 siðasttöldu
ekkjurnar.
Ritstjóri: Ólafur Björnsson
Isafoldarprentsmiðja