Ísafold - 02.02.1910, Qupperneq 3

I8AF0LD
23
Ef ógert látið.
Það mun hver heilskygn maður
ganga úr skugga um, er rannsóknar-
nefndarskýrsluna les, að margfalt meiri
ábyrgðarhluti hefði verið fyrir ráð-
gjafann, að láta gömlu bankastjórnina
halda áfram að stjórna bankanum en
að hætta því jafnskjótt sem honum varð
fullkunnugt um, hvernig hún hafði
rekið þá sýslu.
Lög bankans hafði hún margbrotið.
Og stórtjón hafði hún bakað bankan-
um með óreglu sinni, frámunalegri
vanrækslu og eftirlitsleysi.
Og þó að rétt kynni að hafa dæmt
verið af einhverjum, jafnvel vel metn-
um mönnum, að ekki bæri að hegna
öðrum eins merkismönnum með af-
setning, þá er hinu ósvarað, sem
mestu varðar:
Var rétt að láta þá sökkva bankan-
um enn dýpra, baka honum enn
meira fjártjón, með því að halda
áfram sama stjórnarlagi (eða ólagi) ?
En það hlutu þeir að gera, með því
að þeir vildu alls ekki við kannast
annað en að það stjórnarlag væri óað-
finnanlegt og alveg eins og vera bæri.
Það er satt, að framkvæmdarstjór-
inn ætlaði ofan hvort sem var, eftir
6 vikur. En ósmátt mátti >hjálpac
um úr bankanum á þeim ttma, svo
um búið, að sama væri og gjöf, al-
veg sama. Það var orðinn vani, að
hann væri einn um hituna í vixillán-
um og sjálfskuldarábyrgðar.
Dettur nokkrum manni í hug,
að nokkur kaupmaður hefði látið þann
mann standa fyrir verzlun sinni degi
lengur, er uppvís hefði orðið að jafn-
ógætilegri og óhæfilegri meðferð á fé
húsbónda síns? — Það er ekki hætt
við þvi.
En hvað sem framkv.stj. leið, þá
voru gæzlustjórarnir rnenn, sem voru
margbúnir að sýna, að þeir gættu alls
ekki þess, sem þeir áttu að gæta.
Menn, sem höfðu látið viðgangast,
að fé var lánað úr bankanum tugum
°g iafnvel hundruðum þúsunda sam-
an að þeim fornspurðum og alveg
eftirlitslaust af þeirra hálfu.
Menn, sem höfðu látið afskiftalaust,
að lög bankans voru margbrotin, ekki
einungis með ólöglegum lánveiting-
um, heldur og ólöglegri meðferð á
varasjóði, auk annars eftirlitsleysis.
Að láta þá sitja kyrra er kæmi nýir
bankastjórar, var sama sem að trúa
peint einum, alveg óreyndum fyrir
bankanum, þvert ofan í lög hans og
tilætlun alþingis, auk þess sem búast
mátti við annars vegar, að hinir risu
öndverðir á móti sérhverri tilbreyt-
ingu á stjórn bankans frá því, sem
áður var og þeir höfðu talið óaðfinn
anlegt í alla staði.
Nei. Gæzlustjóra-/atti- mátti bank-
inn ekki vera ; pað hefði verið laga-
brot. En það var að hafa hann
gæzlastjóralausan, að láta þá menn
hafa starfið áfram, sem reynslan hafði
sýnt, að vanræktu það svo herfilega,
sem nú er alkunnugt orðið. Þeir
voru verri en engir.
Það segir sig sjálft, að alþingi hefði
aldrei farið að kjósa þá, ef af þvi
hefði vitað — aldrei nokkurn tima.
92
Fyrir stundu komat aú ein hugaun
að hjá Flónni — að ná í einhverja
n®ringU — ega öllu fremur ná í eitt-
hvað að drekka. Hún hafði svelt í
margar vikur ___ eins og fólk það ger-
ir, er ekki hefir annað að leggja sér
til munns en brauðbita eða saltfisk
með höppum og glöppam — og ella
halda f sér lífinu með öli og brenni-
vfni.
Ekki hafði hún bragðað vott né þurt
í dag, en það var nú gleymt — var
það frá því, að frk. Falbe opnaði
munninn.
Að nokkur manneskja skyldi enn fá
sig til að tala sona við hana!
f>etta var ljósglæta í niðurlægingar-
myrkri því, sem hún var búin að Iifa
f langa hríð. Henni runnu f hug end-
urminningar frá sælli lífdögum, sem
hún ella hafði beyg af og reyndi að
gleyma við drykkju og þær ýfðu nú
ekki upp nein sár. þarna gat hún
setið f hálfdimmiá kirkjunni og verið
að hugsa um klefann sinn litla hjá
madömu Spáckbom. Frk. Falbe var
búin að iosa hana við mestu sneypu-
tilfinninguna; henni fanst vera nýbúið
Landsstjórnin gat því ekki betur
rækt umboð alþingis en að skifta um
gæzlustjóra. En hún ein hefir um-
boð þess milli þinga, það sem verk-
svið forsetanna nær ekki til. Að
geyma slíkt aukaþingi, er kostar marga
tugi þúsunda, er öllu viti sneydd fjar-
stæða.
Afsetningar-w/á stjórnarinnar styðst
auk þess við þá almennu, sjálfsögðu
reglu, að þjónustuliði því á landsbú-
inu, er hún stýrir, sé haldið í vist-
inni ekki lengur en hún telui land-
inu haga, nema öðruvísi sé fyrir
mælt í lögum, svo sem er hér um
dómara og aðra ekki. En ábyrgð
þess valds sem annars ber hún fyrir
alþingi.
Það segir sig sjálft, að réttur og
skylda landsstjórnar til að beita þessu
valdi eftir beztu vitund haggast ekki
hót fyrir það, þótt mörgum komi
það illa og þeir neyti sumir örþrifaráða
til mótspyrnu gegn þvívaldi og æsilýð
upp með lygum og rógi, hvers konar
blekkingum og sjónhverfingum. Stjórn
sem lætur þess konar óþokkabrögð
hrekja sig út af réttri braut skyldu
og sannrar þjóðrækni, — hún er
ámælisverð, engu síður ef ógjört læt-
ur það, sem gera þarf og gera ber
til auðsærra landsheilla, heldur en ef
hún aðhefst eitthvað rangt og skaðlegt.
fjóðarósómi.
Úrbrófi frá Höfn.
Aldtei hefir betur brent — aldrei
nafa svívirður þær, er islenzkir stjórnar-
andstæðingar hafa leyft sér hér í Dan-
mörku, komist á neitt líktþví eins voða-
legt og níðingslegt stig eins og nú
í bankafargansmálinu. — Þeir hafa
fylt dönsk blöð með svo mikilli lygi
og hatursfullum árásum á ísl. ráð-
gjafann, að öllum mætum íslendingum
hlýtur að taka það sárt þjóðar sinnar
vegna, hvað sem skoðunum líður.
Að nokkur Islendingur skuli gera
sig að því litilmenni að fara þylja í út-
lend blöð hin gegndarlausu svivirðu-
ummæli Lögr. og Rvíkur um ráð-
gjafann, sem ekkert hafa viðaðstyðj-
ast — eru bara bræðiorð ein og
hatursummæli, fædd og alin í lítil-
sigldum sálum.
Er íslenzk alþýða virkilega svo
spilt orðin, að hún taki því með þökk-
um, að stjórnandi landsins, hver svo
sem hann er, sé látlausum lygum og
svívirðum beittur, af sínum eigin
löndum í erlendum blöðum, i málum,
sem enga varðar aðra en íslendinga
sjálfa.
Er ómögulegt að stemma stigufyr-
ir þessum þjóðarósóma?
Eg segi það satt, að mér rann til
rifja, er eg sá Lögr. — og einkum
Rvikina, sem komu með seinasta
skipi. Annan eins sorperil hefi eg
aldrei séð nokkurt danskt blað vaða
— ekki einusinni »Middagsposten« sál-
uga. — Að hugsa sér, að íslenzkt
sveitafólk skuli vera fóðrað á ann-
ari eíns eiturfæðu. — En út yfir tók,
er eg sá hið sama svart á hvítu i
dönsku blöðunum, sá að ísknzkir bréf-
ritarar gerðust þau vesalmenni að
fara að hlaupa með sama óþverr-
ann i dönsk blöð. — Hvað eg skamm-
aðist mín — landa minna vegna.
Og svo varð eg fyrir því, að
Dani einn fór að ámæla íslendingum
fyrir greinar þeirra í dönsku blöðun-
um. — Ef eitthvað þessu likt kæmi
fyrir hér í landi, að danskir ráðgjafar
væru svona leiknir af löndum sinum í
erlendum blöðum, sagði hann að mundi
þegar rísa svo mikil fyrirlitningaralda
á tiltækinu, að enginn þyrði að gera
slíkt nema einusinni.
Það gengur hér manna á milli í
»kólóníunni«, að Dr. Valtýr standi
bakvið sumar þessar greinar. Eink-
um hefir hann verið bendlaðuur við
nokkrar greinar í smáblaðinu «Tele-
grafen. En bágt á eg með að trúa
þvi. Ekkert væri samt á móti því
að gefa honum tækifæri til að bera
það af sér, ef hann er saklaus af því.
Raddir úr sveitinni.
I 10. das.
Það er leiðinlegt að geta ekki rétt ykk-
ur neina hjálparhönd i því striði, sem þið
nú standið i, en við erum hér svo útúr öllu
og þó maður vildi eitthvað segja, kemur
það alt eftir dúk og disk. — Hér er óhætt
að segja, að röggsemi landstjórnarinnar í
hankamálinu mælist vel fyrir hjá flestum
hngsandi mönnum meðal alþýðu. Það þyk-
ir öllum eðlilegt, að sá maður, sem bera á
áhyrgð á jafn þýðingarmikilli stofnun og
banki er, vilji vita við hverju hann tekur;
héðan af má húast við, að engin ný stjórn
taki við bankanum öðru visi en að undan-
genginni rannsókn á hag hans, og er þetta
bæði aðhald fyrir hverja bankastjórn að
vanda sem hezt allar sinar gerðir, og um
leið landsmönnum trygging þess, að þar
fari alt vel og skipulega fram, en með
þeirri tryggingu vex traust bankans og hylli.
Núverandi stjórn á þvi þökk og heiður skil-
ið fyrir afskifti sín af þessu máli. En við
hinu var attaf að búast, að slikt gengi ekki
orðalaust af.
Opinherir starfsmenn islenzku þjóðarinn-
ar, embættis- og sýslanamenn hafa getað
verið ofboð rólegir þótt ekki hafi störf
þeirra i þarfir þjóðarinnar verið i sem heztri
reglu; aðhaldið og eftirlitið af yfirboðnrum
þeirra hefir verið oft harla litið, og þvi er
nú svo kornið sem komið er, að vér t ýms-
um opinberum stöðum höfum menn, sem eru
alls óhæfir til að gegna þeim embættum,
er þeim hefir verið trúað fyrir og þjóð-
in launar þeim fyrir. Vfer höfum sumstaðar
á landinu lækna, sem dögum og jafnvel vik-
um saman eru viti sinu fjær af drykkjuskap
— og ekki er langt siðan það var altalað
um land alt, að einn af sýslumönnum lands-
ins hefði leikið þá list árum saman, að færa
upp tlundir hjá sýslubúum sinum, og margt
fleira mætti tii týna — en fyrverandi stjórn-
ir hafa litið látið til sin taka að kippa
þessu i lag. — Öll slik óregla kemur að
jafnaði þyngst niður á alþýðu manna, þvi
oft leitast lélegir embættismenn við að hafa
nokkra reglu á skýrslum og skjölum, er
þeir eiga að senda stjórninni. Öllum al-
menningi ætti þvi að vera það gleðiefni,
er vér nú höfum fengið þá stjórn, er hæði
hefir vilja á og kjark til að ganga eftir því,
að starfsmenn þjóðfélagsins gjöri skyldu
sina, áviti það, sem miður fer, og ef með
þarf, vikja þeim burtu, er illa hafa staðið
i ráðsmannsstöðunni. Allir sjá, eða ættu
að sjá, að hér er ekki verið að hefjast
handa af stjórnarinnar hálfu í neinu hugs-
unarleysi fyrir hana sjálfa. — Sú stjórn, er
8vo rækir skyldu sina má, eins og nú er
komið á daginn, búast við megnum and-
róðri og ofsókn — vér erum ekki orðuir
þroskaðri en svo enn — en upp af þessari
röggsemi og skyldurækni stjórnarinnar, sem
nú mætir svo mikilli mótspyrnu, á á ókomn-
um tímum að spretta meiri trúmenska og
Bamvizkusemi meðal opinberra starfsmanna
þjóðarinnar, og þess ættu allir að óska og
að því að styðja.
Þegar þeir menn, sem skipa eða skipað
hafa æðstu tignarsæti þjóðarinnar láta sér
sæma að hafa í hótunum með að ónýta eða
ef þvi fæst ekki framgengt, þá jafnvel að
hrjota þörf og vitanleg lög, af því að þau
leggja höft á fýsnir sjálfra þeirra, þegar sá
maður, sem trúað er fyrir einni heldri
mentastofnun landsins, lætur sér sæma að
stýra þeim penna, sem fyllir saurhlöð blekk-
ingum og ósannindum, þegar ýmsir yngri
og eldri embættismenn fyllast ofstæki út af
lögmætum stjórnarathöfnum eða ráðstöfun.
um til að laga það, sem aflaga fer, af þvi
að komið er við kaun vina þeirra eða
starfsbræðra — já þá er komin rotnunar-
lykt á heimilið, og hún er ekkert hollari
eða sætari þó hún sé af efri endanum. —
Það er ekki gott fyrir oss alþýðumenn
að dæma um það að svo vöxnu máli, hvort
stjórnin hefir 1 bankarannsókninni eða ráð-
Btöfunum sínum henni viðvíkjandi stigið
eitthvert spor, sem ekkí hefði þurft eða
átt að stiga — eu slíkt er oss líka auka-
atriði. Aðalatriðið er rannsóknin sjálf;
hún er fyrir vorum sjónum réttmæt og sjálf-
sögð, og engum befði átt að vera hún kær-
komnari en bankastjórninni sjálfri, ef alt
væri hreint — þvi hún ein og ekkert ann-
að, gat sópað hurtu öllum grun í garð fyr-
verandi bankastjórnar. Og það er þess
vegna sem oss furðar svo stórkostlega á
hinum gifurlegu hamförum stjórnarandstæð-
inga út af þessari rannsóknarráðstöfun.
Eg sá fyrir skömmu grein með yfirskrift-
inni: Vooamaður. Þegar eg hafði lesið
nokkuð af greininni, fanst mér hæfilegt að
undir henni stæði: strákur — en eg sá mér
til gremju, að þar stóð nafn gamla manns-
ins Tr. G. Voðamaðurinn er auðvitað nú-
verandi ráðherra. Nei Tr. G.! Voðamað-
urinn er ekki núverandi ráðherra, sem rann-
sóbnina hefir fyrirskipað — Voðamennirn-
ir eru þeir, sem ekki svífast þess, að spilla
fyrir bankanum og veikja traust hans utan-
lands og innan til að svala ofsóknareðli
sínu og gremjuæði. Vér alþýðumenn erum
ekki svo skyni skroppnir, að oss detti i hug,
að rannsókn á banka veiki traust hans, ef
alt reynist rett og hreint, en komi annað í
ljós, þá eru ekki þeir, sem rannsóknina skipa
voðamennirnir, heldur þeir, sem valdir eru
að ólaginu. Það er ólíklegt, að svo takist
að slá sandi í augu alþýðu manna, að hún
sjái ekki þetta.
II í desbr.
Ekki get eg sagt, að bankafréttirnar
gleddu mig. Nei það er sannarlega sorg-
legt hve nær sem svívirðing foreyðslunnar
kemst á helgan stað, það er sorglegt ef
þeir, sem taldir hafa verið með landsins
beztn sonum, stofna ættjörðinni I voða með
skeytingarleysi eða trassaskap eða hvað
maður á að kalla það. Og þó er það enn
langtum sorglegra, að fjöldi manna tekur
að sér svivirðinguna, sem óskabarn sitt. og
reynir að telja mönnum hughvarf i jafn voða-
legu og að minu áliti augljósu máli. Það
er sorglegt, að löggjafarþing vort skuli skip-
að mörgum slikutn varmennum og að hugsa
til þess, að margir þeirra hafa setið eða
sitja i æðstu og ábyrgðarmestu embættum
landsins og heita leiðtogar kjarnans úr æsku-
lýðnum, sem vera á aðalmáttarstoð þjóð-
arinnar i framtiðinni. Allar þessar, og
margar fleiri sorglegar hugsanir vekur banka-
farganið i huga minum og eina huggunin
er, að til er þó maðnr, sem þrek hefir og
þor til að risa öndverður gegn öllum þess-
um ófögnuði. Mér kemur ekki til hugar,
að efast um, að ráðherra hafi vel vitað,
hvað hann var að gjöra, og séð í hendi
sér afleiðingarnar. Hitt mun þykja álita-
mál hvort ekki hefði mátt fara liðlegar að,
jafnvel draga fjöður yfir hneykslið svo lítið
bæri á, en gjöra það þó óskaðlegt. En að
minu áliti hefði þetta verið rangt. Hneyksl-
ið þarf að koma nakið i dagsbirtuna í
öðcum til viðvörunar. Það er vitan-
le£a ekki einstakt og það þarf að verða
lýðum ljóst, hvers þeir eiga von, sem líkt
■stendur á fyrir. Mannúðin er helzt of
lengi húin að breiða vængi sina yfir margs-
konar ófögnuð og meira en mál að stýfa
þá vængi, svo ekki skygðu þeir lengur á
sól; það væri jafnvei blebking við þjóðina
að láta sannleikann ekki koma tii dyra.eins
og hann er klæddur einkum vegna trausts
þess, sem menn þeir hafa notið, sem hér
eiga hlut að máli. Mér sárnar, að svona
skuli vera komið fyrir öðrum eins mönnum
og E. Br. og Kr. J ; eg hef haft álit á þeim,
og tel enn víst, að þeir hafi mjög margt
til sins ágætis, en um það tjáir ekki að
fást. Eg játa iika að álit mitt er að vissu
leyti of snemmhært. En mér finst rök ísaf.
svo ljós, að þeim verði ekki hrundið með
réttu, hvernig sem dómar kunna að falla.
Þora þeir góðu herrar að halda út í mál.
93
að þvo sig alla tátundurhreina frá hvirfli
til ilja — og við og við skauzt upp
hjá henni tilhlökkunin til að eta jóla-
grautinn.
Um hríð hafði klukknahljómurinn
látið lítið í eyrum — en nú hófst sam-
hringingin með ógnaróm, er gerfylti
kirkjunac svo að það sönglaði fyrir eyr-
unum. tíin þvottakonan flutti í þessu
augnabliki ljósið, svo að það skein á
útskornu höfuðin á prédikunarstólnum.
Elsa einblfndi á þau, og augu henn-
ar fylgdu döpru ljósinu út í alla kima
kirkjunnar — og upp yfir hina háu
boga. þar gægðust lfka fram höfuð á
milli útskorinna blóma úr steini og
laufaskrauti.
Að lokum fanst henni klukknahljóm-
urinn streyma út frá sjálfum prédik-
unarstólnum uppljómuðum, alveg eins
og, er hún sat hríðskjálfandi við hlið
mad. Spáckbom, meðan presturinn var
að þruma á móti syndunum og þeyta
úr Bér hörðum orðum um helvíti og
dómsdag yfir höfuð henni. Öll hin
hörðu orð höfðu nú sezt milli útskornu
steinblómanna og gægðust fram til þess
að vita, hvort hún væri þarna.
96
vera föt og matur, sem mad. Spáck-
bom ætlaði að gefa fátæklingunum sfn-
um f jólagjöf.
Hún tók á öllum bögglunum, hálf-
gert af forvitni, hálfgert f hugsunar-
leysi; en feldi þá óvart eitthvað á gólf-
ið.
Hún ték það upp og skoðaði það
við gasljósbirtuna. Elsa kannaðistvið
þennan litla mjúka hlut; það var barna-
húfan hennar sjálfrar, litla brúna húf-
an með rósrauðu hökubendlunum, sem
hafði verið saumuð upp úr hinni óslft-
andi flóarkápu.
Hún mundi ekki eftir sér sjálfri
með húfuna; en æði oft hafði mad.
Spáckbom sagt við hana, að húfan
ætti að vera handa elzta barninu henn-
ar.
Hún hlaut þá að vera alveg
gleymd; húfan hennar — hið einasta,
sem hún átti f veröldinni, átti nú að
gefa öðrum.
Hún þrýsti húfunni upp að andlit-
inu; en þegar hún kendi gömlu skúffu
lyktina madömunnar, gat hún ekki
tára bundist.
Svona stóð hún um hrfð og grét yfir
Kappglíma um skjöldinn.
Sigurjón Pótursson hlýtur.
i. febrúar árlega stendur kappglíma
um silfurskjöldinn, þenna sem glímu-
félagið Armann lét gera fyrir tveim
árum og hét til eignar hverjum, sem
þrisvar ynni. Hallgrímur Benedikts-
son hafði unnið bæði skiftin undan-
farin.
Nú stóð kappglíma i gær hið þriðja
sinn í Iðnaðarmannahúsinu fyrir troð-
fullu húsi. Óvenju-fáir glímdu, einir
fimm: Guðm. Stefánsson, Halldór
Hansen, Hallgr. Benediktsson, Pétur
Gunnlaugsson, Sigurjón Pétursson.
Fyrst var glímt þar til þeir stóðu
jafnir uppi með sína byltuna hver
fyrir öðrum: Guðmundur, Hallgrímur
og Sigurjón. En úrslitaglímuna vann
Sigurjón Pétursson og hlaut skjöldinn.
Er því þá svarað um leið, að Sigur-
jón sé beztur glímumaðurinn? Vér
hyggjum ekki. Og það skiftir engu.
Það er gaman að eiga þrjá svo góða
glímumenn, að vera í vafa um hver
er beztur. Guðm. Stefánsson glímir
eigi að eins mest af kröftum, þeirra
þriggja; hann er auðsætt þeirra afl-
mestur og mundi hafa verið nefndur
ífornsögunum mikill maður og
sterkur. En fegurst og mýkst
þeirra glímir H. B., og Sigurjón sá,
er mjúkleik og afl hefir jafnast. Hon-
um hefir farið þeirra langmest fram
síðastliðið ár, og þeirri framför á hann
skjöldinn að þakka.
En veiðin er sýnd, en ekki gefin.
Tvö ár eru hættuleg í svo vaxtar-
miklu íþróttalífi, sem nú er orðið hér.
Óþolið heldur áfram, og
vigaþrá nær vaxa fer
við sknlum sjá hver skjöldinn ber.
G.
-----9SG------
Gufuskipinii Láru
hlektist á snemma í janúar skamt
fyrir utan Kaupm.höfn (við Dragor)
— rakst á annað skip og brotnuðu’
rúmar 20 plötur í henni. Vesta hefir
því farið fyrstu ferðina, sem Lára átti
að fara. — í gær var Vesta komin
til Seyðisfjarðar.
Settur læknir.
Guðm. T. Hallgrímsson er settur
læknir í hinu nýja læknishéraði, Flat-
eyrarhéraði, frá i. þ. mán.
Góð fisksala.
Jón forseti, botnvörpungurinn, hefir
nýlega selt afla sinn í Bretlandi fyrir
720 pund sterling eða nærri 13000
krónur.
Næsta blaðs
bíður áframhald af ágripi nefndar-
skýrslunnar og nánari fréttir af við-
skiftaráðunautsvonzku Dana.
89
leiðir Flóarinnar. En aldrei hafði hún
séð neitt þessu lfkt.
En hún æðraðist hvergi. Hún tók
fast í handlegg Flónni, er reyndi til
að smjúga frá henni og mælti stillilega;
eins og ekkert væri að: »Gott kvöld
Elsa! — gaman að sjá þig. Heyrðu
— viltu ekki koma heim með mér og
borða með okkur jólagrautinn í kvöfd?»
Flóin leit upp. jpað brá snöggvast
fyrir í stóru augunum hennar frekjunni
gömlu og þrjóskunni; en svo var eins
og henni félli allur ketill í eld; hún
fór að kjökra og gekk nokkur skref og
studdist við fröken Falbe.
Elsa var með brúnköflótt herðasjal,
en ekkert á höfðinu. Útlitið grátt og
skinið, og hnakkinn orðinn eitthvað
svo kyrkingslegur og skorpnaður, að
engum mundi dottið í hug, að þetta
væri ungmær innan tvítugs. f>að var
ekkert annað orðið eftir af henni en
augun, — stóru gljáandi augun, sem
sýndust enn stærri, vegna þess hve
mögur hún var orðin.
Henni var varnað svars; hún reyndi
ekkert til þess einu slnni; og fröken
Falbe hélt áfram án þess að búast við