Ísafold - 12.03.1910, Blaðsíða 2

58
ISAFOLD
ar bæta þyrfti við nýjum starfsmanni
í bankannt.
Það er auðséð á þessum ummæl-
um, að hin fráfarna bankastjórn legg-
ur ekki mikið upp úr því, að banki
haldi skuldbindingaskrár. Það átti að
fara að halda þær, eý einhvern tíma
kæmi sá tími, að bæta þyrfti við ný-
jum starfsmanni í bankann*.
Með þessu er almenningi gefið í
skyn, að skuldbindingaskrár í banka
séu ekki nema óþarfa stássgripir, sem
því aðeins séu haldnar í banka, að
svo standi á, að einhver starfsmanna
bankans geti haldið þær alveg í hjá-
verkum, og samið þær frá stofni í
hjáverkum án þess að tefja sig frá
aðalætlunarverki því, sem honum er
ætlað að vinna í bankanum. Og séu
slíkar skrár ekki haldnar, þá sé eins
hægt að fá þær upplýsingar annarstað-
ar en í þeim.
Þessi ummæli fráförnu bankastjórn-
ar, eru lík sumum lögskýringum henn-
ar, ekkert annað en tál og blekking-
artilraunir, sem svo viða kemur fram
í vörn hennar, því hvar er banka-
stjórnin stödd, ef hún hefir ekki slíkar
skuldbindingaskrár daglega i höndurn
og daglega færðar.
Hún er öldungis eins stödd, ef hana
vantar skuldbindingaskrár, er hún veit-
ir ábyrgðarlán og víxillán, eins og ef
hún cetti að lána lán út á ýasteignir
án veðbókarvottorðs.
Bankastjórn er því gjörsamlega ó-
mögulegt að stjórna banka svo i lagi
sé, án þess að halda slíkar skuldbind-
ingaskrár.
Dæmi þessu til skýringar:
1. Jón Jónsson fór árið 1900 til
bankastjórnarinnar og leitaði 11 þús.
króna láns, og af því hann var tal-
inn allvel stæður og hafði sæmilega
tryggingu að setja var honum veitt
lánið.
2. Að einu ári liðnu þarf vinur
Jóns Jónssonar, Sigvaldi að nafni að
fá 3000 kr. lán og gerist Jón ábyrgð-
armaður fyrir hann að því láni með
fleiri ábyrgðarmönnum, en er þó tal-
inn þeirra beztur.
Sigvaldi fær lánið, því bæði getur
verið farið að fyrnast yfir lántöku Jóns
í minni bankastjórnarinnar, og svo
gæti hún enn skoðað hann borgunar-
mann fyrir meiru en þeim 10 þús.
krónum er hann fekk sjálfur fyrir ári
síðan.
3. Nú líður eitt ár, þákemureinn
af ábyrgðarmönnum Jóns og þarf að
fá 6000 króna lán og kemur með
Jón sem ábyrgðarmann. Nú er banka-
stjórnin búin að gleyma, að Jón sé
í nokkrum ábyrgðum, og finnur held-
ur ekki í bókum sínum, að hann sé
bundinn í bankanum fyrir meiru en
þessum 10 þús. krónum, er hann fekk
árið 1900, eða bundinn fyrir nokkru
minna, því afborgað hafði Jón á þessu
tímabili; álítur bankastjórnin því, að
hann geti borið byrðina mtð vini sín
um.
4. Nú líða 2 ár; þá hefur svo
margt skeð á því tímabili, að það er
lífs-ómögulegt fyrir bankastjórnina að
muna, hvað hver einstakur maður
stendur i ábyrgð fyrir í bankanum,
því ábyrgðarlánin eru orðin um 2000
og meðaltal ábyrgðarmanna á hverju
láni sem næst 4 menn, það er 8000
nöfn og víxlar eru orðnir um 1400
og sömu nöfnin vefjast hvert innan
um annað á þeim, oft sömu nöfnin,
sem standa fyrir ábyrgðarlánunum sem
ábyrgðarmenn, það er því ekki furða,
þó að. bankastjórnin muni ekki hvort
hann Jón Jónsson, sem kemur nú i
3. sinn sem ábyrgðarmaður, hafi nokkr-
ar skuldbindingar i bankanum aðrar
en lánið 10 þús. krónur, sem nú er
borgað talsvert af, því Jón hefir hing-
að til reynst skilamaður. Bankastjórn-
in tekur hann því enn gildan sem á-
byrgðarmann fyrir hæpnu gróðabralls-
láni, og byggir aðallega á honum sem
ábyrgðarmanni, því enn þá hefir hann
»orð fyrir* að vera efnaður. Svo
skrifar hann á nokkra víxla smám-
saman o. s. frv.
Jón Jónsson, sem annars er reglu-
maður, skrifar ekki hjá sér, fyrir hvað
marga hann er kominn í ábyrgð,
því það er venja hér á landi að skoða
það ekki nema sjálfsagt kunningja-
bragð »að ljá nafnið sitt«, en af því
hann kemst að því, að einn af þeim,
sem hann hefir gengið í ábyrgð fyrir
muni vera illa staddur, þá kemur það
honum til að fara að athuga i hvað
miklum ábyrgðum hann standi í bank-
anum og fyrir hverja. Hann fer því
ofan í bankann og spyr bankastjórn-
ina um þetta. Hún getur engu svar-
að, því skuldbindingaskrá hefir engin
verið haldin 11
Nú deyr Jón Jónsson og auglýsing
gefin út um það, að allir sem eigi
kröfur i dánarbúið, verði að hafa sann-
að þær fyrir erfingjum eða skiftaráð-
anda innan 6 mánaða. Bankastjórnin
fer i bækur bankans til þess að vita
um, hvað maður þessi skuldi bankan-
um; hún finnur enga aðra skuldbind-
ingu en eftirstöðvarnar af þessu 10
þús. króna láni, er hann sjálfur fekk
árið 1900, og gjörir þar af leiðandi
ekki kröfu fyrir meiru í dánarbúið,
því óannandi verk væri það, að leita
í hvert skifti innan um þessi 8000
nöfn á lánsskjölunum, að þessu eina
nafni.
Abyrgð Jóns fyrir hinum lánunum
er þvi töpuð, og lánin með ef til vill
að miklu leyti.
Ef bankinn hefði haldið skuldbind-
ingaskrár, veðmálabækur yfir, það sem
viðskiftamenn bankans hefðu veðsett
sjálfa sig fyrir, atvinnu sína og lausa-
fé, þá hefði bankastjórnin getað á
svipstundu séð hag hvers manns i bank-
anum.
Eg vona, að hin fráfarna bankastjórn
sjái, þó um seinan sé, að það er engu
litilsverðara fyrir banka, að halda skuld-
bindingaskrár, er sýni Jiversu mikið
hvili á hverjum einstökum manni í
bankanum, en að hafa veðbókarvott-
orð í höndum, er lána skal út á fast-
eign, hvorttveggja miðar að því að
geta haft eftirlit með því, að trygging-
in sé næg fyrir því, sem lánað er og
að tryggingin sé tii. Og ennfremur
vona eg, að hún sjái, þó hún ef til
vill ekki vilji viðurkenna það upphátt,
að bankastjórn getur ekki vitað neitt um
hvað hún er að gera, pegar hún veitir
ábyrgðarlán eða kaupir vixla, ej hún
veit ekki hversu miklar skuldbindingar
hvíla á lántakandanum í bankanum
sjálýum, er hún stjórnar, og að pað er
með óllu óverjandi, að haýa ekki vitað
um pað í mórg ár.
Hvað mundu menn segja um verzl-
unarstjóra, sem findi upp á því að
færa úttekt viðskiftamanna sinna og
skuldbindingar nokkur ár aðeins í dag-
bókina (Kladda), en hætti að færa höf-
uðbók, þar sem venja er að færa alla
úttektina i einn reikning?
Mundi þeim verziunarstjóra verða
greitt um svölr þegar viðskiftamaður-
inn kæmi og spyrði um hvað hann
skuldaði mikið? Eða þegar eigandinn
kæmi og spyrði um hag hvers við-
skiftamanns við verzlunina?
Alveg væri nú eins ástatt fyrir verzl
unarstjóranum eins og hinni fráförnu
bankastjórn, að hann gæti engin svör
gefið, hann gæti ekkert um það sagt,
hvort hann heíði lánað viðskiftamönn-
um sínum við hæfi. Eigandinn yrði
því að taka menn tii þess að færa úr
öllum dagbókunum inn f höfuðbókina,
svo sjá mætti hvað hver skuldaði og
aðrar skuldbindingar hans, alveg eins
og Landsbankinn nú gerir, og hann
er víttur(!) fyrir.
En ætli afleiðingin af starfi verzl-
unarstjórans yrði ekki sú, að honum
yrði tafarlaust vísað frá starfinu?
Jú. Vissulegal
Mercurius.
Gufuskipið Ceres
kom frá Vestfjörðum í gærkveldi
ireð nokkura farþega, m. a. Böðvar
Bjarnason prest frá Rafnseyri og konu
hans, Jón Hallgrímsson o. fl.
Málverkasýning
Sýning Ásgríms Jónssonar hefst i
Vinaminni á morgun kl. 11 og verður
svo opin um nokkurn tíma, á hver-
jum degi frá 11—4.
Þar verða sýnd fjöldamörg listaverk
Ásgrims (60—70 myndir) víðsvegar
af landinu. Ásgrímur er búinn að
»horna« mestalt landið og aistaðar
að hefir hann eitthvað, sem augað
gleður.
Úr Vestmanneyjum eru margar
myndir, ljómandi fallegar og þá ekki
síður úr austursveitunum, frá Þing-
völium, úr Hreppunum, frá Skeiðum
(fögur f|allasýn), úr Flóanum o.s. frv.
Úr sveitunum kríngum Mývatn eru
og nokkrar myndir og eins úr Möðru-
dalnum. Ennfr. úr Vopnafirði, Seyð-
isfirði, Borgarfirði (eystra) og Horna-
firði.
Af Vesturlandi eru og margar mynd-
ir t. d. af Snæfellsnesi (Búðir, Grund-
arfjörður, Stapinn o. fl.), úr Arnar-
firði o. s. frv.
Loks má ekki gleyma hinni snild-
arfögru mynd af Heklu og nærsveit-
um hennar, sem vitaskuld verður aðal-
prýði þessarar sýningar.
Sýning Ásgríms mun verða alveg
einstök lýsing á sérkennilegri íslenzkri
náttúrufegurð og ætti því enginn að
sitja sig úr færi að fara þangað.
— Frá Ítalíu eru og myndir, sem
Ásgrímur málaði, er hann var þar
syðra.
Snjóflóðin vestra.
Snjóflóðið í Skálavík ytri 1. þ. mán.
tók með sér tvö bæjarhús á Breiða-
bóli, segir Dagur frá 9. marz. Bol-
víkingar brugðu við til hjálpar þegar
er veður leyfði og tóku að moka upp
rústirnar. Náðust þá, eins og frá
hefir verið skýrt, Jóhanna Hálfdáns-
dóttir og 4 börn hennar. Varð þeim
til lifs, að skápur, er stóð fyrir fram-
an rúm þeirra hélt súðinni uppi, svo
að hún féll ekki alveg. Sigurður bóndi
fanst klemdur milli stafs og hurðar,
örendur; hafði ætlað út, er snjóflóðið
skall á.
Annað snjóflóð kom á Naustum þ.
3. þ. mán. og rann á hlöðu og fjár-
hús og braut hvorttveggja nokkuð,
en drap 8 kindur.
Enn hefir fallið snjóflóðfyrirskömmu
á Kaldáreyri við Skutulsfjörð. Lenti
það á bræðsluhúsi hlutafél. »Grútur«,
braut það og sópaði burtu 16 fötum
af lifur. Tjónið metið 5—600 kr.
Loks hefir hlaupið snjóflóð að Gelti
í Súgandafirði og brotið tvo smábáta
og tekið af timburhús við sjóinn.
Prentsmiðja Hafnarfjarðar
hefir nýlega verið seld hlutafélagi
austur á Eyrarbakka. Er í ráði að
fara að gefa þar út blað nú með vor-
inu og ætlun blaðsins að ræða öll »á-
hugamál Suðurlandsundirlendisins, svo
sem búnaðarmál og önnur atvinnumál,
samgöngumál, mentamál o. fl.
Gufuskipið Sterling
kom frá útlöndum í gærkveldi.
Meðal farþega: Þorv. Krabbe verkfr.
og frú, Matth. Þórðarson skipstj. og
frú, Magnús Pétursson læknir, Geir
Thorst. kaupm. og jungfr. Guðr. Thor-
steinsson, Gísli Hjálmarsson kaupm.
frá Norðfirði, Chr. F. Nielsen kaupm.,
Halldór bóksali Bardal frá Winnipeg,
T. Frederiksen kaupm., Obenhaupt
agent, Fischer verzlm., jungfr. Lovísa
Thorsteinsson.
Frá Vestmanneyjum Ari alþm. Jóns-
son og Gísli Johnsen konsúll.
Sekir botnvörpungar.
Tvo botnvörpunga kom Valurinn
með hingað h. 8. þ. mán., er hann
hafði staðið að veiðum í landhelgi
fyrir sunnan Portland. Þeir hétu
»Aberdeensshire« og »Chaitnesshire«
frá Aberdeen á Skotlandi. Skjóta
varð tveim púðurskotum og þrem
kúluskotum eftir þeim áður en skip-
stjórar létu segjast og hlýddu varð-
skipinu. Var síðan farið með þá
hingað til Rvíkur og sektaðir um
1200 kr. hvor, en veiðarfæri gerð
upptæk.
Hinn nýi foringi á Valnum N i e 1-
s e n kapteinn virðist vel ötull og
dugandi.
Sannhrygðarbréf frá kon-
ungi. Svofelt samhrygðarbréf
frá konungi vorum barst frú Thoru
Melsteð um daginn:
Hans hátign konungurinn hefir með
hrygð spurt lát manns yðar og lætur
í ljósi hjartanlega samhrygð sína.
Mcð virðingarfylstum kveðjum.
Otto Bull.
Reykjavikur annáli.
Fasteignasala. Þinglýsingar 3. marz.
Guðjón Jónsson selnr Gnðmnndi Kr. Jóns-
syni, í Mýrargötn 3, óskiftan ‘/, úr hns-
eigninni nr. 21 við Nýlendugötn með tilh.
fyrir 1100 kr. Dags. 28. febr. 1910
J. E. Jensen bakari selur npp^jafapresti
Lárus Benediktssyni húseign nr. 15 við
Hverfisgötn með tilh. fyrir 16,400 kr.
Dags. 1. marz.
Jón Sigmundsson gnllsmiður selnr Storlu
kaupmanni Jónssyni '/, húseignina nr. 46
við Hverfisgötn með tilh. fyrir 4500 kr.
Dags. 4. mai 1909.
Lárus Benediktsson nppgjafaprestnr selnr
hlutafél. Völundi húseignina nr. 15 við
Hverfisgötu með tilh. fyrir 17,900 kr. Dags.
1. marz.
Sami selnr J. E. Jensen hakara rétt til
brnnabóta fyrir húseignina nr. 23 við Þing-
holtsstræti og grnnnmúr með kjallara fyrir
24,500 kr. Dags. 1. marz.
Marin Jónsdóttir selur Samúel Jónssyni
trésm. Kárastíg 8, Gnnnari Gnnnarssyni
Óðinsg. og Guðna steinsm. Signrðssyni
Laugaveg 63, óskiftan helming i húseign
nr. 46 við Hverfisgötu fyrir 2886 kr, 79 a.
Dags. 19. febr.
Pétur Ingimnndarson trésmiðnr selur
hlutafél. Völundi ‘/» úr Norðnrmýrarhletti
nr. 2 fyrir 1728 kr. 30 a. Dags. 19. febr.
Samúel Jónsson trésm., Gunnar Gunnars-
son trésm. og Guðni steinsm. Signrðsson
selja Stnrlu kanpm. Jónssyni */, húseign
nr, 46 við Hverfisgötu. Dags. 24. jan.
Sigvaldi Bjarnason trésm. selnr hlutafél.
Völnndi húseign nr. 6 i Miðstræti með tilh.
fyrir 35,000 kr. Dags. 14. nóvbr. 1908.
Skúli Jónsson trésm. selur Jóni Helga
syni að Uxahrygg ‘/s húseignina nr. 21 við
Nýlendngötu með tilheyr. fyrir 3200 kr.
Dags. 25. febr.
Vilhjálmnr Ingvarsson trésm. fær npp-
boðsafsal fyrir ‘/, húseigninni nr. 33 við
Bergstaðastræti fyrir 1975 kr. Dags. 10.
febr.
Völnndur, hlntafél., seinr Lárusi nppgjafa-
presti húseignina nr. 5 i Miðstræti með
tilheyr. fyrir 32,398 kr. 84. a. Dags. 1.
marz.
Guðsþjónusta: í dómkirkjnnni á morgnn
A hádegi: sira Fr. Friðriksson.
Síðdegis: S. Á. Gislason.
Frikirkjunni: Hádegismessa.
Hjónaefni. (Leiðr.) Jósef Magnússon og
GuðWðwr (ekki Gnðrún eins og stóð í sið-
asta bl.) Gnðmnndsdóttir.
Kappglimu efna þeir til i Iðnó á þriðjn-
daginn, glimukapparnir Gnðm. Sigurjónsson,
Hallgr. BenediktBSOn og Signrjón Péturs-
son. GUma sú átti að fara fram i hinni vik-
nnni, en fórst þá fyrir sakir veikinda.
í glimunni taka þátt 20 —30 manns. En
ágóðannm verður varið til að borga tekjn-
hallann af þjóðhátlðinni siðnstn. — Glím-
nr ern jafnan vel sóttar hér i bæ og ekki
mnn það spilla til i þetta sinni, að þar
glima þeir Hallgrimnr og Signrjón i
fyrsta sinni, eftir að Signrjón vann skjöld-
inn af Hallgrími.
Kvöldskemtun til ágóða fyrir Barnabælið
var haidin i Bárnbúð miðviku- og fimtn-
dagskvöld. — Hannes Hafstein las upp
kvæði, jnngfrúrnar Anna Jónsson (landritara)
og Valg. Lárnsdóttir og Pétur bóksali Hall-
dórBsoD sungu, og frú Stefanía leikkona las
npp »í tunglsljósi* eftir Maupassant.
Látinn er hér i bænnm i fyrradag Jón
Árnason, sem lengi bjó i Garðsauka eystra,
65 ára að aldri. Hann var sonnr Arna
Árnasonar bónda samastaðar. Bjó á föðnr-
leifð sinni frá 1883—1889, en fluttist þá
til Rvikur. Kvongaður var hann Sigríði
Skúladóttir Thorarensen. Hún lézt fyrir
5 árnm. Jón beitinn var talinn maðnr vel
efnaðnr og mesti ráðdeildarmaðnr. Þrjú
börn þeirra hjóna ern á lifi: Elin (i Khöfn),
Skúli og Ragnheiður.
Mokafli: Björgvin skip Dnusverzlnnar
kom inn með veikan mann aðfaranótt mið
vikndags og var þá búinn að afla hdlft
sjötta þúsund, á einum fjórnm dögnm.
Skipum náð út. Ingólfur, Faxaflóagufu-
bátnrinn, náði i g®r út tveim skipanna, sem
rak npp nm daginn, þeim Margrétn og
Skarphéðni og dró þan inn á höfnina i
gærkveldi.
Slys. Barn á fimta ári Magnea Björg,
dóttir Sigmnndar Magnússonar, Vestnrgötu
57, var statt úti t húsi einu vestnr við Sel
i gær. Byssa hlaðin hékk þar nti i skúr
og er haldið að barnið hafi óvart ýtt við
henni og byssan dottið niðnr, en skot
hljóp úr henni i höfnð barninn og drap það
þegar. — Þvi í ósköpunnm «rn hlaðnar
byssur látnar vera i nánd við óvita?
Veikindi óvenjnmikil ganga hér i hæ um
þessar mundir, illkynjnð hálsveiki og kvef-
vesöld samfara mikilli hitasótt.
Sýnishorn
af sannsögli Lögrétturitstjórans.
Fyi ir nokkuru síðan þóknaðist ritstjóra
Lögróttu uð veitast að mór í blaði sinu
og kenna mér grein eina í ísafold, sem
þar var undirrituð P a s t o r. Ekki var
samræmið í rökfærslu hans gott. í upp-
haii máls síns færði hann það fram sem
ástæðu til að eigna mór ísafold irgrein-
ina, að eg væri sá af geistlegum mönn-
um hór, sem öðrum fremur h e f ð i
þekkingu á blaðamensku, en í niður-
lagi máls síns skorar hann á mig að
halda mór frá blaðamenskunni, sem eg
hafi ekkert vit á.
Eg vil ekki láta eigna mór greinar
atinarra, sízt ádeilugreinar til eínstakra
mauua. Og svo stóð á um þessa ísa-
foldargrein, að hentii var sórstaklega beint
til bi.-tkups Þórhalls Bjarnarsonar. En
með þvt að eg hefi haft ymislegt saman
við biskupinn að sælda og hefi enn,
vildi eg ógjarttan, að hann eða aðrir
héldu, að eg væri að laumast aftan að
honum án nokkurs tilefnis í dulnefnis-
blaðagrein. Það ódrenglyndi ætlaði rit-
stjórinn mór, með því að eigna mór grein-
ina. Því að þótt »Pastor« haíi fund-
ist hann eiga högg í garð bisk-
ups, þá átti eg það ekki. Taldi eg
því sjálfsagt að mótmæla getsökum Lög-
réttu, því að þögn frá miutti hálfu hefði
eftir þetta verið sama og samþykki.
Eg tek þetta fram, af því að eg hefi
frótt það eftir sumum aðstandendum
Lögróttu, að þeim hafi fundist óþarft af
mór að mótmæla. Má vera að þeir við
vana-lestur blaðsins sóu hættir að taka
mark á því, sem blað þeirra segir. En
eg, sem er óvanur að lesa blaðið, hélt,
að sórstaklega stuðningsmenn þess mundu
taka mark á því.
Eg fór sjálfur með mótmæli mín til
ritstjórans. Hann tók mór kurteislega
og lofaði að taka leiðróttinguna í blað
sitt. Eg minti hann á, að þetta væri
ekki fyrsta BÍnn, að veizt hefði verið að
mér í Lögróttu, án þess eg hetði gefið
nokkurt tilefni til. Hann kvað þá grein
hafa verið eftir annan mann og sig ekki
hafa átt sok á því. Eg spurði hann,
hvort eg hefði nokkurn tíma gert nokk-
uð á hluta hans, — nokkurntíma stjak-
að við honum svo mikið sem lifcla fingri.
Hann kvað mig aldrei hafa gert það.
Og við skildum í mesta bróðerni.
Nokkurum dögum síðar, mánudaginn
7. febrúar, kom eg ofanj Iðnaðarmanna-
hús. Stóð þá yfir annar fundur Sjálf-
stæðÍ8manna og var rúmlega hálfnaður.
Þar sá eg ritstjóra Lögrótttu meðal ann-
arra. Eg heyrði brátt, að hann fókk þar
ýmsar hnútur hjásumum ræðumönnum,
og bar alt útlit hans þess vott, að hon-
um leið illa.
Eg hálfkendi í brjósti um mannibn,
og með því að mór var svo í fersku
minni, hve bróðurlegur hann hafði verið,
er eg heimsótti hann, gaf eg mig á tal
við hann. Við stóðum aftarlega á leik-
sviði hússins og mæltum vitanlega f hljóði.
Eg minti hann um leið á, að eg væri
þar kominu aðgöngumiðalaus um bakdyr
hússins og bað hann veita þvf eftirtekt,
er til atkvæðagreiðslunnar kæmi, að eg
greiddi ekki atkvæði, því að eg væri úr
Vesturbænum. — Mig furðaði mjög á
þvf, að hann skyldi ekki að neinu leyti
reyna að verja sinn málstað eða þeirra
Heima8tjórnarmanna. En mér var þá
sagt frá því þar af öðrum, að hann
hefði reynt það fyrra kvöldið, en tekist
svo illa að tala, að út í það mundi hann
ekki leggja aftur á þessum fundum. Og
eg kendi enn meira í brjósti um aum-
ingja ritstjórann, og fanst það vera illa
gert af flokksmönnum hans, að láta hann
standa þarna uppi svona einan síns liðs.
Þegar atkvæðagreiðslunni var lokið,
bað hr. Jakob Möller, sór enn hljóðs.
Mælti hann hátt og snjalt, og bað menn
minnast þess, að Þorsteinn Gíslason væri
þar sýnilegt tákn þess, að fundurinn
væri akki flokksfundur. Sneri hann sór
við, um leið og hann lauk máli sínu,
og að Þorsteini Gíslasyni ritstjóra og leit
til hans gletnislegu augnaráði og hæðn-
islegu. Var gerður mikill rómur að máli
hans, enda var hann sá ræðumanna, er
einna snarpastar atlögur gerði að Lög-
rétturitstjóranum. Og Lögrótta sýnir
bezt sjalf, að augnaráð hr. Jakobs Möll-
ers hefir náð tilgangi sínum, því að
þetta augnablik sýnist vera ritstjóranum
ógleymanlegt.
En ritstjórinn, sem sýnilega hafði orðið
feginn vinsemd minni, fór að bera það
undir mig, að þetta væri »ólógiskt« hjá
hr. Jakob Möller. Eg gaf ekkert út á
það. Og litlu síðar fóru menn burt af
fundinum, við Þorsteinn eins og aðrir.
Og eg vissi ekki annað en hann hefði
skilið við mig með sama bróðurhug og
hið fyrra sinnið.
En viti menn. Svo kemur Lögrétta
út með fundarfregnir frá ritstjóranum