Ísafold - 05.08.1911, Síða 2

190
ISAFOLD
Gísíi Sveinsson og
Vigfús Einarsson
yfirdómslögmenn.
Skrifstofutími II1/*—I og 5—6.
Þingholtsstræti 19. Talsimi 263
að þreyta kapp við gömlu þingmenn-
ina, ásamt Tryggva nokkurum í Kot-
hvammi. í Strandasýdu verður aftur
í boði Ari Jónsson og móti honum
Guðjón Guðlaugsson, að því að sagt
er. í NorSur-ísaýjarðarsýslu kvað eiga
að tefla Jóni Jenssyni móti Skúla
Thoroddsen. A Isafirði mun ókunn-
ugt um framboð. í Vestur Isaýjarðar-
sýslu mun síra Kr. Dauíelsson bjóða
sig fram aftur og móti honum annað-
hvort Matthías eða Jóhannes Ólafs-
son. í Barðastrandarsýslu býður Björn
Jónsson fyrv. ráðherra sig fram aftur,
og þar mun og yfirvaldið vilja reyna
lukkuna enn einu sinni.
í Dolunum er haft orð á ýmsum
þingmannsefnum auk Bjarnafrá Vogi,
m. a. sýslumannsins af Heimastj.m.
hálfu. í Snceýellsnessýslu vilja bæði
yfirvaldið og Ólafsvíkur læknirinn láta
skjóta sér inn á þing úr Heimastj.(I)-
byssunni, en af Sjálfstæðismannahálfu
verður gamli þingmaðurinn væntan-
lega i boði. Sjálfstæðismenn í Mýra-
sýslu hafa sent Haraldi Níelssyni pró-
fessor mjög eindregna áskorun um,
að gefa kost á sér til þingmensku og
mun hann að líkindum verða við
þeirri áskorun, en Heimastj.(l)menn
styðja síra Magnús á Gilsbakka. —
Hver bjóða muni sig fram móti þing-
ræðisbrjótnum íBorgarýjarðarsýslu mun
enn óráðið. Heimaslj. hampar hon-
um mjög, en hans fyrri kjósendur
vilja ekki við honum líta — svo sem
eðlilegt er.
Það er hvorki meira né minna en
hátt upp f tug sýslumanna, sem
Heimastj. ætlar að fylla með alþingi
hið næsta.
---------------
Gistihúsið við Geysi.
Háttvirti herra ritstjóri!
Eg væri yður mjög þakklátur fyrir
að fá birt í heiðruðu blaði yðar eftir-
farandi athugasemd, þyki yður hún til
þess verð.
Á ferð þeirri, er eg nýverið hefi
lokið að Langjökli átti eg færi á þvi
— annað sinni — að komast að raun
um hina meir en laklegu vistarveru í
hinu svonefndu Geysis-veitingahúsi og
eins hina ósviknu ókurteisi fólksins
hjá veitingamanninum.
Eg kom þangað kl. 12 á hádegi, en
ekki sá eg neinn mann fyr en kl. 4,
og þá fyrst var séð fyrir hestum mín-
um, er eg krafðist þess mjög eindregið.
Eg bað um mat, en gat alls ekki
fengið annað en eitthvað af brauði,
smjöri og mjólk, og að þessu var
meðal annars kaffi og steinolíubragð.
Eftir þetta fór fólkið — og eg var skil-
inn eftir aleinn til næsta morguns, og
sjálfur varð eg að húa um rúmið mitt.
Að skór mínir væru þrifnir, því fór
fjarri. Og aftur fekk eg ekki annað
að borða en brauð, smjör og Geysis-
mjólk.
Eg fór á stað í fússi.
lítið um ferðalög hér; og þær hjáróma
raddir, sem dæma óvingjarnlega um
ísland, munu sprotnar afástæðum þeim,
er getur fyrst í greininni — því á að
útrýma þeirn. Það er óhjákvæmilegt:
ísland á að hafa einróma álit — það
sem það á skilið, og eg unni því.
Með mikilli .virðingu.
Hermann Stoll.
Bvlk l. ágúst 1811.
Aths.
Því er miður, að umkvörtun herra
Stolls yfir vistarverunni við Geysi mun
á rökum bygð. Annar útlendingur,
hr. L. Wunder, sem einnig ann þessu
landi sannmælis, hefir í erlendu tíma-
riti talið hneyksli vera, hvernig tekið
er móti ferðamönnum við Geysi. —
Margir íslendingar kvarta yfir hinu
sama.
Fólk það, sem nú hefir gistihúsið
undir höndum, brestur sjálfsagt ekki
vilja til að hafa það í lagi, heldur
mun valda algert getuleysi. En þvi
þarf endilega að kippa i lag.
Tvö stórmyndarleg heimili eru í
nánd við Geysi, Austurhlíð og Múli.
Mundu eigi búendur þar sjá sér fært,
annarhvor eða báðir, að taka að sér
gistihúsið og koma á það laglegum
brag ? Það væri þarfaverk og í þágu
landsins í heild sinni.
Ritstj.
Svar til „Bókmentafj elagsmans“.
1
Herra ritstjijri!
Saga sú. sem einbver nafnlnns »Bókmenta-
fjelagsmaður* segir nm mig i blaði iðar
22. f. m., er ósönn í veiulegum atriðum.
Það er ranghermt, að jeg hafi »þvertekið
firir, að kvæði Þorsteins Erlingssonar um
Jón Sigurðsson fengi að birtast í »Skirni«“.
Sannleikurinn er sá, að jeg benti ritstjóra
»Skírnis« á, að mjer þætti kvæði þetta
ekki eiga heima i timariti Bókmentafjelags-
ins, þar sem það, að visu undir rós, enn
þó bersinilega miðar að þvi að helga ein-
um sérstökum flokki fremur enn öðrum arf
Jóns Signrðssonar (sbr. landvarnarMlm-
inum« i 3. er. kvæðísins), og kemur þannig
i bága við þá stefnu, sem Bókmentafjelagið
hefur filgt frá uppbafi, að vera blutlaust i
deilumálum dagsins. Þessari hlutleisisstefnu
um landsmál hef jeg viljað filgja fram öll
þau ár, sem jeg hef verið forseti fjelagsins,
og sama liafa allir firirrennarar mínir gert,
þar á meðal ekki síst Jón Sigurðsson sjálf-
ur, sem kveeði þetta er um (sbr. »Skírni«
1911, 244.—247. bls.), og þóttist jeg þvi
tala i anda Jóns Sigurðssonar, er jeg benti
ritstjóra »Skírnis« á þetta. Enn jafnframt
tók jeg það beint fram, að jeg ljeti rit-
stjórann sjálfráðan, ef hann vildi taka
kvæðið.
Enn fremur segir i greininni, að jeg hafi
»8tundum dregið út orð og setningar úr
ritgjörðnm og frjettum, sem hafa átt að
birtast i »Skirni««. Eim' flugufóturinn firir
þessu er sá, að jeg hef einu siuni eða tvis-
var látið fella orð eða setningar úr »Skírn-
is«frjettum, ef efnið hefur haft pólitiskan
lit og því komið i bága við áðurgreinda
hlutleisisstefnu Bókmentafjelagsins. Annars
hef jeg aldrei leift mjer að breita neinu i
neins mans riti öðruvísi enn með samþikki
höfundar.
>Lokleisu«-útúrsnúning greinarhöfundar-
ins um »Sklrnis« grein Jóns Ólafssonar get
jeg leitt hjá mjer. Jeg bafði enga ástæðu
til að láta breita neinu í þeirri grein, þvi
að hún kemur hvergi nærri pólitiskum
deilumálum og er rituð án als floksfilgis.
Reikjavík 29, júli 1911.
Björn M. Ólsen.
vægasta og merkasta starf, að verja
landsróttindi og sjálfstæði íslands, gegn
innlimunarásælni Dana og danskra ís-
lendinga, og þoka þessu í áttina til
sigurs?
Á hvaða hólmi skyldi hann hafa stað-
ið i þeirri baráttu ef ekki 1 a n d v a r n-
arhólmi?
Eg vona að Bmf.-forsetinn skilji það
sem er jafnauðskilið og þetta.
Ef ekki mætti nefna orðið 1 a n d-
v ö r n í neinu sambandi við Jón Sig-
urðsson og starf hans án aðdróttana nm
það, að með því só verið að helga »ein-
um sérstökum flokki fremur en öðrum
arf Jóns Sigurðssonar«, þó eitt stjórn-
málafólag beri það nafn, væri það alveg
sama, og að ekkert sveinbarn mætti
heita Jón, ef það væri Sigurðsson, af
því að með því væri verið að tileinka
eða helga barninu n a f n Jóns Sig-
urðssonar.
Allir sjá hve fráleitt annað eins er.
Það er rangt að kvæðið »miði að« því
að helga einum flokki fremur en öðr-
um arf J. S.
Það er með ö 11 u laust við deilu-
mál nútímans, ogegskoraáB. M.
Ó. að sanna að svo só ekki.
í kvæðinu er að eins skýrt frá starfi
og baráttu J. S., og hvaða afl hann
átti við að etja, nfl. danska ofbeldið.
Það eru »eggjarnar, sem oss hafa sár-
astar skorið« en það »misti gjöldin«
við starf og stríð J. S.
Þetta, að þessi sannleiki var
sagður í kvæðinu, mun valdið hafa
að það fekk ekki húsaskjól í Skírni
undir núverandi stjórn. Það mátti ekki
rekja söguna rótt um Daui.
Langt er nú undirlægjueðlið komið
hjá sumum íslendingum.
Þá er það rangt hjá B. M. Ó. að
Bókmentafólagið hafi fylgt þeirri reglu
undir h a n s stjórn, að vera »hlutlaust
í deilumálum dagsins«.
Þetta sór hver maður, sem les Skírni.
í ritgjörð B. M. Ó. sjálfs í siðasta
Skírni stendur: »Betur að sumir af
stjórnmálamönnum vorum, sem nú láta
eigin hagsmuni ráða atkvæði
sínu um landsmál, vildi sjá að
sór« o. s. frv. (bls. 262)1). Af því að
B. M. Ó. er ákafur samábyrgðarhöfðingi
og heimastjórnarmaður, þá má svo sem
ganga að þvi vísu, hvert skeyti þessu
er stefnt. Eða vill B. M. Ó. viðurkenna
að því só beint til manna í hans fiokki ?
Ef ekki, er þá þessi ritháttur, þessar
dylgjut og aðdróttanir lausar við deilu-
mál dagsins?
Þá má eiunig benda á fróttir eftir
Þorstein Gíslason í 1. hefti Skírnis 1911
sem eru mjög hlutdrægar og pólitiskt
litaðar, t. d. frásögnin um bankamálið.
Þar er víða sögð sagan að eins frá
a n n a r i hliðinni — heimastjórnar —
en hin ýmist ekki nefnd, eða þá mjög
hlutdrægt. Yfirleitt er frásögnin um
bankamálið skrifuð eins og hún ætti að
birtast í Lögréttu eða Reykjavík — en
hvergi annarsstaðar.
Sem þriðja dæmi má nefna ritgerð
eftir B. M. Ó. sjálfan í 3. befti Skírnis
1910, sem nefnist Ȓsland gagnvart
öðrum ríkjum«, sem er herfilega hlut-
dræg, og langt frá að vera laus við
»deilur nútímans«.
Þetta nægir til að benda á að hlut-
leysishjal þeirra B. M. Ó. og Skírnis-
ritstjórans, er ekki annað en sandur,
sem á að strá í augu fólks, svo það
sjái síður hlutdrægnina, sem þeir sýndu
í sambandi við kvæði Þorsteins Erlings-
sonar.
Sannleikurinn er sá, að það gerir
ekkert til þó það sem Skírnir flytur só
litað pólitiskum deilum nútímans —
að eins ef það er litað í vil heima-
stjórnarflokknum.
B. M. Ó. játar, að hann hafi »látið
fella orð« og setningar úr Skírnisfrótt-
um, og þetta hefir hann gert, þó engin
ástæða væri til, að eins ef það ekki fóll
í hans pólitiska kram.
Niðurlaginu á grein B. M. Ó. þarf eg
ekki að svara. Það svarar sór sjálft.
Hann fann ástæðu til að leggja á
móti sannsögulegu kvæði, sem tímarit-
um hefði verið til sóma að flytja, en
enga ástæðu til að anda á sjálfhælnis
»sannsögli« Jóns Ólafssonar.
Að síðustu örfá orð til Skírnisritstj.
B. B. Upptuggu hans eftir B. M. Ó.
um hlutleysið er svarað hór að framan.
Hann viðurkennir að við e f n i kvæð-
isins hafi hann ekkert haft að athuga
— og þess vegna hefir hann látið prenta
það — en segir svo að »almannarómur-
inn« — löngu áður en kvæðið er birt!
— með öðrum orðum bæjarslaður hafi
komið sér til að hafna því. Sjálfur er
hann búinn að biðja um kvæðið, búinn
að heyra það lesið og vitanlega marg
lesa það sjáifur, búinn að láta prenta
það, leaa af því próförk 0. s. frv., en
‘) Letnrbr. mínar. Höf.
viti menn, alt í einu heyrir hann radd-
ir utan að sór um að kvæðið só ram
pólitiskt og þ á fyrst sér hann að það
má ekki koma. Bæjarslaður sem þeytt
er af stað frá nokkrum Heimastj. vind-
belgjum opnar fyrst á honum augun !
Er þessi framkoma samboðin ritstj.
við tímarit Bókmentafólagsins?
Bókmentafélagsmaður.
„Sendiherrann“.
(Sbr. Þjóðólf I. júli).
Án er ilt gengi nema heiman liafi,
segir máltækið. Sannast það á viðskifta-
ráðunaut íslands. Því að hann fær ekki
níð," nema af löndum sínum. Ef nokkr-
ir menn kunna að bera brigður á þetta
og vitna til danskra blaða, þá er sú
mótbára einskisverð. Því að skammir
um hann í dönskum blöðum stafa líka
frá þessum vesalings nafnlausu nagdýr-
um, sem eiga rógferil sinn í dálkum
heimastjórnarblaðanna. Er sá ferill
harla ófagur, og sýnir Ijóslega, að þeir
kunna ekki að skammast sín, hinir
dönsku íslendingar. Hið eina, sem benda
mætti á að þeir kynnu það, er að fæst-
ir þeirra láta getið nafns síns. En
ástæðan er þó ekki sú, að þeir kunni
að skammast sín. Nei hitt er ástæðan,
að þeir hafa eigi hugtil þess.
Mór þykir raunar vænt um slíkar
kveðjur, sem þær er Þjóðólfur flytur 1.
júlí. Eg só á því að skip mitt er í
engri hættu, meðan »rotturnar« halda
slíka trygð við mig.
Þessi nafnlausi gæsalappahöfðingi, öðr-
um orðum »heimastjórnar«maður er að
reyna að árótta skammir Jóns Ólafsson
ar um mig. En svo mikla sjálfsþekk-
ing hefir hann, þótt heimskur sé, að
hann treystir sór ekki í stílraun við
Jón Ólafsson, og hefir hann þess vegna
látið sór nægja að tyggja upp það, sem
var svo ljótt í greinum Jóns, að hann
mundi ekki hafa viljað jórtra það sjálf-
ur, þótt alt »heimastjórnar«gullið væri
í boði. En honum verður ekki ilt af
því, þessum nafnlausa kappa 1 Þjóðólf-
inum.
Um sjálfsálit mitt skal eg ekki deila
við þenna nafnlausa sleggjudómara.
Eigi mun eg heldur deila við hann
um þakklátsemi mína við þá, sem vel
háfa til mín 'gert. Því að mig mundi
ekki furða á því, þótt það kæmi fram,
að sá nafnlausi ætti mór og öðrum úr
mínum flokki svo mikið að þakka, að
hann ætti helzt að þegja um alla þakk-
látsemi. R,áða má ómerkingur því, hvort
hann telur Björn Jónsson velgjörðar-
mann minn eður ekki, en þvi lýgur
hann að mór hafi á nokkurn hátt farið
ódrengilega við Björn. Hann lýgur og
því, að Björn hafi veitt mór stöðu mína
gegn vilja þeirra þingmanna, er stofn-
uðu hana. Þar er sannast um sagt og
vottfast að hann gerði það eftir fyrir-
lagi flestra þeirra. Hælbítir mínir hafa
lengi verið að glamra með einhver orð
Magnúsar Blöndahls, en eg heyrði hann
neita því á þingmálafundi í vetur, að
hann hefði svo um mælt sem þeir tönnl-
ast á. En auðskilið er það, hversvegna
sá marklausi reynir að hnoða þenna
ósannindakökk sinti sem fastast: Hann
vonast eftir að gera vini Bjarnar Jóns-
sonar að óvinum mínum með þessu.
Hann er furðu rógvitur, lallinn; — þær
eru sífelt að brigzla mór um það »heima-
stjórnar«sálirnar, að eg hafi ekki verið
nógu þakklátur fyrir það, er mór var
fengið verk að vinna, sem borgað var
kaup fyrir. Ef nokkur hefir áður efast
um, að þær sóu þess albúnar, að þakka
fyrir m a t s i n n með þingatkvæði
sínu, ef þær eiga eða eignast, ef nokkur
hefir efast um það, segi eg, þá getur
hann séð hið sanna á þessum brigzlum
þeirra. Hvernig lízt kjósendum á »göf-
uglyndi« þeirra?
Þessi dulbúna hetja sýnir í því ljúg-
dirfsku sína að rangfæra þingræðu, sern
nú er prentuð og menn geta sjálfir lesið.
Eg taldi það næga sök til vantiausts-
yfirlýsingar, ef nokkur ráðherra reyndl
að sitja eða setjast < ráðherrasæti með
in i n n i h 1 u t a1. Hvort eg sjálfur vildi
hafa hann eða halda honum, ef kostur
væri, er þvi máli óviðkomandi og þurfti
því eigi þar um að fjölyrða. En hann
reynir þó að athuga þessi orð mín sá
skrökvísi og ljúgdjarfi ómerkingur, sem
skríður undir klæðafald ritstjórans í
Þjóðólfi 1. júlí.
Engra svara er það vert, sem þessi
náungi segir um »sendiherra« nafniö.
Þó má geta þess, að honum var óþarfi
') ísafold hefir áður vikið að ástæðam
Bjarca fyrir þvl, að hann greiddi vantraasts-
ályktun til B. J. atkvæði — og sýnt hver
veigur var í þeim — og þykir þvi óþarfi
að gera athugasemdir við þær frekara — að
þessu sinni. Ritstj.
að óvirða Eyjólf Magnússon baruakenn-
ara, sem er honum laugtum fremri að
mannviti og mannkostum.
Þá vill hann bera brigður á þau orð
mín, að það só Jóni Ólafssyni að þakka,
er veiting til viðskiftaráðunauts féll eigi
á síðasta þingi. Hví mundi eigi svo
ljúgfróður maður þræta ofau í þingtíð-
indin. En gæti menn í þau og munu
þeir sjá, að fjárlaganefnd neðri deildar
lagði til að fella liðinn burt. Sú tillaga
fóll fyrir þá sök, að Jón Ólafsson
greiddi eigi atkvæði. Höf.
greinarinnar er því nauðugur einn kost-
ur að kingja þessum umbótum sínum
á sannleikamim.
Þá kemur rógtilraunin út úr atkvæði
sjálfs mín. Eg hugði þá svo vitra,
»heimastjórnar«meun, að þeir lótu þá
fit niður falla. Því að víst er um það
að beztu menn þeirra, og ofgóðir < þann
flokk, greiddu atkvæði nær sjálfum sér
en eg. — Eg lýsti yfir því á flokks-
fundum og á Alþingi að mór væri eng-
in þægð í því, að veitingin væri bundin
við mitt nafn, því að ráðherra Kristján
Jónsson, hafði sagt mór að hann ætlaði
alls eigi að skifta um mann. En flokks-
menn mínir vildu eigi veita fóð, nema
á mitt nafn og orðuðu tillöguna svo, að
eg gat ekki felt mitt nafn, nema fella
fjárveitiriguna líka, hvað feginn sem eg
hefði viljað. Mér var þvf engiun ósómi
í að greiða svo atkvæði, sem eg gerði^
Getur trauðla óvitlaus maður heimtað
að eg felli mitt eigið áhugamál aðeins
til þess að forðast þann sóma, sem mór
átti að gera og gagn málefninu. Því að
óneitanlega svaraði þingið róttilega rógi
óhlutvandra manna með þessarri fjár-
veitingu.
Þá talar höf. greinarinnar út í hött
um orötækið »samvizkulaus óaldarflokk-
ur«. Sýnir hann þar, að hann hefir
eigi lesið ritsnillinga síns eigin flokks,
eða mau ekki sín eigin orð.
Þá vill hann mótmæla því að »heima-
stjórnar«blöðin hafi viljandi misskilið
orðið »viðskifti«. Tekur hann hér það
fangarað, sem honum fer bezt, að hafa
danskt orð til milliliðar til þess að kom-
ast að því að misskilja móðurmál sitt.
Honum mun óhætt að stinga þessu
danska skotti sínu milli lappanna og
hlaupa brott frá þessari tilraun. Því
að honum tekst ekki að Ijúga til um
þýðing orðs, sem er ákveðin í opinberu
skjali og þar að auki samkvæm allri
málvenju.
Hann þvöglar hór nokkuð um hvað
eg hafi sagt á þingmálafundi í vetur.
En ekki fer hann þar rótt með eitt
einasta orð. Vísa eg mönnum á þing-
tíðindin um það mál. Því að eg bar
fram sömu tillögu á þingi og hafði sömu
orð um.
Þar sem hann talar um að eg muni
spilla tiltrú íslendinga erlendis, þá mun
eg svara honum óðar en hann sýnir
þá karlmensku að láta uppi nafn sitt.
Hann vill og neita því, að flokkur
hans hafi reiknað mór allan ferðakostn-
að til launa. En ekki er þar satt orð
i. Þarf eigi um að þrátta það sem
hvert mannsbarn veit. E n f 1 o k k u r-
inn gerir þetta til þess að
vekja öfund gegn mór.
Þá er þvöglið um Sigurð Stefánsson
í Vigur og orð hans um mig og stöð-
una. Honum væri nær þessum Þjóð-
ólfsspekingi að tala um hvernig hinir
19 alþm. hefði litið á málið. Því að
Sigurður hefir ekki nema eitt atkvæÖi.
Hitt er öllum auðvitað og auðskiliö,
að viðskiftaráðunauturinn þarf helzt að
vera þingmaður. Því að mest er undir
komið, hvað ákveðið er á þingi um slfk
mál sem samgöngur og viðskifti við
aðrar þjóðir.
Fleira nenni eg eigi að telja að sinni.
En Beykvíkingar ættu að grenslast eftir,
liver þessi hetja er, og hvort þeir geta
ekki náð í þetta ljós sér að þingmanni.
Dönsku blöðin prenta nú sem óðast
slíkar greinar sem þessa upp eftir Þjóð-
ólfi og Reykjavík og þykjast hafa
himinn höndum tekið þegar þau ná í
þjóðróg heiman af íslandi. »Deildu
og drotnaðu« hugsa þeir.
Fer menn þá ekki að gruna að þeir
menti sóu »danskir íslendingar«, sem
dönsk blöð breiða faðminn móti nú á
dögum?
í júli 1911.
Bjarni Jónsson
frá Vogi.
-----9SS-------
Ingólfur og ráðherrann. Ut af grein í
siðnsta Isafold »Ingólfnr afneitar ráðherr-
anum« skal þess getið, að þar sem sagt er,
að blaðinu sé haldið út af ráðherra, þá er
það eigi rétt, að þvi er oss er persénnlega
kunnugt nm, og er greinin þessi i blaðið
komin af þvi að ritstjórinn var fjarverandi
(ekki í bænum), án 1 ans vilja og vitundar,
en þeira, er ura blaðiðsá, ekki kunnugt um
þær upplýsingar, er ritstjórinn hafði fengið
um þetta efni.
Hver og einn, sem ferðast að ráði
á íslandi, verður áreiðanlega hrifinn
aí hinum hjartanlegu viðtökum hjá
bændum, er láta óþektum útlendingum
ætíð hið bezta i té, sem þeir geta.
En því miður fara 90 af hverjum
100 ferðamönnum aðeins til Geysis
án þess að veita landinu frekari eftir-
tekt — sjálfum þeim til mikils tjóns.
Af þessum 90 eru sjálfsagt 893/4 óá-
nægðir með gistinguna við Geysi og
segja, er heim kemur, þeim er for-
vitnir spyrja þá spjörunum úr frá ferða-
æfintýrunum við Geysi o. s. frv. o.
s. frv. Á þenna hátt kemst alt landið
í óálit, sem það eigi á skilið, en er
pví vissulega til verulegs tjóns, því að
auk hinna mörgu, ferðamanna, sem
um ísland rita, eru þeir ekki færri,
sem ekkert rita, en segja því meira
frá munnlega.
ísland er — eins og Sviss — stór-
fallegt land, og býður öllum náttúru-
vinum upp á mikla dýrð. Hin hrika-
lega náttúra landsins kemur hug og
hjarta ferðamannsins í sjöunda himin
og mun því jafnan draga að sér ferða-
menn — en erlendis vitum vér altof
Svar til B. M. Ólsen.
Ritstjóri ísafoldar hefir sýnt mór þá
góðvild að lofa mér að sjá ofanskráða
grein Bókmentafólagsforsetans i próförk.
Að því er fyrsta atriðið snertir, þá get-
ur enginn vafi á því leikið að það er
áhrifum B. M. O. að kenna, að kvæðið
ekki fekk að koma í Skírni, því rit-
stjórinn hafði ekkert við efni þess að
athuga þegar skáldið las honum kvæðið,
og því lót hann setja það, lesa próförk
af því 0. s. frv.; en eftir það kom B.
M. Ó. í spilið, og »benti« ritstjóranum
á að s é r þætti það ekki eiga heima í
tímariti Bókmentafólagsins«, og sjá, rit-
stjórinn hlýddi bendingunni eins og
auðmjúkt barn.
Merkilegt er að B. M. Ó. skull hneyksl-
ast á orðinu, sem hann tilfærir.
Sambandið sem þetta orð er í er
svona:
Og skörð lózt þú eftir í eggjunum þeim,
sem oss hafa sárastar skorið,
og sjálfur af landvarnarhólminum heim
þú hefir vort1 dýrasta borið.
Yar ekki Jóns Sigurðssonar mikil-
‘) Ekki »pað dýrasta borið« eins og B.
B. segir 1 Lögréttu.