Ísafold - 27.04.1912, Blaðsíða 2

94
ISAFOLD
Þessi fundur sýnir það, að með
Sjálfstæðismönnum er líka dálitill úlfa-
þytur. Hér er verið að halda þvi
fram, að þeir sem samkomulagsfúsir
hafa reynst hafi gjörspilt sjálfstæðis-
málinu með því að breyta stefnuskrá
þeirri, sem fólgin er í frumvarpi meiri
hiutans á þingi 1909.
Þessu verður ekki vel komið heim.
»Þeir ljúga báðir — held eg megi
segja«, orti Páll Ólafsson, og eg vona,
að það sannist, að það eigi við hér.
Eg skal fyrst víkja örfáum orðum
að því, hvernig samningatilraununum
sjálfum er háttað. Þar er engu til
lykta ráðið, jafnvei ekki sjálfar til-
lögurnar. Þegar samkomulagsmenn
þóttust haía fundið viðunanlegan
grundvöll, orðuðu þeir tillögur sinar
og skrifuðu undir þær. En viðleitnin
við að bæta þær heldur áfram. Sein-
ast i dag var gjörð breyting, sem
ýmsum þykir mjög mikils um vert.
Og því næst kemur til kasta þess
þingflokks, sem væntanlega tekur mál-
ið að sér, að gera þær umbætur, sem
hann telur hagkvæmlegar — að eg
nú ekki minnist á það, að þjóðinni
verður að sjáifsögðu gerður fullur
kostur á að íhuga og ræða þetta mál,
áður en það verður undir hana borið
til úrslita, ef samningar takast við
Dani. En það sér hver heilvita mað-
ur, að það væri fjarri öllum sanni að
birta tiilögurnar alt af jafnóðum og
þær verða til.
Það var þvi óhæfa að prenta til-
lögurnar á einu stigi málsins í heim-
ildarleysi, eins og gert hefir verið.
Það er beinlínis tilraun til að villa
þjóðina. Og það er þrælatök á henni
að leggja fram kröfur, sem menn tala
um að hugsanlegt væri að falla frá
til þess að ná þvi, sem meira er i
varið, en vilja samt leggja mikið kapp
á að fá framgengt. Það er meiri
ódrengskapur við þjóðina en við
samningamennina.
Þið vitið öll, í hvert öngþveiti
sjálfstæðismál okkar er komið. Þið
vitið, að aðalkrafa Sjálfstæðismanna
hefir verið sú, að öllum sameiginleg-
um málum mætti segja upp með tim-
anum. Og þið vitið, að Danir hafa
þvertekið fyrir, að verða við þeirri
kröfu, segjast heldur vilja skilnað.
Og geta má nærri, að þeir gefa hann
ekki eftir með góðu. En að hinu
leytinu hefir stefna Heimastjórnar-
manna verið slik, að Sjálfstæðismenn
hafa harðlega mótmælt henni. Jafnvel
eftir frumvarpi minni hlutans frá 1909,
sem óneitanlega var mikil framför frá
Uppkastinu, finst Sjálfstæðismönnum
ekki farið svo með ísland, að sam-
boðið sé neinu ríki.
Liggur þá ekki beint við að reyna
að leita að nýrri leið í málinu?
Nýja leiðin er sú, að sleppa upp-
segjanleikanum í þeim tveim málum,
sem um er deilt, en að setja í hans
stað nú þegar hlutdeild í allri stjórn
hinna sameiginlegu mála, reyna að
koma því svo fyrir, að ekkert verði
gert í þeim málum, án þess að ís-
lendingar taki þar í fullan þátt. Það
er sjálfsagt að ihuga slikt fyrirkomu-
lag sem rækiiegast, og vanda til þess
sem bezt, ef til þess verður stofnað.
En eg fæ ekki séð, að það geti verið
nein landráð né innlimunartilraun að
fara fram á slíkt. Að minsta kosti
hefir Jón Sigurðsson þá verið land-
ráðamaður og innlimunarmaður á þeim
árunum, sem hann var kröfuharðastur.
Fyrirkomulagið sem nú er farið fram
á af samningamönnum, er nákvæmlega
sama tilhögunin eins og þjóðfundur-
inn 1851 hélt fram undir forustu Jóns
Sigurðssonar. Og til þess þjóðfundar
hefir jafnan verið vitnað hér á landi
sem fyrirmyndar.
Þvi er haldið fram, að okkur liggi
ekkert á að semja um sambandsmálið.
Um það mál er nú eins og það er
virt. Þið vitið, hvernjg Danir lita á
réttarstöðu okkar. í þeirra augum
erum við ekkert annað en hluti úr
danska rikinu. Við lítum annan veg
á þetta íslendingar. En hvar er okk-
ar skoðun tekin giid í veröldinni ?
Mundi það ekki vera fult eins hyggi-
legt af okkur að tryggja okkur það
að vera viðurkent »frjálst og sjálfstætt
ríki«, ef þess væri kostur, með þeim
einkennum, sem annars eru á ríkjum ?
Fjarri sé það mér að halda þvi
fram, að við eigum að semja af okkur
neinn rétt eða að við eigum að ganga
að neinu, sem okkur er óhagkvæmt, til
þess að fá komið á samningum. En við
eigum að semja, hvenær sem unt er
að ná aðgengilegum kjörum.
Og þetta, sem nú hefir verið farið
fram á, er okkur gott og hagkvæmt,
ef það fæst. Eg geri ráð fyrir, að
betur megi orða það en enn hefir tek-
ist, og að þingflokkurinn, sem tekur
málið að sér, leggi alt kapp á það.
En það er gott og þjóðræknislegt verk,
að reyna að fá þessari hugmynd fram-
gengt, úr þvi að uppsagnar er enginn
kostur á tveimur málunum. Og það
er ilt verk að beita ódrengskap við
menn fyrir það, að þeir eru að reyna
að koma þessu i eitthvert horf —
öðrum eins ódrengskap, til dæmis að
taka, eins og þeim að sima norður á
Akureyri að við séum gengnir inn í
Heimastjórnarflokkinn og biðja um að
sú frétt sé látin berast út sem lengst,
áður en Sigurður Hjörleifsson kæmist
þangað, eins og gjört var fyrir nokkr-
um dögum.
Ef þessari kynslóð tækist að skila
ættjörð sinni af sér sem frjálsu og
sjálfstæðu riki, með hluttöku í öllum
sameiginlegum málum, þannig að ekk-
ert mál, sem ísland varðar yrði afgreitt
án þess að ábyrgð væri á því borin
fyrir löggjafarþingi þjóðarinnar — þá
hefði þessi kynslóð verið vel að, þá
geta komandi kynslóðir lagfært það,
sem þeim kynni að virðast ábótavant.
Þær standa óneitanlega betur að vígi
en við höfum staðið, ef þeim hefði
verið fengið i hendur landið sem frjálst
og sjálfstætt ríki.
Eg lít svo á, sem frá einu sjónar-
miði að minsta kosti sé það fyrir-
komulag, sem við förum fram á, betra
en fyrirkomulagið eftir frumvarpi meiri
hlutans 1909. Eftir því var gert ráð
fyrir, að við afhentum utanríkismál
og hermál í hendur Dana um mörg
ár, án þess að við ættum þátt í stjórn
þeirra. Skifti nokkuru máli um þessi
mál á annað borð, þá getur okkur
varðað miklu, hvernig um þau fer
næsta aldarfjórðunginn — að eg nú
ekki nefni þá sjálfstæðismenn, sem
gera sig ánægða með 50 ára, 100 ára,
200 ára uppsagnarfrest. Kosturinn
við það fyrirkomulag, sem nú er far-
ið fram á, er meðal annars sá, að eft-
ir því fáum við nú pegar að taka þátt
í meðferð þeirra, fáum nú þegar mann,
sem ber ábyrgð á þeim.
Eg vona svo góðs til Reykvíkinga
og þjóðarinnar allrar, að menn láti
ekki æsast gegn málinu, meðan verið
er að koma því í það horf, að unt
sé að leggja það fyrir hana í heild
sinni. Það væri beint óskynsa'mlegt
og ósamboðið sæmilega þroskaðri
þjóð, þar sem um er að tefla hennar
mikilvægasta og víðtækasta velferðar-
mál. Nægur tími er til æsinga, þeg-
ar unt er að sýna henni, hvað það
sé, sem fullráðið sé að fara fram á.
Og óneitanlega væri bezt að láta alls
ekki æsast, heldur íhuga málið með
allri þeirri greind og stillingu, sem
við eigum til.
Raða Þorsteins Erlingssonar
á fundinum 26. þessa mánaðar.
(Ágrip).
Eg er einn af þeim, sem verð að
kannast við það, að hafa heyrt getið
um ófrið í landinu og hefi heyrt það
látið fylgja með, að þessi ófriður milli
flokkanna þætti ekki horfa til skemt-
unar eða farsældar fyrir þjóð vora né
málefni.
Mér er og dálítið kunnugt orðalag
og aðfarir innan flokkanna og hverj-
ar hvatir þeir hafa eignað hvor öðrum
til þessa ófriðar og hverjar hvatir
þjóðin i heild sinni hefir eignað þeim
hvorum um sig.
Og þar sem svo heitt hefir verið
á milli og getsakirnar jafn illkynjað-
ar, þá hefi eg þózt sjá það í huga
mér, að það myndi tæplega verða
ámælislaust að ganga úr flokki sínum
til þess að sætta þessa flokka, þótt
alls ekki væri farið yfir í óvinaflokk-
inn, heldur myndaður til þess nýr
flokkur. Eg þykist sjá það ljóst, að
reynt verði að sauma að mannorði
þess manns eða þeirra manna, sem
þetta gera, hverir sem þeir eru, hve
nær sem þeir gera það og hver sem
tilgangur þeirra er.
Að þessu leyti er nákvæmlega sama,
hvort hvatir þessarta sáttasemjara eru
illar eða góðar, hvort þeir hafa vonda
eða góða samvizku, hvort þeir hafa
haft löngun til að bjarga landi sínu
eða svíkja það — þeir fá hremming*
una yfir sig nákvæmlega úr sömu
skjólunni.
Við þessu hefi eg verið búinn og
eins hygg eg sé um þá menn fleiri,
sem hér hafa byrjað á því, að vinna
að samkomulagi milli þessara flokka
og ætla sér að reyna að halda því
áfram.
En það ætti að geta verið þeim
dálítil huggun eða hugarbót að þeir
fara ekki beinlínis úr hlýjunni út í
bylinn. Mér finst sem það þurfi alveg
sérstakar gáfur til þess að finna ann-
an nýjan eða verri óþverra til þess
að ausa yfir mig og aðra í hinum
ráðgerða nýja flokki, en við höfum
fengið í hinum gamla.
Tilgangur okkar og hinar eigin-
gjörnu hvatir sýnast tæplega geta orð-
ið verri en þær eru nú og hafa verið,
þar sem það hefir kveðið við jafnt úr
beggja liði, að við værum að halda
við flokkshatrinu í landinu og stjórn-
málaæsingunum til eigin hagsmuna,
til að fá bita og snapir og önnur
gæði. Ketpottinn góða, sem gengið
hefir milli flokkanna, ættum við að
kannast við, að minsta kosti ef það
verður gamli pottgarmurinn og þótt
það verði annar nýr, þá verður vísast
svipuð lýsingin á því sem í honum
er og tæpast verður gert ráð fyrir hæ-
versku eða lystarleysi fremur hjá okk-
ur nú en þá.
Nei. Með hverjum hug sem við
göngum að því, að lægja eldinn milli
flokkanna svo fært verði yfir hann,
þá er það naumast i þeirri von, að
það verði prýði fyrir mannorð manns
í bili, en lítil ástæða til að hika af
þeim sökum, að það óprýkki mikið,
og er þá að sjá hvað það þolir.
Mér finst nú ekki ósanngjarnt að
eg megi líka leggja orð í belg um
hug þann og hvatir, sem eg hefi geng-
ið með til þessara sætta, því að mér
ætti þó ekki að vera þær ókunnug-
astar.
Eg ráðgaðist fyrst um það við sjálf-
an mig, hvort þessi sáttagrundvöllur
fullnægði viðnnanlega þeim kröfum,
sem eg heimtaði fyrir mig og landið.
Fyrsta krafan var: Ekkert ajsal jornra
réttinda landsins, engin ajhending neinna
m&la. Landið á að vera jrjálst og jull-
valda riki.
Eg minnist þess, að 1908 hafði eg
og aðrir bent á tvo vegi að þessari
vonarhæð. Annar var sá, að málin
væri öll uppsegjanleg i sambandinu,
og hinu, að við hefðum þá hlutdeild
í sameiginlegu málunum, sem gerðu
þau ómótmælanlega vora eign og engra
manna annara.
Eg játa það afdráttarlaust, að eg
kaus þá uppsegjanleikann heldur og
kysi hann enn. Hann er að visu dá-
litið tvíeggjaður, en vafaminni og mér
kærari en hinn. En eg játa það jafn-
hreinskilnislega, að mótstaða Dana og
ástandið i landinu svifta mig allri von
um það, að ná þessum kosti svo langt
sem mín augu sjá, og mér ægja jafn-
vel 50 ár, hvað þá heldur 100 ár, eða
150 ár, sem sumir menn hafa nefnt.
Eg uppgafst alveg á því, að sannfæra
mig um og stappa í mig stálinu að
neita öllum sáttatilraunum, ef þetta
fengist ekki.
Eg virti þá fyrir mér varakröfu
okkar frá 1908: að fá þá hlutdeild
í stjórn sameiginlegu málanua, sem
trygði okkur þau að fullu, og eftir
þeim bókum um ríkjarétt og rikja-
sambönd, sem eg hefi séð og teknar
eru gildar víða um lcnd, fullyrði eg
að það sé ómótmælanlegt, að þetta,
sem við förum fram á tryggi það að
fullu, að íslenzka rikið verði talið
frjálst og fullvalda, eins og mér skild-
ist Guðmundur Hannesson lika leiða
hér rök að áðan.
Það skorti á uppkastið 1908, að þar
sást það hvorki á pappírnum né í fram-
framkvæmdinni, að ísland væri ríki og
þvi síður fullvalda, og bætur minnihlut-
ans á alþingi 1909 bættu ekki upp
svo dygði. Þar mátti með miklum
rökum rengja fullveldið að minsta kosti.
Hér sé eg engin föng á að það
verði rengt. Ráðherra okkar í Kaup-
mannahöfn sýnir öllum þjóðum að við
eigum málin með Dönum, og að
Danir hafa viðurkent það. Við kost-
um hann ekki til að fara með græn-
lenzk mál eða kínversk. Það hlýtur
að verða meðferð vorra mála, sem
hann er settur til að annast. Hér
sannar bæði bókstafur og framkvæmd,
að vér eigum málin og höfum því
ekkert afhent og engan rétt af oss
samið.
Eg skal ekki tala langt um það,
hversu heppilega þessi grundvallar at-
riði eru orðuð. Eg hef ekki hugleitt
það nægilega. Eg var á engum samn-
ingafundum með andstæðingum okkar
og átti ekkert tal við þá um þetta
fyrri en samkomulag var orðið um
þessi atriði.
Og eg fann ekki ástæðu til að fara
svo smásmuglega út f orðalagið, þar
sem eg get lýst því hér eins og hin-
ir, að orðalag alt og jajnvel einstok at-
riðieru aðeins bráðabirgðasmíði, sem undir-
skrijendur erti aðeins bundnirt við innan
vissra takmarka, sem peim einutn er
kunnugt um. Vér höfum þegar breytt
atriði, sem vel má kalla merkilegt, eftir
það að undir var skrifað og fleiri hafa
komið til tals og eg hygg sannast,
að enginn okkar viti enn hversu þetta
verður orðað, þegar vér leggjum það
fram fyrir flokkana og almenning, og
því var það ilt, og i alla staði rangt,
að láta prenta þetta eins og fullbúið
samningsfrumvarp frá semjenda hendi.
Það ættuð þið og að geta sagt ykk-
ur sjálfir, hjálparlaust af mér, að lítið
verður úr flokki, ef ekki verða í hon-
um fleiri en þessi rúm tylft manna
og ólíklegt, að þeir hafi skuldbundist
til að taka engum breytingum hvorki
frá flokkum, þjóð né þingi. Af þessu
hlýtur ykkur að skiljast, að það getur
ekki verið tilgangur semjenda, að
neinn þröngvi öðrum til að standa
við þessa frumvarpstilraun, sem bókuð
er einungis til þess að þeir skilji
hverir aðra.
Eg hefi þvert á móti ekki getað
betur séð, en allir vinni hér að með
þeim einum hug, að fá sem mest og
bezt af réttindum að auðið væri við-
urkent þessu landi til handa. En
hvort ykkur og þjóðinni þykir það
nóg, ja, um það dæmið þið og ipin,
og ef þið viljið enga samninga við
Dani, þá er góður tími til að ónýta
að fullu þessar tilraunir okkar á því
fullu ári eða hálfu öðru, sem hlýtur
að líða þangað til þetta er komið í
kring, og halda við sama ófriðnum
ef hann er svo æskilegur.
Hitt hafði eg vonað, að við gætum
nú allir staðið saman og reyndum að
hafa þau áhrif hver á annan og á
þetta mikla mál, að við gætum nú
loks unnið hér fagran sigur.
-i X------:-
Hötðinglegar sumargjafir.
Kvenfélag Fríkirkjusafnaðarins hér í
Reykjavík, og ýmsar ágætiskonur í
Fríkirkjusöfnuðinum, bæði utan Kven-
félagsins og innan, sýndu kirkju sinni.
mjög göfugmannlega ræktarseuii fyrir
sumardaginn fyrsta. Kvenfélagið lét
á sinn kostnað setja himinn yfir pré-
dikunarstólinn, mála hann upp ásamt
altari, altarisbríkum og grátum; og
konur, utan félags og innan gáfu nýja
dúka á gólf kirkjunnar, ganginn eftir
miðri kirkju, tröppurnar upp á altaris-
pallinn, altarispallinn sjálfan og fyrir
framan altarið. Þessar umbætur eru
kirkjunni til stórmikillar prýði, og til
að gera hana vistlegri og ánægjulegri,
enda hafa þær kostað svo hundruð
skiftir króna.
Þetta er þvi drengilegra og örlát-
legra frá kvennanna hendi, sem þetta
sama kvenfélag hefir áður gefið kirkj-
unni stórgjafir, t. d. altarisklæði for-
kunnarfagurt og altarisstjaka; og kost-
uðu þeir gripir lika mörg hundruð
krónur.
Slik ræktarsemi við kirkju sína er
fágæt, og þess verð, að hennar sé
minst til maklegs lofs er hana sýna.
Og þetta er því ánægjulegra, sem
það er gert af fúsum og frjálsum vilja,
án allra lagaboða og íhlutunar frá öll-
um stjórnarvöldum.
Mörg kirkjan hér á landi mundi
ánægjulegri og vistlegri, ef í mörgum
söfnuðum væru margar konur, sem
væru jafnræktarlegar við kirkju sina,
sem þessar konur.
Kunnugur.
------4------
Húsbruni á Akureyri.
(Slmfregn).
í nótt brunnu 4 af húsum Otto
Tuliniusar á Akureyri til kaldra kola:
hús það sem afgreiðsla Thorefélagsins
er í, pakkhús, fjós og hlaða. En
sjálft íbúðarhús Tuliniusar, sem einn-
ig er í verzlun hans sjálfs, lét eldur-
inn ósnert.
Um upptök eldsins er ókunnugt.
Aflabrögð
á Austfjörðum eru sögð mikið góð
orðin. Vænir hlutir á Eskifirði.
Reykjavikur-annáll.
Aflabrögð. f>an eru nú heldur lakari en
undanfarið. f'essir botnvörpungar eru ný-
lega komnir inn: A. G. með 20,000 (eftir
6 daga), Bragi með 43,000, Skúli fógeti með
22,000, Skallagrimur með 26,000.
Alþýðufræðsla. A morgun talar jungfr.
Inga Lára Lárusdóttir um heimilitiðnað
á Norðurlöndum.
Dánir. GHsli Erlendsson, Lindargötu, 19
ára. Dó 26. apríl í Heilsuhælinu a Yifils-
stöðum.
Hafnarlánið. Svofelda tillögu um hafnar-
lánið gerði bæjarstjórn á laugardaginn var:
Bæjarstjórnin samþykkir að taka tilboði
dags. 4. okt. 1911 frá Privatbanken í Kaup-
mannahöfn, den danske Landmandsbank,
Köbenhavns Handelshank og Köbenhavns
Laane- og Discontobank um lán til hafnar-
gerðar í Reykjavik, að upphæð 800,000 kr.
og þá um leið tilboði Landsbanka íslands
og íslandsbanka um 200,000 kr. lán frá
hvorum þeirra með sömu kjörum í sama
tilgangi. Jafnframt lýsir bæjarstjórnin yfir
þvi, að hún kýs heldur að taka lánið með
6 °/„ af ákvæðisverði og endurborgun al pari,
heldur en með 97 °/0 og endurborgun með
103.
Hjúskapur. Ágúst Jósefsson, Bræðraborg-
arstig 1 og Margrét Dorvaldsdóttir. Q-ift
23. aprii.
Kolaskip eru nú farin að sýna sig bér i
bæ. Þrjú komin nýlega: til Björns Guð-
mundssonar, Garðars Gislasonar og P. J.
Thorsteinsson & Co. Má væntanlpga fara
að búast við lækkun kolaverðsins úr þessn.
Lúðrafélag Reykjavikur leiknr á iúðra á
Austurvelli kl. 6 á rnorgun.
Messur. í dómkirkjunni á morgun kl. 12
sira Jóhanu Þorkelsson (ferming).
Engin siðdegismessa.
I frikirkjunni kl. 12 sira 01. Ólafsson.
Skipafregn. Bergenshus fór 22. þ. mán.
til útlanda. Meðal farþega Gunnar Egils-
son.
Botnia fór i gær frá Þórshöfn. Getur
væntanlega komið hingað aðra nótt.
Sumardagurinn fyrsti rann upp með hinu
ástúðlegasta sumarbliðuveðri, sólskin og
logn og sumarhiti. Betur varð eigi á kosið.
Náttúran og almanakið komu sér mætavel
saman. Það var reglulegur swwíardagnr.
Enda var bærinn i hátíðarskrúða, fánar á
hverri stöng og bæjarbúar i hátiðarskapi.
— Það eru fáir dagar á árinu, sem eiga
jafnmikil ítök í hugum íslendinga.
Margt var sér til gamans gert hér í bæ
þann dag, eins og lög gera ráð fyrir. Um
kvöldið var leikið á lúðra á Austurvelli og
þótti góð skemtun, svo sem ella, að hlýða
a hljómleikana og >sýua sig og sjá aðra«.
Þá hugulsemi sýndi BrynjóLfur Þor-
Idksson söngkennari sjúklingunum í Laug-
arnesi að fara þangað inneftir með 80
barnaskólabörn, er sungu fyrir sjúklinga
eina kl.stund þeim til mikillar ánægju.
Sumargleði stúdenta á siðasta vetrardag
varð ágæt fagnaðarsamkoma. Yfir borðum
voru fluttar ræður iyiir minni Islands
(Björn Þórðarson cand. juris) og fyrir minni
kvenna (Sig. Guðmundsson mag. art.). En
þegar borð voru upp tekin, voru sungin
nokkur lög. Því næst bauð Hannes Haf-
stein sumarið velkomið með snjallri ræðu
og á eftir var sungið kvæði Þorsteins Er-
lingssonar, það sem birt er á öðrum stað í
blaðinu. Þá talaði Einar Hjörleifsson
áheyrendum til mikillar ánægju. Mun Isa-
fold birta erindi hans í næsta blaði. Loks
lék Jón Norðmann á pianó af mikilli snild.
Svo var dansað og skemt sér — fram úr
sólarupprás sumardagsins fyrsta.
Sænsku þjóðdansarnir verða sýndir 1
kvöld i Iðnaðarmannabúsinu. Það verður
liklega eina tækifærið fyrir bæjarbúa til
þess að kynnast þeim og skyldu menn, sem
tæki hafa á þvi eigi láta það undir höfuð
ieggjast. Og eigi spill'r það heidur, að fá
sænsk þjóðlög og þjóðvísur i þokkabót.
Askorun.
í Þjóðólfi sál. 47. tbl. síðastl. ár,
er grein um fasteignalán eftir Eggert
Briem frá Viðey. Er þar m. a. sagt
mikið af ráðleysu-braski og valda-mis-
brúkun sýslunefndar einnar hér á landi
út af kaupfélagsstofnun og stóru láni,
sem út af henni hafi lent á einni
sveit landsins, og faiið um þetta mörg-
um orðum.
Eg geri nú ráð fyrir, að sýslunefnd-
ir og sveitarfélög landsins alment vilji
eigi liggja undir þessum áburði grein-
arhöf. og skora því á hann að til-
greina hvaða sýslunefnd og sveitarfé-
lag hafi misbrúkað vald sitt, svo sem
hann segir.
Sýslunefndarmaður.
-----tíSfcr--