Ísafold - 25.05.1912, Page 2

126
I8AF0LD
Ýms erlend tiðindi.
----- Kh. n/, ’12
Af ófriðnum sætir það nú helzt
tiðindum, að ítalir hafa tekið eyna
Rhodos, enda voru þar fyrir varnir
litiar, handsamað landshöfðingjann á
eynni og allmarga menn með honum
og haft á burt með sér. Þeir eru
nú ítalskir stríðsfangar.
Tyrkir hafa nú neyðst til að láta
undan kröfum stórveldanna um að
taka sprengivélarnar burt úr Dardan-
ellasundunum. Þeir vænta þess fast-
lega, að þau banni ítölum í þess
stað allar hersiglingar um sundin.
Friðarhorfur hafa aldrei verið minni
en nú. Áskoranir hafa tyrknesku
stjórninni borist víðsvegar að úr land-
inu um að verjast fram í rauðan
dauðann.
Heimastjórn Irlands. Frumvarp
brezku stjórnarinnar um heimastjórn
írlands var samþykt í neðri málstof-
unni 9. þ. m. við aðra umræðu með
372 atkvæðum gegn 271.
Þýzk sendiherraskifti í London. Það
þykir miklum tíðindum sæta, að sendi-
herra Þjóðverja í London, Wolff
Metternieh, greifi hefir fengið lausn
frá embættinu, en í hans stað er skip-
aður Marschall v. Bieberstein, sem
verið hefir til þessa sendiherra Þjóð-
verja í Miklagarði, og talinn er lang-
fremstur stjórnmálamaður allra sendi-
herra Þjóðverja. Menn búast við, að
af þessu leiði frekari samdrátt með
Englendingum og Þjóðverjum, þvi að
Metternich þótti ekki jafn lipur og
vera átti í Marokkódeilunum i sumar
og að til þess sje leikurinn gerður.
Bieberstein er um sjötugt, en mesti
garpur enn, og líklegur talinn til að
verða ríkiskanzlari ef v. Bethmann-
Hollweg færi frá.
ÞingmaBur rekinn úr þingsalnum af
lögreglunni. Það bar við í neðri
deild prússneska þingsins á dögunum,
að einn af þingmönnunum, jafnaðar-
maðurinn Burchardt, var hvað eftir
annað ámintur af forsetanum v. Erffa,
og loks var honum visað burt af fundin-
um. Burchardt kvaðst mundi sitja.
Þá sleit forseti fundinum og þegar
fundurinn var settur aftur, neitaði
Burchardt af nýju að hlýða boði forseta.
Þá var gert boð eftir 5 lögreglumönn-
um og drógu þeir þingmanninn með
valdi út úr þingsalnum. Burchardt
komst bráðlega inn aftur og settist i
sæti sitt. Forseti skipaði honum
enn út, en Burchardt neitaði og var
hann þá aftur látinn út af lögreglunni.
Efnahagnr landsbankans
— í miljónum króna. —
Hann k 11 i 1 siðastn árslok (1911)
alis og alls r&mlega .... 7*/s milj.
Þar af í lánnm rámlega 4’/, milj.
aðmeðtöldnmvixillán-
um og ávisana.
Og i ýmsnm öðrnm verO-
bréfnm nærri....2 milj.
Þá átti hann fyrirligg-
jandi 1091 þns. hér og
i aðalviðskiftahanka
sinnm i Khöfn, eða
nokknð meira en . . . 1 milj.
Þá er bankahúsið hér,
að meðtöldn hásnæði
átibásins á ísafirði
(rám 4 þás.) nm 90
þás., eða ekki full • ■ */i0 milj.
Loks átti hann 118 þás.
i öðrnm hásum oglóö-
nm, er hann hafði
eignast npp i sknldir,
eða nokknð meira en ‘/10 m*lj.
Hér i móti er bankinn talinn hafa
sknldað i áramótin rámar ... 7 milj.
Þar i er stærsta fálgan
innstæða i sparisjóði
eða það sem eigendnr
geymslnfjár meö spari-
sjóðskjörnm eiga inni
hjá honum, rámar . , 3 milj.
Þar næst ern átgefin og
seld bankasknldabréf 2 milj.
Þessn næst er seðlaskuld
bankans við landssjóð */i milj.
Þá er innstæðnfé allra
3 fl. veðdeildarbréfa
bankans, rámlega . . */, milj.
Þá kemnr innstæðnfé á
hlaupareikn. og gegn
viötökuskirteini nokk-
nð meira en.............‘/s
Loks ern nokkrar smærri
fjárhæðir, er engin
nemnr meira en 80
þás., samt. nokknð
minna en................*/i* milj.
Mismnnnrinn er sknldlans eign
bankans eða varasjóðnr
hans, rétt að kalla..........*/4 milj.
Þessi fáorði samdráttnr ár siðasta árs-
reikningi er gerðnr þeim til hægriverka eg
glöggvnnar, sem vilja fá skýra og ljósa hug-
mynd nm efnahag bankans, en þurfa meira
fyrir því að hafa eftir hinam margliðaöa
reikningi bankans sjálfs, eins og hann sr
birtnr i næst siöasta blaði.
-------»-----
Reykjavikur-annáll.
Aðkomumenn: Jón Jónsson alþm. frá
Mála (til lækninga), Gunnar Ólafsson verzl-
unarstjóri frá Yestmanneyjnm.
Aflabrögð: Jón forseti kom inn i fyrra
dag með 70.000.
Útför konungs.
Hún fór fram í gær, svo setn til
stóð í Hróarskeldu.
Hér í bænum fór fram, vegna henn-
ar, sorgarathöfn í báðum lútersku kirkj-
unum, dómkirkjunni og fríkirkjunni.
Voru báðarkirkjurnar tjaldaðarsvörtu
— og prýddar eftir því, sem föng
voru á.
1 dómkirkjunni voru saman komnir
allir höfðingjar bæjarins í fullum skrúða
og auk þess foringjar af Valnum og
frakkneska herskipinu — yfirleitt alt
orðu-, titla- og embættalið bæjarins
með frúm, og auk þess fjöldi manna
af öllum stéttum. Var kirkjan full-
skipuð orðin 'um 12 leytið.
Athöfnin hófst með þvi, að leikið
var á orgel inngangslag. Þá söng
flokkur karla og kvenna »Alt eins 0g
blómstrið eina« öll erindin og þar á
eftir: »Þín miskunn 6 quð, er sem
himininn hd*. Hefir dómkirkjusöng-
flokkurinn oft sungið betur en þetta
sinni.
Að söngnum afloknum steig herra
Þórhallur biskup í stólinn. Hann valdi
sér að texta 6 fyrstu versin í 90. sálmi
Davíðs: Bæn guðsmannsins Móse.
Drottinn, þú hefir verið osb athvarf frá
kyni tll kyns.
ÁBur en fjöllin fæddust —
og jörBin og heimurinn urðu til,
frá eilífð til eilífðar ert þú, ó Guð.
Þú iætur manninn hverfa aftur til duftsins
•g segir: Hverfið aftur, þér mannanna
börn!
Þvf að þúsund ár eru f þínum augum
sem dagurinn f gær
Þegar hann er liðinn,
já, eins og næturvaka.
Þú eyðir þeim, þeir sofna,
þeir er að morgnl voru eem gróandi gras;
að morgni blómgast það og grær,
að kvöldi fölnar það og vignar.
Biskup kvað hug vorn fylgja lfki kon-
ungs tll hinsta hvflustaðar hans f Hró-
arskeldu. Fregnin um lát hans komið
svo óvænt. Vér sóð konung fyrir fám
árum ungan f anda og ernan á fæti og
allir kosið honum langra lífdaga. j>Vór
vildum eigi og máttum ekki missa hanní.
Hann mintist svo sórstaklega hingað-
komu konungs. Vór eigi getað kynst
honum alment og hann eigi oss, nema
fyrir heimsókn hans, en sú kynning orð-
ið undirstaða ástsældar hans hér. Skrum-
laust og skröklaust hefði Kristján IX.
verið ástsæll konungur hér á landl frá
þvf hann kom hingað 1874 alla hans
löngu ríkisstjórnartfð, en þótt stjórnarár
Friðriks 8. hefðu aðeins veriS lítið brot
borin saman við stjórnartíð föður hans,
hefði hann á þessum 6 árum orðið hjart-
fólginn hverjum skynsömum og bugs-
andl íslendingi. Hann hefðl haft þá
konungshugsjón að unna oss íslending-
um fullróttis og talið mestu skifta, að
við yrðum ánægðir og það eitt giftu-
samlega undirstöðu vináttu og bræðra-
lags með samþegnum vorum.
jHann vildi vera sannur íslandskon-
ungur. En nú er hann fallinn frá, en
skilur arfinn eftir gyni sínum, sem við
tekur.<
Að loknu erindi biskups var sung-
inn sálmurinn: Dauðinn dó, en lífið
lifir. Þá fór síra Bjarni Jónsson fyrir
altarið, en þar á eftir var sungið:
Ldt pitt riki Ijóssins herra, og loks
leikið útgöngulag á orgel og fiðlu (hr.
Bernburg) og var þá sorgarathöfninni
lokið.
Fyrir og eftir sorgarathöfnina lék
Lúðrafélag Rvikur sorgarlög. á Aust-
urvelli.
í Jríkirkjunni var sorgarathöfninni
hagað líkt og í dómkirkjunni, kirkjan
fagurlega skreytt. Sungnir sömu sálm-
arnir og í dómkirkjunni. Þar talaði
fríkirkjupresturinn síra Ólajur Ólajs-
son um minningu konungs og hafði
valið sama texta og biskup, en hvor-
ugur vitað af öðrum.
Lfk konungs
var sótt til Lubeck. Tvö herskip
fylgdu konungsskipinu Dannebrog til
að sækja likið.
Norsku flskiveiðarnar.
Þ. 11. mai voru Norðmenn búnir
að afla 73 miljónir af þorski, en um
sama leyti i fyrra ekki nema 44 milj.
---------------•
AldamótagarOurinn.
Til hans var efnt um aldamótin og
er hann fyrir sunnan Gróðrarstöðina.
Þar er hægt að fá bletti til ræktunar.
Þegar hafa þar verið teknir 50 reitir
og er góð rækt komin í marga þeirra.
Enn eru eftir 8 reitir og geta bæjar-
búar fengið þá með því að snúa sér
til Einars Helgasonar garðyrkjumanns
í Gróðrarstöðinni. Hann og þeir Tr.
Gunnarsson og Þórhallur biskup
skipa stjórn garðsins.
Skógræktardagurinn,
sem um var getið í síðasta blaði,
hepnaðist vel. Veðrið var hið indæl-
asta, en of fáir þátt-takendur, einir 60.
— Gróðursettar voru alls 2600 trjá-
plöntur; voru það tvær furutegundir
aðaUega, þá rauðgreni, lævirkjatré,
reyniviður, birki og gulvíðir, — alt
íslenzkar plöntur frá Hallormsstað. —
Sumar voru settar í bletti heima við
hæli og meðfram vegum þar, en megin-
þorrinn í holtið norður af hælinu.
Plönturnar kváðu vera lífvænlegar
sjálfar og hinar þroskavænlegustu, er
hingað hafa komið, og jarðvegurinn
góður. Að lokinni vinnu fluttu þeir
sitt erindið hver, skógræktarmennirnir
Einar, Sumarliði og Guðmundur.
Þess skal getið, að flestir þeirra, er
þátt áttu í skógræktardagsvinnunni
voru aðkomumenn (á kennara- og
garðræktar-námsskeiði hér í bænum),
og má þar af marka skógræktaráhuga
bæjarbúa.
Boesens-leikararnir koma hingað til bæ-
jarins nndir miðjan jáni og ætla að leika
hér vikntíma. Á leikskrá hafa þeir hér m.
a. Jeppa á Fjalli, Ferete Violin eftir Gnatar
Wied og Þjóðfjandann eftir Ibsen. Þeir
hafa leikið á Aknreyri undanfarin kvöld.
Á miðviknd.kvöld lékn þeir et Dnkkehjem og
þótti vel takast, í fyrrakvöld Jeppa á Fjalli
og var troðfnlt hns. — Þan Boesens-hjónin
ern einu leikararnir ár hópnnm frá því i
fyrra, hitt alt nýir leikendur.
Dánir: Valgerður Ásmnndsdóttir Skóla-
vörðnstig 46, ekkja Þorláks heit. Gnðmunds*
sonar alþm., 78 ára. Dó 23. mai.
Hátlðamessur nm hvitasnnnnna:
I dómkirkjnnni: Hvitasnnnnd. kl. 12 sira
Jóh. Þorkelsson, kl. 6 sira Bj. Jónsson.
2. hvitasnnnud. kl. 12 sira Bjarni, kl. 5
Bira Jóhann.
í frikirkjnnni: Sira Ól. Ólafsson báða
hvitasnnnndaga kl. 12.
Hjúskapur: Einar Gnðm. Bjarnason járn-
smiður, Haga á Grimsstaðaholti og ym.
Guðríðnr Niknlásdóttir frá Svalbarði á
Akranesi. Gift 15. mai.
Tómas Tómasson verkstjóri i Sanitas og
ym. Ingibjörg Hjartardóttir, Reynimal. Gift
17. mai.
Signrðnr Jónsson og ym. Halldóra Bjarna-
dóttir Grettisgötn 52. Gift 23 mai.
Kvöldskemtanir standa til hér i bæ næstn
vikn. Það ern tveir danskir leikarar, sem
ætla að ieika smáleika nokknra eftir Her-
man Bang, Otto Benzon, Einar Christian-
sen 0. fl. — Annar leikarinn er Reykvík-
ingnm góðknnnnr frá Boesens-leikunnm i
fyrra, sem sé hr. Groth. Stálkan sem með
bonnm leiknr er leikkona frá Casino, jungfr.
Ville Christiansen. Þan leika fyrsta sinni
2. hvitasnnnndag. Sbr. angl. hér i bl.
Sehou bankastjóri kom ásamt frá ár ntan-
för sinni með Ceres á miðvikndaginn. Hsfir
dvalist ytra síðan seint í marz,
Skipafregn: C e r e s kom á miðvikndag
með fjölda farþega. M. a. Ólafnr Árnason
kanpm., Harald Tang kanpm., Arent Claes-
sen verzlm. og ank þess margir farþegar
frá Anstfj. og Vestmanneyjnm.
Saujðfjárrækt.^
Ágrip af erindi ións H. áorbergssonar
á fundi Bunaðarfélags íslands.
Sauðjéð er aðalbústojn bænda, út um
land. Nauðsynlegt er því að athuga,
í hverju sauðfjárræktinni er ábótavant
og hvernig ráða má bót á því.
, Stefnan hejir breyzt á síðari árum.
Áður var siður að mjólka ær, en hafa
sauði og veturgamalt fé til frálags.
Nú eru menn að leggja niður mjaltir,
en hafa haustlömb eða dilka til förg-
unar.
Einstakar raddir hafa komið fram í
þá átt, að réttara mundi að taka upp
fráfærur aftur. En það á alls ekki
alstaðar við, því staðhættir eru nokk-
uð ólíkir.
Um Austur-, Norður- og Vestur-
land eru þær sveitir mikið færri, þar
sem frá færur eiga betur við. Líkur
eru eigi til, að ær verði mjaltaðar þar
í framtíðinni, svo nokkru nemi. —
Víðast er mikið bygt á útbeit, en með
henni er hægra að fá mikið kjöt en
mikla mjólk.
Víðast eru dilkær holdmeiri á haust-
in og betri til beitar á vetri. Afréttar-
landið notast þá betur, en heimaland
verður betra til vetrarbeitar, þar sem
það er langt frá afrétF og fé gengur
ekki í því. Þar sem heimahagi er
lakari en afréttar, verður féð þroska-
meira. Heimtur á lömbum eru víð-
ast mikið betri og ull verður oft meiri
af ánum. Bændur þurfa ekki að fóðra
nema fátt af lömbum, en þau eru
víðast þyngri á fóðrum en ær. Oft
geta bændur þá og sparað dýran vinnu-
kraft, er ekki þarf að tefja vinnufólk
við smölun og mjaltir. Fráfærur eiga
bezt við þar, sem gott er heimaland,
en snjóþungt á vetrum og mikil inni-
staða fyrir fé.
Nú lítur út fyrir að bændur vilji
sameina hjá fénu beitarpol og bráðan
proska; en það er ekki hægt. Það fé,
sem er hraust og dugmikið parjtima
jyrir sir að proskast. En það fé, sem
er bráðproska, er bpolið.
Með þessari stefnu verður að hafa
tvö kyn: Beitji eða UJJi og holdajé.
Fjárræktarstarfsemin skiftist í tvent,
sem sé kynbætur og hirðing.
Allstaðar má og þarf að hafa kyn-
gott fé, og allstaðar má auka hreinan
arð af því með réttu vali og viðhaldi.
Hér þarf ýmislegt að gera og úr mörgu
að bæta, og skal eg ögn víkja að því.
Fjáreigendur eru ekki ráðnir í því
hvernig féð á að vera. Það verður
að lagfæra. Bezt að rækta gula féð,
hrausta og þrekna; það á allstaðar
við sem líffé. En arður fjárins er eftir
staðháttum.
Lijlömdin velja flestir of óvandlega,
þekkja ekki féð, farga máske öllum
lömbunum annað haustið, en setja
mörg lömt> á hitt haustið.
Valið á líffénu er sumstaðar verra
síðan hætt var við fráfærur. Þetta
verðnr að laga. Vinna að því, að
féð verði alt sem hinar beztu, einstöku
kindur. Má það bezt með því, að
hver fjáreigandi hafi fé sitt í tveimur
flokkum. 1 fyrra flokki 40% af án-
um, þær kynbeztu og á beztum aldri,
nota handa þeim sem bezta hrúta og
sem líkasta ánum, og velja líflömbin
þar út af.
Hrútar mæta misjöfnu uppeldi, eru
brúkaðir of mikið og of ungir, lamb-
hrútar, en drepnir víðast þriggja vetra
gamlir. Þetta verður að lagfæra. Til
þess geta hjálpað sýtiingar á hrútum
o. fl. Þær styðja og að því, að menn
skilji betur hvernig féð á að vera.
Handa éo% af ánum, þeim eldri
og lakari, þurfa bændur að hafa hrúta
af holdafjár-kyni, svo frálags-lömbin
verði vænni. Af því fé þyrfti að vera
uppeldisstöðvar út um sýslur og sveitir
landsins, þar sem bændur gætu feng-
ið keypta hrúta til kynblöndunar.
Þar hefi eg trú á, að innflutningur
á útlendu fé gæti orðið til mikils
hagnaðar. Reyna mætti að skifta inn-
lendu fé í 2 kyn, en þar er óvissari
arður. Dilkar gera um 44% kjöt og
mör. Þá tölu verður að hækka. —
Kjötið þarf að verða meira móti lif-
andi þyngd.
Lifféð þarf að vera grój-ullað, svo
að ekki hægt að fá fína eða verð-
mikla ull. En bæta má ullina með
því að velja féð sem jafnullaðast, en
eyðileggja ólit og illhærur úr fénu.
Og auka má ullina með því að velja
féð þykkullað, baða það rækilega og
hafa rúmgóð hús o. fl.
Við hirðing fjárins er margt að at-
huga, og verður ekki að þessu sinni
minst á það nema lítið eitt.
Fjárhirðinqin er aðalstarf búsins hálft
árið, og þó er hún viða höfð í hjá-
verkum. Fyrir það fer gjafalag og
fleira i ólestri, hey eyðast um skör
fram, en beit notast eigi svo vel sem
ella, og mönnum lærist ekki rétta
fóðuraðferðin.
Þetta þarf að lagast. Vekja þarf
og glæða áhuga manna á starfinu og
koma mönnum Wetur í skilning um
hve miklu það skiftir. í því verða
eldri mennirnir að ganga á^undan.
Veita verðlaun fyrir góða fjárhirðingu,
og tilsögn i henni.
Of illa er sett á, bústojninn ekki
nógu trygður. Á þessari öld er á
annað hundrað púmid sauðjjár dautt
af jóðurskorti, en annar skaði ómetan-
legur, sem þar af hefir hlotist.
Þetta verður að laga nú pegar, bú-
skapurinn má ekki við þessu eða
menning bænda. Úr f cssu má bæta
með eftirliti og Jorðabúrum, með
stækkun túna eða ræktaðs lands. Fóður-
skortur stafar oft af grasbresti á út-
engi, og af léttum heyum, sem
menn afla þar. Vel ræktuð og bætt
tún bregðast sjaldan. Úr þessu yrði
og bætt ef bændur kæmust í heyfyrn-
ingar. Með auknum áhuga fyrir fjár-
ræktinni mun og þetta lagfærast.
Bóndi, sem vel skilur hve arðmikið
er að eiga gott ji og vel með farið,
hann hefir mætur á fénu og varast
fóðurskortinn.
Úr þessu mætti líka bæta með verð-
launum fyrir góða fjárhirðingu og
fóðurbirgðir.
Menn vantarpekkingu á Jóðurgildi heya.
Oft getur verið gefið nóg að vöxtum
af heyi, en féð vanþrifist vegna efna-
vöntunar í heyið. Þetta þyrftu menn
að vita betur, svo hægt væri að bæta
upp efnavöntunina með öðru fóðri.
Fjárhúsin eru undantekningarlítið of
rúmlitil og dimm. Það veldur óþnf-
um í fé. Úr því verður að bæta.
Má gera það með verðlaunum fyrir
góð fjárhús —• í sambandi við góða
hirðing og fóðurbirgðir.
Menn Þrija jéð ekki nógu vel.
Kláðinn er lifandi um land alt og nóg
er af lúsinni. Úr því verður að bæta.
Það má með því að fjáreigendur allir
baði haust og vor. En til þess að
baðanir gangi greiðlega og verði sem
ódýrastar, þarf að koma upp góðum
baðáhöldum. Til þess er bezt að
steypa sundþrær með sigpöllum.
Vöntun góðra böðunaráhalda stendur
mest í vegi fyrir að menn baði nógu
rækilega.
Fleira gæti eg talið sem gera þarf,
en þetta er hið almennasta og sem
mestu varðar. Á því þarf að ráða
bót, það er komin tími til þess fyrir
löngu.
Meira þarf að vinna að umbótum
á sauðfjárræktinni en gert hefir verið.
Mikið má auka hreinan arð af sauð-
fénu.
Frá skólunum.
Bœndaskólanum á Hvaneyri var sagt
upp af skólastjóra, Halldóri Vilhjálms-
syni, síðasta apríl, eins og reglugerð
hans ákveður. Nemendur voru þar
33 í vetur, og hafa þeir aldrei áður
verið svo margir. 15 af þeim luku
námi nú í vor; fóru þeir flestir að
vinna að jarðabótum, sumir hjá bún-
aðarfélögum, og aðrir hjá einstökum
minnum.
Piltarhöfðu í vetur matarfélag
og er það í fyrsta skifti sem það hefir
verið á Hvanneyri. Reyndist það
mæta vel, svo fæði varð nú mun
ódýrara en áður var. Skólastjóri sá
um matreiðslu og þjónustu gegn 35
kr. þóknun frá hverjum félaga, en
2 piltar, er til þess voru kjörnir, önn-
uðust öll innkaup fyrir félagið og sáu
um stjórn þess. Fæðið kostaði allan
veturinn kr. 93,50, eða að viðlögðu
matreiðslu- og þjónustu-gjaldi 128.50,
má það heita mjög ódýrt, þegar þess
er gætt, hve dýrar vörur eru nú, og
hve gott fæði piltar höfðu.
Vonandi verður matarfélag meðal
pilta til þess að gera efnalitlum
piltum léttara að stunda nám við
skólann, og auk þess þroskar það
pilta að annast sjálfir innkaupin.
Skýrsla skólans er annars nýlega
komin út; skýrir hún frá starfsemi
hans síðastliðið skólaár. Er hún óbreytt
frá því, er áður var, nema hvað leik-
fimiskenslan er nú betri í hinu nýja
prýðilega leikfimishúsi, og veran vist-
legri í 2 og 3 manna herbergjunum
í nýja skólahúsinu en 12—14 manna
loftunum í því gamla.
Kunnugur.
Sínuin augum lítur hver á silfrið.
Hór heima hamast einstaka Sjálfstseðis-
menn út af samkomulagstilraununum
um sambandsmálið, vegna þess, að Sjálf-
stæðismenn, sem við þær hafi riðnir ver-
ið hafi brugðist stefnu sinni. En í Dan-
mörku hamast Knud Berliníblað-
inu R i g e t yfir því, að Heimastjórnar-
menn, sem við þessar tilraunir hafa feng-
ist, sóu komnir inn á stefnuskrá
Sjálfstæðismanna.
En hvorugir virðast geta skillð, að
hið rótta í þessu er það, að hvorirtveggja,
Sjálfstæðismenn og Heimastjórnarmenn
hafa tekið upp n ý j a 1 e i ð í sjálfstæð
ismálinu, sem þeir telja Islendinga mega
vel við una, ef framgengt verður og
vonast til, að Danir geti einnig sætt sig
við.