Ísafold - 25.09.1912, Blaðsíða 2

232
I8AF0LD
Þýzkalandsferðirnar.
Svofelt bréf hefir Kaupmannaráð
Reykjavíkur sent stjórnarráðinu um
það mál þ. 19. þ. mán.
í þingsályktun alþingis 1912, um
uppgjöf Thorefélagsins á samingi þess
við landsstjórnina dags. 7. ágúst 1909,
er undir staflið 1 a ákveðið »að fé-
lagið hafi viðkomustaði í nokkrum
millilandaferðum í hafnarstað í Norð-
Þýzkalandi (t. d. Ltibeck)«. í tilefni
af þessari ályktun vildi Kaupmanna-
ráðið allra virðingarfylst mega leyfa
sér að benda hinu háa stjórnarráði á,
að Kaupmannaráðið telur breytingu
þá sem felst í þingsályktuninni — þ. e.
að leggja niður Hamborgarferðirnar
og tilnefna Lubeck sem viðkomustað
í stað Hamborgar — afar-óheppilega
og til hins mesta skaða fyrir íslenzka
verzlun og viðskifti, því eins og menn
vita, þá er Hamborg ekki að eins
einn í tölu hinna stærstu verzlunar-
staða heimsins, heldur einnig miðstöð
heimsverzlunarinnar við aðrar heims-
álfur t. d. Ameríku og Afríku. Lfibeck
hefir þar á móti enga þessa kosti, er
hvorki verzlunar- siglinga- né iðnaðar-
bær og því illa settur til þess að verða
nokkurs konar miðstöð fyrir verzlun
íslendinga og Þýzkaland.
Kaupmannaráðið lítur svo á, að
óþarft sé að lýsa þvi fyrir hinu háa
stjórnarráði hve afar-mikilsvarðandi það
er fyrir verzlun og efnalega hagsæld
þjóðar vorrar, að ísland hafi góðan
og heppilega valinn viðkomustað á
Þýzkalandi og telur Kaupmannaráðið
að vel athuguðu máli Hamborg hinn
heppilegasta og því sjálfsagt að binda
sig við hann, þótt það hefði nokkur
aukin árleg útgjöld í för með sér,
sem að voru áliti aldrei mundi koma
til að nema nerna fáum þúsund krón-
um árlega og aldrei verða nema lítið
brot úr hinum beina og óbeina hagn-
aði, sem land vort mundi hafa af þessu
sambandi.
Með skírskotun til þessa, væntir
Kaupmannaráðið að hið háa stjórnar-
ráð geri sitt ítrasta til þess að Ham-
borgarferðunum verði haldið áfram
næstu ár að minsta kosti, með líku
fyrirkomulagi sem að undanförnu og
án þess að farmgjöld á milli áminstra
staða verði hækkuð frá því sem verið
hefir.
Þetta bréf hefir ísajold sýnt aðal-
málsvara Líibeck meðal kaupm. hr.
D. Thomsen konsúl og hann svarar
því á þessa leið.
Samdóma er eg Kaupmannaráðinu
í því, að það sé »afarmikilsvarðandi
fyrir verzlun og efnalega hagsæld
þjóðar vorrar«, að ísland hafi góð
siglingasambönd við Þýzkaiand.
Aðeins þykir mér Kaupmannaráðið
líta altof einhliða á málið hvað við-
komustaðinn snertir. Þetta er óheppi-
legt, og eins og nú standa sakir, get-
ur það orðið til þess, að málið verði
algerlega eyðilagt.
Bezt væri auðvitað, að haldið yrði
áfram þessum fáu beinu skipaferðum,
sem verið hafa nokkur ár milli Ham-
borgar og íslands, og helzt að þeim
yrði fjölgað. En mjög litla von hefi
eg um að framhaldið fáist.
Thore er í peningaþröng, félaginu
Það yrði langt mál og til þess þyrfti
mikinn tíma og mikla vandvirkni, og
að ofurlitlu leyti hefi eg gert það áður.
En minna finst mér að ekki verði
sagt í tilefni af andláti hans en það,
að eg og ýmsir aðrir, sem beztan
kost áttum á að athuga þessi fyrir-
brigði, vitum það með vissu, að þau
gerðust, að þar var ekki um neina
blekking að tefla, að því er til fyrir-
brigðanna sjálfra kom, hvorki um nein
brögð frá Indriða hálfu, né um neinar
skynvillur okkar, sem með honurn
voru.
Um það efni er eg ekki i neinum
vafa, og get aldrei orðið það, meðan
eg held vitinu. Og sú vissu hefir að
ýmsuleyti gjörbreytt hugmyndum mín-
um um tilveruna. Þegar eg les kapp-
samlegar umræður í útlendum blöðum
og tímaritum um það, hvort sams
konar fyrirbrigði hafi gerst í öðrum
löndum, eða hvort frásagnirnar um
þau séu annaðhvort ósannar eða stafi
af einhverri blekking, þá finn eg, að
það vekur engar öldur í huga mínum.
Mér stendur í raun og veru alveg á
blæðir mjög í augum hin háu skipa-
gjðld í Hamborg og gegnum Kielar-
skurðinn og þykir ekki ferðirnar borga
sig þrátt fyrir landssjóðstillagið.
Þegar svona stendur á og ef eng-
in leið er að fá framhald af Hamborg-
ar-ferðunum, þá væri þó mikil bót í
að fá sarnband við Liibeck í hverri
ferð.
Það er brosleg fjarstæða af Kaup-
mannaráðinu að halda því fram í bréfi
til stjórnarráðsins, að Liibeck sé hvorki
verzlunar- siglinga- né iðnaðarbær.
Liibeck er einhver stærsti verzlun-
arbær við Eystrasalt og hefir mjög
mikil verzlunarviðskifti víð öll Norð-
urlönd. Flutningskostnaður þangað á
vörum frá verksmiðjubæjum Þýzka-
lands er að öllu samanlögðu hinn
sami og til Hamborgar, en útskipun og
afgreiðsla mjög svo ódýr, enda hafa
um mörg ár flestar þýzkar vörur til
íslands verið sendar um Liibeck til
Hafnar.
Skipagjöld verða væntanlega alls
engin fyrir íslandsskipin og tímatöfin
fyrir þau við ferðina fram og aftur
frá Kaupmannahöfn aðeins einn sól-
arhringur, þar i talin 12 tima dvöl i
Liibeck.
Það er haft eftir skipstjóranum á
»Sterling« að »Thore« hafi tekið vel
í skilyrði alþingis um að láta skipin
koma við í Liibeck i hverri ferð, en
að félagið sjái sér ekki fært að halda
Hamborgarferðunum áfram.
Sameinaða gufuskipafélagið hefir
áður þverneitað ráðherra tslands um
Þýzkalandsferðir, og eftir því sem um-
boðsmaður þess sagði mér i sumar,
er ástæðan sú, að danska ráðuneytið
og danskir auðmenn, sem eiga i
félaginu, séu á móti því, að félagið
láti íslendingum i té beinar skipaferð-
við Þýzkaland. Hljóðið verður sjálf-
sagt ekki betra í þeim nú, þegar það
virðist algerlega undir félagi þessu
komið, hvort vér fáum nokkrar staand-
ferðir framvegis eða ekki.
Ánægjulegast væri það, ef landið
eða landsmenn gætu sjálfir farið að
eignast sin farþega- og flutningaskip
og ráða ferðum þeirra.
»Austri« og »Vestri« eru í boði, og
»Sterling« fæst vist lika með góðum
kjörum. íslendingar ættu að mynda
hlutafélag til gufuskipa-útgerðar og
ráða sjálfir öllu fyrirkomulaginu. Það
má sjálfsagt komast að góðum samn-
ingum við skuldheimtumenn Thore-
félagsins, um kaup eða leigu á þess-
um skipum, og ef ekki er hægt að
safna nægilegu hlutafé hér, hefi eg
vilyrði fyrir talsverðn fé frá útlöndum
í viðbót.
Eg hefi átt tal við ýmsa góða menn
hér um þetta mál, en hefi fengið
fremur daufar undirtektir. Þeir seg-
jast vera öðrum- háðir, og spá því að
það verði Sameinaða gufuskipafélagið
í Kaupmannahöfn, sem fái strand-
ferðirnar, en að Þýzkalandsferðirnar
verði lagðar niður fyrir fult og ait.
H. Th. iA. Thomsen.
Aflabrögð.
Seglskipin eru farin að koma inn.
Afli i daufara lagi.
sama. Eg veit, að enginn sannorður
og heilvita maður, sem hefði átt sama
kost og eg á að athuga það, sem hjá
Indriða gerðist, gæti annað sagt en
það, að þar hefðu verið tekin af öll
tvímæli.
Alt annað mál er það, hvaðan þessi
fyrirbrigði stafa. Eg efast um, að
mörgum sé auðveldara en mér að
skilja þá menn, sem geta alls ekki
samþýtt öðrum hugsunum sínum þá
feikna-staðhæfing, að samband hafi feng-
ist við framliðna menn. Eg lái eng-
um manni það, að hann finni sig
ósjálfrátt knúðan til að leita þar allra
undanbragða, þó að mér að hinu leyt-
inu dyljist, hvernig spyrnt verður móti
broddunum til lengdar, ef þekkingin
á málinu er nógu mikil. Eg veit það
vel, að vissan um það, hvaðan fyrir-
brigðin stafi, er enn ekki, nema þá
ef til vill hjá einstökum mönnuum,
reist á jafn-órækum sönnunum eins
og vissan um hitt, að þau gerist.
En hvað sem um það kann að mega
segja með og móti, þá var Indriði
Indriðason ekki I neinum vafa um það
Akbrautin í HunaYatnssjslu.
»Ósköp er ísland ríkt« sagði eg
við Jón ráðsmann um daginn, við rið-
um út Hjaltabakkamela, út á Bl.ós, og
mættum fyrir ofan Osinn mörgum
tjöldum og fjölda manna, er voru á
landssjóðskostnað að leggja veg, rýj-
an veg, þar sem áður var bezti vegur,
sem engan eyri hafði kostað, eða rétt-
ara sagt, við hliðina á bezta vegi, gjörð-
um af náttúrunni.
Hvað áttu við spurði jón?
Eg á við veginn, sem þessir menn
eru að leggja, mér finst sem sé þessi
vegabót hérna benda til þess, að menn
viti varla hvað við peningana á að
gjöra.
Blessaður talaðu ekki þetta, mælti
Jón, heldurðu að það yrði ekki hleg-
ið að okkur, ef við þættumst hafa meira
vit á vegamálum en þingmennirnir
okkar og svo verkfræðingarnir, þetta
er þeirra verk, þeir vita hvar þörfin
er brýnust og hvernig á að bæta hana;
jú, og við borgum.
En svo megum við leggja líf okk-
ar í hættu í ánum hérna í sýslunni,
sem engin er enn brúuð á þjóðleið-
inni nema Blanda einsömul, og það
niður við ós hennar.
Jón gat ekki neitað því að þörfin
virtisl brýnni, jafnvel þó um þjóðveg-
inn einan í Húnavatnss. væri að ræða,
víðasthvar annarsstaðar, en á veginum
frá Blönduós inn að Laxá, en ómögu-
legt er að neita því, að brýnasta þörf-
in er að gjöra sem flest vatnsföllin
fær á landinu yfirleitt, en ekki sízt
hér í sýslu. Póstleiðin í Húnav.s. má
yfirleitt heita góður vegur, víðasthvar
vel fær akvegur, eða hefði um nokk-
urt ára skeið enn mátt eiga sig með
nokkru en ódýru viðhaldi; en vatns-
föllin á póstleiðinni í Hv.s. eru bæði
mörg og vond yfirferðar, og hefðu
átt að sitja fyrir hjá þingi og stjórn
á undan veginum, sem enginn_ hefir
kvartað yfir, mér vitanlega. A leið-
inni frá Holtavörðuheiði út á Blönduós
eru: Hrútafj.á, Miðfj.á, Víðidalsá, Gljúf-
urá, Vatnsdalsá (Skriðuvað), Giljaá
og Laxá; engin þeirra brúuð, á sum-
um ferjumyndir, sumum engin ferja,
og ómögulegar fyrir ferju á hentug-
um stöðum. Flestar þessar ár eru
stórar og illar yfirferðar nema um há-
sumartímann, og allar eru þær aftur
og aftur ófærar vor hvert og haust
og oft á vetrum. Yfir þær allar er
mikil umferð utanhéraðs og innan,
því fjölbygðar sveitir liggja að þeim
öllum, beggja megin. Fjölda manna
eru þær búnar að tefja, og margt
mannslífið eru þær beinlínis og óbein-
línis búnar að taka ránshendi.
Helgasta og sjálfsagðasta skylda hverr-
ar löggjafar og hverrar stjórnar er
það, að reyna að varðveita og tryggja
líj pjóðarinnar, gjöra það sem óhult-
ast og sælast, en sælan mesta hér í
heimi er sú, að lífið sé sem bezt var-
ið gegn fyrirsjáanlegum lífshættum.
Það er að lengja lífið. Vér ísl. sjá-
um hvergi skýrar óvin lífsins gína
við oss en í vondum vatnsföllum,
ekkert fjarlægir hann fremur en brýrn-
ar. Eg þykist öruggur þegar yfir ána
er komið, jafnvel þó þá taki við vond-
ur vegur, hvað þá þegar hann er góð-
ur, eins og hér í Húnav.s.; og víst er-
um við lítt megnugir þess, að missa
fleiri mannslíf en brýn þörf krefur;
og hvað er gagnið að upphleyptu ak-
brautinni, dýru og glæstu og vagni
milli ánna, ef eg drep mig í ánni,
sem brautin liggur að eða frá. Og
þakklátari hefðu Húnvetningar verið
þingi og stjórn, ef þau hefðu lagt
þúsundirnar, sem á síðustu fjárlögum
voru veittar til akbrautar í Hv.s. til
þess að brúa einhverja fyrnefnda á,
t. d. Gljúfurá, heldur en þeir eru fyr-
ir þenna óþarfa vegarspotta, er þeir
nú fá. Eg felli mig mjög vel við
mál. Hann vissi ekki annað en að
hann hefði haft samband við fram-
liðna menn; hann vissi ekki annað
en að hann hefði séð þá og heyrt til
þeirra og talað við þá og notið hjá
þeim margvíslegrar aðstoðar og óslit-
ins ástríkis um nokkur ár. Þeirri
sannfæringu hélt hann fram í andlátið.
Eg átti tal við hann rúmum sólar-
hring áður en hann andaðist. Hann
var með fullri rænu, en sýnilega mjög
aðfram kominn. Bjúgur var kominn á
bak og fætur, og málrómurinn var svo
veikur, að eg varð að taka mjög vel
eftir, til þess að heyra það sem hann
sagði, þó að eg sæti fast við rúmið
hans. Mér virtist óhugsandi annað
en að hann færi nærri um, hvað sér
liði, þó að eg auðvitað spyrði hann
ekki að því.
Eg spurði hann, hvort hann yrði
nú aldrei var við vini sína handan að.
»Jú, oft«, sagði hann. »í hvert
sinn, sem mók rennur á mig, veit eg
af þeim«.
»En verðurðu þeirra aldrei var, þegar
þú ert alvakandi?* spurði eg.
þá stefnu, að gjöra vegaáætlun fyrst
af öllu yfir aðalvegi landsins, en að
því gjörðu hefði fyrst átt að byrja á
að brúa verstu árnar, þar sem vegur-
inn svo aftur á að koma að þeim.
Brýrnar fyrst, vegurinn þarnæst. Þetta
er alþjóðarmál og hefði átt að berast
undir atkvæði þjóðarinnar áður en
ráðið var til lykta. Það er óflókið
og einfalt mál. Þjóðaratkvæði um það
má því búast við að yrði á viti bygt.
Um þetta mál, vegamál, dæmir þjóð-
in ekki út í hött. Þörfin og reynslan
tala þar af meira viti en allir verk-
fræðingarnir; þeirra er aftur að segja
hvernig verkið á að gjörast. í þessu
máli kemst engin skýgjaglópska að.
Eg parj að komast klaklaust og lif-
andi yfir ána engu síður en yfir veg-
inn, það ar tvísýni að eg komist það,
en lítil, oftast engin, á veginum milli
ánna. Að mínu viti er þvi hér byr-
jað á skökkum enda í þessu máli, eins
og svo mörgum öðrum hjá oss ís-
lendingum. Við spörum eyrinn en
flegjum krónunni, við gleypum >ið
tildrinu um of. Þér þingmenn! \il-
jið þér ekki veita þessu áheyrn?
St. M. Jónsson.
Ósanninda-einurð.
Sem dæmi þess, hve ófeimnislega
Ingóljs-piltarnir fara með vitanleg ó-
sannindi, þykir rétt að prenta upp
smáklausu úr nýútkomnum Ingólfi.
Hún er svona:
A hverjum morqni, um 8-leytið, er
sagt að sjálfstæðisliðhlaupararnir, sem
nú eru æstastir Hannesar-dýrkendur,
hafi heimsótt goðið allan þingtímann,
til þess að bjóða honum »góðan dag-
inn« I Og utan í honum hanga þeir
bókstaflega, á götum bæjarins og hvar-
vetna, svo að viðbjóð vekur öllum er
á horfa. En þeir þykjast ekki örugg-
ir um að halda hylli hans ella og
kunna því vel að taka til fyrirmyndar
skepnuna, sem mætur hefir á hús-
bónda sínum.
Mikla trú mega íbúar þessa bæjar,
sem vita sæmilega vel hvað satt er í
þessu, hafa til frásagna blaðsins um
stjórnmálahugi manna út um land,
þegar svo samvizkusamlega er frá því
sagt, sem hér gerist.
Og er það svo undarlegt þótt spurt
sé, hvar hún muni eiginlega vera nið-
ur komin sómatilfinning þeirrramanna,
er hafa slíkt blað sem Ingólf að mál-
gagni sínu.
Ruddi ruddanna meSal íslenzkra
blaðamanna : »s á s í g j a m m a n d i«
í Ingólfi rySur úr sór f gær óvenju ógeSs-
legum hræsnisbelging út af því, aS ísa-
fold hafi eigi svaraS einhverjum hnútum
til B. J. fyrv. raSh., er hann segir staSiS
hafa í Lögr. Ef hann hermir rótt um-
mæli Lögr. — eg hefi eigi tekiS eftir
þeim þar — eru þau svo vaxin, að þau
falla um sig sjálf — og eina rótta svar-
iS viS þeim, aS virða þau eigi
s v a r s, en B. J. hinsvegar maSur til
þess aS svara fyrir sinn hatt, e f hann
kærði sig um.
En fyr má nú vera hræsnin og óskamm-
feilnin f Ingólfs-ruddanum, er h a n n
þykist fyllast heilagri vandlætingu út
af þvf, að eigi hafi verið borið blak af
B. J. f ísafold — því að naumast hefir
nokkur sá, er í blöð ritar eða við stjórn
mál fæst hjá oss, haft sig meira frammi
um að n í ð a B. J. á a 11 a r 1 u n d-
ir, en sásígjammandií Ingólfi.
Og svo þykist hann vera að taka upp
þykkjuna fyrir B. J. og d i r f i s t að
brigzla mór um ræktarleysi gagnvart
föður mínum!
Hvar eru takmörk ósvífninnar hjá ná-
unga þeim, er nú hefir Ingólf í »gisl-
ingu« ?
Ó. B.
»Jú, eg sé þá líka alvakandi, eink-
um þegar ofurlítið fer að skyggja«.
Þetta var síðasta staðhæfing hans
með dauðann fyrir augunum. Við
töluðum nokkuð meira um þetta. Vissa
hans um pá var alveg jafn-glögg eins
og vissa hans um mig.
En enginn maður getur gert sér í
hugarlund, nema þeir sem voru honum
nákunnugastir — og tæplega þeir heldur
— hverja ódæma þjáningar hann þoldi
með köflum fyrir þessa sannfæring
sína. Að vera með aðra eins skaps-
muni eins og Indriði hafði fengið
að eðlisfari, og verða fyrir öðrum eins
getsökum og smánunum eins og hann
varð að sæta, og að geta ekkert að
hafst, það mundi áreiðanlega verða
þungbært öllum. Rangsleitnin í sví-
virðingunum varð honum stundum
alveg óbærileg. Hann vissi vel, að
mikið mátti að honum finna. En
hann vissi líka, að í þessu efni var
hann saklaus maður. Og miklu meira
en það. Léttúð æskunnar hafði að mjög
miklu leyti drotnað í lífi hans áður.
Nú hafði hann, fyrsta sinni á æfinni,
Gistingastaðirnir.
-í síðasta blaði ísafoldar er sagt frá
því, að eitt af helztu blöðum Norð-
manna tali um ísland sem væntanlegt
ferðamannaland, en ekki sé viðlit að
fara að auglýsa landið í þeim efnum
erlyidis, fyr enn séð sé fyrir hæfileg-
um gistingarstöðum. Segir norska
blaðið að þessum hæfilegu gistingar-
stöðum þurfi að koma upp á Þing-
völlum, við Geysi, Gullfoss og í nánd
við Heklu.
Eg kann Isafold þakkir fyrir að
hún segir frá þessu, en hvenær ætli
við gerum meira til þess að bæta úr
þessu en að tala um það ? Og satt
að segja er ekki mikið talað um það
heldur, þó þörfin á þessu vaxi með
hverju ári sem líður.
Arlega bera útlendir ferðamenn út
um heiminn kveinstafi sína yfir þæg-
indaleysinu og sóðaskapnum á fræg-
ustu stöðum landsins. Getur verið
að sumt af því, sem þeir segja, séu
öfgar, að minsta kosti í okkar augum.
Þeir líta á þetta og lýsa því frá sínu
sjónarmiði, en heimurinn lítur á þetta
með þeirra augum og úr því verður
ekki bætt nema með framkvæmdum.
Og framkvæmdaleysið verður þjóðinni
árlega til meiii og meiri minkunar.
Eg minnist á þetta af því, að mér
Snst tíminn ekki illa valinn til þess.
Við eigum von á konungsheimsókn
á næsta ári, og slíkri heimsókn fylgir
atikning á ferðamannastraum til lands-
its. Mér finst það eitthvað svo
ótkemtileg tilhugsun, að því fleira
sem kemur hingað, sæmilegra gesta,
þfl fleiri verði til þess í heiminum
að vara menn við íslandsferðum.
Wtér finst landsstjórnin ætti að sker-
ast í leik með þetta, einmitt nú þeg-
ar hún fer að búa sig undir að taka
á rnóti konunginum, eigi að leita
sæmilegra ráða til þess að reist verði,
bæði á Þingvöllum og við Geysi,
vönduð gistihús, með þeim þægindum
og búnaði, sem á við hæfi siðaðra og
sanngjarnra ferðamanna, Á Þingvöll-
um er að vísu miklu hægra að gera
þetta en við Geysi; til Þingvalla koma
svo rniklu fleiri en til Geysis. En
yrði aðbúnaður við Geysi eins góður
og hann þarf að verða, þá fjölgaði
líka gestum þar stórkostlega. Mér
finst sami maðurinn gæti haft yfir-
stjórn á báðum þessum stöðum og
mér finst ekki neitt ósanngjarnt að
landið styddi eitthvað til þess, með
fjárframlagi að einhverju leyti, að úr
þessu verði bætt sem fyrst.
Mér þykir ekki ástæða til að segja
meira um þetta að þessu sinni. Vildi
að eins óska þess, að landsstjórnin
tæki þessar línur til athugunar, þegar
hún fer að hugsa fyrir konungs við-
tökunuin.
Bœjarbúi.
Afstaða B. J. fyrv. ráðli. í sam-
bandsiQálimi. Af því að Ingólfur er
jafnan að stagast á því, að B. J. fyrv.
ráðh. hafi engu lýst yfir sjálfur um af-
stöðu sína gagnvart samkomulagstilraun-
unum í sambandsmálinu, en að skyrsla
ísafoldar þar um nýverið, só hennar orð,
en eigi hans, og geti vorið röng, skal
þess getið, að skyrslan í ísafold var o r ð
fyrir orð yfirfarin og sam-
þykt af B. J., eins og hún
birtist í blaðinu; enda stendur
þar, að B. J. hafi leyft íaafold
að hafa eftir sór ummælin eins
og þau birtust.
Væri nú eigi vegur til þess, að Ing-
ólfur hefði vit á því að fara að heykjast
á þeirri ósvífninni að bera lengur brigð-
ur á þetta!
eignast málefni, sem honum var heilagt.
Hann hafði orðið fyrir þeirri óum-
ræðilegu fagnaðar-dásemd að eignast
að ástvinum menn, sem komnir voru
yfir dauðans djúp, ná stöðugu, I hans
augum óyggjandi, ástúðar-sambandi við
strendur eilífðarinnar.
Og þetta var alt svívirt sem lygar
og fals. Og sjálfur var hann fyrir
petta gerður að glæPsítmlegum óþokka.
Mikið ímyndunarafl þarf ekki til
þess að renna grun í, að þetta hafi
stundum verið honum nokkuð þung-
bært. Enda lifði hann áreiðanlega
þær stundir margar, meðan ólætin
voru verst, að hann, æringinn, létt-
dðarbarnið, hugðist aldrei mundu líta
gláðan dag framar. Sé unt að afpláná
yfirsjónir með kvölum út af því að vera
hafður íyrir rangri sök og út af sví-
virðingum fyrir það, sem manni er
helgast, þá v.irðist mér, að Indriði
Indriðason ætti að standa sæmilega
vel að vígi.
E. H.