Ísafold - 17.08.1918, Blaðsíða 3

Ísafold - 17.08.1918, Blaðsíða 3
IS AFOLD 3 W 1.500.000 í nýjum hlutsbréfum í Simkvæmt umboði því, er stjörn ítlardsbanka hefir verið þar til gefið, hefir“bankastjórnin ákveðið að auka hlutafé bankans um 1500.000 kr. þannig að hlutaféð verði alls 4 500.000 kr. Þeir, sem óska að skrifa sig fyrir nýjum hlutabréfum snúi sér tii íslandsbanka í Reykjavík eða útbúa hans á tímabilinu 20—26. ág. þ. á. Rétt til að skrifa sig fyrir hlutabréfum hafa að eins eldri hluthafar og þannig að hverjar 200 krónur í eldri hlutabréfum veita rétt til að skrifa sig fyrir 100 krónum í nýjum. Skuldbindingin um hlutabréf.ikaupin er skrifleg og bindandi. Vtð undirskrift skuldbindingarinnar skal sýna eldri hlutabréfin til áritunar. Kaupverðið á hinum nýju hlutabréfum er 120 krónur fyrir hverjar roo krónur og greiðast annaðhvort um leið og skuldbindingin er undir- skrifuð eða 20 per cent þá þegar og afgangurinn fyrir 15. september, en þá skal greiða 6°/o vt=xti af Þvh sem ógoldið er, frá 26. ágúst til greiðsludags. Af hinum nýju hluUbtéfum greiðist háifur arður íyrir áiið 1918. Fyrir greiddar upphæðir verða gefnar bráðabirgðakvittanir, sem síðar verður skift á fyrir hlutabréf. Þeir hluthafar, sem sakir fjarveru eða anuara orsaka vegna geta ekki notað rétt sinn til hlutabréfakaupa nefnda daga, geta síðar snú ð sér til bankans — í allra síðasta lagi 24. september næstkomandi. Reykjavík, 8. ágúst 1918. Bankastjórn íslandsbanka. íslasdsbsika. og síðslegnu. Það má ekki gefa mikið af því í einu, og aflra sizt meðan skepnur eru að venjasí þvi. Bænd ir góðir, þið sem eigið mörg hross, nisjafnlega stór og fallep, fargið í haust úrkastinu, svuslkinu og gömlu hrossunum til ajsláttar. Notið kjötið s\o til manneldis og skepnu fóðurs — Það borgar sig. Jafnvfl þó, að sumum stóru hrossaei; endunom þyki með þessa móti, að þeir fái litið fyrir hrossiu, þá er :-ð muna eftir því, að í úti- gangssvátunum er litlu til þeirra kostað. Og svo er einnig þ að | gæta, að lítil hross — sem sköpuð eiu litil og vetða einlægt lítil — eru lítilsvirði, bæði til sölu oe notk- unar heima, og ge.tsamlega óhcej til undaneldis. Enn hitt hygg eg að flestum komi þó saman um, að betra er »ð farga hrossum að haustinu þó að lftið kunni að »hafast upp úr þeim< en að fella þau úr hor. Hollur er haustskaði segir máltækið. En fari r.ú svo samt sem áður — og við því má búast — að fleirra og færra af hrossum verði sett, að meiia og minna leyti i haust, á »guð og gaddinn* þá vil eg enn minna á þetta, sem eg hefi áður haldið fram, að ekki má hvað sem á dynur eyða heyi jrá öðrum jjenaði hanaa peim, þó að geri jarðbann og hagleysi, og það hey þijóti, sem hrossunum kann að vera ætlað. Það er hctttulegt að gera það, afar tví- eggjað sverð. En hvað á þá að gera? Því er fljót svarað. Þegar jörð þrýtur og engin bjarg- arráð eru til önnur en þau að taka hey frá öðrum skepnum, en hross- in fara að líða hunqur, þá verður blátt afram að skjóta pau niður. En — við skulum vona að til þess þurfi ekki að taka. — En eitt af því, sem stutt gæti þá von er það að farga i haust til afsláttar sem mestu af gömlum hrossum og ljeiegu tryppadóti, og nota kjötið tii manneldis og skepnufóðurs. Það eru hyggindi sem í hag koma. Siqurður Siqurðsson. Verzlun seld. Tangsverzlun á ísafirði kvað nú vera seld af nýju — kaupandmn nú Magnús Torfason bæjarfógeti. eða stóru, og njóta blessunar hans í starfi sínu, veiður fyrst og fremst að vinna með kærleika. Hann má sín mest við mennina, eins þá, sem langt eru frá að vera eins og þeir eiga að vera. Menn sparka aldrei blómum né gróðri upp úr jörðinni, heldur venjulega steinum eða mold- ryki. Með þessum orðum vil eg eng- an veginn gera lítið úr þeirri mannþekkjngu, er bækur veita, ef vel eru valdar og lesnar með dóm- greind og varúð. Eg efa ekki, að bóklestur hafi átt sinn þátt i því að hækka og vikka andlegan sjóndeild- arhring og lifsskoðun þessa manns. Þó að hann væri lengstum sveita- pi;estur við lítil efni, las hann meira en flestir menn aðrir. Fróðleiks- þorstinn var óslökkvandi og jafn- framt löngunin og viðleitnin að láta aðra njóta góðs af. Hann varð því óvenju fjölfróður og víða heima, en einkum lagði hann stund á að kynn- ast öllum hreyfingum og straum- brotum í andlegu lífi mannkynsins að fornu og nýju, og hræddist aldrei að' hirða gullkorn gæzku og sann- leika, hvar sem hann fann þau. Sag- OSfusárbrúin og við- haid hennar. Fyrir nær 16 árum ritaði eg »ísa- fold< nokkrar línur með þessari fyrirsögn og viðhefi hana ennþá, ef ritstjóranum mætti þóknast að biita eftirfarandi línur í blaðinu. Þá var eg undirritaður eftitlits- maður brúarinnar og sá þá um um- ferð yfir hana og viðhald hennar, samkyæmt fyrirlagi Tr. Gunnars- sonar, er lét sér ant ufn, að brúin yrði varðveitt eins lengi og vel og unt væri. Þá þótti fulllangt faiíð í viðhald- inu, jafnvel talin óþarfi að halda við og stöðuglega einu sinni á ári að hreyfa skrújið á uppihaldsstögum, halda við slitpalli, endurnýja brúar- gólfið sjálft er gerst var alt að nýjn fyrir 14 árum. Þegar nú að viðhald þessarar um- læddu brúar hvarf af landssjóði, tók sýslan það að sér og útvegaði sér þá um leið annan brúarvörð eða sýslunni þá í sýslunefndar umboði. Hvað skeður nú um viðhald á þessu mest notaða mannvirki þessa lands? Brúargólfið götótt og sund- urslitið, enginn slitpallur eða verri en ekki. Einhverjir eftirlitsmenn landsins hafa brotið qöt á gólfið hér og par og tilt síðan smáspítum yfir að nokkru ‘leyti. Þetta og þaðan af verra er vel lagað til þess að mein- jcela hradda qripi er um jara. . Þá er hitt og það sízt betra, að nú er hætt að hreyfa stangir brúar- innar eða þolinmóði þeiira, sem þó er mjög áríðandi fyrir sjálfsagt, gott viðhald. Ef snöggarr jarðskjálfta bæri að höndnm, er kunnugum Ijóst hvernig fara mundi. Víst fáar eða engar rær hreyfanlegar. Þá kem eg að hinu síðasta, en ekki sízta og það er það lakasta, að nú er hreint hætt að mála brúna. Fyrir þvi er alt yfirborð hennar að meira eða minna leyti eintómur ryðakoliur. Sér þetta hver umrenn- ingur sem um brúna fer. Þetta er nú hin rétta lýsing á viðhaldi Olfusárbrúarínnar og er sýslunefnd sízt láandi, þó húa vilji losna við brúna úr því að hún hefir búið svo vel í haginn fyrir srðari tímann. Eða er þetta ástand lands- verkfræðingnum að kenna? Spyr sá sem ekki veit. an, einkum saga mannsandans og sálarlífsins, var honum jafnan ljúfasta viðfangsefm. Hafa þar margir not- ið góðs aí og munu enn gera síðar, og mundi þó meir, ef hans hefði lengur notið við. Hann var aldrei óvinnandi meðan þess var kostur, áhuginn æ hinn sami, hvort sem hann leiðbeindi, huggaði og hvatti söfnuði sína, eða kendi ungum mönn- um, eða beindi prentuðu máli út um land eða lönd, fræðandi eða skemt- andi, en þó æfinlega trúr sinni upp- haflegu köllun, þó að skoðanir breytt- ust og skilningur yxi og þroskaðist, honum og öðrum til blessunar. Eg hygg að hann mundi hafa getað hugsað við æfilokin líkt og speking- urinn: »Ókunnugan bar mig að garði þínum, veröld, gestur dvaldi eg i húsi þínu, vinur fer eg út þaðan.« Sú vinátta gat þó ekki verið af því, að veröldin léki við hann, sem kallað er, að öllu Jeyti. Að vísu átti hann mikilli gæfu að fagna. Góð kona og ástrík, góð börn og efni- leg, hvort seni þau lifa lengur eða skemur, eru hamíngju auðlegð, sem eigi er unt að meta. Góður orðstir, vel unnin vetk, virðing, vinsæld og Hvernig sem þetta verður til úr- slita, þarf nú sem fyrst að klásða þessi göt, sem gerð hafa verið í brúargólfið, og bæta í bráð oGn í verstu skemdirnar, er kdmu i gólfið á siðasta vori af hinni feykilegu um- ferð af ofaniburði, er flutiur er i Flóaveginn norður yfir brúna. Þó að gert veiði eitthvað við brúna í ár, getur sú viðgerð varla faiið fram fyr en eftir haustlestir. Þvi það virðist vera að bæta mink- unn á minkunn cfan að fara að teppa þessa umferðatlifæð Suðurlandsins við sjálfan höfuðsuðinn, og auk ým- iskonar innan héraða afnot, er ekki verða i stuttu máli upptalin t:ú í aðal annatimanum. Þetta er sannarlegt alvörumál. Mætti Tryggvi sál. Gunnarssoa sjá sitt aðaiverk þannig útlits, sem nu var lýst, er ekki gott að geta til hvað manni þeim hefði or'ið að orði um þetta vegaástand, þetta og ann að, hvort sem um er að kenna sýslunefndum eða landsstjórn. Hér munar minstu. Selfossi 24. júli 1918. Símon jónsson. A t h s. Eftir að þetta er ritað, hefir »Ferðamaður« ritað rétta og gagn- orða grein í Morgunbl. frá 24. þessa mán., er hann nefnir »Vegir<. Er þar einnig minst á ólag það, sem er á vegaviðhaldinu héðan vestur yfir heiði. s.J. Vestur-íslendiDga-anDáll. Axel Thorsteinsson, hinn ungi rit- höfundur, sonur Steingríms hefir gengið i her Kanadamanna og býst þá og þegar við, að fara til Frakk- lands. Látin er í vor (þann 9. maí) í Saskachewan vestra, Guðrún Ás- mundsdóttir móðir Asmundar bónda í Hábæ í Vogum og þeirra syst- kina, en systir Jóns beitins Asmunds- sonar afgreiðslumanns hér í bæ og þeirra systkina. Hún hafði 3 um áttrætt, — einum degi í fátt (fædd í Reykjavík 10. maí 1834). Vel lát- in sæmdarkona. þökk ótal manna nær og fjær, hver mundi á banadægri vilja skifta á þvi fyrir fé? En af sorginni fór hann ekki varhluta. Um margra ára skeið var heimili hans eins og vígvöllur, þar sem barist var dag og nótt við »hinn hvíta dauða«, og að lokum varfallinn helmingur hans eigin barna, fjögur, og fósturbörnin öll, þrjú. Þessa er ekki getið til að ýfa sárin. En það skil eg, að bjartara brosir eilífðin við á banadægri, þegar slíkur hópnr biður hinu megin. Svo segist ltka sumum frá, að af öllum guðs ástgjöfum vildu þeir sízt missa sorg- ina. Jeg get hugsað, að eigi verði sízt litið þannig á við endalok lífs- ins. Meðan dagur er hátt á lofti, þá sjá augun ekki annað en jörðina og hluti þá, sem á henni eru. En þegar kvelda tekur og liður á dag- inn, »taka stjörnurnar að loga bláum á boga og benda andanum stilt og hljótt til að dreyma um hærri heima, hold á fold meðan blundar nótt.« Mun það eigi líkt í æðra skilningi, þegar dauðanóttin nálgast? Svo mik- ið er víst að sorgin særir eigi þann á banadægri, sem hefir lært að segja af hjarta í sjálfri baráttunni: Ekki eins og eg vil faðir, heldur eins og þú vilt. Eg hygg að þessi maður mnndi að lokum hafa getað inni- bundið allan sinn lærdóm um æfina í þessari stuttu játningu: »Eg lærði eitt um æfiskeið, að elska guðs e; nóg«, og eg hygg að í þeim lær- dómi hafi sorgin ef til vill ekki átt minsta þáttinn. Þvi vil eg heldur engar harma- tölur hafa hér við ykkur, sem nú eigið á ný um sárt að binda, og syrgið hér góðan mann, eiginmann og föður. Eg skil fyrir því ykkar söknuð, skil að hér hafa kærar von- ir dáið, von um hvíld i ró og næði fyrir þreyttan ástvin í góðum sonathúsum; von um, að hvíldin veitti heilsubót, lengra líf og meiri störf til gagns og gleði og sæmdar, von um að mega enn leiðast nokk ur fótmál, auðsýna ástúð og þiggja. Þær vonir eru þrotnar, en um leið er uppfylr hin sælasta von ástvinar- ins burtfarna og ný von fæðist ykk- ur ástvinunum, sem eftir standið, sú að koma til hans, þegar drottinn vill. Þó að sönn séu orð austræna skáldsins,. að »fjarlægðin vex í sjón- auka hjartans«, þá trúum við fyrir guðs náð ekki síður hinu, sem ís- íenzku skáldm kveða, að »anda sem unnast fær aldregi eilifð að skilið*, og því þurfum \ið ekki að »óttast, ef við unnumst, endalausa ,oeima.« Við sem trúum að guð sé kærleik- urinn, við getum ekki óttast, að hann geri elskuna, sína beztu gjöf, að hefndargjöf, með því að slíta ástvin frá ástvin nema um stundarsakir. Við sem trúum orðum Jesú: »Eg er upprisan og iífið«, við vitum, að það, sem dáið liggur hér er »duftið og mæðant, en trygð og kærleikur deyr ekki, heldur varir að eilífu. í Jesú nafni er æfi þesst liðin á enda og í Jesú nafni, með glaðri von og ör- uggri trú, skulum við horfa heim þangað, sem atidi hans er farinn á undan. Og svo kveðjum við þig, framliðni vinur, um leið og líkami þinn látinn er borinn burtu héðan á leið til hins fyrra heimilis, þar sem þú forðum með ástvinu fíinni leiðst og sigraðir fyrir guðs aðstoð í stríðinu við sorg- ina. Og við biðjum hann, sem þá styrkti ykkur, að vera enn hennar athvarf og hjartans traust og hlut- skifti í þessari nýju raun. Biðjum hann fyrir öllum ástvinum þínum fjær og nær, að hann verði faðir þeirra og þau börnin hans, örugg og von- glöð í lífi og dauða. Þeir kveðja þig hér með innilegri þökk, þökk

x

Ísafold

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ísafold
https://timarit.is/publication/315

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.