Ísafold - 28.06.1921, Blaðsíða 3

Nii er áleitni Timans gengin svo
langt, að forkólfar hans vilja drotaa
yfir alþingi og stjórn lands vors. Það
er þó eigi tiltökumál, að blað reyni
að hafa áhrif á málefni þjóðarinnar
með röksemdum. Ea þegar svo er
komið, að blaðasnáparnir liggja á
þingmönnum bak við tjöldin og
hafi i hótunum við ,þá — þá má
þeim ekki liðast sú ósvinna. Timinn
hafði á lofti öll vopn s. 1. vetur og
vor til þess að fella landsstjórnina
og ráða i hennar stað valinu. Svo
langt gengu Tímamennirnir í þessu
laumuspili, að þeir virtust mundu
fella sig við hvaða menn, sem væru
til stjórnar teknir. Eg fer ekki iengra
út i þetta mál að sinni á þann hátt
að nefna þessa ráðgerðu menn, hæfi-
leika þeirra eða knn^umstaður i þjóð-
félaginu. En á hitt vildi eg leggja
áherslu: að þegar svo er komið, að
misendismenn utan þings hrifsa und-
ir sig völd, ábyrgðatlausir að lögum,
þá er aðalvald þings og stjórnar
komið á ranga hillu og i trölla hend-
ur. Af því að eg sá þetta og skildi
og vissi um laumuspilið, tók eg til
máls um moldarvirkin. Einhver varð
að tala vegna nauðsynjar þeirrar sem
á var.
Hitt vissi eg, að Tíminn mundi
skamma mig, ef eg risi gegn ósóma
hans, jafnvei þótt eg færi af stað
næsta vægilega. Eg vissi »að hann
skammar alla sem eitthvert vit er U.
Eg vissi það, að hann kallaði skáldið
Jakob Smára *leirskáld« undir eins
þegar þeim varð sundurorða um
mdlfrœði. Sigurður skáld i Vest-
mannaeyjum fékk þá hugnun undir
eins, þegar þeim bar á milli út af
jafnaðarmálum, að hann hefði gefið
út kvæðabók, sem það eitt hefði haft
til ágætis sins, að i henni hefði engin
prentvilla fundist*. Þorvaldur Thor-
oddsen fékk mjög nærgöngula áreitni
i Tímanum fyrir engar aðrar sakir
en þær, að hann leit öðru vísi á
tiðarfarsheimildir en séra Tryggvi.
Þannig mætti lengi telja. Og þessir
menn beita nú við mig, þegar um
þingmál, þjóðmál og stjórnarskifta-
mál er að ræða, þeirri bardagaaðferð
að lepja saman það sem þeir halda
eða vilja að eg hafi sagt einhvern-
tíma um einhvern mann, og í öðru
lagi að fá í lið með sér leirská'd til
að hnoða saman leirburði, sem þeir
ætlast til að stefni á mig, eða verði
cskilinn á þá leið!
Svo að þeir ætla sér að ganga af
mér dauðum 1 rimuðu máli, ef önn-
ur vopn bíta ekki, svo að ýfir taki!
Það er þeirra heitasta ósk, að qanqa
,af mótstöðutnönnunum dauðum. Eg
hefi það svart á hvitu frá öðrum
Tímamanninum. Þeir þnrfa ekki að
gera sér vonir um að sjá mig fall—
inn. Að vísu geta þeir haft »síðasta
orðið« þar sem þeir ráða yfir blaði,
en eg er fjarlægur prentsvertunni.
En til eru önnur lönd fyrir ódauð-
leik, eða a. m. k. langlifi, heldur en
Laufásslendið. Og yfir þeim löndum
ráða ekki Timamennirnir.
Mér ekki ant um það, að ganga
að þessum mönnum dauðum. Eg á
■önnur, æðri áhugamál. Eg þarf ekki
að bera kvíðboga fyrir þvl, að Tím-
inn verði ódauðlegur, né heldur lang-
lifur. Hann er fæddur með þeirri
erfðasynd, sem ríður honum að fullu
iður en langt liður. Sú synd er
þannig vaxin,^að einfeldni blaðsins í
aðra röndina en seyrni þess i hina
hlýtur að framleiða smám saman
það banaeitur, sem skapar blaðinu
aldurtila, þannig fer um þá gerla,
sem eru illraí tegundar, þeir geta
ekki að því gert, að út úr þeim
smitar eitur smámsaman, sem drep-
ur pá sjálfa.
Blað sem lofar naumast n#kkurn
mann nema í hagsmunaskyni, en er
þó svo úlfúðarfult, að það lætur
gægjast út úr sér litilsvirðinguna á
þessum sömu mönnum (sbr. t. d.
»bændameinleysið«), það getnr naum-
rst gengið í visi stéttarinnar til
lengdar. Einn mann hefir Tíminn
lofað sérstaklega, Hallgrím Kristins-
son. Hann átti lofið skilið að vísu.
En þeir sem vita fleira en það, sem
enn er prentað, um þær korkflær,
sem Tíminn hafði flotið á, munu
skilja það, að Tíminn hafi séð sér
leik á borði, þegar hann ritaði um
Hallgrím öðru vísi en alla aðra menn.
Eg skal að lokum drepa á þá
ákæru Tímans, að eg hafi orðið til
þess aleinn að bera blak af Jóni
Magnússyni (stjórninni). Á þá leið
mælir Tíminn og á þetta víst að
sanna það, að eg sé óhlutvandur —
eða hvað?
Jónas sýslungi minn er þó svo
viti borinn, að hann skilur það, að
minni hluti getur haft réttara fyrir
sér en meiri hluti. Hitt er annað
mál, að það kann að vera stjórn-
kænsku bragð að nota sér höfða-
tölu. En eq hefi aldrei verið bragða-
refur. Eg skal minna óhlutdræga
menn á það, sem merkur rithöf-
undur norskur segir (Collin), að
skáldum sé eðlilegt að taka svari
sigraðra manna eða þeirra sem
falla, en geta þó i raun réttri haldið
velli, eins og Brjánn og Hákon
Aðalsteins fóstri. Mér er svo farið,
að eg geng í lið með minni hluta,
að öðru jöfnu, ef mér þykir hann
vera beittur ósanngirni eða ódreng-
skap. Annars á eg ekki það lof
skilið, að eg hafi varið stjórnina.
Eg hefi miklu fremur ámælt aót-
stöðumönnum hennar, og þó lltils-
háttar eftir atvikum, fyrir ófrægilega
bardaga-aðferð gegn stjórninni. Og
eg hefi hitt snögga blettinn á Tím-
anum. Þess vegna hefir hann horfið
gersamlega frá þvi að rökræða málið
og málin, og snúist gersamlega að
hinu, sem enga þjóðmálaþýðingu
hefir — að kasta af sér vatni upp
við mig.
í þess háttar leik, ef leik skyldi
kajla, verður óvirðingin gerandans
megin, en ekki þolandans, sem fyrir
verður á austrinum.
Eg er svo settur, sökum fjar-
lægðar og annrikis sem fer í hönd,
að eg mun eigi standa í hólmgöng-
um við Tímann næstu mánuðina.
Lastyrði hans bita ekki á mig. Hitt bit-
ur á mig, ef hann getur aukið þjóð-
málaspillingu I landinu og aukið mold-
ryk í þessu uppblásna landi. Eg ætla
þvi alls ekki að hafa i hótunum við
Timann á þann hátt, að eg skuli yfir-
stíga hann i sáryrðum. Það tel eg
engu máli skifta fyrir mig eða mína.
En öðru ætla eg að heita bonum,
til marks um það, að eg sé ekki
mjög gleyminn: Ef eg lifi það að
kosið verði til alþingis einu sinni
enn, ætia eg að leggja einn stein í
götu Timans. Þyngd hans og lög-
un fer þá eftir því sem eg fæ orkað.
Guðtnundiir Friðjónsson.
— -■.-0-í.. .
Timinn viðsjáli.
Þegar lymsku og lyga glaum
leggur um bygðir dala,
sá er dregur TÍMANS taum
'tekur i nöðru hala.
G. F.
Kvæðaflokkur.
Sunginn við móttökuhátíðina í Alþingishúsinu 26. júní 1921.
Blanðaður kór og einsöngur. — Lög eftir Sigfús Einarsson.
I.
Sem fullvaldsþjóð í fyrsta sinn
vér fögnum íslands jöfri’ og drotning.
Lit, þjóð vor, upp með þökk og lotning
til guðs, sem veginn greiddi þinn!
Vor drottinn, þökk sé þér
fyrir það, sem liðið er!
Við lof þitt hefst vort Ijóð.
Þú leiddir vora þjóð.
Fyrst þér ber þökk og lotning!
Sit heill! Sit heill, vor hilmir kær,
með hárri frú og göfgum sonum!
Með nýja fánans fögru vonum
þér heilsar Ingólfs aldni bær!
Þér hljóma hjartans ljóð!
Þér heilsar öll vor þjóð!
Ver hyltur, hilmir, nú
með hárri, göfgri frú
af freyjum Fróns og sonum!
Og enn skal hefja hug með þökk
til hans, sem skapar örlög lýða
og lægir öldur allra striða.
Hans hljómi lofgerð hjörtun klökk!
Ver, drottinn, hjálp og hlíf
vors hilrais alt hans líf!
Ver þú með þinni hönd
hans þjóðir og hans lönd
um allar aldir tíða!
II.
Velkominn, jöfur, vertu' á íslands strendur!
Velkorain, drotning! Þessa fögru stund
rétti’ ykkur landsins vættir vinahendur.
Velkomin bæði á Ingólfs fornu grund!
Heill ykkar för, er heim þið sækið völlinn
heilaga, lögþings okkar forna reit!
Fagni ykkur fjöllin,
fagni’ ykkur sveit!
Fátækt er enn vort Frón og bygðir smáar,
fjölmenni hvergi, litt um borgaskraut.
Hallir af manna höndum gerðar fáar,
heiðar og sveitir vanta lagða braut.
Margt er að hugsa, mörgu þarf að sinna,
margt þarf að bæta, skapa nýjan hag.
Vaka þarf og vinna
viðreisnar dag!
Lit nú á, jöfur, er ei mörgum myndum
mótað vort land, er laða hug og sál?
Er ekki svipstór tign á jökultindum?
Tala’ ekki fossar okkar djarflegt mál?
Mundi’ ei sú sjón, að lita’ um ey og ögur
ofan frá brúnum, skapa hugans þor?
Er ei fjalla-fögur
foldin um vor?
Hilmir vor kær, vér elskum Frónið fríða, ^
framtiðarvonir þess, og líka arf
sögu og tungu, heiður horfnra tíða,
helgum þess gengi alt vort lif og starf.
Kjarkur er enn í bygða vorra bændum.
Blika við strendur auðug höf og víð,
Landið á i vændum
viðreisnar tíð!
III.
Hilmir og drotning!
heill til að skoða
norðursins bjarta,
náttlausa vor!
Fegurstu geislarnir titra yfir tindunum,
tónandi fossarnir geisast af brún;
sveitirnar yngjast af syngjandi lindunum,
sóleyjar prýða hvert tún.
Fjöll eru’ að varpa
fannanna þunga.
Vorið er íslands
unaðar tíð;
ljósið og víðsýnið vekjandi, þróandi
vonanna gleði um mannanna ból.
Fjallanna raðirnar girða sig glóandi
gulli frá vornætur sól.
Vordisir landsins
velji’ ykkur sína
björtustu morgna,
bliðustu kvöld,
fagni ykkar heimsókn með fegurstu stundunum
fossanna og lindanna hljómandi brag,
dalanna nýsprotnu, gróandi grundunum,
glitrandi vorbjartan dag.
Þjóðirnar vona IV. Hamingjan gaf þér Ingólfs hins gamla
vigunum linni; hervalds úr greipum eyja þér flytur
bráðlega bjarmi landsmenn að leiða þökk fyrir lausn síns
bjartari tíð. langþráða heim. þjóðréttarmáls.
Þjökuð úr þoku Friði og frelsi Framkvæmd á hugsun
þrauta og striða fagnandi blaktir föður þíns góða
út komi aftur Dannebrog yfir hamingjurikum
endurfædd jörð. Dybböl og Als. hepnaðist þér.
Lengi var, jöfur, Heill fylgi þínum Þú hefir þinna
land þitt i voða, heimkomnu Jótum. þjóða í milli
grimdaröld geigvæn Hljómi þeim héðan varanleg skapað
geisandi’ í kring. heilsan i dag! vináttubönd.
Vel stýrt úr vanda Gæfa og gengi, Fléttað er nafn þitt,
var, — þú hjeltst sæmdum, gullöld og friðar fylkir, í sögu
lýði og láði ársældir fylgi íslands og verður
að lokinni þraut. aukning þíns lands! aldrei þar gleymt.
Þ. G.
t