Ísafold - 28.12.1921, Blaðsíða 4

«
ÍSAFOLD
þyrstur og móðir hans svo döpur
í bragði“.
„Mér er ekkert um drengi gef-
ið“, sagði svalan. „í fyrrasumar,
. V . .
er eg dvaldi við fljótið, voru tveir
ddælir drengir, synir malarans, alt
af að kasta að mér steinum. Þeir
træfðu mig vitanlega aldrei. Við
svölumar fljúgum of vel til þess,
og eg er auk þess af þeirri ætt,
sem fræg er fyrir leikni sína. En
vottur nm virðingarleysi var það
samt sem áður“.
En kongssonurinn sæli var svo
fenugginn, að svalan viknaði. „Það
er afar kalt hérna“, sagði hún,
„en eg skai dvelja hér eina nótt
og vera boðberi þinn“.
„Þökk fyrir, svala litla“, sagði
kongssonurinn.
Og svalan kroppaði stóra roða-
steininn úr sverði kongssonarins
og flaug með hann í nefinu yfir
liús borgarinnar.
Hún flaug fram 'hjá kirkju-
turninum, þar sem hvítu marmara
englarnir voru. Hún fór fram hjá
hðllinni og heyrði óminn af dans-
inum. Út á svalimar kom yndis-
leg' stúlka með unnusta sínum.
,dlve dásamlegar eru stjÖmum-
ar“, sagði hann við hana, „oghve
dásamlegur máttur ástarinnar“.
„Eg vona að kjóllinn minn verði
tilbúinn fyrir ríkisdansinn“, svar-
aði hún. „Eg bað um ísaumuð
munablóm á hann; en saumakon-
an er svo löt“.
Hún flaug yfir fljótið og sá Ijós-
kerin, er héngu á siglutrjám skip-
anna. Hún fór fram hjá Gyðinga-
hverfinu, og sá Gyðingana gera
kaup sín og vega peninga á kopar-
vpgurn. Að lokum kom hún að fá-
tæklega húsinu og leit inn. Dreng-
urinn bylti sér órólega í rúminu og
móðir hans hafði sofnað. Hún var
svo þreytt. Svalan trítlaði inn og
íagði stóra roðasteininn á borðið hjá
flngurbjörg konunnar. Svo flögr-
aði hún hægt umhverfis rúmið og
kældi enni drengsins með vængjun-
um. „En hvaS mér finst svalt“,
ságði drengurinn, „mér hlýtur að
vera að batna‘ ‘; og hann féll í vær-
an blund.
Svalan flaug aftur til konungs-
sönarins sœla og sagði honuin hvað
hún hafði aðhafst. „pað er undar-
Legt“, bætti hún við, „bvað heitt
mér er, þrátt fyrir kuldann“.
„Það er af því að þú hefir gert
góðverk“, sagði konungssonurinn.
Og svalan litla fór að hugsa. Svo
sofnaði hiin. Hún varð altaf syfj-
uð af að liugsa.
Þegar dagaði flaug lnin niður að
fljótinu og laugaði sig. „Undarlegt
fyrirbrigði“ sagði prófessorinn í
fuglafrœði, er gekk yfir brúna. —
„Svala að vetrarlagi“. Og hann
skrifaði langa grein um það í dag-
biaðið, og allir vitnuðu í hana. Hún
var auðug af orðum, sem enginn
skildi.
„í kvöld fer eg til Egyptalands“,
sagði svalan, og var himinlifandi af
tilhlökkun. Hún heimsótti öll opin-
ber minnismerki, og sát lengi efst
uppi á kirkjuturninum. Hvar sem
hún fór, heyrði hún spörfuglana
segja: „Þetta er tiginn gestur“. Og
hún skemti sér þannig forkunnarvel
pegar tunglið kom upp, flaug hún
aftur til konungssonarins sæla. „Á
eg að annast nokkuð fyrir þig í
Egyptalandi“, hrópaði hún. „Eg er
alveg að leggja af stað“.
„Svala,-Svala, litla Svala“, sagði
konungssonurinn; „viltu ekki dvelja
hjá mér eina nótt enn“.
i
„Það er beðið eftir mér í Egypta-
laudi“, sagði svalan. „Á inorgun
fljúga vinir mínir upp að fossi. Flóð
hestarnir liggja þar í sefinu, og Me-
mon guð situr þar í stóru granit-
liásæti. Hann starir á stjörnurnar
liðlanga nóttina, og er morgvin-
stjarnan rís, lýstur hann upp einu
gleðiópi. Svo þegir hann. Um hádegi
koma gul ljónin niður að vatninu til
þess að drekka. Augu þeirra eru sem
grænir steinar og öskur þeii-ra er
hærra en beljið í fossinum“ .
„Svala, Svala, litla svala“, sagði
konungssonurinn, „langt, langt inni
í borginni sé eg ungan mann í þak-
herbergi. Hann grúfir sig yfir skrif-
borðið, sem er þakið blöðum, og í
glasi við hliðina á lionum er fölnað-
ur fjóluvöndur. Hár lians er jarpt
og hrokkið, varirnar i’auðaí sem
epli, augun stór og dreymandi. Hann
er að reyna að ljúka við leikrit
handa leikhússtjóranum, en honum
c-r svo kalt, að liann getur ekki skrif-
að. Það er enginn eldur á arninum
og hann er aðframkominn af
hungri' ‘.
„Eg skal dvelja hjá þér eina nótt
enn“, sagði svalan, sem var í raun-
inni einkar brjóstgóð. „Á eg líka að
færa honum roðastein V ‘
„Æ, eg á engan roðastein eftir“,
sagði konungssonurinn, „augun eru
aleiga mín. Þau eru úr sjaldgæfum
safírum, sem fluttust hingað frá
Indlandi fyrir þúsund árum. Taktu
annað þeirra og færðu honum það.
Hann selur gimsteinasalanum það,
og kaupir sér mat og eldivið, og
getur lokið við leikritið sitt“.
„Góði konungssonur“, sagði Sval-
an; „það get eg ekki gert“. Og hún
fór að gráta.
„Svala, Svala, litla Svala“, sagði
kouungssonurinn, „gerðu eins og eg
segi þér“.
pá kroppaði svalan augað úr kon-
ungssyninum og flaug til skáldsins
í þakherberginu. Það var auð-velt
aö komast inn, því að gat var á þak-
inu. ITún skautst inn um það og inn
í herbergið. Ungi maðurinn sat með
andlitið hulið í höndum sér og
heyrði þess vegna ekki flögrið; en
þegar hann leit upp, fann hann sa-
fírinn fagra, sem lá á fölnuðum f jól-
unum. „Eg er farinn að fá viður-
kenningu“ hrópaði hann; „þetta er
frá einhverjum sem dáist mikið að
méi. Nú get eg lokið við leikritið
mitt“. Og hann ljómaði af gleði
Daginn eftir flaug svalan niður
að höfninni. Hún settist á siglutréð
á stóru skipi og horfði á sjómenn-
ina, sem drógu stórar kistur með
kaðli upp úr farmrúminu. ,Hiv-ohoj‘
kölluðu þeir við hverja kistu, sein
upp kom. „Eg er að fara til Egypta-
lands“, hrópaði svalan, en því var
enginn gaumur gefmn. Og þegar
tunglið kom upp, flaug hún aftur
til konungssonarins sœla.
„Eg er komin til þess að kveðja
þig‘ ‘ hrópaði hún.
„Svala, Svala, litla Svala“, sagði
konungssonurinn, „viltu ekki dvelja
hjá mér eina nótt enn‘ ‘.
„pað er kominn vetur“,sagði sval-
an, „og bráðum fer að fenna. í
Egyptalandi vermir sólin grænan
pálmaviðinn, og krókódílarnir liggja
í leðjunni og svipast letilega um.
Félagar mínir eru að búa hreiður
í Balbekmusterinu, og gulu og hvítu
dúfurnar horfa á þá og kvaka hver
við aðra. Góði konungssonur, eg verð
að fara frá þér, en eg mun aldrei
gleyma þér, og að vori ætla eg að
færa þér tvo yndislega gimsteina, í
stað þeirra, sem þú hefir gefið. Roða
steinninn skal vera rauðari en rós,og
safírinn blár sem liið mikla haf“.
„Á torginu hérna fyrir neðan“,
sagði konungssonurinn sæli, „stend-
ur lítil stúlka, sem selur eldspýtur.
Ilún hefir mist eldspýturnar ofan í
holræsið, og þær eru allar ónýtar.
Faðir hennar ber hana, ef hún kem-
ur peningalaus lieim, og hún er að
gráta. Hún á hvorki skó né sokka,
og hún er berhöfðuð. Taktu hitt
augað mitt, og gefðu lienni. Þá mun
íaðir hennar ekki berja hana“.
„Eg skal dvelja hjá þér eina nótt
enn“, sagði svalan, ,,en eg get ekki
tekið úr þér augað. þií yrðir þá al-
veg blindur".
„Svala, Svaia, litla Svala“, sagði
konungssonurinn, „gerðu eins og eg
segi þér“.
Þá kroppaði svalan hitt augað úr
konungssyninum og skautst með það
niður. Hún laut að stúlkunni litlu
og læcldi gimsteininum í lófa hennar.
„En livað þetta er fallegt glerbrot' ‘,
hrópaði stúlkan litla, og hún hljóp
hlæjandi heim.
En Svalan flaug aftur til kon-
imgssonarins. „Nú ertu blindur,“
sagði hún, „og þess vegna ætla
eg altaf að vera hjá þér.“
„Nei, Svala litla“, sagði vesl-
ings kommgssonurinn, „þú verður
að fara til Egyptalands“.
”Eg vil altaf vera lijá þér“,.
sagði Svalan, og hún sofnaði við
fætur konungssonarins.
Allan næsta dag sat hún á öxl
konungssonarins og sagði honurn
sögur af því sem hún hafði séð í
framandi löndum. Hún sagði hon-
um frá íbisfuglunum, sem standa
í löngum röðum á bökkum Nílár
og veiða gullfiska með nefinu; frá
sfinxinum, sem er jafngamall
sjálfri veröldinni og býr í óbygð-
um og veit alt; frá kaupmönnun-
um, sem ganga í hægðum sínum
við lilið úlfaldanna og bera raf-
perlur í höndum sér; frá kon-
ungi Mánafja’llanna, sem er svart-
ur eins og ibenviður og tilbiður
stóran krystal; frá stóru, grænu
nöðrunni, sem sefur í pálmaviðar-
krónu og tuttugu prestar ala á
hunangsköbum; frá dvergunum,
sem sigla yfir stórt vatn á breið-
um, flötum blöðum, og eiga stöð-
ugt í höggi við fiðrildin.
„Elsku, litla Svala“, sagði kon-
ungssonurinn, „þú hefir sagt mér
*
margt furðulegt, en furðulegra en
alt annað er þó þjáning mann-
anna. Fljúgðu yfir borg mína,
Svala litla, og segðu mér hvað
þú sérð“.
Og Svalan flaug yfir hina miklu
borg og sá auðmennina njóta lífs-
ins í skrauthýsum sínum, en bein-
ingamennnina sitja við hliðin. Hún
flaug inn í dimma, þrönga götu,
og sá föl andlit barna, er voru
aðfram komin af hungri og horfðu
sljó út á myrk strætin. Undir
bogagöngunum á brú einni lágu
tveir litlir drengir í faðmlögum
til þess að halda á sér hita. „Ó,
hvað við erum svangir“, sögðu
þeir. „Þið megið ekki liggja
hérna“, hvæsti vörðurinn og rak
þá út í rigninguna.
Og Svalan flaug aftur til kon-
ungssonarins og sagði honum hvað
hún hefði séð.
„Eg er þakiim skýru gulli“,
sagði konungssonurinn. „Þú verð-
ur að taka það, blað fyrir blað,
og færa fátæklingunum mínum.
Mennimir halda altaf, að gullið
geti gert þá sæla“.
Svalan reitti hvert gullblaðið á
Yfirlýsing.
Það viðurkennist hér með, að öll ósæmileg orð, sem eg liefi
við haft um hreppstjóra Stokkseyrarhrepps og aðstoðarmenn hans,
kláðaskoðunarmenn, baðstjóra og kláðaeftirlitsmenn, út af Idáða-
ráðstöfunum hjá mér á þessu ári skulu öll dauð og ómerk, því
þau eru tilhæfulaus með öllu.
Heimilt er hreppstjóranum að auglýsa þetta á þann hátt er
honum þykir henta.
Yottar: pf. Stokkseyri 25. nóvomber 1921.
Jónas Jónsson. Jón Guðmundsson
Gunnar Bjamason. bóndi á Oddagörðum.
fætur öðru af konungssyninum uns
hann stóð eftir tættur og tötra-
legur, og hvert blaðið eftir ann-
að færði hún fátæklingunum, og
börnin urðu blómlegri og hlógu
og léku sér á götunum. „Yið
höfum nóg að borða“, hrópuðu
þau.
En svo kom snjórinn og á eftir
snjónum kom frostið. Göturnar
voru eins og úr silfri, þær voru
svo bjartar og glitrandi og langar
ísnálar héngu eins og krystal-
spjót niður af þakskeggjum hús-
anna. Menn gengu um í loðfeldum
ogdrenghnokkarnir voru með rauð-
ar húfur og rendu sér á skautmn á
ísnum.
Veslings litlu svölunni varð æ
kaldara og kaldara, en hún vildi
ekki yfirge'fa konungssoninn,
Henni þótti of vænt um hann til
þess. Hún tíndi upp brauðmola
fyrir framan dyr bakarans, þog-
ar hann sá það ekki, og reyndi að
halda á sér hita með því að slá
vængjunum.
En að lokum fann hún dauða
sinn nálgast. Hún 'hafði aðeins
mátt til þess að fljúga upp á öxl
konungssonarins einu sinni enn.
„Yertu sæll, elsku konungssonur“,
sagði hún í hálfum hljóðum,
„Yi’ltu 'lofa mér að 'kyssa hönd
þína“.
„Mer þykir vænt um að þú
skulir vera að fara til Egypta-
lands, svalan litla“, sagði konungs-
sonurinn, „þú hefir dvalið hér o?
lengi, en þú verður að kyssa mig
á munninn af því að eg elska
þig.“
„Eg er ekki að fara til Egypta-
lands“, sagði svalan. „Eg er að
fara yfir í höll dauöans. Dauð-
inn er bróðir svefnsins, er það
ekki?“ Og hún kysti konungsson-
inn sæla á munninn og féll svo
dauð við fætur hans.
í því bili heyrðist undar egt
hljóð inni í líkneskinu, eins og
eitthvað hefði brostið. Sannleikur-
inn var sá, að blýhjartað hafði
klofnað í tvent. Þvílíkur gaddur!
Snemma morguninn eftir fó;
borgarstjórinn, ásamt bæjarstjírn-
irtni um torgið fyrir neðan. Fr
hann fór fram hjá súlunni leit
hann upp á líkneskið. „Guð miun
góður! hvað konungssonurinn sæli
er tötralegur!‘ ‘ sagði hann.
„Já, en hvað hann er tötraleg-
ur“, sagði bæjarstjómin, sem alt-
af var á sama máli og borgar-
stjórinn; og þeir fóru upp til þess
að skoöa hann.
„Roðasteinninn er dottinn úr
sverði hans, augun eru horfin og
hann er ekki lengur gyltur, sagði
borgarstjórinn. „Satt að segja er
hann engu betri en beiningamað-
ur.“
„Engu betri en beiningamaður“
sagði bæjarstjórnin.
„Og hér er þar að auki dauður
fugl við fætur hans“ hélt borg-
arstjórinn áfram. Við verðum að
gefa út tilkynningu Um að fugl-
um sé bannað að deyja hér.“ Og
ritari borgarinnar skrifaði ihjá sér
uppástunguna.
Svo rifu þeir niður líkneski kon-
ungssonarins sæla. „Þar sem hann
er ekki lengur fagur er hann ekki
lengur nytsamur“ sagði prófess-
orinn í listum við háskó’lann.
Svo bræddu þeir líkneskið í
ofni og borgarstjórinn hélt fund
með bæjarstjórninni til þess að
raðstafa málminum. „Við verðum
auðvitað að fá annað líkneski“,
sagði hann, „og það á að vera a£
mér“.
„Af mér“, sagði sérhver af bæj-
arstjórunum, og þeir fóru að ríf-
ast. Og þegar eg heyrði til þeirra
siðast voru þeir ennþá að rífast.
„Þetta er undarlegt“, sagði
verkstjóri steypusmiðjunnar. „Blý-
hjartað klofna bráðnar alls ekki
í ofninum. Við verðum að kasta
því út“. Og þeir köstuðu því út
á sorphaug, þar sem svalan dauða
lá fyrir.
„Færðu mér tvo dýrmætustu
hlutina í borginni“, sagði guð við
einn af englum sínum; og engill-
iun færSi honum blýhjartað og
fuglinn dauða.
„Þú hefir valið rétt“, sagði guð,.
„því að fuglinn litli á að syngja
í Paradísargarði mínuin um alla
eiíífð, og konungssonurinn sœli á
að vegsama nafn mitt í gullnu
borginni minni“. S. G.
-0-
Dánarfregn. 29. f. m. lést hér
í bæ Jón Bjömsson fclæðskeri. Bar
dauða hans mjög brátt að. Veikt-
ist hann í hálsi, var fluttur á
franska spítalann og andaðist þar
eftir mjög stutta legu. — Jón
heitinn stundaði klæðsberaiðn hér
í bæ og hafði framast vel í henni,
bæði utanlands og innan, og rak
hana. upp á eigin spítur og fam-
aðist vel. — Jón var dugnaðar-
maður, samviskusamur og dreng-
ur hinn besti, og var hvers manns
hugljúfi þeim er kyntust honum.
Kann var jarðaður hér í Reykja-
vík og komu 2 bræður hans og
faðir norðan úr NúpsdalstungU í
Húnavatnssýslu og voru viðstadd-
ir jarðarförina.
------0------
Leiðrétting. 1 49. tbl. Lögr.,.
2. nóv. þ. á., stóð undir dánartil-
tilkynningu í blaðinu: Ragnheið-
ur Bjömsson, Syðstumörk, en
þetta var prentvilla, og átti að
standa þar: Ragnheiður Bjöms-
dóttir.