Tíminn - 04.11.1983, Qupperneq 12

FÖSTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1983
12
hann hafði aldrei lent í „svona löngu
slysi" eins og hann sagði.
Svona leið mér, þegar cg átti að
skrifa fimm vélritaðar síður um cinn
dag í lífi mínu. Pótt, ýmislegt geti
komið fyrir, þá hleypur maður nú ekki
með allt í hlöðin!
Ég vaknaði klukkan 6. Hvaða upp-
ákoma var nú þetta, - ég sem þurfti
ekki að vakna fyrr en klukkan korter í
sjö. Ég var eitthvað svo upprifin, þá
það. Ég fór upp í eldhús og kveikti á
kaffivélinni. Mamma setur í könnuna
á kvöldin, því að talningin á morgnana
hefur ekki gefist alltof vel. f>að var
föstudagur. Ég dreif mig í sturtu og
klæddi mig. Maður hefur nú ekkert
fyrir því að setja á sig andlit svona
snemma morguns, - stríðsmálningin
bíður kvöldsins.
Týndi úrinu mínu í Hollý
Ég tók meðdæmin upp í eldhús. Við
vinkonurnar höfðum legið yfir þessum
dæmum til klukkan 2 um nóttina, en
gátum ekki leyst eitt þeirra. En ég fékk
enga hugljómun yfir kaffibollanum.
Pá var að drífa sig í strætó. Klukkan
í eldhúsinu var að verða hálf átta og
tími kominn til að hlaupa upp á
stoppustöð. Þessa dagana set ég allt
mitt traust á eldhúsklukkuna - strætó-
klukku- klukkuna í Háskólanum - úti
í „Verk og Raun" - niðri á torgi og í
útvarpinu. Þær eru svo sem úti um allt
þessar klukkur en ég sjálf er klukku-
laus, því ég missti armbandsúrið mitt í
troðningi í Hollý um daginn, og það
virðist sjaldgjaft í dag að fólk hafi fyrir
því að skila óskilamunum. það kemur
eflaust sá dagur að ég fæ mér nýtt úr.
Vonandi kemur úrið mitt sér vel þar
sem það er niður komið.
Ekki þurfti ég að bíða lengi eftir
vagninum. Oftast er hann troðfullur,
en meðan beðið er gælir maður við þá
hugsun að vera heppin og næla sér í
sæti, - eða vinna þó ekki væri nema
smábíl í happdrætti.
Dæmið - dæmið - dæmið! Það átti
að skila dæmum í línulegri algerbru og
endanlegri stærðfræði. Hvað þetta er?
Það get ég ekki sagt ykkur, - en þessa
stundina var ég í tölvunaríræði. Ég
kem upp á safn og þar eru fleiri en ég
sem höfðu átt í erfiðleikum með
heimadæmin, en þar voru allir á fullu.
Þeir, sem höfðu getað leyst dæmin af
sjálfsdáðum eða fengið hjálp, miðluðu
hinum af þekkingu sinni. Svo fékk
Amma vakti mig og mamma kom og
við fórum í Bóksölu stúdenta. Þar tók
ég til bækur. Þá stóð allt í einu við hlið
mér nafna mín úr Versló og sagði: „Þú
kaupir ekki þessa bók, ég get lánað þér
hana, og þessa á vinkona mín í næsta
húsi.“ Þetta var nú tilviljun og heppni,
því útgjöld tii bókakaupa eru ansi
mikil. Ég tala nú ekki um, þegar tekið
er upp á því að vera í tveimur deildum
á sama mánuði.
Ekki mátti gleyma
„Lögum unga fólksins“
Tíminn leið og ekki mátti ég gleyma
útvarpinu. Mamma keyrði mig niður
eftir. Ég var með þau bréf, sem höfðu
orðið fyrir valinu, en svo var að finna
til plöturnar og hlusta á lögin til að
ganga úr skugga um að engin af
plötunum væri rispuð eða gölluð. Ég
verð að vera mætt í útvarpinu fyrir
klukkan 4, svo ég komist inn í tónlistar-
deildina því um það leyti fara flestir og
þá er öllu lokað.
Ég vélrita alltaf upp kveðjurnar, því
að bréfin eru nú ekki alltaf nógu vel
skrifuð, og þegar það er bein útsending
er betra að lesa af vélrituðu blaði en að
reyna að stauta sig fram úr óþekktri
skrift, vegna þess, að það sem er þegar
sagt verður ekki aftur tekið.
Ég hljóp þarna fram og til baka á
tónlistardeildinni og loksins var þetta
búið. Ég var búin að skrifa hjá mér hvað
af plötunum var 45 snúninga og hvað
33. Það er ekki vinsælt að fá lögin
leikin á vitlausum hraða, en það henda
stundum mistök.
„Halló ert þú ný hérna?“
Þá var að komast í ritvél til að gera
skýrsluna fyrir Stef - en af því ég er
ekki enn þá búin að vinna bílinn í
happdrættinu, er það alltof mikið mál
að fara heim í millitíðinni.
Hver stendur þá ekki þama, - nema
sjálfur Helgi Pétursson fréttamaður!
Ja, hefði þetta skeð fyrir 10 árum, þá
hefði mér verið allri lokið. Því þá
vorum við vinkonurnar allar svo dauð-
lega skotnar í Helga, og máttum ekki
missa af neinum auglýsingatíma í
sjónvarpinu, ef Hann skyldi birtast í
Ljómaauglýsingunni! Síðan er alltaf
keypt Ljómasmjörlíki á mínu heimili.
Segið svo að máttur auglýsinga sé ekki
mikill.
Ég hringdi svo á leigubíl. Því að eina
hugsunin var að komast heim í hvelli.
Ég settist inn í bílinn og skildi ekkert
í því að hann fór ekki af stað. Ekki fyrr
en leigjubílstjórinn spurði eftir nokkra
bið, hvort það kæmu fleiri. Ha, nei,
nei, - Hvert á þá að fara? - Heim.
Bílstjórinn varð eitthvað skrýtinn á
svipinn sem von var. Hvernig átti hann
að vita hvar mitt „heim" var? Svona
getur maður orðið utan við sig af öllum
hlaupunum!
Skonrokk eða Mozart?
Það var gott að vera komin heim. Ég
náði rétt að sjá Skonrokkí sjónvarp-
inu. Allt heimilisfólkið sat við sjón-
varpið, en ég og Gerður systir fórum
að taka fram stríðsmálninguna, því nú
var kominn tími til að hitta vinina, fara
í partý og líklegast í Hollý á eftir. Allt
í einu fannst mér þetta eitthvað skrýtið
- einhverjir fettu sig og brettu í
sjónvarpinu, en tónlistin var eftir
Mozart! Pabbi hafði þá laumast til að
kveikja á útvarpinu og skrúfað niður í
sjónvarpinu, en á þessu heimili er oft
ágreiningur um hvort horfa eigi á -
sjónvarpið eða hlusta á útvarpið. Þetta
er þó ekkert miðað við þegar við
bjuggum úti í Frakklandi, og hægt var
að ná sex stöðvum á sjónvarpinu, 3
frönskum og 3 þýskum. En pabbi
komst ekki upp með þetta. Hann varð
að láta sig og fara í arinkrók og hiusta
á útvarpið þar, en við hækkuðum í
Skonrokkinu uppi.
Eftir þáttinn slökktum við á sjónvarp-
inu og fórum niður og kveiktum upp í
kamínunni og settar voru plötur á
toninn. - inn á milli plötur fyrir pabba,
eins og t.d. ungverskan dans. Sem
sagt, eitthvað fyrir alla,, konur og
karla. Síðan var rokið af stað í partýið
og svo í Hollý. Þar var margra metra
biðröð fyrir utan, en nú var bara að
troðast inn með röðinni. Svo þegar inn
var komið. Þá var ekki þar með allt
búið, því þar var biðröð í fatahengið,
á barnum og á klósettinu!
Eftir ballið þá var aftur troðningur í
fatahenginu og svo út, en þegar út var
komið var náttúrulega enginn leigubíll
fyrir utan, svo nú gilti það bara hver
var fljótastur að hlaupa.
Jæja, það er algjör misskilningur að
lífið sé saltfiskur. a.m.k. hér í Reykja-
vík. Lífið er: Hlaup, troðningur og
biðraðir.
heimilistímínn’•
umsjón B.St. og K.L.
■ Þóra Björg Thoroddsen er fædd í
Reykjavík og hefur búið þar, að
undanskiidum 16 mánuðum sem hún
bjó í Strasbourg í Frakklandi árin
1978-’80. Á vetrum hefur hún gengið í
skóla og á sumrin unnið ýmis störf,
eins og gengur, - passað börn, verið
sendisveinn í samgönguráðuneyti og
síðar vélritari þar. Síðastliðin tvö
sumur hefur hún unnið á skrifstofu hjá
Skógræktarfélagi Reykjavíkur, og
einnig hefur hún unnið ígrípavinnu í
Hlíðargrilli.
Núna stundar Þóra Björg nám í
viðskiptafræði í Háskólanum, og sér
um útvarpsþáttinn Lög unga fólksins á
föstudagskvöldum.
Maður hleypur nú ekki
með allt í blöðin!
Þegar ég var beðin um að skrifa um
einn dag í lífi mínu rifjaðist upp fyrir
mér sagan af Sigga bróður, þegar hann
kom heim með fyrsta ritgerðarefnið
sitt, - sem átti að vera fimm stílabókar-
blaðsíður í aðra hverja línu, og rit-
gerðarefnið átti að vera, slys eða
óhapp. Hann var gráti næst. Þar sem
■ Þóra Björg situr með bréfabunka með óskum og kveðjum í „Lög unga
fólksins“.
þessi að skrifa upp eftir þessum og
hinn hjá hinum, svo þetta hafðist allt.
Þá átti ég að gera forrit i tölvunar-
fræði. Ég fór út í tölvustofuna „Sumar-
húsið“... Settist fyrirframan tölvuna...
Það þyrmdi yfir mig og ég hugsaði:
Hvað er ég eiginlega að gera hér? Sit
hér fyrir framan steinþegjandi tölvu -
hundleiðinlegt!
Ég „vertera“ yfir
í viðskiptafræði
Ég stóð upp og labbaði upp í
háskóla, fékk viðtal við Sven, ráðgjafa
fyrsta árs-nema í tölvunarfræði. Ég
talaði og talaði, og af tali mínu ályktaði
hann, að viðskiptafræði myndi nú
líklega vera það sem hentaði mér
betur en tölvunarfræði. Ég gæti tekið
einhverja kúrsa í tölvunarfræði síðar
meir.
Þá var bara að „vertera" - sem sé,
enda sínu kvæði í kross. Ég gerði mér
strax grein fyrir því, að þar yrðu
hlaupin og stressið ekkert minna. Það
eru um 230 nemendur í viðskiptafræði,
svo maður verður að mæta fyrir allar
aldir til að fá sæti framarlega. Eftir það
þarf svo að berjast við svefninn í
þessum þægilegu stólum í hátíðarsaln-
um og hlusta með athygli. Hlaupa svo
niður í kjallara, á kaffistofuna þar í
frímínútunum í biðröð eftir afgreiðslu.
Svolgra í sig úr tveimur kaffibollum,
svo maður haldi sér nú vakandi.
Klukkan tólf er venjulega hl'aupið út
í matsölu stúdenta í enn eina biðröð-
ina. Þar fær maður sér að sjálfsögðu
kaffi, og kaupir ýmist samloku eða
borðar bara sína heimasmurður sam-
loku, sem er misgóð, en það fer eftir
ástandinu á morgnana.
En í dag ætla ég til ömmu Doddu.
Ég er svo heppin að eiga ömmu, sem
býr á Aragötunni. Hún er alltaf tilbúin
að gefa manni að borða eða drekka, og
það sem mest er um vert - það er hægt
að tala um allt við hana. Og hún er
heima. (Annars er það að verða
þannig, að það er ekkert á ömmunum
byggjandi lengur. Þær eru flestar
komnar út á vinnumarkaðinn). Ég fór
til ömmu og við töluðum fram og aftur
um námið. Henni fannst þetta ágætt
hjá mér að drífa bara í þessu strax að
skipta, úr því ég hafði hug á því. Hún
setti kaffið á en ég hringdi í mömmu
til að segja henni tíðindin, og bað hana
að lána mér pening, svo ég gæti fengið
mér nýjar námsbækur.
Jæja,við amma borðuðum saman og
hún stakk upp á því að ég legði mig
fyrir í smástund, henni fannst mér
ekkert veita af því. Æ hvað það var
þægilegt að láta segja sér fyrir verkum
- þó mér líki það nú ekki alltaf jafnvel.
■ Það er oft sett plata á fóninn heima hjá
útsendingu á ótvarpsþættinum.
Björgu, enda er eins gott fyrir hana að kunna vel á grammófón í beinni
Ég stóð þetta nú af mér, skrifaði
skýrsluna og labbaði svo niður í bæ og
keypti pylsu með öllu, nema hráum.
Fékk mér DV ti! að athuga hvað væri
vinsælast á Reykjavíkurlistanum.
Þá var að koma sér uppeftir aftur. í
hvert skipti, sem ég geng undir bygg-
ingarkranann hjá Seðlabankabygging-
unni er ég dauðhrædd um að fá hann í
hausinn. Þá yrði tilkynnt í útvarpinu
klukkan átta, - að nú væru næst „Lög
unga fólksins”, en Þóra Björg væri
bara ekki mætt, svo nú yrði spiluð
sinfónía. í þetta sinn skeði ekkert, en
þegar ég settist í þularstofuna sá ég að
þátturinn var skráður í 50 mínútur, en
ekki 40 mínútur eins og venjulega. Svo
nú voru góð ráð dýr. Ég þaut upp og
fram á tónlistadeild og greip einhverja
plötu úr skápnum, þar sem vinsælustu
plöturnar eru geymdar, og mér tókst
að ná því að semja eina „klístraða
kveðju" frá Hólsfjöllum áður en þátt-
urinn var kynntur.
Næsta 50 mínúturnar hugsaði ég nú
ekki um annað en að hitta á rétta takka
og réttan stað á plötunum, og alltaf
léttir mér þegar þessu er lokið -
slysalaust.
Lífið er: Hiaup,troðn-
ingur og biðraðir
Dagur í lífi Þóru Bjargar Thoroddsen, háskólanema og umsjónarmanns þáttarins „Lög unga fólksins“