Tíminn - 30.03.1984, Page 12

heimilistíminn < umsjón:B.st.ogk.l.

■ Þórunn Franz, sem hér segir okkur frá degi í lífi sinu, er Reykvíkingur í húð og hár. Hún er dóttir
hjónanna Sveinbjargar Guðmundsdóttur og Franz Arasonar. Eiginmaður hennar er Hallgrímur
Jónsson frá Laxamýri og hún á 4 dætur og einn son.
Þórunn er mikil handavinnukona. í mörg ár rak hún handavinnuverslun við Laugaveginn í
Reykjavík, og um árabil hefur hún kennt margs konar handavinnu víða um land. En við þekkjum
Þórunni líka sem dægurlagahöfund og þrisvar varð hún hlutskörpust í dægurlagakeppni SKT, sem
árum saman var árlegur viðburður í skemmtanalífi þjóðarinnar. Það voru lögin Bergmál, Föðurbæn
sjómannsins og Hafskipið, sem gerðu hana að sigurvegara, og enn þann dag í dag má oft heyra þau
leikin í útvarpið. Og þá má ekki gleyma laginu Ég sakna þín, sem Ragnar Bjarnason söng inn á
hljómplötu á sínum tíma og Þórunn segist sjálf hafa mikið dálæti á.
Þórunn segir frá föstudeginum 23. mars sl., en þann dag, eins og svo oft í vetur, sýndu veðurguðirnir
Reykvíkingum heldur hryssingslegt viðmót.
Goti er að
eiga góða vini
Dagurinn byrjaði hjá mcr kl. 7.15,
er ég vaknaði. Ég byrjaði daginn með
því að biðja til guðs um varðveislu mér
ogöðrum til handaogum friðájörðu.
Þegar ég leit út um gluggann, þá
fylltist ég kvíða. Það snjóaði. Ó, nei -
ekki meira af svona veðri - ekki enn
meiri vetur, ó, góði guð. En ég áttaði
mig og hugsaði, skammastu þín, nú
ertu eigingjörn. Þú hugsar bara svona,
af því að þú ætlar þér austur á firði,
keyrandi, eftir helgi og ert hrædd.
En ég afsakaði mig með því að ég
hefði svo oft lent í óveðri, meira að
segja setið föst í bíl uppi í Ólafsfjarðar-
múla, þegar snjóflóð hefti för vörubíls,
sem var á undan mér. En þá var nú gott
að eiga yndislega vini, sem komu á
eftir mér og vinkonu minni, sem með
mér var, til að hughreysta okkur. Og
heppnin var með okkur.
Við höfðum stoppað undir kletti,
svo ekki var von á snjóflóði á okkur.
En ekki komumst við burt fyrr en eftir
langan tíma, þegar búið var að ryðja
veginn. Útilokað var að snúa bílnum
við, þarna var vegurinn svo þröngur og
fullt var af bílum fyrir aftan mig, svo
að þó að ég hefði getað bakkað aftur
niður í Ólafsfjörð, hefði það verið
ómögulegt vegna annarra bíla.
Vinir mínir biðu þarna með okkur
og fylgdu okkur síðan fyrir Múlann.
Ég man hvað ég var þeim innilega
þakklát fyrir umhyggjusemina. Og ég
segi enn einu sinni: „Gott er að eiga
góða vini“.
Hetjurnar voru
alltaf sjómenn
Jæja, ég er nú víst komin langt frá
atburðum dagsins. Maðurinn minn,
sem auðvitað hafði sofið við hlið mér,
vaknar nú og kyssir mig góðan daginn.
Og um svipað leyti heyri ég að komið
er inn í húsið og kallað glaðlega
„Góðan daginn". Ég þekki að þar er
kominn sonur minn. Hann er að koma
úr vinnu, en hann er starfandi tlugvirki
hjá Flugleiðum. Við hjónin förum nú
á fætur, og við drekkum öll morgun-
kaffið saman.
Rætt er um atburði liðinna daga.
Enn einu sinni dáumst við að dugnaði
unga piltsins Guðlaugs úr Vestmanna-
eyjum, sem sýndi slíkt æðruleysi að
fáheyrt er. En Guðlaugur er kominn af
góðu fólki. Ég þekkti ömmu hans og
afa, Rögnu og Guðlaug, vel. Þau voru
sannar heiðursmanneskjur. Sendi ég
öllum þeim, er um sárt eiga að binda,
mínar innilegustu samúðarkveðjur
vegna þessa hroðalega slyss.
Ég þekki svolítið til sjómanna, þar
sem faðir minn var gamall sjómaður,
og með honum fengum við systkinin
að fara út á sjó. Og hetjurnar voru
alltaf sjómenn, það fannst manni sem
barni og enn situr við það sama.
Sonur minn fer nú niður til sín að
sofa. En maðurinn minn fer í vinnu.
Sjálf er ég að fara upp á göngudeild
Landspítalans.
Ekkert nema
elskulegheitin
Á segavarnadeild Landspítalans
taka á móti mér tvær elskulegar
stúlkur. Önnur hafði tekið blóð úr mér
síðast, er ég var þar á ferð, því að sú
ágæta manneskja, sem áður réð ríkjum
þarna á segavarnadeildinni, dó 17.
apríl, mér og mörgum til mikillar
sorgar. Hún hét Þórunn Valgerður.
Svo vel vann hún sitt verk, að sjúkl-
ingurinn varð aldrei hræddur eða fór
blár og bólginn frá henni.
Ég var ekki búin að sætta mig við að
þurfa aðlátalíf mitt og limi í hendur á
einhverri stúlku, og því notaði ég mér
tækifærið og sagði við þessa.sem síðast
stakk mig: „Heyrðu, veistu hvernig þú
fórst með mig? Ég var bara öll blá og
bólgin, það er bara nýhorfið."
Hana nú, þar losaði ég mig við hana
þessa! Hún vildi ábyggilega ekki gera
mér það til geðs að tala við mig meira!
En hún var ekkert nema elskulegheit-
in, svo að ég fór að fá samviskubit af
að hafa sagt þetta og hugsaði með mér
að ég hefði heldur átt að þegja. En allt
gekk þetta ágætlega og ég flaug út á 5
mínútum.
Veðrið hafði ekki skánað neitt. Og
nú hélt ég sem leið liggur til Dúdda og
Matta. Þeir reka hárgreiðslustofu og
eru bráðflinkir, eins og sjá má á
kollinum á mér!
Margt var þar um manninn, eins og
vant er. Sú, sem tók á móti mér hafði
sagt mér frá draumi móður sinnar, sem
átti að tákna snjó. Hún sagði að móðir
sín væri óskaplega berdreymin. Ogviti
menn, það var farið að snjóa. Ég
spurðihvortmóðurhennar hefði dreymt
nokkuð nýlega, þótti vissara að frétta
af því, en engar nýjar fréttir voru.
Hugsað í hárþurrkunni
um þingmennina o.fl.
Þegar setið er í hárþurrku, þá gefst
góður tími til að láta hugann reika.
Maður fer eins og ósjálfrátt t.d. að
hugsa um pólitík. Og þarna fór ég
meðal annars að halda, að ég hefði
fundið upp ágætt ráð til að leysa
vandamál þjóðarinnar,
Það mætti m.a. senda íslensku þing-
mennina í endurþjálfun út í atvinnu--
vegina, t.d. mánuð í hverja atvinnu-
grein, með sömu launum og viðkom-
andi stétt hefur. Mér finnst þeir bless-
aðir hafa gleymt því, hvað er aðvera
fátækur, og reyndar hafa sumir ekki
kynnst því.
Svo fór ég að hugsa um alla stöðu-
mælana, sem eru eyðilagðir, og lét mér
detta sú vitleysa í hug að betra væri að
hafa enga stöðumæla. Þeir nýju eru
svo dýrir og svo er dýrt að halda þeim
gömlu við. Þá voru það bílbeltin. Ég
sá fyrir mér aumingja lögreglumenn-
ina, stoppandi annan hvern bíl til að
sekta fyrir bílbeltabrot. Eins og þessir
menn hafi ekki nóg að gera.
Eftir að hendur hennar
voru orðnar krepptar
gat ég platað hana
til að byrja að sauma
Hárgreiðslan er búin. Nú verð ég að
sækja móður mína. Hún er ekkja.
Faðir minn elskulegur dó 23. nóvem-
ber sl. og ég reyni að taka hana með
mér eins oft og ég get til að stytta henni
stundir. Ég hafði hringt í hana til að
láta vita af komu minni.
Ég flautaði fyrir utan húsið, sem hún
býr í. Hún kom út og settist í bílinn hjá
mér. Lögðum við nú af stað upp í
Breiðholt að heimsækja æskuvinkonu
mína. Ég hafði gefið henni mynd að
sauma og nú vantaði hana ramma til
að geta saumað myndina.
Þessi vinkona mín er mikill liðagigt-
arsjúklingur, en hörkukona. í gamla
daga, þegar við vorum að alast upp,
gat ég aldrei fengið hana til að taka
saumspor með mér, en eftir að hendur
hennar voru orðnar krepptar, gat ég
platað hana til að byrja. Og þið ættuð
að sjá allt, sem hún er búin með síðan.
Og ekki nóg með það, þetta eru hrein
listaverk. Nú er hún bókstaflega ó-
stöðvandi.
í heimleiðinni ætlaði ég að koma við
hjá mágkonu minni og bróður, sem
búa við Sogaveginn, en þau voru ekki
heima. Flýtti ég mér þá heim til aðgera
heimilisstörfin, því brátt var kominn
tími húsbóndans til að koma heim, og
ég átti eftir að fara í búðir og einnig út
í bókabíl.
Húsbóndinn sauð
kjötsúpuna — annars
hefði hún orðið óæt!
Klukkan 7 borðuðum við þessa
indælis kjötsúpu, sem auðvitað hús-
bóndinn sauð (annars hefði hún ekki
verið æt). En sonur okkar sagðist
heldur fara og eta stórsteik úti hjá
Flugleiðúm og kvaddi þar með.
Við hjónin fórum hins vegar upp á
loft til að horfa á sjónvarpið. Okkur til
mikilla leiðinda var dagskráin harla
léleg. Tók ég það þá til bragðs að fara
að sauma, enda er ég að reyna að
skapa, auðvitað í saumi, íslenskt fé.
Bóndi minn fór að hátta og lesa. Það
ieið ekki mjög langur tími þar til ég
dreif mig svo upp í rúm líka og fór að
sofa.
■ Þórunn Franz situr hér innan um lítið brot af þeirri handavinnu, sem prýðir heimili hennar því sem nxst í hólf og gólf. (Tímamynd Róbert)
„FÓR RD HALDA AD ÉG HEFÐf FUNDIÐ AGÆTT
rAð TIL AÐ LEYSA vandAmal ÞJÓDARINNAR”
Dagur í lífi Þórunnar Franz, handavinnukennara, dægurlagahöfundar m. m.