Tíminn - 12.12.1986, Síða 18

18 Tíminn
JÓLABLAÐ II
nemendur í Selsferð. Ásamt méreru
í gæsluliðinu sögubangsi og Hildur
leikfimikennari. Hún er hálf luraleg
í dag, dúðuð í lopapeysu og stígvél.
En ég er í græna buxnadressinu sem
fer svo vel á rassinn og þarf ekki að
hafa áhyggjur af því að aðrir taki sig
betur út en ég.
Lísa í sjötta sé, uppáhalds-
nemandinn minn, hefur ekki augun
af sögukennaranum sem situr fremst
í rútunni og segir einhverja auma
brandara öðru hvoru í míkrafóninn.
Hann er ylfingur í dag. Og alveg laus
við að vera fyndinn. Samt hlæja nú
menn. Hann fer fram á það með
fasinu að fólki líki við hann. Með því
að flassa tanngörðunum í ótíma og
fleiri velþekktum brögðum. Ljósa
hárið á Lísu titrar af geðshræringu.
Jónsteinn kærastinn hennar er alveg
blindur á ástandið. Kannski eins
gott.
Lísa er einhver besti nemandi sem
ég hef haft og mér þykir vænt um
hana á svipaðan hátt og Siggu. En
fólk sem er gáfað í námi getur vel
verið asnar í lífinu. Svo er hún ekki
nógu gömul til að sjá í gegnum
ofvaxna sögukennara. Iss hvernig
hann hvolfir sér yfir Lísu. Þriðju
gráðu sjarmering. Hún ætti skilið
þessi sakleysingi að þú létir hana í
friði. Reyndu frekar að heilla mið-
Steinunn Sigurðardóttir rithöfund-
ur sendir núna fyrir jólin frá sér fystu
skáldsögu sína, og nefnist hún
TÍMAÞJÓFURINN. Steinunn er
þekktur höfundur, en hún hefuráður
sent frá sér þrjár Ijóðabœkur, tvö
smásagnasöfn og skrifað tvö sjón-
varpsleikrit. TÍMAÞJOFURINN er
hins vegar fyrsta skáldsaga hennar.
í þessari bók segir frá Öldu, sem
er glœsileg nútimakona, tungumála-
kennari við Menntaskólann í Reykja-
vík og af góðum œttum. Líf hennar
virðist í föstum skorðum þar til ástir
takast með henni og einum sam-
kennara hennar. Til að lýsa þessu
ástarsambandi beitir höfundur
tungumáli og stíl á markvissan og
sérstœðan hátt, í því skyni að varpa
Ijósi á einsemd aðalpersónunnar og
vanmátt gagnvart ástríðum sínum.
Við grípum niður í bókina um það
bil þar sem ástarsaga Öldu er að
hefjast.
Sah’n wie einer aus.
Við undirleik Jónsteins. Og í
miðjum söng verð ég vitni að krafta-
verki. Sögukennarinn rykkist útúr
miðju sjálfs sín og tekur eftir því að
fleira er á sveimi en hann með
síbreiða brosið. Hann gleymir að
horfa á litlu fröken Lísu sem sér að
hann horfir á mig. Gráttu ekki innra
með þér Lísa, það tekur því ekki.
Fleiri eru hugfangnir af mér en
miðaldafræðingar. Eitt stykki
bekkjarskáid horfir brostnum aug-
um líktog hann sé Iátinn ástmaður
minn. Mér hefur yfirleitt sýnst þessi
piltur taka því með húmor að vera
hrifinn af tuttugu árum eldri konu,
en hann er greinilega ekki í skapi til
að spauga meðan ég syng Lili Mar-
lene.
Það vill svo til að sætið við hliðina
á mér er autt. Þangað er stóri
maðurinn með bláu augun kominn
þegar ég hætti að syngja.
Þakka þér fyrir sönginn, segir
hann.
Any time, segi ég.
Ætlarðu að græta hana Lísu með
þessum flutningum milli sæta í rút-
unni? Hvað heldurðu að hún hugsi
þegar þú færir þig frá henni? Æ
sögubangsi, hann er ekkert að hugsa
um Lísur núna, það sé ég. Hann
horfir annað hvort á öxlina á mér
eða út á ímyndaða heiði. Það er allt
blint.
★ ★★
Undir miðnætti lægir við Mennta-
skólaselið. Snjórinn þyrlast ekki
lengur eirðarlaus um himininn, hann
liggur stilltur á hæðóttri jörð. Við
sjáum það saman við gluggann. Ein
á kvöldvöku, í dansandi nemenda-
fansi.
Komstu oft hingað þegar þú varst
í skólanum, spyr hann.
Aldrei. Ég á engar minningar
héðan.
Ég segi þér til fróðleiks í Skjólun-
um að bekkjarskáldið í sjötta bé hafi
komið með mér heim eftir skóla á
föstudaginn. Þá hafi ég fætt hann á
lifrarpylsu og rófustöppu með
súkkulaðimús í ábæti (umdeilanleg
samsetning matseðils) og að loknu
kaffi þá hafi hann tekið mig prontó
einsog til var ætlast í stóra gamla
rúminu þar sem ég hlýt sjálf að vera
getin.
Þú þetta hraustmenni náfölnar:
Alda mín, þú getur ekki gert þér
þetta.
Alda mín
segir þú enn fölari og hnígur að
Hollywoodbarmi í samúðarkasti.
Við sendum ölíum viðskiptavinum
og starfsfólki bestu óskir um
gleðileg jól
og farsœlt
komandi ár
með þökk fyrir það liðna
Kaupfélag Skaftfellinga
Vík
í fyrstu viku desember blandast
ofankoma og skafrenningur á heið-
inni. Það sér ekki útúr augum.
Rútan silast áfram á tíu kílómetra
hraða. Sumir draga fyrir einkaglugg-
ann sinn í hreyfanlegu skjólshúsinu.
Vilja ekki vita af kófi og iðu. Og við
höldum uppi söng til að yfirgnæfa
veðurhljóð.
Every time I’m away from Liza
Water come to me eye
Jónsteinn gítar sér um fjörið.
Ófærð og skaflar ekki til. Vindar
mega fara sínu fram úti fyrir. Inni
hjá okkur er blæjalogn.
Þetta er í fyrsta skipti sem ég vík
mér ekki undan því að passa
aldrakonur sem kippa sér ekki upp
og vita að þú meinar ekkert með
þessu og mundir deyja úr hræðslu ef
það ætti að draga þig á afvikinn stað.
Það er ljótt að dáleiða saklausar
skólastúlkur. Þær eru of auðveld
bráð. Af hverju í ósköpunum eru
menn alltaf að ráast á garðinn þar
sem hann er lægstur.
Jónsteinn skorar á mig að kyrja
Lili Marlene. Ég hef ekki lagt í vana
minn að syngja þýska slagara
ódrukkin, en ég bregð útaf því til
þess að vera alþýðleg, til þess að
breiða yfir að ég er komin af betri
ættum en allir í rútunni samanlagt.
Uns’re beiden Schatten