Mynd - 27.09.1962, Blaðsíða 3

milllllllllíHIIIIHIliHIIIIIIIIHIIIIIIIIillllllllllllHlllllllllllllllllllimillllllllllllllllillHIH

s
LENDIR I NYJU ÆYINTYRI I
a
Hérmannastígvélin sknllu
stpinstéttinni framan við að-
alhlið Edinborgarkastalans,
cr deild pílsklæddra liermanna marséraði
framhjá. Það fóru fram varðmannaskipti.
Aðeins hundrað metra í
burtu sat Cam Gorcion í
svölu skuggsælu herbergi í
einni hinna gráu steinbygg-
inga kastalans. Hann horfði
þungur á svip og gramur á
tvo einkenníisklædda menn,
sem sátu gegnt honum við
borðið.
Hershöfðinginn með rauðu
leggingarnar forðaðist vand
lega að horfast í augu við
hann, með' þvi að stara stöð
ugt upp í þröngan, hásettan
gluggann á veggnum. Sessu
nautur hans, Hatson kap-
teinn í öryggisdeild þersins
nostraði óeðlilega lengi við
að kveikja sér í sígaiettu.
Að lokum varð Hatson til
að rjúfa þögniná. „Það er
aldrei skemmtilegt að eiga
að njósna um vin sinn“,
'muldraði hann. ,,En við
slíkar aðstæður sem þessar,
Gordon, helgar tilgang,urinn
meðalið.“
„Við verðum að staðreyna
hvort gruiiur okkar hefur
vlð rök að styðjast.. hvort
vinur yðar, Evt on, er íöð-
urlandssvikari.“
Einkanjósnarinn V, ungi
roðnaði. ,,Sú hugmynd er
fjarstæða."
„Er hún það?“ sagði Hat-
son tortryggnislega. „Otrú-
legir hlutir háfa gerzt.
Hugsið um staðreyndirnar,
Gordon. Getið þér áfellst
okkur með- sanngirni ?"
Hugsa .. . Cam hafði ekki
gert annað en hlugsa, síð-
ustu tuttugu mínúturnar,
eða síðan hann heyrði sögu
þessara tveggja manna.
sveiflur andstæðinga, bein-
ir falibyssunni á rétt mark
og mælir fjarlægðina. Þann-
ig eru höfuðdrættirnir."
Hatson kapteinn kinkaði
kolli.
,,Að sjálfsögðu veit all-
stor hópur hermanna undir
sérstöku eftirliti, að þetta
leynivopn er til, og þeir eru
þjáifaðir í meðferð þess að
vissu marki. En þeir, sem
þekkja leyndardóma þess,
eru aðeins sárafáir, og einn
þeirra fáu er major Evton.“
Fyrsía bending
Cam hafði reyndar hcytt
það fyrr, að fyrsta bending
in um að einhvers staðar
væri leki, var sú, að njósn-
ari hefði getið þess í
skýrslu, að járntjaldstækni-
fræðingar hefðu fengið fyr-
irskipanir um að reyna að
afiná hitasveiflur frá fall-
byssum.
Af þessu var ljóst, að til
raunasvæðið í East Lothian
var ekki pottþétt og örygg-
isþjónustan setti allar sín-
ar heilavélar í gang.
Einn af öðrum liöfðu her-
mennirnir í tilraunastöðinni
verið fluttir til annarra
stöðva, án þess nokkurn
grunaði hina raunverulegu
orsök mannaskiptanna.
En nú hafði veriö merkt
vlð nafn Evtons majors meö
spurningamerki.
HERMANNSINS
skýríngu, að faðir hennar
væri veikur? Þegar fyrir-
spurn leiddi í Ijós, að for-
eldrar hennar voru báðir
við góða heilsu.
„Þá það.“ Cam hafði telc
ið ákvörðun. „Eg tek (>að
að mér. En lyrst verð ég
að upphugsa eitthvert ráð
til að komast í samband við
hann, af tilviljun.“
Kafteinn leyniþjónustunn-
ar, Hatson, var ánægður.
„Það er auðvelt. Að tveim
dögum liðnum, eða á laug-
ardag, verður verðlaunasýn
ing á hundum í Dunbar.
Frú Evton hefur látið skrá
hund sinn, Dalmatian-hund,
til keppninnar. Major Ev-
ton verður í fylgd. með
henni, og svo látum við yð-
ur um framhaldið."
Þaö var hellirigning síð-
degis á laugardaginn, þegar
Cam lcom til Dunbar. Hann
lagði dökkgræna Mercedes-
bílnum sínum í hliðargötu
og gekk að húsinu, sem
hundasýningin var í. Hann
hvarf í mannhafið, sem
tróðst að sýningarpallinum,
en reikaði því næst með-
fram hópnum og komst inn
í baksal. Þar var urmull af
hundum, allra stærða og
tegunda í óða önn, Hann sá
Evton hnippti skyndilega
í Cam. — „Þá er komið
að undandrættinum," sagði
hann lágt. Til þeirra gekk
miðaldra maður. Það var
Vallon kafteinn við herdeild
ina.
Cam vék sér til hliðar,
þegar aðkomumaður gaf sig
á tal við Evton. Þetta var
grannvaxinn maður, rösk-
legur, með stíft skegg á
efri vör.
„Jæja þá, major. — Frú
Evton ætlar að koma sepp-
anum í efsta sætið, eða
hvað?“
Evton hristi höfuðið. „Eg
efast um það. — Heyrið þér
Vallon, við verðum vist því
miður að afturkalla kokteil
drykkjuna á eftir, með ykk
ur doktor Loth. Gerda er
með höfuðverk, svo að ég
verð að aka hcnni beint
heim að lokinni sýningu.“
„Við því er ekkert að gera,
major. Doktorinn er hér
einhvers staðar í hópnum.
Ef þér hittið hann ekki,
skal ég segja honum, að þið
séuð forfölluð."
Cam sneri sér að vini sín
„Þá erum við víst ferð-
búin,“ sagði Evt.on. „Hvar
er bíllmn þinn, Cam?“
„Þið ættuð að fara á und
an,“ sagði Gerda. „Eg kem
í bílnum okkar og kem við
í éinni búð á leiðinni. Mig’
vantar grænmeti.“
„Ágæt tillaga,“ sagði mað
ur hennar.
A leiðinni til herbúðanna
sat Evton í aftursætl bíls-
ins og hélt uppi samræðum
um gamla daga, nokkurn
veginn óþvingaður.
„Mér hefur alltaf fallið
vel í hernum," sagði hann.
„En þó er nú svo komið,
að ég er fastlega að hugsa
um að hætta. Gerda vill
iíka gjarnan, að við förum
að eignast fast heimili, og
tökum lífinu með ró.“
„Og hafið auk þess meiru
úr að spila, eklci satt?“
sagði Oam blátt áfram.
„Það eru víst ekki miklir
möguleikar til að leggja fyr
ir í banka af þeim launum,
sem herinn greiðir nú á dög
um."
Hann fann, að majorinn,
vinur hans, leit snöggt til
@ Menuhin (t.v.) og Oistrakh leika konsert fyrir tvær fiðlur eftir Baeli.
IIIIIIIIIIIillllliliHillHlllliii niCTDAIfU IHIIIIIIIIIillllllNIIIIIIIIIIIIIIIÍÍn
f, .....— .....-■■■ =S\
, er kafteinn Vallon gekk | hans, en hann svaraði engu.
Fyrstu kynni
Hann hafði kyanst Bob
Evton i Kóreu.
Evton var þá nýbakaður,
óreyndur liðþjálíi í . fram-
varðarsveit stórskotaliðs-
deildar, og aðalstarf Cams
hafði oftast verið það, að
gæta þess, að liðþjálfinn
bcygði sig í tíma, þegar
kúlurnar þutu lágt yfir
höfðum þeirra.
Þeir höfðu viðhaldið kunn
ingsskapnum eftir að heim
kom, í það minnsta fyrst í
stað. En nú vorú að vísú
liðín nokkur ár síðan þeir
sáust síðast.
Og nú var svo lcomið, að
major Robert EVton, næst
æðsti yfirmaður i tilrauna-
stöð hersins á skotæfiuga-
svæðinu í East Lothiaii, var
í klípu. M,jög alvarlegri
klípu.
Hershöfðinginn mcð
rauðu ieggingarnar ræslcti
sig-.
„Sjáið þér til, Gordon. A
mcðan alþjóð skelfur af
hrseðslu , við vetnisspre.ngj-
ur, verðiím við að kcppast
viö að æfa undir venjulegar
bardagaaðferöir. Og þessi
nýju byksu-mið verða að
likindum örlagáríkari 'upp-
finning, en ratsjáin var á
sinum tima. Þetta er eins
konar raflieili, sem nemur
á andartaki hitasveiflur
Þær, er myndast við skot-
t'ain leyntlist; bak við súlu i anUdyrinu. Gerda Evtoii stóð
hjá doktor Loih. Ilanii ræddi við hana, þungur á svip.
Hvcrnig gat á þvi stað-
ið, að nýsk.eð hci'ð'i banka-
ir.nstæða hans gildnað urn
tvö þúsund sterlingspund,
þótt hánn hefði yfirlcitt ver
ið fremur févaria til þessa?
Og hvers vegna hafði hin
ncrska eiginkóna hans,
Gerda farið skyndiferð til
Oslóar nýskeð, og gefið þá
aðeins einn Dalmatianhund
í hópnum, letilegan og geisp
andi seppa. Hjá honum
stöö falleg kona, dökkhærð
og sviphrein. Hún var klædd
tveedpilsi og grófri, hvitri
duggarabandspeysu.
..Hitiui gekk eins og af tll-
viljun í áttina til þessarar
döixkhærðu koini, en skyndi
lega var þrifiö í handlegg
lsaiis.
„Hvenær fékkst þú áhuga
á Ivunclum ? “ spurði Bob Ev
ton. „Það var gaman að íelc
ast á þig, Cam. En hvað ert
þú að gcra á þessum slóð-
um ?“
„Eg á nokkurra daga
sumarleyfi, og hugsa mest
um golf,“ svaraði Cam með
liæfilegum undrunarsvip.
„Hvað er að frétta af þér
sjálfum ?“
Evton yppti öxlum. „Allt
sæmilegt. Herþjónustan er
tilbreytingalaus.,, Svo glaðn
aði yfir honum. „Hefurðu á-
huga fyrir þessum Dalma-
tianhundi ? Konan mín á
hann — ég er giftur nú.
Komdu, ég ætla að kynna
þig fyrir frúnni."
Gerda Evton heilsaði
Oam kurteislega, en fremur
fálega. Rödil hennar var
þægileg og útíendur lireim-
ur hennar lítill.
„Máðúrinn minn hefur
oft minnzt á yður, herra
Gordon," sagði hún. En
stóri Dalmatianhundurinn
lagðist við fætur henni og
teygöi makindalega úr sér.
„Ég verð að stinga ykkur
af dálitla stund. Það er kom
ið' að mér að fara með Snata
inn á pallinn. Þér bíðið á
meðan ?"
Eiginmaður hennar strauk
hökuna.
„Heyrðu Cam. Þú ættir
að koma heím með okkur
á eftir og borða kvöldverð.
Við höfðum að vísu ákveð-
ið að fá okkur kokteil með
kunningjum. En við getum
riftað því.
Við Gerda getum fundið
upp einhverja frambærilega
afsökun, og þá eigum við
kvöldið."
„Það væri garnan," sagði
norska frúin.
„Þá segjum við það,“
samþykkti Cam.
um
á brott. „Hver er doktor
Loth?“ spurði hann.
Bcb Evton blés frá sér'
reykjarmekki.
„Hann er fornleifafræð-
ingur. Athyglisverður mað-
ur . . . Hann fékk leyfi til
að grafa eftir fornleifum
hér í námunda við herbúð-
irnar. Og nú eyðir hann
tíma sínum að mestu neð-
anjarðar í djúpum jarðgöng
um i leit að leifum hinna
fornu Pikta, sem höfðu að-
setur hér fyrir tvö þúsund
'árum síðan."
Lófatak við sýningarpall
í inn vakti athygli þeirra.
Dómar voru uppkveðnir, og
andartaki síðar gekk Gerda
Evton til þeirra með hund-
inn við hlið sér.
Þriðju verðlaun," sagði
. ,,Ég hafði gert mér
hærri vonir, en dómarinn
er . . .“
„Sleppum þvi,“ sagði mað
ur hennar sefandi.
,,Nú skulum við búast til
heimferðar." I sama mund
hieypti hann brúnum.
„I»arna kemur þá doktor
Loth. Þú ert með höfuðverk,
Gerda, mundu |rað.“
Fornleiíaíræöinprinn
Hann var smávaxinn, mið
aldra maður með gleraugu.
X^aö syrti yfir svip hans, er
Evton bar fram sömu af-
sakanir og fyrr.
„Það var leiðinlegt, mjög
leiðinlegt. Ég var í'arinn að
hlakka til kvöldsins með
ykkur. Við hittumst þá eitt-
hvert annað kvöld.“
„Er nokkuð nýtt að frétta
frá uppgfeftrinum ?“ spurði
Evton.
Doktor Loth hristi höf-
uðið. „Þctta cr seinlegt
verk, herra Evton, og þess
ar sífelldu rigningar tefja
mig. Jarðvegurinn er að.
verða eintóm leðja. — Jæja
þá, við sjáumst síöar.“
Þegar þau komu að úti-
dyrunum á bakhlið hússins,
nam Gerda staðar.........
„Bob, bíðið nxín andar-
tak. Ég gleynidi einu.“
Hún fékic manni sínum,
beizlistaum hundsins og
hraðaði sér til baka inn í
húsið.
„Oh, þessar konut'," stundi
Evton. — Cam notaði tæki-
færiö, sagðist ætla að
kaupa sigai'ettur í anddyr-
inu og skildi vin sinn ein-
an eftir.
Þegar hann kom fram í
anddyrið, litaðist hann um
í mannþrönginni og kom
brátt auga á dökkhærðu lag
legu konuna. Þá snaraðist
haml á bak við súlu.
Samræðurnar gengu stirð-
Jega, það sem eftir var leið-
arinnar.
Þeir urðú á undan heim
í litia húsið, og höfðu setið
hálftíma inni í stofu, þegar
Gerda kom loks.
„Það sprakk hjá mér,“ út
skýrði hún. „En nú skal ég
matreiða handa okkur.“
Cam leit út um glúggann.
Það hafði stytt upp, en
jörðin var rennvot og svört.
Hjólin á bílnum, sem
Gex'da ók, voru ötuð rauðum
leir.
Hann veitti henni athygli
á meða'n hún var að mat-
reiða. Hún var róleg á yf-
irborðinu, en hann fann, að
það var að einhverju leyti
uppgerð hjá henni, til að
dylja innibyrgðan kvíða.
Er þau höfðu lokið kvöld-
verði og hún hafði tekið af
borðinu, sneri hún sér að
manni sínum.
„Bob, ég þarf að skrifa
bréf. Má ég fá ritvélina
þína? Þá fáið þið næði til
að rabba sarnan."
Ómur af samtali
„Sjálfsagt," sagði Evton.
Þeir vinirnir röbbuðu sam
an í hálfa klukkustund,
cinkum um gömul ævintýri.
Þá kom Gerda aftur inn til
þeirfa.
„Hefurðu lokið við bréf-
ið?“ spurði maður hennar.
Hún kinkaði kolli. „Já,
ég póstlegg það i fyrramál-
ið. Má bjóða yður glas af
víni, herra Gordon “
Áður en Cam vannst tími
til að svara, hringdi síminn
frammi í anddyrinu.
„Ég skal svara,“ sagði
Evton, gekk fram fyrir og
lokaði dyrunum að baki sér.
Cam heyröi óminn af
rödd hans inn fyrir og
smell, er harin lagði sím-
tölið á. Evton kom nú til
baka inn í stofuna.
Svipur hans var breyttur,
er hixiin drap í sígarettunni
í öskubakkanum.
„Eg neyðist til að fara
út. Verð að mæta niðri í
herbúðum," sagði hann. Eg
bið þig afsökunar, Cam.“
Cam stóð á fætur. „Það
skiptir engu. Ég verð i
DimBár nokkra daga. Þú
veizt um hóteiið. Við sjá-
umst aftur.“
Evton kinkaði kolli.
„Heyrðu, Gerda, ég skal
taka bréfið með mér og
póstleggja það. Eg fer inn
og fer í einkennisbúning-
inn."
Iíona hans hikaði andar-
tak, en sagðist svo ætia að'
sæk.ja bréfið.
Nokkrum mínútum siðar
ók Cam áleiðis til Dunbar.
Hann velti því fyrir sér,
hvað hann gæti gert næst í
málinu.
Neyöarkall
Svipþungur
LEIKHUS ÆSKUNNAR I TJARHARBÆ Afsakanir
.®. * *<völ<I verður frumsýning á hinni bráðskemTntilpp-u
omediu Heráklés og Ágíasfjósið eftii- svissneska höfundinn
I ,!',"'(lricl!. öijrreinnait, én liann ei- einna frægstur nutnna
Gkritahijfunda. Leikéndur éru flestir ungir og lítt reyndir
ng verður fróðiegt; að kynnast gétu þeifra. Leiksljóri er Gí.sli
•ireðsson. Myndin er af Helgu Löve í iilutverki Deianfru.
Þeir horfðu á eftir Gerdu
leiða hundinn inn á pallinn
og spígspora frammi fyrir
dómnpfijdinni,,
Gerda Evton stóð hjá
doktor Loth, og talaði forn-
leifafræðingurinn við hana,
þungur á svip.
Cam sá, að hún beit á
vörina, en kinkaði svo kolli.
Fornieifafræðingurinn sagði
nokkur orð enn, og því næst
sneri Gerda sér á brott frá
honum. Þá hvarf Cam í
■mannhafið á ný.
Hann stóð við hlið Ev-
tons, þegnr hún kom til
baka.
Hann gafst brátt upp á
þessum heiiabrotum, gekk
niður í setustofu hótelsins
og fór að horfa á sjónvarps-
þátt.
En hann fékk ekki að
sitja lengi i friði. Hótelþjónn
gekk til hans og tilkynnti
honum, að beðið væri um
hann í símann. Cam gekk
inn í símaklefa í anddyrinu.
„Cam . .. Þetta er Bob Ev
ton.“ Rödd majorsius, vinar
hans, var örvæntingarfuli
og áköf.
„Eg get ekki útskýrt neitt
í símann. En ég þarfnast
hjálpar þinnar. Þú ert sá
eini, sem ég get snúið mér
til. ‘ Geturðu komið hingað
beina leið ? Gerda hefur orð
ið fyrir árás ..."
A M O R G U N :
; „MCTl'I’E"
'1<
BENEDIKT GRÖNDAL
núvterandi Alþýðublaðs-'
ritstjóri og fyrrv. iaUna-
maður hjú SÍS, lét. að því
Ifggja í blaði MÍnu fyrir
skömmu, að e.t.v. væri
ráðiegt aö gefá út nýja
krónu, sem yrði jafnvirði
10 núgiidandi króna, i
því skyni að eyða verð-
bólgunni.
Það þýðir ekkert að
vera að bjástra við að
hamla gegn vaxandi
verðbólgu meöan stétta-
félögin eru látin leika
lausum hala og íslenzk-
ur „iðnaður" féflettir
þjóðina.
Kefivíkingur.
Benedikt þekkir verka
menn illa. Ég hef verið
gjaldkeri i íyrirtæki,
sem að jafnaði hefur á
milli .50 og 100 verka-
menn og smiði í þjón-
ustu sinni, um áratuga
skeið. Verkefni hjá okk-
ur eru æði misjöfn, og
það kemur þvi iðulega
fyrir, að við lendum í
vandræðum með kaup
greiðslur. Eg hef þess
vegna oft neyðzt til að
borga aðeins um helm-
ing vikukaupsins um
sinn til þess að þurfa
ekki að láta vana menn
hætta og fara annað.
Undirtektir þeirra hafa
yfirleitt verið skilnings-
ríkar, hins vegar hef ég
veitt því athygli, að þeg
ar ég hef t.d. látið einn
500 króna seðil í um-
s!agið, þá hafa mínir
menn orðið bæði súrir
og hálfönugir, þegar
þeir hafa rifið upp um-
slagið. Eg tók það því
til bragðs, þegar svona
stóð á, að troða eins
mörgum 5 og 10 lcróna
seðlum í umslögin
og ég gat, þannig að
umslagið varð svo bðlgið
af hálfu vikukaupi, að
það komst varla í vas-
ann. Árangurinn varð
glens og kátína. Eg
vildi bara að gömlu góðu
krónuseðlarnir væru enn
í umferö. Þeir myndu
koma í veg fyrir veru-
lcga óánægju þegar fá-
tæk fyrirtæki geta ekki
grcitt vikukaupið !að
fullu. O.J,
i»að er tómf mál að
tala uin að vinna bug á
verðbólgunni é meöan
aliir, jafnt drullusokkar
sem dugnaðarmenn, hafa
næga atvinnu. Eina ráð-
ið við verðbólgu er at-
vinnuleysi lélegustu úr-
takanna í liverri stétt,
þannig, að grípa megi
til þeirra í hrotum, en
halda þeim frá hungri
og skorti á almaíina-
Uostnað þess á milli.
Hagfræðingur.
1

im filQTRAKH 3
I8G menuhin § Leikur Fram
I LEKUÖG I
i stjóiiíðu i viö landsliö?
Á VÍXL
Tveir af fremstu Z
fiðluleikurum heims, 5
annar brezk-banda- ;
riskur, hinn Rússi, ;
komu fram saman í ■
London í fyrsta skipti *
um helgina síðustu, ;
með undirleik Royal •
Philharmonic hljóm- ■
sveitarinnar brezku. ;
Yehudi Menuhin, (4ö !
ára) stjórnaði hljóm- ;
sveítinni, meðan Da- J
vid Oistrakh (54 ára) j
lék fiðlukonsert Beet- j
hoVens. Svo stjórnaði ]
Oistrakli hljómsveit- j
inhi er Mehuhin lék j
fiðlukonsért eftir ]
Brahms. Loks léku
j þeir saman konsert
j fyrir tvær íiölur eft-
! ir Bach.
Hljómleikarnir voru
j haldnir í Albert Hall,
! sem tekur um 4000
j manns í sæti, og seld
j ust allir aðgöngumið-
. ar upp á þremur
j kiukkutímuin. Þá var
! það ráð tekið, að selja
! inn á lokaæfingu, og
■ voru miðarnir 4000
; rifnir út, en þeir kost
! uðu aðeins 10 shill-
; inga (kr. 60,—). A-
; góðinn af ætingunni
I rann óskiptur til
■ styrktarsjóðs liljóm-
; listarmanna.
Skovlrakken fékk á laugur-
dag bréf, þar sem Eram féllst
á að leika í Arósum 18. nóv.
En kpstnaður við að (aka ú
móti Fram véfdur þv£ ef til vill,
að lcikmim verður frestað til
18. nóvember. Bak við tjöhlin
er unnið að þvi, að slá tvær
ilugur í einu liöggi: Ef Fram
tækist að sigra Skovbakken,
er hugmyndin að þeir fari
beint til Noregs og leiki við
Fredensborg, sem þú myndi
taka þátt í kostnaðinuni, seg-
ir í Berlingi, sem kallar það
„sensation“, ef Fram ynni.
Þetta þýddi, að Skovbakken ’
yrði að fara til Osló þremur
dögum síðar, ef þeir sigruðu,.
en Olaf Nielsen, formaður, seg
ir, að Skovbakken sé fúst til.
að leika tvo leiki á 3—4 dög-
um, ef á móti kæmi trygging
fyrir minni kostnaði, ef Fram.
myndi vinna leikinn.
Þar sem þessu er ekki hægt '-
að koma í kring í sambandi
við 4. nóv. — Fredensborgieik-
menn fara með landsliðinu, er.
mætir Dönum og Svíum 9. og’ ,
21. nóv., og leggja af stað 8. -
kemur til greina að leilcá i
Árósum 18. nóv. og Freden-
borg 21., sem Fram myndi á-
reiðanlega fallast á.
I brél'i sínu fór Fram fram
á aukaleik í Danmörku gegn
sterku liði. Ef leikurinn við
Skovbakken verður 4. nóv.,
hugsanlegt að Fram fái JejjK
við danska landsliðið, sem mæt
ir Noregi í Roskilde 11. nóy.
Og það yrði leikur, sem drægi
að sér marga iihorfendur.
I!ll88ilIiEBIIii(llli!IIIII!ll91I!l
ÍSlUÖRNUSPá
11
-x*+H'++*+++++++irk*+*1ck*+-*ck**+*+irk++***-k**+**;**+*+***+++*-*****r**+***r** ■.
scpt.) : Sparaöu fé með. því aí)
annast sjálfur viðhald á hcÍmUitíiiS
eftir því sem í þínu valdi stendúr.
í»að mun líka auka á ánæffj.úháí
VOGARMKRKIÍ) («) (23. Kcpt.~-
22. okt.): Óhófleg’ kaup verða þér
til lítillar ánægju ef þau ’bitna :á
nauðsynjum. .
DRKKAMERKIi) (2) (23. okt.r^
21. nóv.): Frestaðu ekki leíðiii-
legu verkefni til morgtins, illu er
be/.t af lokið.
150(*M ANNSMKRKII) (8) (22.
nóv.—21. des.): Reyndu í»ð vinna
bqg á óframfærni þinni við gest-
gjafa þína. og leggðu þitt af'
mörkum til skemmtunar. ,t;
GEITARMERKIÖ (3) (22. dc«.—-
20. jan.): Áður en þú stígur úv-
ft*******************|jý
f- MYND óslcar afrmclis- J£
^ börnum dagsins 1H ham-
ingju, gæfu og gengis á £.
ókoinnum árum. ^
FYKIR 27. SEPT,
VATNHBBItAMKUKIB (U) <21.
jan.—i!>. tebr.): Láttu ekki ó-
yaaítan hagnað gaiiga þér úr greip-
;'ixm, jafnvel þött það kosti auknar
fjarvistir frá lieimilinu.
I’ISKAMKRKIB (10) (20. febr.
—20. inarz); Það er ekki hyggi-
legt að opna hjarta sitt fyrir þeim
(eða þeirrij, sem hefur ekki látið
í ljós álmga á þór.
nnCTSMKUKlö (7) (21. mar*
—10. apr.l: Láttu ekkl góð enda-
lok á rii'riliii yið maka þinn veröa
til þess. að þú hættir þér í aðra
sennu.
NAUTSMHRKIB (12) <20. apr,—
20. inaí).: El' þú gerir ’ vikulega á-
œtiun um útgjöld. muntu léttá á
fjárhagsáhyggjunum.
TVÍBURAMKRKIl) (5) (21. niai
—-21. .júní): Málefni fjölskyldumi-
ar veröa aö sitja lyrir ööru nú um
helgina.
KUAI5RAMKRKIÐ (1) <22. jiiní
—21. júlí): Láttu ekki vin þinn
trúa þér fyrir leyndarmáli. ef þú
tserB ekki dulið neitt fyrir maka
þinum.
LJÖNSMKRIvIB (1) (22. júlí-
21. ág.): Haldirðu l'ast viö lífs
rfeglur þínar, er ólíkiegt aö þú
misstigir þig í yfirstandandi erf-
iöleikum.
MKYJARMKKKIB (!)) (22. úg

2f2f2f2f2f2f2f2f2f.2f.2f2f2f2f2f2f.ifif^íf.W
slitaskrel' í, áhættufyrirtœki, skatlu'
kanna allar hliðar málsins. ... •
HArPATAJLA 1>ÍN: Tcldu stfífé
ina i skírnarnafni þínu og bætiu
summunhi við töluna í svlgunúhi'
aftan við stjörnumerki þitt. *ÚV-
koman er happatála þín þessa vjk- ;
una,

,W.Y.,.Y.,.W.V.W.W.YWlAYAW%Y.'.Y.,.Y.V.V.V,%SY.WAA,AV%n%W,V
mtmoq >
P’, © Bull's