Rauði fáninn - 25.08.1934, Side 2

Ranði fáninn m
ríki, sem efalaust liefði hleypt
ófriði af stokkunum.
Sá fjöldi, sem dreginn er inn
í heræfingar og vígbúnað, fer
stöðugt vaxandi, og það er
langmest áherzla lögð á œsku-
lýðinn, sem — eins og jafnan
áður — á að verða aðal fall-
hyssufóðrið á blóðvelli auð-
mannanna.
Nokkrar tölur gefa okkur
nánari hugmynd um djöfulæði
vígbúnaðarins: Á þessu ári —
1934 — eru hernaðarútgjöld U.
S. A., Engl., Frakk]., Japans og
Ítalíu samtals 2547 millj. doll-
ara, en voru 1914 1227,8 millj-
ónir. Sömu ríki hafa aukið vél-
hyssustyrk sinn frá 8000 1914
upp í 100,000 í ár, hernaðar-
flugvélar frá 790 til 19,700 og
fallbyssur frá 13,000 upp í
15,000. 1918 gat Engl. framleitt
1200 tonn af eiturgasi á mán-
uði, U. S. A. 600 og Þýzkal.
1500. Nú geta þessi 3 ríki fram-
leitt 10,000, 35,000 og 20,000
tonn á mánuði af þessu góð-
gæti. Flotinn hefir vaxið óð-
fluga, liraði lians aukist og
bardagasvæ'ði stækkað mjög.
Auðvaldið hefir tekið í stríðs-
þjónustu sína allt það hættu-
legasta, djöfullegasta og mest
tortímandi, sem vísindi nútím-
ans þekkja, og á sviði vígbún-
aðarins eru einnig lang-stórstíg-
astar »('rarnfarir« í tælcni o<r
vísindum. 1 framleiðslu morð-
tóla er engin kreppa.
í síðustu heimsstyrjöld myrti
auðvaldið 10 milljónir og særði
19 milljónir. Næsta stríð verð-
ur margfalt skæðara og það
engu síður fyrir fólkið almennt
(bak við vígstöðvarnar) en fyrir
lxermennina.
Eini ljósi bletturinn í öllu
þessn eru Sovét-lýðveldin, sem
engan hag hafa af ránsstríðinu,
en stöðugt berjast 1‘yrir algerðri
afvopnun og friði. Og þau eru
líka aðalfjandi imperíalismans
— og gegn þeim er vígbúnað-
inum stefnt fyrst og fremst.
Aflið, sem verður að hindra
stríðið, er verkalýður hvers
lands. Hann verður að mót-
mæla og neita að láta siga sér
til bróðurvíga.
Einnig íslenzki verkalýðurinn
verður að vera vakandi og berj-
ast gegn öllum hlekkingum hur-
geisa og krataforingja um, að
stríð komi Islandi ekkert við,
Verkalýðsæskan skrifar:
Fjörráð
krataforingj anna
við samfylkingu
sendisveina.
Félag ungra kommúnista
sendi Sendisveinafélagi Reykja-
víkur samfylkingartilboð um
hagsmunakröfur sendisveina.
Þetta tilboð var rætt í S. F.
R. á næstsíðasta fundi. Þá kom
fram alger eining sendisveina
um það, að taka tilboðinu, er
varð til þess, að þeir kusu 5
manna samfylkingarnefnd. En
er þessi nefnd hélt fyrsta fund
sinn, þá liöfðu þeir Svavar Guð-
jónsson og Pétur Pétursson
(bróðir Jóns Axels) algerlega
skipt um skoðun og háru fram
tillögu um, að nefndin hafnaði
tilboðinu. Þessi tillaga var felld,
sem hafði þann árangur, að
þessir tveir nefndarmenn neit-
uðu að taka áfram þátt í störf-
um nefndarinnar, þrátt fyrir
skýlausa ákvörðun S. F. R.
Nefndin hélt eftir sem áður
áfram að starfa, þar til stjórn
S. F. R. boðaði til félagsfundar.
Þá mætti þessi nefnd öll á
fundinum og skýrði frá störf-
um sínum og jákvæðri afstöðu
til samfylkingartilboðsins, og
skoraði á alla sendisveina að
fylkja sér um afstöðu liennar.
En þá höfðu kratabroddarnir
í gegnum verkfæri sín, Svavar
og Pétur, safnað liði á fund-
inn, meðal annars 3 ungling-
um, er höíðu það hlutverk, að
æsa til slagsmála, sem þó ekki
tókst vegna stillingar samfylk-
ingarmanna. Eftir harða um-
ræðu var tilboð F. U. K. fellt.
En þrátt fyrir það, að krata-
foringjarnir hafi þarna sýnt
lúalega sprengingartilraun við
samfylkingarbaráttu sendi-
sveina, þá mun þessi fundar-
samþykkt ca. 20—22 hlekktra
og öllum víghúnaðarráðstöfun-
um hér á landi.
Lifi hin volduga samfylking
milljónanna um allan heim
gegn stríði og fasisma — en
fyrir vernd Sovét-lýðveldanna!
E. Þ. |
sendisveina ekki vera einhlýt.
Sendisveinar eru óðum að
sjá kosti samfylkingaxharáttunn-
ar, og þegar augu þess fjölda,
sem krataforingjarnir hal'a úti-
lokað frá S. F. R.-fundum með
ruddalegum fundarsköpum,
opnast fyrir þýðingu fagfélags-
starfsins, þá er samfylkingu
sendisveina sigur vís, en gröf
krataforingjanna tekin. H. B.
Ekki atviimuleysi —
iieldui* al viiin u.
Járnsmíðanemar!
Við erum einn hluti liins
vinnandi æskulýðs og höfum
ekki farið varhluta af kúgun
þeirri, sem hin íslenzka borg-
arastétt býður verklýðsæskunni.
Að vísu náðum við nokkr-
um réttarbótum með launa-
liækkun þeirri, sem knúin var
fram með sameinuðu átaki okk-
ar og sveinanna.
En við getum ekki stöðugt
horft á þennan sigur okkar og
liafst ekki að.
Verkefnin híða óleyst. Við
verðum sjálfir að leysa okkur
úr viðjum, sjálfir að skapa okk-
ar eigin framtíð.
Við viljum: Hækkað eftir-
vinnukaup, aukna kennslu í
iðninni og hætta aðbúð við
námið. Við viljum frí skóla-
áhöld (samkv. iðnnámslögum).
Við viljum fullkomnar sjúkra-
og slysatryggingar.
Og við viljum einnig atvinnu,
en ekki atvinnuleysi að námi
loknu. Um þessar einföldu
kröfur til lífsins getum við
allir járnsmíðanemar verið sam-
liuga En þann samliug sýn-
um við einungis með því, að
mynda öfluga samfylkingu til
þess að knýja þessar sjálfsögðu
réttarhætur í gegn.
Ertu með eða móti?
Skyldan gagnvart stéttinni og
sjálfum þér er að vera með, og
að gera það sem í þínu valdi
stendur til þess að við járn-
smíðanemar sköpum sjálfir okk-
ar eigin framtíð með því að
ganga samfylktir til baráttu
fyrir dægurkröfum okkar!
Járnkarl.
Síðasía óskin.
Við aftöku hinna fjögnrra
Altonaverkamanna, sem dæmd-
ir voru dl dauða, vegna þess
að þeir höfðu svarað í sömu
mynt, þegar nokkrir nazistar
skutu á þá, varð atburður nokk-
ur, sem um var rætt í öllum
hafnarknæpum og matstofum
Hamborgar.
Áður en aftakan fór fram,
voru sóttir sjötíu og fimm póli-
tískir langar í klefana svo að
þeir fengju að sjá félaga sína
drepna. Þegar sá yngsti liinna
dauðadæmdu, piltur á 19. ári,
var spurður, hyort hann ósk-
aði einskis, svaraði hann: jú,
hann vildi fá að rétta svolídð
úr sér, og bað þessvegna um,
að af sér væru tekin handjárn-
in. Fangavörðurinn tók af hon-
um handjárnin. Hinn ungi
verkamaður teygði ur sér og
stóð kyr augnablik. Síðan sló
hann með leiftur-hraða nokkr-
ar framtennur ofan í kok á
nazistaforingjanum, sem stjórn-
aði varðliðinu. Síðan lagði hann
höfuðið á liöggstokkinn eins
og ekkert hefði í skorist.
Ilamhorgar - verkamennimir
skildu hvað hann átti við. Þeir
vissu að hann sló ekki af van-
mátta heift, en til þess að örfa
félaga sína á hinum komandi
dögum, þegar liann væri ekki
lengur til, en þeir myndu lifa,
og þá skyldu þeir minnast
orða hans: »Fyrir börn ykkar,
fyrir lélaga ykkar og fyrir fram-
tíð hinnar vinnandi stéttar —
sláið.
Smásaga.
Dóttir kolanámuverkamanns
segir við móður sína: »Mamma!
Af hverju kveikir þú ekki upp?
Mér er svo kalt«.
Móðirin: »Yið eigum engin
kol, barnið mitt«.
Dóttirin: »Af hverju eigum
við engin kol?«
Móðirin: »Af því að pahbi
er vinnulaus og við eigum enga
peninga«.
Dóttirin: »A1 hverju er pahhi
vinnulaus?«
Móðirin: »Af því að það er
of mikið dl af kolum í heim-
inum, góða mín.