Skinfaxi - 01.02.1912, Side 6

14
SKINFAXI
styrjfild á liendur, flæmir hann stað nr
stað, reynir nð gera hann að þjóf, og
þegar það mistekst, þegar logið er á hann
sökum en þó sýknaður, þá á sá sakfeldi
að borga lygurunum ómakið. Af því hann
ar ekki þjófur, þá skal hann verða öreigi
— og deyja í fjárhúsi.
En meðan þjóðin háði þennan ójafna leik,
við einn sinn mesta mann, þá urðu til fá-
einir af dýrustu gimsteinum þessa lands —
ljóð Hjálmars. Og hver mundi trúa
j)ví, að blásnauður öreiginn, hann sem
var of aumur, of hataður til að fá að
vera sveitarlimur á þessu landi, hann
mundi arfleiða þjóðina að ódauðlegum
fjársjóðum, og að þessir fjársjóðir hans
væru kvalastunurnar, andvörpin og neyðar-
ópin, sem urðu honum af munni, þegar
Iblind og grimrn samtíð var að reyna að
gera auðvirðilegt, það sem var tætt voldugt.
J. J.
Hungurvofan.
Skorturinn er áhrifamesta eitrið fyrir
líkama manns og sál. Hann er uppspretta
mestrar grimdar og samvinnumótþróa í
beiminum; þar sem skorturinn þenur út
dauða-bleika vængi sína, þar visnar og
deyr allur hlýleiki, vinsemd og ást. At-
hugið smábændurnar í hrjóstugu héruðun-
um í Campagna, verkamenn stjórnarinnar,
vinnumanninn og smásalann. Þegar at-
vinnan er viss og framfærslan örugg, þá
er skorturinn og harðbrjósta neyðin langt
frá dyrnm og allar góðar tiifinningar geta
kviknað og dafnað í hjarfa mannsins. Þá
lifir fjölskyldan i hagstæðum kringumstæð-
um, foreldrarnir eru samlynd og börnin
ástúðleg. Og ]>egar verkamaðurinn kem-
ur úr reyknum i verksmiðjunni og mæt-
ir gráhærðri móðir sinni — lifandi ímynd
hálfrar aldar hetjudygðar og drengilegrar
fórnar — þá getur hann, þreyttur að vísu,
en þó fullviss um daglegt brauð, steypt
af sér hörðum ham hversdagsþjáning-
anna og boðið móðir sinni að njóta með
sér fátæklegu máltíðarinnar. En látum
sama manninn vera augliti til auglitis við
atvinnuleysi og skort, og þú munt sjá út-
lit heimilisins breytast eins og þegar dagur
breytist í dimma nótt. Bóndinn fær enga
vinnu og kemur heim kauplaus. Konan,
sem ekki veit hvernig hún á að seðja hung-
ur barnanna, kennir manninum um neyð-
ina. Og bóndinn, nýsnúinn frá dyrum tíu
vinnuveitenda, sem allir hafa vísað honum
á bug, finnur að hann á ekki lengur griða-
stað við sinn eiginn arinn, af því hann
hefir árangurslaust beðið þjóðfélagið um
heiðarlega vinnu. Og trygðar- og ástar-
bönd fjölskyldunnar veikjast og losna.
Samkomulagið versnar. Börnin eru of
mörg, og þegar veslings, gamla móðirin
nálgastson sinn, les hún í dökkum, æstum
andlitsdráttunum óvæntan kulda, og móð-
urhjartar grunar, að drengurinn hennar
sé nú særður eitruðum tönnum hungur-
vofunnar, að hann líti til hennar illu auga
og ósonarlegar hugsánir blási honum í
brjóst: „Betri væri opin gröf í kirkju-
garðinum en einum manni fleira að fæða
í alsleysinu heima!“
(E. Ferri. J. J. þýddi).
Kappsund,
Fyrir tveinmr árum gaf Reykvíkingur
einn, Guðjón Sigrrðsson „Nýársbikar
Grettis1', sem kept er um á hverjum ný-
ársdagsmorgni með kappsundi á Rvíkur-
höfn. Sundskeiðið er 50 nietrar. Fær sá
bikarinn árlangt, sem fljótastur er þá leið,
og til eignar, ef unninn er þrem sinnum.
Nú vann bikarinn Erlingur Pálsson,
sonur Páls sundkennara. Hann var 37^/a
sekúndu á leiðinni.
Víða út um heim hafa menn slík kapp-
suud um miðjan vetur til að reyna á þol
og harðfengi íþróttamannanna. Bæði Eng-
lendingar og Frakkar þreyta sundið á jóla-
dag og nefna bikarinn því jólabikar. Eng-
lendingar synda yfir allbreitt stöðuvatn í