Skinfaxi - 01.10.1916, Blaðsíða 3

SKINFAXI.
115
Nú síðastliðið vor og suinar hefir dauð-
inn verið þeim allnærgöngull. Hefir hann
byrjað á stafrófinu og svift þau tveim
meðal þeirra elstu og tryggustu félaga,
ágætisdrengium og efnismönnum. Annars
þeirra, — Andrésar á Gilsbakka hefir ver-
ið getið hér áður. Hinn er Björn Þór-
hallsson. biskups. og vildi eg biðja Skin-
faxa að flytja nokkur orð til minningar um
hann, sem ófullkominn varða yfir þær von-
ir, sem með honurn hafa gengið til grafar.
Hann var fæddur 3. ágúst 1891 í Laufási
viðReykjavík og dvaldi þar mestan hluta æf-
innar. Á unga aldri gekk hann i menta-
skólann og stundaði það nám i 5 vetur.
Hætti hann síðan og tók við bústjórn hjá
fðður sínum, með jivi að hugur hans
hneigðist fiá öndverðu mjög að búskap.
Halði hann það starf síðan með höndum,
að undanteknum einum vetri, er hann
dvaldi á Hvanneyri við búnaðarnám, uns
hann síðaslliðinn vetur fór ulan lil þess
að fullkomna sig í þeirri grein. Dó hann
í þeirri ferð úr illkynjuðum sjúkdómi sem
mun hafa verið að búa um sig í honum
siðustu árin. Skorti hann þá rúman x/2
mánuð á 25 ár.
Að Birni heitnum er hinn mesti mann-
skaði. Má fullyrða að hann hefði orðið
með nýtustu sonum þjóðar sinnar, ef hon-
um hefði enst heilsa og aldur. Mun eink-
urn vandbætt framtíðareyðan, sem þar er
orðin í bændastétt landsins. Er lítið efa-
mál að þar hefði hann ætíð staðið meðal
hinna fremstu, ef fengið liefði að njóta
sín. Ber margt til þess. Meðal annars
það, að hann var óvenju ötull og afkasta-
mikill hvað sem hann tók sér fyrir hend-
ur, og svo hitt, að þetta var starfið sem
hann hafði sérstakan áhuga á. Hann var
ekki einn þeirra manna, sem lála hlul-
köst eða hendingu ráða um, við hvaða
starf.þeir lenda i lífinu. Hann var frá
upphafi ákveðinn í, að livaða marki hann
skyldi stefna og vann að þvi allur og
óskiitur. Langaði hann mest til að verða
bóndi í sveit. Fanst það eiga betur við
sig en kaupstaðalífið.
Ungmennafélagi var liann tryggur og
góður. Mun hann hafa verið orðinn einn
hinna elstu félaga U. M. F. R. Á fyrstu
árum þess þar, starfaði hann með fjöri.
og áhuga á margan hált, bæði i stjórn
þess, ýmsum nefndum ofl. En eftir því
sem að aðrar annir íilóðust á hann, dró hann
sig heldur í hlé, en fylgdist þó altaf með
því af áhuga og bar jafnan mjög hlýjan
hug til þess.
Vinum sínum er Björn heitinn mjög
harmdauði, því liann var drengur hinn
besti í allri viðkynningu, tryggur og vin-
fastur. Þegar hann var heilbrigður og vel
lá á honum, var liann fagnaðarhrókur hinn
mesti, og minnist sá er þetta ritar margra
slíkra ánægjustunda með honum. Hin
síðustu árin var þó ekki luust við að hann
bæri nokkurn kvíðboga fyrir heilsu sinni.
Kom það helsl í Ijós er hann lalaði við
vini sína i einrúmi. Er slikt ekki að
undra um ungan mann með liugann full-
an af framtíðardraumum og starfsþrá, en
sem finnur að vanheilsan er að hefta hann
á höndum og fótum. Er ekki ólíklegt, að
hann hafi hugsað þar likt og annar ung-
ur maður, er líkt stóð á fyrir:
Hve þeir eiga gott sem að þrek er i hönd
og þurfa’ ekki að ótlast að deyja.
Því enn er svo mikið um ónumin lönd
og enn er svo margt lil að segja.
Lát ungra manna vekur sjaldnast eins
mikla athygli og liinna eldri. Ber þar
venjulega mest á söknuði vina og vanda-
manna. Er það að vísu von, því að stærra
rjóður er eftir fullþroska eik, en ungan
nýgræðing. En hinir sem staðið hafa nær
og vita, hvert gróðurmagn þar hefir farið
forgörðum, skilja betur framtíðartjónið sem
orðið er. Fyrir augum þeirra stækkar
litli auði bletturinn eftir unga nýgræðing-
inn smált og smátt, uns hann verður að
eyðiflagi, sem hvergi sér úl yfir.
Og þá verður hrygðarefnið tvöfalt, að