Skinfaxi - 01.03.1924, Blaðsíða 4

20
SKINFAXI
allmerk og vel þess verð, að hún sé
skrifuð. Hún hlyti að geyma mikilsverða
reynslu um félagsmál og henda á margt
nauðsynjaverkið, sem hiður ókomna
timans.
pað væri vel þess vert, að gefa út stórt
og vandað minningarit um félagsmálin,
þegar elstu félögin liafa starfað 25 ár.
Rit þetta þyrfti ekki að vera langt, en
vandað að efnisvali og öllum frágangi.
það þyrfti að segja greinilega frá stefn-
um og starfsháttum félagsskaparins,
og skýra frásögnina með myndum.
pað ætti að vera auðgert og kostnað-
arlítið að safna heimildum að riti þessu.
pær fengjust með því, að hvert félag léti
rita sina eigin sögu. Einnig mætti nota
skýrslur og þinggerðir, sem geymst
liafa.
En liitt yrði allmikill vandi, að semja
góða bók af fræðamolum þessum. En
eklci mun sá erfiðleiki hamla fram-
kvæmdum. Hitt varðar mestu, að mál
þetta sé metið og rætt. Næsta sambands-
þing U. M. F. í. þyrfti að taka það til
ineðferðar. En hvernig sem því reiðir
af þar eða annarsstaðar, þá mun tím-
inn sanna það, að einhvern tíma verður
bók þessi gefin út og talin ómissandi.
Norræn samvinna.
Nokkuð hefir skorist í odda milli
Norðmanna og Islendinga út af tolla-
málum og er ilt til þess að vita, því
margt ætti að tengja þjóðir þessar fleira
en frændsemi. Hér ætti að takast sam-
vinna á landbúnaðar og bókmcnta-
grundvelli, enda eru það margir af nýt-
ustu mönnum heggja þjóða, sem óska
að svo verði. pvi til sönnunar er hér
birtur greinarkafli eftir einn hinn ágæt-
asta mentamann og íslandsvin, sem
SKINFAXI
Úlgejandi: Samb. Ungmennafél. íslands
12 blöð á ári. VerS 3 krónur. Gjalddagi
fyrir 1. júlí.
Ritsjórn, afgreiðsla og innheimta: Skin -
faxi Reykjavik Pósthólf 516.
uppi er meðal Norðmanna, Lars Eske-
larid, skólastjóra á Voss.
. .. .„Nú skulu frændur finnast,
og fornra sagna minnast."
pjóð án minninga er dauð þjóð. En
það cr ljóst, að liið nána samband við
Dani í máli og ment, hefir gert þúsund-
um Norðmanna sjónhverfingar, svo að
þeir hafa vanrækt sína eigin þjóð, nán-
ustu frændþjóðir og sinar dýi*mætustu
minningar. En þetta verður að taka
enda. Báðurn megin hafsins finnum vér
það bctur og betur, með hverjum degi
sem líður, og aldrei hefir oss verið það
eins Ijóst og nú, að innan skamms renn-
ur nýr dagur þekkingar og samvinnu
með norrænu systkinaþjóðunum. pví
fyr, því betur. Gerum það sem vjer gct-
um til þcss að flýfa komu hans.
Eg vil nú nefna eitt og annað, sem
eg lield vér getum gert.
Fyrst og fremst verðurn vér að læra
hvcr annars mál. pað er enginn galdur.
Færeyisku skiljum vér strax að lieita
má. íslenskan þarf lengri tima. En þeim
scm ies norrænu, verður auðsótt leið-
in l'ram til nýíslensku og nýnorsku. Og
hversu sviplík málin eru, sýnir þetta
dæmi: Fyrir nokkrum árum kom ís-
lenskur prófessor lil Voss, ásam t frú
sinni. Eilt sinn reif hún lcjólinn sinn
og fór þvi inn til konu einnar og hað
hana um nál og saumþráð. Frúin talaði
dönsku, cn konan skildi hana ekki. I
vandræðum sinum greip frúin þá til ís-
lenskunnar. pá birti yfir svip norsku