Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1968, Page 35

Það var kalsaveður, og sudda-
rigning úr þokunni, sem lá yfir
borginni og myndaði ljóshringi
kringum götuljósin.
Þau leituðu frá umferðagötunni
inn á mjóstræti og gengu yfir
auð torg. Herbíll með fjórum
mönnum kom æðandi út úr hinni
stuttu Schwangasse og lýsti þau
upp í einum svip.
„Róleg, bara róleg!“ sagði
Hiram.
Heidi skalf. Þau voru öll orðin
vot, köld og hungruð, höfðu ekki
bragðað mat allan daginn, þorðu
ekki að fara inn í veitingahús eða
matvörubúð.
Þau höfðu heyrt hátalara til-
kynna úti á götunum að þau voru
eftirlýst — tveir menn, ung stúlka
og drengur. Þau þorðu ekki að
aka lengur í leigubifreið. — I
Körtner-Strasse lá nærri að illa
færi, því það bragð Hirams að
leita aftur til fjölfarinna stræta,
dugði augsjáanlega ekki lengur.
Heidi bjargaði þeim þá með því
að æpa upp á frönsku með áber-
andi nefhljóði og tilburðum. Hún
jós skömmum yfir Peter, svo að
drengurinn fór að skæla og svar-
aði henni á frönsku: „Mais je n’ai
rient fait!“ Og þau sluppu af, því
að þeir töldu þau vera franskt
ferðafólk.
Þegar bifreiðin lýsti þau upp,
fór barónninn að slaga eins og
hann væri blindfullur. Hann stóð
skjögrandi í rennusteinunum og
lyfti hendi sinni í nazistakveðju.
Og þeir hlógu hæðnislega og óku
áfram.
„Hér er það,“ sagði Heidi.
Þau stóðu framan við gamla
kirkju. Veggirnir og framhliðin
var snjóhvítt með hreinum línum.
Heidi taldi tvær dyr frá aðal-
dyrunum. Þar var tór járnsleg-
in hurð.. Hiram s ildi þegar
hversvegna Heidi ha.'.'ði leitað
þangað.
Þegar þau voru naumlega
sloppin úr Karthner-Strasse,
sagði Hiram ískrandi vondur:
„Og þetta er menning! Fjandinn
hirði það alltsaman! Værum við
uppi á miðöldum gætum við í öllu
falli leitað verndar kirkjunnar."
VÍKINGUR
„Já,“ sagði Heidi, eins og við
sjáfa sig. — „Kirkjuvernd. Ég
held ég geti fundið hana. Fylgið
mér.“
„Þú ert viss í þinni sök?“
spurði Hiram og nú skalf rödd
hans.
„Ja, já, það er héi’,“ hvíslaði
Heidi.
Hiram knúði ákveðið dyra með
myntpeningi, svo það hlaut að
heyrast. Það liðu margar sekúnd-
ur áður en svar barst. Þá hljóm-
aði djúp og dimm rödd einá og
hún kæmi neðan úr hvelfingu:
„Hver er það?“
Hiram svaraði fljótmæltur og
eins hátt og hann þorði: „í guðs
bænum hleypið okkur inn. Hér
er Peter hertogi frá Steiermark
og prinsessan af Fiirstenhof."
Það varð stutt þögn, en svo
heyrðist röddin aftur og í sama
tón: „Við þekkjum yður ekki.“
„Verdammt,“ gall í barónim
um: „Heyrið þér. Opnið. Ég er
Willi Frantz von Salvator. Her-
toginn og prinsessan eru í mik-
illi hættu stödd.. . “
Aftur hljómaði röddin: „Við
— þekkjum —- yður — ekki.“
Bifreiðir þutu framhjá, ein-
hver þeirra gat stanzað, menn
þotið út og gripið þau. Hiram var
náhvítur í framan og skalf af
vanmátta heift.
„0, bíðið aðeins, bíðið,“ hvísl-
aði Heidi. „Nú minnist ég þess
frá því ég var smástelpa. Hinir
framliðnu Habsborgarar eiga sitt
sérstaka einkennisorð, þegar þeir
leita inngöngu til hins eilífa
hvíldarstaðar. Bíðið.. .“
Hún knúði járndyrnar með
hnefum sínum. Hiram hélt að nú
mundu þeir ekki svara, svo löng
varð biðin. En aftur var svarað
að lokum: „Hver er það?“
Og Heidi svaraði: „Fjórar auð-
mjúkar sálir, sem eru þreyttar
og leita hvíldar.“
Það heyrðist smellur og slag-
brandi var ýtt til hliðar. Hægt
opnaðist hin járnslegna hurð og
fyrir innan stóð risavaxinn munk-
ur í brúnum kufli. Síðskeggið
náði honum næstum í beltisstað
og augu hans lýstu í flögrandi
skyni kertis, sem hann hélt á. Og
nú svaraði hann mildri röddu:
„Látið alla jarðneska tilla og
virðingarmerki hverfa, þér, sem
nú gangið inn hér. Komið inn-
fyrir. Þér eruð velkomin, börnin
mín.“
Þau flýttu sér inn í anddyrið
og heyrðu munkinn loka dyrun-
um með slagbrandi og lás.
Þau heyrðu einnig bifreiðir
þjóta framhjá, og í bílhornum, en
hljóðið var veikt, eins og það
kæmi úr öðrum heimi.
Við enda gangsins lá löng
steintrappa niður. — Munkurinn
lýsti upp leiðina með ósandi kert-
inu. Þau komu inn í annan gang
og að annari tröppu styttri en
hin. Þá gengu þau inn í óskreytta
hvíta grafhvelfingu. Veggirnir
voru einnig úr marmara.
Fjórar bronze líkkistur stóðu í
hvelfingunni. Kerti brunnu í
járnstjökum í veggnum. Hiram
sá móta fyrir aðliggjandi graf-
hvelfingum.
Það ríkti skuggalegur glæsi-
bragur yfir þeim.
„Hvar erum við?“ spurði hann.
Munkurinn brosti. Hann hafði
stórar hvítar tennur.
„Þér eruð í Kaisergreft. Graf-
hýsi Habsborgarættarinnar.
Framhald í næsta blaði.
*
Úr norsku blaSi.
Prisstigningen
rammer sœrlig
barnefamiliene
— Den 0konomiske politikk som
regjeringen f0rer er ikke noe godt
grunnlag for en mer stabil utvik-
ling, og dette vil pá lengre sikt
kunne áf alvorlige virkninger, sier
Landsorganisasjonen i en henven-
delse til regjeringen.
Henvendelsen skyldes den sterke
prisoppgang som har foregátt i den
siste tid, en prisstigning som fár
en særlig uheldig fordelingsmessig
virkning fordi den i sterk grad har
falt pá viktige matvarer som melk,
br0d, kjott, poteter osv. Det vil si
at de som blir rammet særlig sterkt
er folk med lavere intekter og
barnefamilier, som bruker en stor
del av sine inntekter til matvarer.
36