Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1968, Qupperneq 38

Á myndinni sjáum vi8 hvar björgunarbátnum Jóni E. Bergsveinssyni er rennt á flot.
Báturinn er staSsettur á Skagaströnd.
1 þessari grein alþjóðasamn-
inga, sem ísland er aðili að, er
því að finna skyldu sjófarenda til
björgunar á hafinu. ísland undir-
skrifaði þessa ályktun við sam-
þykkt hennar, staðfesti samning-
inn í október 1950, og tók samn-
ingurinn fullt gildi 19. nóvember
1952.
Þetta samnigngsákvæði birtist
svo hér heima í tilkynningu
stjórnarvalda nr. 63, 10. apríl
1953 um ýmsar ráðstafanir til ör-
yggis við siglingar. Nú eru þessi
ákvæði í nýrri tilkynningu um
sama efni nr. 172, 13. september
1965.
En auk þess að skapa sjófar-
endum skyldur, þá eru ennfrem-
ur ákvæði í samningnum, sem
skapa íslenzka ríkinu mikla
skyldu varðandi björgunarmál. 1
þeirri grein segir svo:
Sérhvert aðildarríki tekst á
hendur að tryggja að sérhverj-
ar nauðsynlegar ráðstafanir
séu gerðar til strandvörzlu og
björgunar fólks í neyð á haf-
inu umhverfis strendur þess.
Innifalið í þessum ráðstöfun-
um ætti að vera uppsetning,
starfræksla og viðhald slíkra
sjóferðaöryggistækja, sem telj-
ast hagkvæm og nauðsynleg
með hliðsjón af skipaumferð og
siglingahættum og ætti, að svo
miklu leyti sem mögulegt er,
að skapa nægjanlega möguleika
til að finna og bjarga fólki í
slíkri neyð.
Fullyrða má, að skyldur ís-
lenzka ríkisins séu uppfylitar
með vita- og fjarskiptaþjónustu
ásamt útgáfu sjókorta og leiðar-
vísa fyrir sjófarendur. Ennfrem-
ur má fullyrða, að Slysavarnafé-
lag íslands uppfylli skyldur rík-
isins varðandi björgun á strönd-
um landsins með fjölda björgun-
arsveita og björgunarskýla, á-
samt eignarhluta félagsins í skip-
um og flugvélum Landhelgis-
gæzlu Islands.
íslenzka ríkið er ennfremur
beinn þátttakandi í björgunar-
38
starfsemi, þar sem Landhelgis-
gæzla íslands er með skip sín og
flugvélar, sem eru sífellt við
gæzlustörf á hafinu.
Þriðja ákvæðið er í samningn-
um frá 1952, sem mjög snertir
skyldur ríkisins og ber okkur að
gefa sérstakan gaum að þeim
skyldum. Greinin hljóðar svo:
Sérhvert aðildarríki undir-
gengst að gera aðgengilegar
upplýsingar um þær björgun-
araðstæður, sem fyrir hendi
eru, og áætlaðar breytingar á
þeim, ef einhverjar eru.
Ríkið sér vel fyrir nokkrum
hluta skyldu sinnar í þessum efn-
um, þ.e. hvað varðar upplýsingar
um vita, fjarskipti, sjókort o.þ.h.,
en það vantar heildaryfirsýn yfir
alla íslenzka björgunaraðila, enda
hefur ekki enn verið komið á fót
neinum vettvangi hjá okkur, sem
um þá hlið málsins skyldi fjalla.
En það er fyrst og fremst varð-
andi þennan vettvang sem erindi
þetta fjallar.
Næst verður fyrir okkur samn-
ingurinn um úthafið, sem gerður
var í Genf 1958 og ’60 á ráð-
stefnu Sameinuðu þjóðanna um
réttarreglur á hafinu. 12. grein
samningsins hljóðar svo:
1) Sérhvert aðildarríki skal gera
þá kröfu til skipstjórnar-
manns, sem siglir undir fána
þess, að hann, að svo miklu
leyti sem það stofnar ekki
skipi, áhöfn eða farþegum í
hættu:
a) Veiti aðstoð hverjum þeim
manni sem finnst í lífshættu
úti á sjó.
b) Hraði sér eins og unnt er til
björgunar mönnum í neyð, ef
hann fær vitneskju um hjálp-
arþörf þeirra, að svo miklu
leyti sem hægt er með sann-
gjörnu móti að ætlast til slíks
af honum.
c) Veiti eftir árekstur hinu skip-
inu aðstoð, svo og áhöfn þess
og farþegum og tilkynni, ef
unnt er, öðrum skipum nafn
skips síns, heimahöfn og
næstu höfn, sem þáð ætlar að
taka.
2) Sérhvert strandríki skal ljá
lið sitt, til að koma á fót og
viðhalda starfhæfri leitar- og
björgunarþjónustu vegna ör-
yggis á og yfir sjó, og hafa
um það samvinnu við ná-
VIKINGUR