Samvinnan - 01.12.1935, Blaðsíða 11

7. HEFTI
SAMVINNAN
var 27 stiga frost á Celsius. Síðari hluta dags safn-
aðist allt heimilisfólkið til miðdegisverðar í eldhúsið.
Það er siður að borða í eldhúsinu á aðfangadags-
kvöldið. Fyrst er byrjað á því að borða gróft brauð,
sem dýft er ofan i lieitt soð af svínslærinu, sem
soðið er til jólanna. Þetta er afbragðsmalur. Þar
næst er borðaður »lútíiskur«, sem mest líkisl kæstri
skötu á bragðið. En »lútíiskurinn« er langa, sérstak-
lega tilreidd. Síðasl er þykkur rúsínugrautur með
eintli möndlu í. Sá, sem fær möndluna, á fyrstur að
giftast af þeim, sem viðstaddir eru. En með einhverju
verður að launa lánið, og á hann því að byrja vísu, sá,
er næstur lionum situr, botnar, og svo koll af kolli,
þar til allir hafa annaðhvort byrjað vísu eða botnað.
Þannig eru jólasiðirnir og jójamaturinn á llestum
lieimilum í Svíþjóð á aðfangadagskvöldið. Og víðast
mun sá siður vera að borða í eldhúsinu.
Siðar um kvöldið er kveikt á jólatrénu. Á gólíinu
undir jólatrénu er fjöldi jólaböggla, og er þeim nú
úlhlutað. Allir fengu jólagjafir og við útlendingarnir
einnig. Eftir úthlutun jólabögglanna skemmtum við
okkur litla stund við leiki; síðan er drukkið kaffi,
og um 12-lej'tið er gengið til hvíldar.
Á jóladagsmorguninn, kl. 5, vekur hinn eistneski
félagi minn mig til þess að fara til jólaóttunnar, sem
byrjar ld. (3. Við rífum okkur liálfsofandi upp úr
rúmunum og í fötin. Allt fólkið safnast saman í mat-
salnum, og síðan er lagt af stað. Frostið er um 25
gráður. Það er heiðríkur himinn, stjörnuljós og stilli-
logn. Það marrar í snjónum undir fótum okkar, þegar
við göngum eftir veginum geguum skóginn. Fram-
undan er sléttan bláhvít og glitrandi í tindrandi
stjörnuljósinu. Á lítilli liæð skammt framundan er
A sldáum í skóginum einn af jóladögunum
kirkjan, öll uppljómuð. Kirkjuklukkurnar hringja
skært og hljómfagurt; hljóðið verður eittlivað svo
einkennilega hvellt í kuldanum og snjónum. Á milli
þess, sem kirkjuklukkurnar hringja, heyrist liófadynur
og bjölluliljómur hvaðanæfa utan af sléttunni.
Kirkjufólkið er að koma, akandi í sleðum með ein-
um eða tveim hestum fyrir með klingjandi bjöll-
um. Það er óvenjuleg stemning og hátíðablær ylir öllu.
Við göngum upp að kirkjunni. Þar er fjöldi sleða
og hesta. Ivarlar og konur í stórum loðúlpum slíga
af sleðunum. Loðkragarnir eru hrímhvítir al' andar-
drættinum, og skeggið á körlunum er hélað. Hestarnir
eru látnir í hús og geíið, en fólkið safnast í kirkjuna.
Hinir sterku tónar orgelsins hljóma; söngurinn liefst,
og síðustu kirkjugestirnir þrengjast inn í fordyrið.
Kirkjan er troðlull, því allir vilja fara til kirkju á
jólaóttu í svo dásamlegu jólaveðri. í lok messunuar
ganga tveir menn um og safna fé í »kolleklið«.
Hringlið i peningunum heyrist um alla kirkjuna, þegar
þagnir verða i söngnum, og lætur hljóð þelta lieldur
illa í eyrum mínum, sem ekki eru vön við slíkt.
Utgöngusálmurinn er spilaður. Fólkið þyrpist út.
Vinir, nágrannar og kunningjar heilsast og hjóða liver
öðrum gleðileg jól. — Hestarnir eru spenntir fyrir
sleðana; þeim íinnst kalt; þeir frisa og stappa niður
fótunum. Það hringlar í bjöllunum. Kunningjaruir
kveðjast og bjóða liver öðrum lieim. Og nú þýtur
hver sleðinn al' öðrum á stað.
Við skundum skógarveginn heim. Það marrar í
snjónum, hófadynurinn og bjölluhljómurinn smádeyf-
ist og deyr út í fjarlægðina. Heima í skólanum er
allt ljósað. Það er kertaljós í hverjum glugga. Það
er hlýlegt og notalegt að koma inn og fá heitt kaffi
og nýbakað brauð. Það er hátíðlegt og heimalegt í
107
.. • • i