Verklýðsblaðið - 13.04.1931, Blaðsíða 2

Vegna þess, að Btarfsemi þeirra í trúnaðar-
8töðum verkalýðsins á þingi og annarstaðar,
hefir sannfært borgarastéttina um, að einmitt
þessir menn eru hinir ákjósanlegustu fulltrúar
hennar, og hafa það sérstaklega til síns ágætis
fram yfir aðra verklýðs féndur, svo sem Jón
Þorláksson, Magnús Guðmundsson o. fl., að þeir
eru kosnir af verkalýðnum í trúnarstöður, og
nokkur hluti hans hefir ekki ennþá mist traust
á þeim.
Sósialdemókratar eru þvi, nú á tímum, hinir
þörfustu og áhrifamestu þjónar, sem nokkuð
auðvald getur átt.
Að koma þeim í hátt launaðar trúnaðarstöður,
gera þá samábyrga og samseka borgurunum og
nota þá svo til Pílatusarþvottanna frammi fyrir
verkalýðnum, er eitt snjallasta og mest notaða
herbragð yfirstéttarinnar nú á' dögum, gegn
baráttusamtökum verkalýðsins. — Þessa nýtísku
bardagaaðferð hér á landi, sem reynst hefir svo
prýðilega í möi'gum tilfellum, á islenzka auð-
valdið, manna mest, Jónasi frá Hriflu að þakka.
Hinir keyptu flugumenn auðvaldsins, sósíal-
demókratarnir íslenzku, eru auðþekktir á starfs-
aðferðum sínum innan verklýðsamtakanna —
eins og asninn á eyrunum.
Þó margir þeirra á mannfundum og í blöðum
slái um sig með væmnu meðaumkvunar-snakki
í garð verkalýðsins, orðagjálfri um samfylk-
ingu öreiganna, innihaldslausum hnifilyrðum og
nasa-fyndni í garð íhaldsmanna — Valtýs, Jóns
Þorlákssonar, (Alþýðubl., Jafnaðarmaðurinn o.
fl.) — standa þeir ætíð, þegar til kastanna kem-
ur, frammi fyrir viðfangsefnum stéttasamtak-
anna, sem auðvirðilegir augnaþjónar og yfir-
borðsmenn.
Verklýðsráðstefnan og Alþýðusambandsþingið
í Reykjavík á síðast liðnu hausti, vörpuðu skæru
ljósi á innihald Alþýðublaðs-glamursins.
Þar tvístigu íslenzkir krata-burgeisar hver á
eftir öðrum og allir í senn í kringum hags-
munamál verkalýðsins, sviftu allstóran hluta
ráðstefnunnar, stéttvísa og róttæka verkmenn,
sem Bendir voru frá ýmsum verklýðsfélögum
utan af landinu, atkvæðisrétti, til að tryggja
íslenzka auðvaldinu á yfirstandandi krepputíma,
að sem minnst yrði gert af hálfu verklýðssam-
takanna til að búa þau undir hina nauðsynlegu
baráttu í nánustu framtið, á hendur atvinnu-
rekendunum.
öll merkustu og nauðsynlegustu mál verk-
lýðsráðstefnunnar og þingsins, voru drepin af
hinum réttlausa meiri hluta krata-burgeisanna,
þar á meðal tiliagan um stofnun óháðs verk-
lýðssambands á grundvelli stéttabaráttunnar um
land allt, sem án efa, er eitt hið naunsynlegasta
og sjálfsagðasta af Bkipulagsmálum íslenzkra
verklýðssamtaka nú á þeBsu ári.
Þegar persónuleg hagsmuna afstaða þeirra
»hægfara« til hinna 2ja stríðandi stétta, verka-
lýðs og atvinnurekenda, er orðin slík sem nú,
hér á landi, er þeim nauðugur sá kosturinn, að
velja á milli Beggja vinur og báðum trúr, er
ómögulegt að vera.
Enda hafa sósíaldemókratar allstaðar valið
um, hér á landi einnig.
Kenningar þeirra um rólegan og friðsamleg-
an vöxt auðvaldsþjóðfélagsins, á grundvelli
þingræðis og umbóta, upp í þjóðskipulag jafn-
aðarstefnunnar, hefir liðið algert skipbrot, um-
bótaslagorð þeirra eru löngu úrelt og einskis
nýt, baktjalda-makkið og myrkraverkin hafa
dagaþ uppi með hækkandi sól stéttabaráttunnar.
Þann hluta verkalýðsins, Bem mestan þroska
og þekkingu hefir fengið í þjóðfélagsmálum og
þegar öðlast þroska og þor til að gagnrýna
gerðir foringjanna, hafa hinir hægfara, allstaðar
um heiminn reynt að útiloka frá verkiýðssam-
tökunum.
Þetta kom tsvo greinilega í Ijós á verklýðs-
ráðstefnunni og Alþýðusambandsþinginu í haust,
að rangt væri að segja, að íslenzkir kratar,
séu að þessu leiti, eftirbátar erlendra svika-
bræðra sinna.
Verkamönnum í Vestmannaeyjum er það
minnisstætt, að svo mikið kapp lögðu reykvískir J
krata-burgeisar á, að bola út úr Alþýðusam-
bandinu Jafnaðarmannafélagi Vestmannaeyja,
félagi, sem samanstóð af rey'ndustu og stéttvís-
ustu verkamönnum Eyjanna, og ná inn í sam-
bandið frægasta strækbrjótafélagi landsins,
»Þórshamri« — að þeir svikust inn á þingfund
alþýðusambandsins — með inntökubeiðni stræk-
brjótanna í Eyjum, eftir að búið var þó að
fella hana áður á þinginu, og fengu hana að
nafninu til samþykkta — umræðulaust og ólög-
lega. Þannig svifust þeir ekki að brjóta Jög
alþýðusambandsins frammi fyrir augliti sam-
bandsþingsins, til að koma fram klofnings og
sundrunar áformum sinum innan verklýðs-
samtakanna — áhugamálum auðvaldsins.
Hið mikla kapp, sem þeir lögðu á, að við-
halda hlutaráðningunni á fiskiskipum, þrátt fyvir
það, að kommúnistar sýndu með rökum fram á,
að slíkur ráðningamáti, er beinn hagur fyrir at-
vinnurekendur en óhagur fyrir verkalýðinn —
sérstaklega á krepputímum — bæði fjárhags-
lega og skipulagslega, sýndi greinilega hollustu
þeirra við atvinnurekendurna.
Enn fengu kraíar því framgengt á Alþýðu-
sambandsþinginu, að kommúnistar, hinn róttæki
stéttvi8ari hluti verkalýðsins þar, voru sviftir
réttindum innan Alþýðusarabandsins.
Yfirleitt var hinn rauði þráður i starfi hinna
»hægfara« á verklýðsráðstefnunni og Alþýðu-
sambandsþinginu sá, að koma losi á samtök
verkalýðsins, skapa örðugleika á baráttu-braut
hans og skipuleggja ósigur hanB í yfirvofandi
stéttabaráttu.
Ekki skal því neitað, að margar tillögur og
ályktanir voru samþykktar, sem að efni til
og orðalagi litu vel út, svo sem það, að unnið
skyldi að þvi, að kaup verkalýðs hækkaði
lieldur en lækkaði, um styttingu vinnutímans o. fi.
En verkin tala, og kem eg að þeim seinna.
Hér í VeBtmannaeyjum í vetur, þegar kaup-
deilan stóð sem hæst, fengu verkamenn hér að
vita með vissu til hvers »Þórshamar« hafði
verið tekinn i AJþýðusambandið.
Foringjar hans, sem allt frá því að Verka-
mannafél. Drifandi hratt þeim af höndum sér,'
höfðu opinberlega gengið i lið með stóratvinnu-
rekendum hér, og legið á því lúalagi i samráði
við Tanga»kompaníið«, að reyna að veikja
traust verkamannanna á samtök sín, Verka-
mannafél. Drifandi, og gengu svo langt á sínum
tima, að gerast sjálfir hvata-menn til verkfalls-
brota, fengu nú loks frá hinum hærri stöðum,
verklýðssamtakanna, viðurkenningu og hófu
því með nýjum krafti í umboði Jóns Baldvins.,
Héðins & Co., á ný sundrunar- og klofnings-
starfsemi sina meðal verkalýðsins.
Eins og kunnugt er, komust deilumál verka-
lýðs og atvinnurekenda í Eyjum í hendur krata-
burgeisanna í Rvík í vetur. Reykviskur verka-
lýður gerði umsvifalaust stéttarskyldu sína —
»Gullfoss« var eins og kunnugt er stöðvaður.
—• En foringjarnir?
Auðvitað gerðu þeir það sem vænta mátti,
leituðu álits Gunnars gamla um málið — at-
Vinnurekandans, sem deilan stóð við — fiýttu
sér sem frekast var unnt, að undirskrifa það
sem hann óskaði, sættust á þeim grundvelli og
auglýstu svo gleiðgosalega í Alþýðublaðinu, að
verkamenn í Eyjum hefðu fengið, það sem þeir
fóru fram á.
Kjörorð auðvaldsins eru: »Deildu og drottn-
aðu«. Sósíaldemókratar reka þetta erindi þess
innan verklýðssamtakanna.
Þegar borgarastóttin í hcr Vestm.eyjum, eftir
kolaverkfallið 1925—6, kom auga á afl verk-
lýðssamsakanna, var að ráði Tangans og Edin-
borgar stofnað svokallað verkamannafélag.
Félag þetta var stofnað til höfuðs verka-
mannafélaginu Drífandi, í þeim tilgangi, að
eyðileggja hin uppvaxandi verklýðssamtök hér
i Eyjum.
Tilraun þessi mislukkaðist að fullu. For-
sprakkarnir Tómas Guðjónsson, Jón í Hlíð og
fleiri þarfakarlar auðvaldsins hér, voru þá
orðnir svo kunnir verkamönnum, að ekki var
unnt að villast lengur á þeim.
Fólag þetta — Gula félagið — mætti þvi
maklegri andúð og fyrirlitningu af hálfu
verkalýðs og lognaðist svo út af á fyrsta eða
öðru ári við lélegan orðstýr. — Að nálægt 4
árum liðnum frá andláti Gula félagsins, spratt
upp gorkúla á leiði þess — það var »Þórs-
hamar«.
Nú voru það ekki Tómas, Jón i Hlíð eða
aðrir alræmdir ihaldsjálkar sem auðvaldið
skákaði fram á völlinn, heldur hárfínir upp-
skafnir hægfara jafnaðarmenn, er meiri hluti
verkalýðsins í Eyjum hafði af gildum ástæðum
losað samtök sín við, og þóttust því eiga þeim
grátt að gjalda. Hér áskotnaðist atviunurek-
endastéttinni í Vestmannaeyjum nýtísku hern-
aðartæki gegn samtökum verkalýðsins, sem hún
og beitti óspart, eins og menn kannast við.
Vestmaunaeyjar eru að þessu leiti engin
undantekning hér á landi. Hvar sem er á land-
inu kemur þegnhollusta sósíaldemókrata við
auðvaldið betur og betur í Ijós.
Á Í8afirði, þar sem hægfara »jafnaðarmenn«
ráða og ríkja, er nú af þeirra hálfu einskis
svifist til að sundra samtökum verkalýðsins og
útiloka kommúnista og róttæka verkamenn frá
þeim. Hinir »hægfara« þar, beita sér með ofur-
kappi fyrir hlutaráðningu á fiskiskipum og nota
Samvinnufélag Isfirðinga sem vopn, til að lækka
kaupgjald verkalýðsins.
Á Siglufirði, þar sem samtökin hafa hingað
til verið einna öfilugust hér á landi, ganga nú i
seinni tíð hinir »hægfara« berserksgangi klofnings
og sundrunarstarfinu innan verklýðfélaganna.
Undir forustu krataforingjanna þar, hefir nú
nýlega verið stofnað gult verkakvennafélag,
þrátt fyrir það, að verkakvennafélagið »Ósk«
þar á staðnum, er og heíir verið í Alþýðusam-
bandinu, og í þvi mega ekki vera samkvæmt lög-
um þess, nema eitt samskonar félag á sama stað.
Félag þetta, hið gula, er nú þegar byrjað að
berjast gegn verkakvennafél. »Ósk« fyrir kaup-
lækkun kvenna.
Svo kallað jafnaðarmannafélag hefir einnig
nú nýlega verið stofnað af Siglufjarðar-krötun-
um, sem á að vinna hlutverk »Þórshamars«, á
Siglufirði, þ. e. sundra hinum pólitísku samtök-
um verkalýðsins þar.
Á Akureyri gerist það sama. Þar gengur nú
Erlingur Friðjónsson, maðurinn, sem samtök
verkalýðsins þar, truðu á sínum tíma fyrir því, að
reka erindi sitt á alþingi, manna fremst fram í
því, að sundra þeim og koma fram kauplækk-
un. Er hann byrjaður að gefa út sorpblað, er
honum þóknast að kalla »Alþýðumanninn«,
blað, sem hann notar gegn málgagni verklýðs-
samtakanna á Norðurlandi, »Verkámanninum«,
sem gefinn er út af Verklýðssambandi Norður-
lands. Er þetta skýlaus klofnings tilraun í garð
norðlenzkra verklýðssamtaka, í fullu samræmi
við aðrar gerðir sósíaldemókrata, en því frek-
Vistaskifti kratanna.
Nauöungaruppboð á Alþlngl.
Nú er það orðið fullvíst, að samningar hafa
tekist með íhaldsflokknum — sem Alþýðublaðið
fyrir nokkrum dögum kaliaði »Rœningjaflokk«
— og krata burgeisum Alþýðuflokksins. Héðinn
Valdimarsson gerði það opinbert á hafnarbakk-
anum s.l. laugardag, að vantraust yrði samþykkt
á Framsóknarstjórnina að ráði ihaldsþingmann-
anna og krata.
Reyndi Iléðinn þar að sýna fram á, að enda
þótt íhaldið væri að mörgu leyti andvígt »jafn-
aðarmönnum*, væri það miklu skárra en Fram-
sókn.
Þar með hefir braskaraklíka sú, er nú stjórn-
ar Alþýðuflokknum, séð sér leik á borði og haft
vistaskifti.
Hér verður verkalýður Eyja að taka eftir.
Allt er betra en íhaldið, hljóðaði boðskapur-
inn áður, en nú: Allt er betra en Framsókn.
Framsókn kastaði síðasta blóðmörsiðrinu í
Harald Guðmundsson, þegar hún gerði hann að
bankastjóra, en ihaldið bauð þó betur!
t