Verklýðsblaðið - 05.11.1932, Blaðsíða 3

Verkam&nnaríkið á Rússlandi 15 ára
A myndinni sést hinn voldugi
stíflugarður rafmagnsstöðvarinnar,
sem skýrð var „Lenin“.
10. okt. var raforkuverið mikla við
Dnjepr-fljótið tekið í þjónustu sósí-
alismans.
Þegar Dnjepr-stöðin var sett i
gang, fóru fram mikil hátíðahöld í
tilefni vígslunnar.
Fleiri þúsund fulltrúar frá verk-
smiðjum um land allt og frá ýms-
um auðvaldsríkjum voru viðstaddir.
Myndin sýnir hóp fulltrúanna
meðan á hátíðahöldunum stóð.
í íilefni af
byltíngavafmælinu
Eftir Halldór Kiljan' Laxness, rithöfund.
Verkamenn þar í löndum, sem þeir eru
hafðir í fyrirlitningu samtímis því, sem þeir
framleiða gæði jarðarinnar til ágóða fyrir hina
ríku, og ekki síður þær miljónir verkamanna,
sem auðvaldsstjórnleysið hefir kjörið ömur-
legra hlutskifti en þekkist meðal nokkurra
kvikinda á jörðinni, -atvinnuleysingjarnir, og
síðast en ekki sízt þær þúsundir verkamanna,
sem sitja hlekkjaðir í dýílissum borgaranna
víðsvegar um heim vegna baráttu sinnar fyrir
málstað hinnar vinnandi stéttar, hinna fá-
tæku, eða bíða eftir því að verða myrtir af
borgaralegri réttvísi, — en auk þess allir ær-
legir menn um gervallan heim, sem bera í
brjósti tilfinningar mönnum sæmandi, munu á
þessum tímamótum, fimmtán ára afmæli
stjórnarbyltingarinnar rússnesku, hugsa með
virðingu og aðdáun til alþýðu þess lands, sem
rekið hefir blóðsugurnar af höndum sér og
stofnað í stórum hluta tveggja heimsálfa ríki
samvinnu og sameignar, þar sem verkalýður-
inn er hin ráðandi stétt.
Það var hörð hríð, sem gerð var að rúss-
nesku verkamönnunum í borgarastyrjöldinni
eftir byltinguna. I þeirri hríð skriðu allir níð-
ingar jarðarinnar saman gegn rússnesku
verkamönnunum. Hinir hvítrússnesku griðníð-
irgar og glæpamannasveitir borgaranna hlutu
stuðning frá hverju einasta stórveldi heims-
ins í innrásinni 1918—1921, fánar allm heims-
ins stórvelda blöktu við hlið hvítliðafánanna
ínnan rússneskra landamæra á allar hliðar.
Aldrei sannaðist betur en á þeirri úrslitastund,
að það eru ekki til nema tvær þjóðir í heim-
inum, fátækir og ríkir, verkamenn og kapítal-
istar, og að hinir ríku hafa marga fána, sinn
með hverjum lit, en hinir fátæku, verkamenn-
irnir, hafa aðeins einn fána, rauða fánann,
sem táknar blóð mannkynsins. Eftir að heims-
styrjöldinni lauk, var hafin önnur heimsstyrj-
öld á rússneska verkamenn og þeir börðust í
návígi hungraðir, klæðlausir, vopnlausir, alls-
lausir, gegn óvígum her stórveldanna og hvítu
glæpamannasveitunum á átján vígvöllum í
senn, börðust við öll kapítalistisku heimsveldin
innan landamæra síns eigin lands í full þrjú
ár ... og sigruðu. Hver einasti eyrir var
uppurinn. Ilver einasta atvinnugrein lögð í
rústir. Hundruðum þúsunda var verkalýður-
ínn brytjaður niður. Hundruðum þúsunda féll
verkalýðurinn úr hungri. Og samt rak hann
hina alveldisþyrstu bandítta af höndum sér,
hina kapítalistisku heri, þjóðina með hina
mörgu fána. Og að leikslokum blakti hinn
rauði fáni einn yfir heimsins víðlendasta ríki,
fáni verkamannanna, rauði fáninn, sem táknar
blóð mannkynsins. Og verkamennirnir snéru
hver til síns heima til þess að reisa land sitt
úr rústum eftir samanlagða sjö ái’a styrjöld.
Og á þessum fimmtán umliðnu árum hafa
rússnesku verkamennirnir grundvallað meðal
sín voldugasta ríki heimsins, ríki, sem ekki er
fyrirsjáanlegt, að neinn máttur geti brotið á
bak aftur, ríki, sem vex og blómgast með
hraða, sem á sér engan líka í sögunni, þar sem
hefir verið afkastað fleiri stórvirkjum á
skemmri tíma en nokkur dæmi erp til, meðan
stórveldi auðborgaranna riða, komin að fót-
i'm fram, og reka stjórnmál sín með vitfirtum
neyðarráðstöfunum, eins og þegar verið er
að berjast við að halda síðustu líftórunni í
dauðvona sjúklingi.
Sovét-valdið, ráðstjóm verkamanna í Rúss-
landi er sennilega hið sterkasta ríkisvald sem
nokkurntíma heíir verið til. Ráðstjórnin er
ekki aðeins bygð neðan frá og upp úr á verka-
mannaráðunum, sem eru hinir raunverulegu
stjórnendur landsins, heldur er rauði herinn
einstakur að því leyti, að hann er í senn óað-
skilinn og óaðskiljanlegur fólkinu, í stað
þess að standa sem verndari „föðurlandsins“
(sem á hagnýtu máli táknar: hagsmunir bur-
geisanna); — rauði herinn er samsettur af
verkalýðnum, reiðubúinn til verndar áþreifan-
legustu hagsmunum verkalýðsins í stríði eða
innrás, hann er ekki eingöngu bezti vinur
fólksins, heldur fólkið sjálft, gamlir og ungir,
konur og karlar, — milli hans og þess er ekki
meira bil en milli verkalýðsins og ráðstjórnar-
innar. Sú sveitasæla borgaranna, sem er í því
falin að sjá verkamenn barða með lögreglu-
kylfum og kastað í tugthús fyrir að bera fram
hinar frumstæðustu lífskröfur sér til handa,
sú sveitasæla á sér stað daglega í Berlín og
New York. Fyrir skemmstu gafst reykvíksk-
um borgurum einnig tækifæri til að njóta
hennar. En það þarf heimskan mann til að
Ijúga því um Ráðstjórnarríkin, að þar berji
verkamenn sjálfa sik með lögreglukylfum, eða
skjóti á sig, eða kasti sjálfum sér í dýflissur,
enda hefir enginn þorað það í mörg ár, nema
ein vitlaus kerling, sem keypt var af dagblöð-
um Beaverbrooks lávarðar til að ljúga því.
Moskva, 18. október 1932.
Framsókn Sovéts-Rússlands
í iðnadarframleiðslu heimsins
1932
1928 (ársbyrjun)
% %
Bandaríkin 34,0
Sóvét-Rússland... . ... 4,2 11,0
Bretland . .. 8,5 10,0
Þýzkaland 7,6
Frakkland ... 6,4 6,9
Japan ... 2,2 2,7
Upphygging
sósíalismans
Fyrir 15 árum dundi ennþá hin blóðugasta
morðhríð, sem um heiminn hefir faiið. Auð-
valdsstéttir stórveldanna sendu sveitir verka-
manna og bænda fyrir opin fallbyssuginin í
óslökkvandi græðgi sinni eftir yfirráðum auð-
lindanna, eftir svitadropa nýlenduþrælanna,
sem verða að gulli í pyngju hinna evrópsku
auðkýfinga.
Fyrir 15 árum var hinn langþjáði rússneski
verkalýður og bændalýður kominn á það stig
óbærilegra þjáninga, að hann greip til vopna
gegn böðlum sínum: alræðisvaldi, landsdrottn-
um og auðmannastétt, steypti þeim af stóli og
tók sjálfur í hendur framleiðslugögnin. —
Undir forystu fiokks síns, Kommúnistaflokks-
ins, og undir ötulli leiðsögn foringja sínna,
þeirra Lenins og Stalins, hefir rússneskum
verkalýð tekist að brjóta af sér margra alda
sárar þjáningar og kúgun og ráða niðurlög-
um erlendra innrásarherja, sem sendir voru af
auðvaldsstéttum annara landa til þess að bei'ja
niður byltinguna, hefir tekist að reisa við og
byggja upp aftur það, sem eyðilagst hafði á
tímum stríðs og borgarastyi'jalda gg leggja
grundvöll að hinu stórkostlegasta verki í sögu
mannkynsins, að hinu sósíalistiska þjóðfélagi.
A næstu 5 áruml stefnir hann í þá átt: „að
uppræta algjörlega stéttamismuninn, rífa upp
með rótum þær orsakir, sem leiða til stétta-
mismunar og arðráns, að yfirvinna hinar kapi-
talistisku leifar í búskapnum og í meðvitund
mannanna ,að breyta öllum hinum vinnandi
lýð landsins í vísvitandi og virka byggjendur
hins stéttlausa sósíalistiska þjóðfélags“ (samþ.
17. flokksþingsins).
f 15 ár hafa auðvaldsstéttir allra landa
reynt að dylja fyrir hinum vinnandi lýð hvað
verið hefir að gerast í Sovét-Rússlandi. Þær
liafa brugðið hinum ógurlegustu myndum upp
fyrir honum. Blöð sín og ritþræla hafa þær
óspart notað til þess að unga út og- dreifa
rógi og níði um verkalýðinn rússneska, sem
þrátt fyrir margskonar skort og örðugleiká
hefir tekið hvert stökkið • öðr'u lengra á leið
sinni til nýrrar menningar og uppbyggingar
hins nýja heims. Aðalstoð sína, sósíaldemó-
krata, hafa þær ýmist notað til þess að gera
lítið úr því sem gerðist í Rússlandi, spá um
hrakspám eða til að þegja stórvirkin 1 hel,
eins og Ól. Friðrikssyni og Co. hefir þótt ráð-
legast.
Hvers vegna hefir borgarastéttin ausið í
slíka starfsemi óhemju fúlgum?
Jú, henni hefir stafað ótti af því, sem verka-
lýðurinn kynni að sjá. Hún hefir óttast að
holsár það, sem höggvið var í hið kapitalist-