Spegillinn - 01.06.1926, Page 2

2
lAiixirxiiximmmmmmrui^im
IZlifilSltStZlSjlxlcxliSltSiiSltSltx]
Þau stykki ein, sem
bera vörumerkið
kaffikvörn, hafa í
sjer ósvikinn
Ludvig Davids
kaffibæti.
>
Hann er bestur og
notadrýgstur og
jafnast engirtn ann-
ar á við hann.
1 heildsölu hjá
II. loansvn « Uer.
fflœæfflffiæfflfflfflfflBBffis
SPEQILLINN
og inn á við, hve vel hefir tekist með
þessa nefndarskipun, er hinn mikli menta-
frömuður og »globetrotter« hefir tekið að
sjer að skipa þennan vandasama, en virðu-
lega sess. Mega hinir dönsku kollegar nú
óhætt líta upp til vor, sem fátt hafa sjeð
og ekkert farið, nema fám sinnum skrölt
á milli Danmerkur og Islands.
Háum fjöllum, fossum og fagurmyntum löxum,
hæfir framkoma hins viðförla vegfaranda.
Vjer erum stoltir!
Clr öagbók flugunnar.
Klemens og kammerjúnkarinn.
Botnía var nýkomin. Það rigndi. Jeg
flýtti mjerj yfir Pósthússtræti og stakk mjer
undir hattskyggnið á reglulega penum
manni.
Hver er maðurinn, hugsaði jeg. Það
lagði af lionum indæla »Amorelykt« frá
Dorin. Nú, já, ekki af verri sortinni, datt
mjer í hug, og svo tölti hann eins og sá
sem hefur vald til þess og höfuðiö hreifð-
ist ekki frekar en enski kúrsinn. 1 því
stansar Klemens hann, grípur í gleraugun
og regir skallann eins og kjaftakerling,
sem nýbúin er að hella úr sjer.
— Vell vell-kominn, herra kammer-
júnker.
— Takk, herra??? (hvern fjandann á jeg
að kalla hann, heyrði jeg að kammer-
júnkarinn muldraði, jú,) alþingismaður.
(Annars hefur Klemens nú sama titil og
Gunnar frá JSelalæk — en það þykir ekki
nógu fínt.)
— Hvernig líður familíunni? segir Kle-
mens.
— Jú, takk.
— Koma synirnir líka?
— Jeg á því miður ekki nema einn. —
Það klúkkaði í kammerjúnkernum, svo jeg
kastaðist fram á kjálka, en þar var líka
ágætt að vera, því að hann var nýrakaður
með gull-gilette alsettri demöntum, sem
kóngur gaf honum siðast, þegar vel lá á
honum, en illa á hinum.
— Jeg meinti auðvitað hans hátign og
hennar.
— Já, vitanlega, því læt jeg svona. Það
stendur lika nær. Klemens rendi niður
pillunni með munnvatni.
— Ætli hann komi við hjá mjer, því
jeg er stórkross eins og þjer vitið.
— Ekki tel jeg það líklegt, hr. alþm.,
hann býr hjá hans excellence í Hverfis-
götu svo jeg býst við hann fari lítið, nema
ef ske kynni til Hjalta. Að minsta kosti
hef jeg talað utan að því við Hjalta að
hann keypti sjer nýja skó með hælum,
dvona til vonar og vara. Au revoir!
— Fari það kolað, æpti innri maður
Klemensar. Það hefði verið annað hefði
jeg verið kosinn í fínu nefndiua. Nú hlær
helvítið hann Jónas.
Jeg hjelt áfram með kammerjúnkernum,
því þar var betra loft.
Þinguallanefnöin.
Eins og getið var um í síðasta tölublaði
voru, höfðu ritstjórar þessa blaðs skipað
sjálfa sig i nýja Þingvallanefnd — hina
þriðju með því nafni — til meðhjálpar og
móralskrar aðstoðar þeim nefndum, er skip-
aðar hafa verið og skipaðar kunna að
verða í framtíðinni, til að lappa upp á
þenna frægasta sögustað vorn. Sökum skrif-
finsku og annars annríkis í þágu fóstur-
jarðarinnar nú um há-sauðburðinn (sbr.
Guðmund á Sandi), hefir nefndin haft lítinn
tíma aflögum, en hefir þó með heiðri og
sóma lokið starfi sínu, en það var: að
skipa enn nýja nefnd til að veita. ofan-
greindum nefndum ofangreinda aðstoð.
Nefnd þessi hefir nú um hálfsmánaðar-
skeið setið á rökstólum frá Jóni í Kom-
paníinu og leitt saman víghesta sina, og
og loks nú fyrir skemstu sent oss, ófrímerkt
í pósti, eftirfarandi nefndarálit. Skoðum
vjer því starfi voru heiðarlega lokið og
gefum staðgenglum vorum orðið.
Ritstj.
Neíndarálit
hinnar fjórðu og síðustu Þingvallanefndar.
Með ódagsettu brjefi, meðteknu í far-
dögum þ. á., hafa ritstjórar frelsismál-
gagnsins S p e g i 11 i n n látið sjer sæma