Spegillinn - 15.11.1930, Síða 8

176
S p e g i 11: n n
20., V.
[Framh. af bls. 175].
ara matvæla, sem fólk lætur liggja á
glámbekk. — Auðvitað eru þetta alt
bölvaðar öfgar og lýgi (,,heyr!“. Jeg,
forsetinn sjálfur, sem eftir náttúrulög-
málinu ætti að vera ykkar yfirgangs-
mestur og ósvífnastur, hefi aðeins einu
sinni á æfinni, það sver jeg við eyra
mitt, sem eftir varð í Zimsensporti, í
Jónsmessu-bardaganum, hnuplað fiski
— ef fisk skyldi kalla hálf-morkið
ufsakóð, og það var rjett eftir fyrstu
rottueitrunina, hábölvaðrar minning-
ar, þegar neyðin var mest. Hitt spurs-
málið, um velvildarhuginn í garð okk-
ar veiðikattanna, sem almennt ganga
undir svívirðingarnafninu „flækings-
kettir“, ætla jeg ekki að fjölyrða, og
vfirleitt að kattasið að reyna að vera
sem fáorðastur. Erum við ekki öll á-
nægð með lífið? („í hæsta máta“ —
margraddað). Óskar nokkur eftir að
komast upp á astrakanið, eða hvað
þeir nú kalla það spíritistarnir, hvort
sem það er pr. byssu eða sjóleiðis?
(„Nei, nei, nei!“). En hvað á til bragðs
að taka? Hin fræga ráðagerð mús-
anna, sem þið kannist við úr veraldar-
sögunni, um að hengja bjölluna á kött-
inn, ætla jeg að enn muni reynast lítt
framkvæmanleg í praxis, eða hver vill
hengja bjöJluna á Hermann og hans
drabanta? Þar liggur hundurinn graf-
inn. („Svei honum“, var kallað aftan
úr salnum). Jeg sje ekki nema eitt ráð,
og það er, að við sendum dýravernd-
unarfjelaginu ítarlega fundargjörð og
tillögur, sem síðan verði komið áleiðis
til bæjarstjórnar, um að taka málið
algjörlega upp að nýju, svo að þetta
skálkaskjól, velvildin í okkar garð,
hrynji til grunna, eins og spilaborg á
bersvæði í norðaustanfárviðri".
Að svo mæltu þeytti glyrnan nokkr-
um neistum út yfir samkomuna, og var
þá ræðuskörungnum klappað lof í
lófa. Síðan var þessi tillaga borin upp
og samþykkt í einu óhljóði:
„Fundurinn skorar á bæjarstjórn
Reykjavíkur, að taka algjörlega til
nýrrar og mannúðlegrar meðferðar
hið svonefnda ,,kattafargan“, og at-
huga möguleika til byggingar gamal-
kattahælis og bálstofu fyrir ketti;
einnig takmörkun á rottueitrun, og að
allar mögulegar ofsóknir hætti þegar
í stað gegn köttunum, sem telja verð-
ur með allra athafnamestu og þörf-
ustu kvikindum hjerlendis“.
— Skyldi þessi tillaga kattafundar-
ins ekki komast á ákvörðunarstað,
birti jeg þetta rjettum hlutaðeigend-
um, og öllum rjetthugsandi mönnum
til umþenkingar. Ex.
Anna Fía
giftist.
Yndislega falleg saga um ást
og tilhugalif — brúðkaup og
hveitibrauðsdaga.
Dvergurinn Rauðgrani
og brögð hans.
Æfintýri með 100 myndum.
Allar myndirnar eru prentaðar með dökk-
grœnum lit — eins og i finustu erlendum
timuritum — en lesmálið er svart, og letrlð
er alveg nýtt og óvenjulega skýrt og lœsilegi.
Að allra dómi skemtilegasta
og vandaðasta barnabók ársins
Freysteinn Gunnarsson
þýddi báðar bœkurnar.
Alþingismannatal Spegilsins
fæst hjá öllum útsölumönnum
vorum.
lllllllimilllllllllllllllimilllHIIIIIII»lllllllllimMIIMIillMll-||||„UIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIMIIIIIIIIIIIIIinilllllllllllllllllllllllim. >iiiiiimiiiiiiiiiiiimimmmmmmimmmmmmmmmmmmmmmmmmiiiiimiiimiiiiiiiimiiimiiimiimiimiiii> immimmmimmmimímmimmi
gestunum að erlendum sið og boðið
þeim að taka sjer sæti, ræskti Jónas
bóndi sig og tók þannig til máls:
„Sjálfsagt hefði þér nú, Ásta mín,
verið einhverjir biðlarnir kærari en
þessir, sem þú hefir nú fyrir framan
þig, en þó er það svo, að við erum
blátt áfram komnir hjer í bónorðsför.
Jeg skal þó taka það fram, að ekki
þarf það að valda neinni óvináttu, þó
við fáum hryggbrot, en að allra biðla
hætti væri okkur það kærara, að ekk-
ert kvis kæmist á þetta ferðalag okk-
ar, hvort sem ferðirnar verða aðeins
þessi eina, eða fleiri koma á eftir. En
svo jeg sleppi nú þessu líkingamáli,
sem oss hættir svo við að nota, sem
vanir erum að tala á mannfundum,
þá er erindi okkar Jóns í fljótu máli
sagt það, að biðja þig um að segja
okkur það hreinskilnislega, hvort þú
álítur að það geti komið til mála, að
við getum lært fáein dansspor, að
minsta kosti sem nægi til þess, að við
getum verið með þama í sumar“.
„Ekki þarftu að vera hræddur um
það, Jónas minn, að jeg fari að kjafta
frá því, sem jeg er beðin fyrir“, sagði
Ásta, „en hinsvegar get jeg heldur
ekki ábyrgst, að það slæðist ekki út,
því eins og þú veist, er erfitt að dylja
slíka hluti hjer í fámenninu, svo að
ekki komi einhver pati um það. En
ekki er jeg hrædd um, að jeg geti
ekki kent ykkur sporið, og meir en
velkomið það litla, sem jeg get hjálp-
að ykkur í þessu efni.“
Eftir nokkrar bollaleggingar og
ráðagerðir frarú og til baka, komu þau
þrjú sjer saman um það, að dansnám-
ið skyldi byrja innan lítils tímu, ug
tíminn notaður eftir því sem föng
væru á fram eftir vorinu. En það voru
þeir nágrannarnir ásáttir um, að
heppilegra væri, að þeir væru ekki
saman í tíma, því bæði var það meira
áberandi, og í annan stað gat keppni
um það, hvorum sæktist betur nám-
ið, orðið til þess að ala á kala þeim
og úlfúð, sem meir en nóg var til af
áður inni fyrir.