Fálkinn - 31.03.1928, Blaðsíða 7

F A L K I N N
7
Litill maður og pervisalegur
horfði raunalega á sorphauginn,
sein safnast hafði fyrir skamt
J'i*á eldhúsdyruninn. Þessi tvö ár
seiu hann hafði átt heima þarna
í húsinu, hafði hann oft fengið
•samviskuhil er hann leit á haug-
inn, hæði al' því að hann var
allal' að staékka og af því að
hann var ekki til neinnar prýði
— hvorki útlitið, legan nje lykt-
in — þarna alveg við þjóðveg-
inn.
En aldrei hafði hann rann-
sakað hauginn eins vel og i dag'.
Srona haugar voru i rauninni
rannsóknaréfni. Þarna var alt
saman komið, sem fjölskyldan
fleygir á árinu. Blikkdósir, flö.sk-
ur, tappar, glóaldinabörkur, gjall
<>g útbrunnir raflampar —- heil
saga af lifnaðarháttum fjöl-
skyldunnar vetur, sumar, vor og
hausl. Það var skiljanlegt að
gömlu öskuhaugarnir dönsku
væru aðal fornaldarsöguheiinild
uorðurlandaþ jóðanna.
Baunasvipurinn á Arnoldstad
skrifstofustjóra varð að örvænt-
ingarsvip.
Hann gaut hornauga til húss-
lns síns, sem var þarna alveg
Kjá- „Friðheimar" hjet húsið og
var því vel haldið 'við. En ÖII
Jandareignin var ekki nema 30
nietrar á hvorn veg, svo að eig-
inlega var ekki hægt að snúa
sjer við þarna. Aðeins rúm fyr-
jr einn bekk og blómabeð fyr-
J1' framan húsið og svo sem áín-
arbreið gata kringum það.
^arna í kring Voru reisulegir bú-
staðir með stórum görðum, en
inn á „Friðheima“ gátu allir
gont og glápt eins og þeini
sýndist.
Hann glápti enn á sorphau-
mn 0g gekk svo andvarpandi
11111 í húsið.
, ■ -feg vfeit ekki hvað maður
11 að gera við þennan óþverra,
jnaelti hann og gaut augunum til
konunnar sinnar. Hún sat við
giuggann og var í jafn ömur-
e8u skapi og hann.
Það varst þú, sem endi-
lega vildir kaupa þetta hús,
sagöi frúin þurlega. -— Þú sagð-
rsl kunna svo vel við þig í sveit.
1 u verður þú að taka á þig
ufleiðingarnar.
Hun tók brjef á borðinu og
Teiuli yfir það augunum. ■ Það
)ar. nndirritað af forinanninum
1 fjelaginu „Heill“, og þar stóð
•erum orðum, að sorpdríluna
.Mði að flytja undir eins, þArí
g1 annarnir kvörtuðu mjög und-
an niegnri fýlu af hcnni hvenær
-sem hann væri á sunnan.
Hvað viltu að jeg geri, Á-
Snsta? niælti hann og setti upp
>ænaraugu. Hjer er enga hjálp
af. guB væri í boði. Og
skiturinn þarna er svo gjall-
.' u’ulaður að enginn vill hann,
ffn yel ekki gefins. Hvað gera
þeir við sorpið sitt, hinir?
T skal jeg segja þjer.
>eir grafa það niður, mælti frú-
ln' er altaf gert í sveitinni.
Jeg' lijelt þú vissir þetta, með
a 11 a n b ú skaparáhu gann.
— Já, en við eigum engan
blett til að grafa sorpið í, Á-
gústa. Það er meinið. Jeg hefi
gert alt sem hægt var að gera.
en enginn vill fást við sorpið.
Jafnvel ekki blaðamenn.
Frúin stóð upp. — Jeg flyt
mig inn í bæinn á morgun, Jó-
hann. Jeg þoli ekki við hjer. Jeg
finn að við erum öllum til at-
hlægis hjer. Jeg fæ ekki að
hengja upp þvott án þess að
glápt sje á mig, get ekki klætt
mig án þess að draga fyrir
gluggana, ekki setið á svölunum
án þess að fólkið góni. Og svo
haugurinn. Hann hefir Iegið
eins og farg á mjer í alt suin-
ar. Fólk snýr að honuin bakinu
og tekur um neí'ið þegar það
gengur hjá. Þetta er okkur til
skammar, og vitanlega er það
haugnum að kenna, að enginn
hefir hoðið okkur heim.
— En hvað á jeg að gjörá?
spurði skrifstofustjórinn kjökr-
andi. Það stendur ekki á pen-
ingunum, ef einhver fengist til
að flytja sorpið.
— Jeg skil ekki hvernig þú
ert skapaður, Jóhann. Þú hlýt-
ur þó að hafa fundið lyktina.
Það er henni að kenna að jeg fæ
höfuðverkinn. En nú skalt þá
fá að sjá fyrir þessu. Jeg fer
á morgun. Jeg vil ekki láta fólk
henda gaman að því, að jeg sje
svo úrræðalaus að jeg geti ekki
komið haughlassi af hlaðinu hjá
hjá mjer.
Hún strunsaði út og skelti
hurðinni á eftir sjer.
Skrifstofustjórinn horfði agn-
dofa á eftir henni. Ágústa mundi
ekki láta sitja við orðin tóm,
það vissi hann. Annaðhvort
hlaut að fara, hún eða haug-
urinn.
Hann fór í nýja bónorðsför
til verkamannanna í nágrenn-
inu.— Hvort þeir vildu flytja
sorpið? Nei, þeir máttu ekki
vera að því. Svo fór hann til
hreppstjórans og' tjáði honum
raunir sínar.
— Ja, ekki gaman að þessu,
svaraði hreppstjórinn. Enginn
vill aka sorpi — og' enginn
skyldugur að taka Arið því. —
En þjer getið grafið það.
— Jeg á ekki svo mikið sem
mold ofan á eina líkkistu.
— Ja, þá veit jeg ekki hvað
þjer eigið að gera, svaraði
hreppstjórinn.
Skrifstofustjórinn var eins og
sjálfsinorðingi, á leiðinni heim.
Hjónin töluðust A'arla orð við
uin kvöldið. Frúin var að tína
saman pjönkur sínar og raða
þeim ofan í töskur. Og hann
fór að hátta.
Hann bylti sjer til og frá í
rúminu og gat ekki sofnað.
Loksins snaraðist hann fram á
rúmstokkinn. Nú var gátan
ráðin!
Hann vatt sjer í fötin og geklc
út. Allir sváfu, ep birtu lagði
frá fölu tunglinu og austurhim-
ininn var farinn að roðna.
Klukkan var yfir 3.
Hann náði í gríðar stóran
kassa og velti honum að eldhús-
dyrununi. Svo tók hann skóflu
og í tvo tíma hainaðist hann
eins og berserkur við að moka
sorpinu í kassann. Þetta var
sóðaverk, en tilhugsunin um að
hafa unnið þrekvirki hjelt hon-
jum uppi. Þegar hann loks var
búinn negldi hann lokið vand-
lega á, kom kassanum á hand-
vagn, fór inn og eftir nokkra
umhugsun skrifaði hann á seðil
„Herra Hansen, Moss“, og
negldi svo seðilinn á lokið. Svo
dró hann kassann á stöðina —
Það tókst því það hallaði und-
an fæti. Og kassinn fór sein
hraðflutningur með fyrstu morg-
unlestinni.
Sorphrúgan var horfin. Það
var eins og kraftaverk hefði
gerst. Og afleiðingin varð sú, að
Ágústa varð kyr.
En skrifstofustjóranum var á-
hugamál að frjetta um , afdrif
kassans. Hann var hiilfhræddur
um, að hann yrði endursendur,
þó vitanlega hcfði hann ekki til-
greint rjettan sendanda á fylgi-
brjefinu.
Honum hægði nokkru síðar er
hann las í blaði auglýsingu frá
járnbrautinni um, að stór kassi
í tvo tíma hamattist hann við að moka.
TOBLER
— af bragðinu
skuluð þjer þekkja það.
Nýja ávexti
fáum við með hverri
skipsferð.
Ðestir. Ódýrastir.
Silli & Valdi.
hefði komið til Hansens nokk-
urs i Moss og kassinn yrði
seldur fyrir áföllnum kostnaði á
opinberu uppboði, ef viðtakandi
gæfi sig ekki fram innan átta
daga.
Þar fær einhver góð kaup,
hugsaði skrifstofustjórinn.