Fálkinn - 28.07.1928, Side 5

F A L K I N N
5
Eyvindur Árnason
Laufásveg
52
Sími
485.
Tilbbúnar líkkisfur af öllum gerðum, hvítar, svartar og eikar-
málaðar, með og án zinkkisfu. — Fóðraðar og ófóðraðar. —
Líkkisfuskraut. — Útvegar Iegsteina.
— Smíðar allskonar húsgögn. —
Sunnudagshugleiðing.
Eftir próf. Siijf. P. Sivertsen.
1. Kor. 3, 9.: „Guffts* samverkamenn
crum vjer“.
Athugum hve fögur mnnnlifs-
Imgsjón felst hak við ])essi um-
mæli Páls postula.
Mennirnir eiga að vera sam-
verkamenn guðs í starfi hans lil
að hjálpa og frelsa og leiða
fram á leið til þróunar, eiga að
vera samverkamenn hans, sem
elskar mennina að fyrrabragði
og með föðurhjarta.
Sje áherslan lögð á almætti
guðs og algjörleika, verður erf-
itt að skilja, að hann þarfnist
nokkurra samv.erkamanna. Hví
skyldi almáttugur og alfullkom-
inn guð þarfnasl aðstoðar frá
ófullkomnum verum til þess að
koma áformum sínum í fram-
kvæmd? Skyldi hann ekki ein-
fær um slíkt?
En sje áherslan lögð á toður-
eðli guðs og föðurlegan kær-
leika, víkur þessu öðruvísi við.
Þá fer oss betur að skiljast, að
sambandi guðs og mannanna
sje líkt farið og sambandi jarð-
nesks föður og barnsins hans.
Allir vita, að jarðneskur faðir i
uppeldi og umönnun á barni
sinu, þarfnast samverknaðar
barnsins sjálfs. Jarðneski faðir-
inn getur aldrei uppalið barnið
sitt með nauðung og valdi,
hversu voldugur sem hann er.
Barnið verður sjálft að vilja
það sem faðirinn vill, vilja
þiggja gjafir hans, vilja hlýðn-
ast ráðum hans og leiðbeining-
um — þá fyrst nýtur það þess
góða, sem þvi er í tje látið, og
þá fyrst uppelur það sig sjálft
að vilja föðursins. í föðureðli
guðs felst, að þessu sje líkt
farið með uppeldi hans og af-
skifti af mönnunum. G,uð beitir
ekki nauðung til þess að koma
fram vilja sinum; hann laðar og
leiðir barnið sítt til þess að það
verði samverkamaður hans. Guð
hefir gefið manninum valfrelsi,
cn af því leiðir, að hann AÚll að
mennirnir gangi í lið með sjer.
Það er djarft að segja, að guð
þarfnist þess til þess að koma
markmiði sínu í framkvæmd, en
þó hefir einn af dulspekingum
miðaldanna látið slíkar skoðan-
ir í Ijós. Hann kemst svo að
orði: ,,Guð getur engu frernur
án vor verið, en vjer hans“
(Meistari Eckhart). Þetta eru
djörf orð og geta misskilist, en
í þeim felst sá sannleikur, að
guð þarfnist samverknaðar
mannsins, ekki sjálfs sín vegna
eða vegna þess að hann bresti
mátt, íieldur vegna markmiðs
síns, vegna barnanna sinna, seni
ekki gela orðið sæl fyrir nauð-
ung, heldur eingöngu með þvi að
ganga hinu góða á hond af
frjáJsum vilja.
Merkustu heimspekingar vorra
tima hafa mikið fengist við lík-
ar hugmyndir þessum. Þeir tala
um framhald sköpunar heims-
ins og eru að' leitast við að
gjöra sjer þess grein, hvernig
hún eigi sjer stað. Einn af þjóð-
kunnustu heimspekingum Vest-
urheims (W. James), hjelt því
fram, að maðurinn væri með-
■<--------------------------------------->■
- •
Hafið þjer smakkað brúnað fransk-
brauð? Kaupið Therma brauðrist
og brúnið brauðið á borðinu hjá
yður. Þjer munuð aldrei borða
óbrúnað brauð eftir það.
Júlíus Björnsson.
Raftækjaverslun. Austurstræti 12.
- r X
----------------------------------------
skapandi heimsins. Guð væri
ekki einn um að skapa, þvi síð-
ur væri maðurinn einn um það,
heldur væri guð sífelt að skapa
— og frjálsræði gæddar verur
með honum. Ákvörðun manns-
ins væri þvi sú, að betra heiin-
inn, að því ætti öll viðleitni
mannsins að stefna. Hver mað-
ur bæri þar ábyrgð á sínu hlut-
verki, því að ef hann gerði ekki
skyldu sína og inti sitt hlutverk
af hendi, yrði það með öllu ó-
gjört, sem honum hefði verið ætl-
að að gjöra.
Frægasti núlifandi heimspek-
ingur Frakklands, Bergson, tal-
ar einnig mikið um skapandi
vilja, sem sje bak við alla þró-
un. Hann talar um mátt mann-
legs vilja til að ráða yfir efninu
og um áhrif mannsins á þróun-
ina, á áframhaldandi sköpun.
Og það sem vilji mannsins
skapi, sje bæði sjálfur hann og
heiinurinn fyrir utan hann. Sála
hvers manns sje sífelt að skapa
sjálfa sig og umhverfi sitt. En
ef spurt sje uin, hvaðan sálin
fái mátt sinn, sitt skapandi afl,
þá verði að leita til lífsorkunn-
ar, lifsaflsins, sem til sje á und-
an öllu þvi, sem er og' verður.
Það sein þarna er klætt i
heimspekilegan búning, er líkt
því sem Páll postuli g'jörir ráð
fyrir, þegar bann talar um sig
og aðra kristna menn sem sam-
verkamenn guðs. Lifshugsjónin,
sem bak við þau orð felst, er sú,
að hver einasti maður eigi að
álíla það skyldu sína að ganga
i lið með guði og hinu góða, að
vera ávalt guðs mcgin i baráttu
lífsins. Iin vilji guðs er hið. góða,
fagra og fullkomna.
Getum vjer hugsað oss háleit-
ari lifshugsjón en þessa? Að vera
kallaður til þess að cfla hið
góða, fagra og fullkomna, hver i
sínuin verkahring, og verða með
því samverkamaður æðstu ver-
unnar. Að ganga i lið með föð-
urnum himneska í því að skapa
sjálfan sig og umhverfi silt, laga
vilja sinn í samræmi við vilja
guðs, eins og vjer þekkjum hann
fyrir opinberun guðs elskaða
sonar, drottins vors Jesú Krists.
Spyrji einhver um, á hvern
liátt þetta megi verða, hvernig
hann geli orðið samverkamaður
guðs i sínuin verkahring, þá er
því fljótsvarað. Það gjörir hver
maður með því að hugsa gott,
með göfugu tali, með verkum
þeim, er til gagns og góðs leiða
á einhvern hátt, og með bænum
sínum. Móðirin, sem með kær-
leika annast barnið sitl og
hugsar til þess með kærleika og
biður fyrir því, er samverkainað-
ur guðs að því að skapa góðan
og nýtan mann: Faðirinn, sein
vinnur fyrir heimili sínu og
reynir í öllu að göfga, fegra og
fullkomna lifið þar, er sam-
verkamaður guðs í því starfi.
Bóndinn, sem vinnur að því að
fegra og fullkomna býli sitt, í
þeim tilgangi að vera til gagns
og láta gott af sjer leiða, er
einnig að skapa með guði. Hið
sama gjörir hjúið, sem er að
þjóna öðrum með alúð og trú-
mensku. Læknirinn, sem er að
líkna og hjálpa, presturinn, sem
er að lilynna að andlegu lifi
safnaða sinna, —allir, undan-
tekningárlaust allir, sem vinna
að einhverri þjónustu með ein-
lægu geði og með löngun til að
láta gott af sjer leiða. Vjer trú-
uin því, að fyrir guði sje ekki
undir því komið, hvað unnið er,
heldur undir því hvernig jiað er
unnið, með hvaða huga og af
hvaða hvötum. Hið gleðiríka er,
að mega trúa því, að allir þeir,
sem vilja verða samverkamenn
guðs, mega verða jiað, hvort
sem um heill mannsins sjálfs
er að ræða, eða um þjónustu
öðrum til heilla.
Hvílík lífshugsjón fyrir oss öll.
Hvers getum vjer fremur óskað
sjálfum oss og öðrum, en að
komast inn á þessa braut.
En gæturn þess, að frumskil-
yrðið fyrir því, að vjer getum
orðið samverkamenn guðs, er að
vjer trúum á möguleika þess, að
slikt geti átt sjer stað. Því að
jiað er staðreynd, að sá sem
trúir á göfgi og góðlcika, hjálp-
ar til að skapa hann.
Amen.
U M VÍÐA
VEROLD.
SKARPSKY GNI LEYNILÖG-
REGLUM ÁNNSINS.
Sherlock Holmes er nú orðinn
allgamall maður. Hann notar
gleraugu, en um daginn týndi
hann þeim.
Þá sagði hann við sjálfan sig:
Það er ólíklegt að nokkur, sem
þarfnást gleraugna, hafi stolið
þeim, því maður verður að
ganga út frá því, að hver sem
jiarf á gleraugum að lialda, eigi
gleraugu. En maður getur held-
ur eig'i búist við að þeim hafi
verið stolið af manni, sem ekki
brúkar gleraugu. Hvað ætti hann
að gera við þau? Maður verður
þó að ganga út frá því, að þeim
hafi verið stolið af einhverjum,
sem brúkar gleraugu, en er bú-
inn að týna þeim — eða t. d.
manni, sem hefir ýtt gleraugun-
um sínum upp á ennið, en man
ekki að j)au eru þar. Hvar á
maður að leita að svo viðutan
manni? Það skyldi þó aldrei
vera ........
Og svo greip hann hendinni
úm ennið. Álveg rjett .Þar voru
gleraugun! !
BLINDUR ÞINGMAÐUR.
Þessi blindi maður er l’or-
maður í fjelagi þeirra Frakka
sem mistu sjónina í heimsstyrj-
öldinni. Hann heitir Scapini og
var nýlega kosinn á l>ing með
mikluin meirihluta atkvæða í
kjördæminu.
GtáD