Fálkinn - 28.07.1928, Qupperneq 7

F A L K I N N
7
EITRAÐI VINDILLINN.
Gréorge Vernon, fulltrúi enska
sendiráösins í Horitaria, sat
heinia í hinni unduríogru il)úð
sinni. Hann var í reykingarstoí'-
unni, sem var hin rikmannleg-
asta. Út um glerhurð á afturþili
sá inn í blómaskála. Þar voru
ógrynnin öll af orkideum og
rósum og öðrum blóinum, sem
marga blómaskála prýða, en auk
þess voru þarna margar sjald-
gœfar jurtir, einkennilegar útlits
og með óvenjulegum ilm. Þessar
siðastnefndu jurtir voru ýrá
Patagoníii, en þar hafði Vernon
gegnt embætti í mörg ár, og gef-
ið sig mjög við uppáhaldsiðju
sinni: söfnun sjaldgæfra blóm-
tegunda.
í augnablikinu hallaði hann
sjer makindalega aftur á bak í
þægilegum körfustól og borfði á
reykinn, sem liðaðist upp frá
vindlinum hans. En við og við
leit hann á klukkuna, sem stóð
á arinhyllunni.
„Baróninn kemur eílir fimm
mínútur", muldraði hann l'yrir
munni sjer. „En hver okkar
A'erður það, sem gengur út úr
þessari stofu — eftir klukku-
tíma?“ Hann opnaði vínskápinn,
setli whiskýflösku og nokkrar
sódavatnsflöskur á borðið og'
sótti síðan vindlingadós og kassa
úr málmi með orðinu „vindlar“
með upphleyptu le.tri á lokinu og
setti það á borðið hjá hinu.
„Hvorn okkar skyldi reykurinn
bera ofurliði í kvöld?“
„Barón Heinrich von Reizcn-
stein, er hjer“, sagði þjónn, sem
kom inn í dyrnar.
„Hjer er jeg álveg á mín-
útunni“, sagði maðurinn sem
kom inn.
Vernon leit fasl á hann, án
þess að svara. Þeir báru hvor
um sig en þó hvor með sínum
hætti, augl jós merki þess, að þeir
voru reyndir veraldarmenn, og
þó þeim væri ljóst, að annar-
hvor þeirra ætti að verða liðið
lík eftir klukkutíma, gætli þess
á engan hátt í fasi þeirra.
„Má jeg bjóða yður glas, herra
barón?“ mælti G,eorg Vernon.
„Já, þakka yður fyrir, en að-
•eins sódavatn. Má jeg kanske
hella i hjá yður líka?“ Og er
þeir höfðu fylt á, klingdu þeir
glösum og drukku.
„Skál þess okkar, sem örlögin
leyfa að ganga heilum út úr
þessari stofu“, jnælti Vernon
brosandi, og baróninn svaraði:
.„Já, skál annarshvors okkar!“
„Svo ætla jeg aðeins að rifja
upp fyrir yður, hveijar heit-
strengingar við höfum gert“,
sagði George Vernon. Jeg þarf
eigi að nefna, af hverju misklíð
okkar er sprottin. En sú misklíð
hefir orðið milli okkar, að hún
verður ekki til lykta leidd nema
með dauða annarshvors okkar“.
Baróninn kinkaði kolli til
samþykkis.
„Nú jæja! Hvorugur okkar er
Frakki, og báðir álítum við
venjuleg einvígi — með einvíg-
isvottum, skammbyssuskoti upp
í loftið og friði og sátt á eftir
— hlægileg og einskis nýt!“ Bar-
óninn kinkaði enn kolli. „Til
J)ess að komast hjá því, að sá
okkar sein eftir lifir, hljóti refs-
ingu eða falli í ónáð, höfum við
komið okkur saman um að gera
út um deilu okkar mcð vindils-
ranninni, aðferð sem jeg hefi
lært í Suður-Ameríku, og sein
nú verður noluð, berra barón, í
fyrsta skifti í Jiessu landi“.
„í J)essu skríni“, Vernon opn-
aði vindlaskrínið með svolitlum
lykli, sem hjekk við úrfestina
hans, „eru margir vindlar. Jeg
hefi látið í einn þeirra sala úr
jurtinni, sem þjer sjáið þarna
inni í blómaskálanum, litlu jurt-
inni með löngu blöðunum. Saf-
inn er baneitraður, en lyktar-
laus og bragðlaus. Hver sá sem
reylcir vindil, er safi J)essi hefir
verið látinn í, deyr eftir nokkrar
minútur, en eitrið hefir engin
sjáanleg áhrif á líkaina hans og
dauðinn kemur harmkvælalaust.
Læknarnir munu álíta að sá
okkar sem bíður ósigur, liafi
látist af hjartabilun, og enginn
fær nokkurntíma að vita, með
hverjum hætti hann hefir dáið.
Sá okkar sem eftir lifir, fleygir
eitraða vindilstúfnum á arin-
glæðurnar og hleypur ekki eftir
hjálp lyr en hann er útbrunn-
inn. Jeg þarf ekki að taka Jiað
fram, að sá sem eftir lifir má
aldrei minnast á, að við höfum
orðið ósammála. Öll deilan verð-
ur að vera leyndarmál“.
Baróninn fjekk sjer whisky
og mælti svo: „Við skulum fara
að reykja. Vindlarnir yðar eru
vist ágætir“. Og svo tók hann
vindil, skar af honum og kveikti
í. Vernon gerði eins, en hirti
báða vindilbroddana og henti
þeim á ehlinn. Og svo fóru báð-
ir mennirnir að tala um leik-
hús, hljómleika og dýraveiðar,
eins og þeir væru komnir saman
til Jiess að gera sjer glaðan dag.
Eftir nokkrar mínútur brosti
Vernon og mælti:
„Við höfum ekki hitt á þá
rjettu. Við skulum fleygja þeim
og fá okkur aðra. Maður þarf
ekki að reykja nema fimm teyga
til að sannfærast um það“.
Stórir svitadropar spruttu
fram á enni Þjóðverjans og
höndin titraði, er hann rjetti
hana lram að skríninu.
„Missið Jijer ]>að ekki“, mælti
Vernon.
„Herra minn, talið ekki óyirð-
ingarórðum ,til mín“, svaraði
baróninn stuttur i spuna, en svo
mjög skalf liann, að vindlar
duttu niður á góllið og barón-
inn laul niður til að taka þá
upp. Þeir tóku sjer nú báðir
nýja vindla og kveiktu i, reyktu
og gláptu hvor á annan. Vernon
var fölur, en levndi J)ó betur
geðshræringu sinni en gesturinn,
sem skalf á stólnum eins og
hann hefði hitasótt.
„Meira whisky“, sagði Eng-
lendingurinn. Og nú drakk bar-
ón von Reizenstein næstum hálft
glas af óblönduðu whisky.
„Hvorugur þessara vindla er
sú rjetti. Við skuluin fá okkur
nýja til Jiess að ljúka Jiessu af“.
„Þetta tekur á taugarnar i
yður, herra barón, og jeg kann-
ast lúslega við, að Jiað er ástæða
til J)ess. Jeg var fyrir nokkrum
árum viðstaddur svona einvígi
suður í Patagoníu, og annar
þátttakandinn varð geðveikur,
aðeins fimtiu sekúndum áður en
andstæðingur hans dó. En nú
eru ekki nema tveir vindlar eftir
i skríninu. Eigum við að taka
J)á, eða kasla krónu um, hvor
eigi hvorn?“
Baróninn tók pening upp úr
vasa sínum, en stakk honum svo
á sig aftur og tók annan af
vindlunum, sem eftir lágu — eft-
ir að hafa þefað af þeim báðum.
„Jeg veit ekki til að jeg sje
gunga, herra Vernon, en þó þori
jeg ekki að kasta krónu á svona
stund. Viljið þjer fyrirgefa -
og taka í höndina á mjer“.
Gcorge Vernon tók i hönd ó-
vinar síns og mælli: „Við skul-
um hætta við svo búið, ef það
er ósk yðar. Láturn síðustu
vindlana liggja og gerum út um
deilu okkar með skammbyssum
i fyrramálið“.
„Nei, nei“, svaraði Reizen-
stein, „höldum áfram. Jeg
mundi drepa hvern þann mann,
er þyrði að segja, að jeg misti
vald yfir sjálfum mjer!“ Og
hann beit í bræði broddinn af
vindlinum.
Vernon hló, skar vendilega
broddinn af sínum vindli og þeir
kveiktu báðir i. „Eru þeir ekki
góðir?“ spurði hann. „Jeg hefi
fengið J)á beint frá kunningja
mínum frá Havana“.
Þjóðverjinn svaraði engu.
Hann var náfölur og tennurn-
ar glömruðu í honum, svo
Sv. Jónsson & Co.
Kirkjustræti 8b. Sími 420
hafa fyrirliggjandi miklar
birgðir af fallegu og end-
ingargóðu veggfóðri.papp-
ír, og pappa á þil, loft
og gólf, gipsuðum loftlist-
um og loftrósum.
Símnefni: FOSS
Hafnarstræti 18
I . "".........'I
Líkast smjöri!
fc>MÍ0RLÍKÍ
•________________9
að hann átti erfitt með að halda
vindlinum í munninum. Hann
gerði J)ó sitt besta, reykti hægt
og tók langa teyga og bljes þykk-
um mekki út í herbergið.
„Við kæfum Vercingetorix í
tóbaksreyk“, mælti Vernon lilæj-
andi og klappaði stóra hundin-
um, sem lá við stólinn lians.
Báðir hjeldu áfram að reykja.
En alt í einu tók von Reizenstein
viðbragð, þaut upp úr stólnum
og hrópaði — með vindilinn milli
tannanna: „Eigi jeg að deyja,
þá skuluð þjer deyja líka!“ Og
svo rjeðist hann á Vernon.
Áflogin urðu skömin, J)ví Ver-
cingetorix kunni illa við að sjá
ráðist á húsbónda sinn og rjeð-
ist á svipstundu á baróninni og
feldi hann. Vernon hristi höfuð-
ið og leit á Reizenstein: „Eng-
inn af vindlunum hefir verið
eitraður. Skrínið er tómt!“
Hundurinn slepti tökunum á
baróninum og hann stóð sneypt-
ur upp. „Hvað eigum við nú að
gera, herra Vernon?“
Vernon svaraði engu. Hann
horfði á hundinn, sein var að
þefa af einhverju undir borðinu
og sleikti það síðan. Alt í einu
ýlfraði hundurinn og valt svo
um — dauður.
Vernon beygði sig og tók upp
vindil, sem lá á gólfinu og henti
honum á glæðurnar. Það var
vindill, sem hafði dottið úr
skríninu, þegar baróninn misti
úr því.
„Þetta var eitraði vindillinn,
Eigum við ekki að hætta við
einvigið?“
„Jeg er til í það“, svaraði
Þjóðverjinn. Og þeir tókust fast
í hendur.