Fálkinn - 02.03.1929, Síða 3

F Á J, X í N N
3
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM.
Ritstjórar:
Vilh. Finsen og Skúli Skúlason.
Framkvœmdastj.: Svavaii Hjaltested.
Aðatskrifstofa:
Austurstr. 6, Reykjavík. Sími 2210.
Opin virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Osló:
Anton Schjöthsgate 14.
Blaðið kemur út hvern iaugardag.
Áskriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr. 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Ali.ah áskriftir greiðist fyrirfram.
AuglýsingaverS: 20 aura millimeter.
Phentsmiðjan Gutenrerg
^lmfíugsunarvarí ~!
Fyrir búnaðarþinginu liggur mál
eitt, sem í raun rjettri eru margfalt
merkilegri og umfangsmeira, en al-
menningur vill vera láta. Það er
fræðsla húsmæðra. Nefnd, sem í það
var skipuð í fyrra hefir skilað ítar-
legu áliti og gerir tillögur um gagn-
gerða breytingu á húsmæðrafræðslunni
i landinu.
Ná þær fram að ganga? Tiilögurnar
eru sein sje sömu anmörkum bundn-
ar eins og svo margar aðrar — þær
kosta mikið fje. Er málið þess vert,
að þjóðin leggi á sig gjaldabyrðar
til þess að koma því i framkvæmd?
Það er atriði, sem vert er að íhuga
nú, meðan málið er á döfinni.
Það má lengi um það deila, livort
islenskar húsmæður sjeu yfirleitt
starfi sínu vaxnar eða ekki. Úr þeirri
deilu verður ekki skorið, því sjónar-
miðin eru svo ólik og kröfurnar sem
menn gera svo misjafnar. En um liitt
verður ekki deilt, að mikill meiri hluti
islenskra húsmæðra rækir ekki störf
sin svo vel, að ekki væri hægt að gera
það mildu bctur. Og ein aðalástæðan
iil þessa er vitanlega vöntunin á
kunnáttu.
Húsmóðirin er að jafnaði ráðsmað-
úr yfir mestum liluta af tekjum fjöl-
skyldunnar, og dæmin eru deginum
Ijósari um það, að sú ráðsmenska
fer misjafnlega úr hendi. Tvær hús-
mæður með sömu tekjur og álíka
l>unga fjölskyldu eru stundum svo
mishæfar, að annað heimilið ber svip
auðnuleysis og fátæktar en liitt snyrti-
mensku og ánægju. Að vísu verður al-
drei reist rönd við þvi, liversu góð
sem húsmæðrafrœðslan yrði, að eigi
yrðu innan um liúsmæður sem illa
væri starfi sínu vaxnar, því persónu-
lcgt atgjörfi ræður jafnan mildu. En
víst er um hitt, að með aukinni
fræðslu mundi duglegu liúsmæðrunum
fjölga að miklum mun, og með auk-
inni kunnáttu mundi húsmæðrastjett-
in spara þjóðarheildinni fje, sem
telja mætti j miljónum eftir hvert
cinasta ár. Fje sem sparaðist við
uukna hagnýting alls þess scm til
heimilis er lagt, fæðis og klæða.
En svo kemur annað til greina.
^knavísindunum hefir fleygt stór-
^e8a fram á síðustu áratugum og er
l>a<5 sannað af þeim vísindum, að lík-
uinleg lieilbrigði er fyrst og fremst
komin undir því, að ákveðnum reglum
sJe hlýtt, að þvi er snertir húsakynni,
*æðaburð og mataræði. Og þetta verð-
Ur, a‘ð lærast. Undir góðri mentun liús-
móðurjnnar er komin heimilisánægja,
, ÍQUia og lieilbrigði þeirra, sem hún
a íyrir að sjá.
EINKENNILEG LÍKAMSRÆKT
Hörundflúrari við vinnu sína á strœli í Kairo. Á töflunum sjúst mgndir,
sem skiftavinirnir gela valið til fgrirmyndar.
ur fyrir framan spegilinn sinn
og iðkar máJaralist á andlitinu
á sjer áður en hún fer á dans-
Ilörundskuröir á svcrtingja í
Austur-Afriku.
Það er langt síðan menn fóru
að hugsa um útliðið sitt. Gamla
fólkinu finst, þegar það talar
um kvenfóllcið, sem farðar sig í
kinnunum, málar á sjer varirn-
ar og dregur strik í augnahárin
á sjer eða litar á sjer hárið, eins
og alt þetta sje einhver nýtísku
goðgá sem eigi hafi þekst í
heiminum áður. En sannleikur-
inn er sá, að eins langt aftur í
tímann og heimildir ná, má
finna þess órælc merki, að fólk
liafi notað allskonar hrögð til
þess að hreyta útliti sínu þannig,
að það þætti fallegra. í gröfum
Egypta hafa fundist alskonar
fegurðarsmyrsl og meira að
segja leiðarvísirar í allskonar
andlits- og líkamsfegrun.
Og þessi sama tilhneiging
gerir engu síður vart við sig hjá
þjóðum á allra lægsta menning-
arstigi en hjá hinum svoncfndu
menningarþjóðum. Það er sama
tilhneigingin, sem ræður gjörð-
um villimannsins þegar hann
stingur prjón gegnum miðnesið
á sjer og stúlkunnar, sem stend
hugmyndirnar um hvað sje fag-
urt og hvað Ijótt býsna ólíkar.
Villimennirnir halda mikið
upp á sterka liti og ýmislegt
það, sem menningarþ jóðirnar
kalla afkáralegt. Okkur finst t.
d. ekki fallegt að sjá mann með
stór ör i andlitinu, en villimönn-
um þykir það prýði, — svo mik-
il prýði, að þeir gera sjer stund-
um sjá'.fir áverka til þess að
fá örið. Og mest þykir í það
varið, að örið sje þannig að það
sýni einhverja mynd eða teikn.
Það eru villimennirnir sem
hafa fundið upp tattoveringung
svokölluðu. Einfaldasta tattover-
ingin er sú, að skera með hníf
inn úr hörundinu myndina sem
maður vill láta sjást á sjer og
hera svo lit í skurðinn. Þegar
hann grær verður liturinn eftir
og sjest í gegnum hörundið.
Þessi aðferð er ennþá mikið not-
uð af villimönnum í Afríku og
Ástralíu.
En miklu algengari er depla-
tattóveringin. Villimenn nota oft-
ast nær þyrna eða beinnál eða
einskonar kamb við hana. Dýfa
þeir oddinum í litarefni og
stinga svo inn í hörundið;
,,Drotning nœturinnar“ óafmáanlega
,,innprentuð“ á enskt sjómannsbak.
leikinn. En smekkurinn er óneit-
anlega nokkuð mismunandi,
llörundflúr á sjómannshandleggjum.
Ilörundflúr með litum. Mynd af drcka.